Το «ταμείο» θεωρείται από πολλούς ως μία πανίσχυρη, παγκόσμια, διεφθαρμένη οικονομική αστυνομία, στόχος της οποίας είναι «η κλοπή των θησαυρών» όλων εκείνων των κρατών που οδηγούνται στην παγίδα του χρέους – η επέλαση του ΔΝΤ στην αφρικανική ήπειρο
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Είμαστε οι ιερείς της δύναμης. Η οργάνωση θέλει την εξουσία μόνο για την εξουσία. Δεν ενδιαφερόμαστε για το καλό των άλλων, μας ενδιαφέρει μόνο η εξουσία, η καθαρή εξουσία. Οι Γερμανοί ναζί και οι Ρώσοι κομμουνιστές μας πλησίασαν πολύ στις μεθόδους τους, αλλά δεν είχαν ποτέ το θάρρος να αναγνωρίσουν τα κίνητρα τους. Υποκρίνονταν ότι είχαν πάρει την εξουσία παρά τη θέληση τους, με σκοπό να δημιουργήσουν έναν παράδεισο, όπου οι άνθρωποι θα ήταν ελεύθεροι και ίσοι – αμέσως μετά να παραδώσουν την εξουσία.
Εμείς δεν είμαστε έτσι, δεν λέμε ψέματα. Ξέρουμε πως ποτέ δεν αρπάζει κανείς την εξουσία, με την πρόθεση να την αφήσει μετά. Η εξουσία δεν είναι μέσον, είναι σκοπός. Δεν εγκαθιδρύει κανείς δικτατορία για να προστατεύσει μία επανάσταση – κάνει επανάσταση για να εγκαθιδρύσει τη δικτατορία.
Η «διπλή σκέψη», ο δεύτερος κανόνας στον οποίο πιστεύει η οργάνωση (ο πρώτος είναι η συστηματική παραποίηση του παρελθόντος, αφού όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον), είναι η ικανότητα να έχεις ταυτόχρονα δύο πεποιθήσεις αντιφατικές μεταξύ τους και να παραδέχεσαι και τις δύο. Να λες ηθελημένα ψέματα, ενώ πιστεύεις ειλικρινά ότι είναι αλήθεια, να αρνιέσαι την ύπαρξη μίας αντικειμενικής πραγματικότητας, όταν την ίδια στιγμή ξέρεις πως η πραγματικότητα αυτή υπάρχει.
Εάν θέλει κανείς να κυβερνάει, πρέπει να έχει την ικανότητα να διαφοροποιεί κατά το δοκούν τη σχέση του με την πραγματικότητα – επειδή το μυστικό της εξουσίας είναι το να πιστεύει κανείς στο δικό του αλάθητο, συνδέοντας το παράλληλα με την ικανότητα να μαθαίνει από τα λάθη που κάνει” (Orwell).
.
Ανάλυση
Ο παραπάνω συγγραφέας είναι αυτός που έχει επινοήσει την έννοια του «Μεγάλου Αδελφού» – του απόλυτου δικτάτορα ο οποίος, με τη βοήθεια της «διπλής σκέψης» στο εσωτερικό του, καθώς επίσης με τη δημιουργία του «Μεγάλου Εχθρού», της τρομοκρατίας ή όποιου άλλου στο εξωτερικό του, επιβάλλει την εξουσία του με σκοπό την ίδια την εξουσία, σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Στα πλαίσια της κατανόησης της «διπλής σκέψης», όσον αφορά τη φιλοσοφία του ΔΝΤ σήμερα, θα αναφερθούμε στη δραστηριοποίηση του στην Αφρική – σε μία ήπειρο στην οποία, εάν πιστέψουμε τους ανθρωπολόγους, ξεκίνησε η ανθρώπινη ιστορία.
Στην πάμπλουτη όσον αφορά τους φυσικούς πόρους αυτή ήπειρο, (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, μεταλλεύματα, σπάνιες γαίες, χρυσός, διαμάντια κλπ.), μαίνεται για περισσότερους από έξι αιώνες τώρα ένας αιματηρός πόλεμος εκ μέρους της Δύσης – με κύριο στόχο τη ληστεία του υπογείου πλούτου της.
Στην αρχή οι κάτοικοι της Αφρικής αποτέλεσαν τον στόχο της πλεονεξίας των Ευρωπαίων – με τις ενέργειες τους αυτές να «νομιμοποιούνται» πολύ ενωρίς, από την καθολική εκκλησία και τον Πάπα της Ρώμης (1452-1455). Αμέσως μετά, η Δύση επιδίωξε την ηγεμονία των αφρικανικών κρατών, μετατρέποντας τες σε αποικίες – μεταξύ άλλων για να αποσπασθεί η προσοχή των δυτικών λαών από τις ανισορροπίες, καθώς επίσης από τις διαστρεβλώσεις στο εσωτερικό των χωρών τους.
Η ηγεμονία φυσικά σημαίνει δύναμη, βίαιη επιβολή εξουσίας – γεγονός που με τη σειρά του προϋποθέτει την καταπίεση των μαζών. Στα πλαίσια αυτά, η κατάκτηση, καθώς επίσης η λεηλασία της ηπείρου από τη Δύση, έλαβε μεγάλες διαστάσεις – με τους κατοίκους της Αφρικής να καταδικάζονται στη σκλαβιά, στη λιμοκτονία και στο θάνατο, από τους αντιμαχόμενους εισβολείς.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται οι χώρες που κυριάρχησαν στην Αφρική (αριστερά), καθώς επίσης η απο-αποικιοποίηση (δεξιά), μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο – η οποία ακολουθήθηκε από την «ειρηνική, οικονομική εισβολή» του ΔΝΤ.
.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
.
Ολοκληρώνοντας, μετά το τέλος της πρώτης αποικιοκρατικής εποχής, οι αφρικανικές χώρες ανέκτησαν την εθνική τους κυριαρχία – απελευθερώθηκαν λοιπόν από τους δυτικούς εισβολείς, εξαγοράζοντας την ελευθερία τους με αίμα.
Εν τούτοις, ο κίνδυνος δεν εξαλείφθηκε, αφού αυξήθηκε γεωμετρικά η «πείνα» της Δύσης, πρόσφατα δε της Κίνας, για ενεργειακές πηγές – ως αποτέλεσμα της τεράστιας εκβιομηχάνισης, της αχόρταγης αναζήτησης μίας συνεχώς μεγαλύτερης ευημερίας, καθώς επίσης της έντονης πίεσης για ανάπτυξη.
