Γεωπολιτικές παγίδες

(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)

“Η αντίσταση της πρώην Γιουγκοσλαβίας στην ευρύτερη τάση για πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις και όχι η καταπίεση των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου, αποτελεί την καλύτερη εξήγηση για τους ανελέητους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ” (Collision Course: NATO, Russia and Kosovo, J. Norris).

.

Άρθρο

Ενώ η Κριμαία μετά το δημοψήφισμα ανεξαρτητοποιείται, υιοθετώντας το ρούβλι ως επίσημο νόμισμα της και έχοντας αναγνωρισθεί από τη Ρωσία, η Ουκρανία αντιμετωπίζει ένα επόμενο πρόβλημα – το οποίο έχει άμεση σχέση με το ομολογιακό δάνειο ύψους 3 δις $ που έλαβε η προηγούμενη της κυβέρνηση. Με βάση τη συμφωνία που υπεγράφη, τα 3 δις $ καθίστανται αμέσως ληξιπρόθεσμα, εάν το δημόσιο χρέος της ξεπεράσει το 60% του ΑΕΠ της – γεγονός που θα συμβεί, όταν και εάν η χώρα δανεισθεί από το ΔΝΤ.

Επειδή το ομολογιακό δάνειο έχει συναφθεί σε Αγγλικό Δίκαιο, ενώ η Ουκρανία θα χρεοκοπήσει εάν δεν λάβει βοήθεια εκ μέρους του ΔΝΤ, αφού λήγουν πολλά ομόλογα της (γράφημα), μη διαθέτοντας τα απαιτούμενα συναλλαγματικά αποθέματα, έχει πέσει προφανώς στην παγίδα – με ελάχιστες πιθανότητες διαφυγής.

.

.

Προφανώς δε, εάν το ΔΝΤ τη δανείσει, τα πρώτα χρήματα θα δοθούν στη Ρωσία – για να εξοφληθούν τα 3 δις $, τα οποία είναι μέρος των 15 δις $ που της είχε υποσχεθεί ο ρώσος πρόεδρος, πριν ακόμη «αντικατασταθεί» πραξικοπηματικά η κυβέρνηση της.

Η βιασύνη τώρα, με την οποία η ΕΕ θέλει να την κάνει ολοκληρωμένο μέλος της, οφείλει να αντιμετωπισθεί με πολύ μεγάλη επιφύλαξη – ειδικά εάν πίσω από αυτήν κρύβεται η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ, η οποία μάλλον αποτελεί «casus belli» (αιτία πολέμου) για τη Ρωσία.

Σε μία άλλη παγίδα φαίνεται να έχει οδηγηθεί και η Ρωσία – σε μία εξαιρετικά ταραχώδη από γεωπολιτικής πλευράς εποχή.

Ειδικότερα, ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχουν δημιουργηθεί στον πλανήτη τόσο πολλές «εστίες κρίσης» – μεταξύ των οποίων στη Βενεζουέλα (άρθρο), η σοσιαλιστική κυβέρνηση της οποίας απειλείται να καταρρεύσει (μάλλον με τη «βοήθεια» της υπερδύναμης), στην πλέον επικίνδυνη περιοχή του πλανήτη, στη Νιγηρία δηλαδή, σε πολλές άλλες αφρικανικές χώρες (Μαλί κλπ.), καθώς επίσης στην Κίνα.

Ειδικά όσον αφορά την τελευταία, ευρίσκεται αντιμέτωπη με την Ιαπωνία, σε σχέση με ορισμένα νησιά (Senkaku) με μεγάλη στρατηγική σημασία, τα οποία φαίνονται στο χάρτη που ακολουθεί – όπου η Ιαπωνία ενισχύεται από τις Η.Π.Α., αναφορικά με τις επιδιώξεις της.

.

.

Στα πλαίσια αυτά, η «ταυτοποιημένη ζώνη αεράμυνας» (Air Defence Identification Zone) ή ADIZ, την οποία έχει υιοθετήσει σχετικά πρόσφατα η Κίνα στη νότια κινεζική θάλασσα, συμπεριλαμβάνει τα νησιά «Senkaku» – τα οποία διαχειριζόταν η Ιαπωνία. Επίσης την υποθαλάσσια περιοχή «Socotra/Ieodo», η οποία ανήκει στη Νότια Κορέα.

Η «ζώνη αεράμυνας» λοιπόν που θεωρεί ως δική της η Κίνα επικαλύπτεται κατά το ήμισυ με την Ιαπωνική – επίσης, όσον αφορά ένα μικρότερο μέρος της, με αυτήν της Ταιβάν και της Νότιας Κορέας. Επομένως, αποτελεί μία εστία γεωπολιτικής κρίσης στην περιοχή, με την Κίνα να υποστηρίζεται από τη Ρωσία, ενώ οι τρεις άλλες χώρες ενισχύονται από τις Η.Π.Α.

Σύμφωνα τώρα με τις νέες «οδηγίες» που ανακοινώθηκαν από το Πεκίνο, οποιοδήποτε αεροσκάφος θελήσει να πετάξει μέσα από τη ζώνη, θα πρέπει να «ταυτοποιηθεί» από τις κινεζικές υπηρεσίες. Οι Η.Π.Α., η Ιαπωνία και η Ν. Κορέα δεν αναγνωρίζουν την επέκταση αυτή των υδάτινων συνόρων της Κίνας, επιμένοντας στην προηγούμενη – η οποία είχε καθορισθεί από την υπερδύναμη (1945), σε συνεργασία με την Ιαπωνία (η Κίνα έχει πιθανότατα δίκιο, ενώ είναι η τελευταία μεγάλη χώρα της περιοχής που υιοθέτησε τη δική της ζώνη αεράμυνας).

To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)