Βιώνοντας την εποχή της χειραγώγησης των αξιών από τους απόλυτους κυρίαρχους του παιχνιδιού, από τις κεντρικές τράπεζες του πλανήτη, ευχόμαστε να έχει αίσιο τέλος το μεγαλύτερο οικονομικό πείραμα της ιστορίας: να μην ξεσπάσει η διαφαινόμενη καταιγίδα των καταιγίδων
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
Τα μάτια θα είναι ξανά στραμμένα προς την Ευρώπη, στη συνάντηση των G20 του Σαββάτου στο Σύδνεϋ – κυρίως προς την Ιταλία και τη Γαλλία όπου, εάν δεν πετύχουν οι διαρθρωτικές αλλαγές, θα ακολουθήσει η κατάρρευση της Ευρωζώνης. Η αλλαγή στην κυβέρνηση της Ιταλίας και τα μεγάλα λόγια, δύσκολα θα αντιστρέψουν την πορεία, ενώ εάν οι δύο αυτές χώρες δεν καταφέρουν να αυξήσουν μόνες τους την ανταγωνιστικότητα τους, με δικά τους μέσα, δεν πρόκειται να επιβιώσει το κοινό νόμισμα.
Η αιτία είναι το ότι, η Ιταλία και η Γαλλία είναι πολύ μεγάλες για να διασωθούν από το μηχανισμό στήριξης ή από την ΕΚΤ – αφού και οι δύο μαζί αποτελούν το 40% του ΑΕΠ της ζώνης του ευρώ, ενώ το δημόσιο χρέος τους είναι της τάξης των 4 τρις €.
Από την άλλη πλευρά, παρά το ότι οι χώρες της περιφέρειας (Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα) έχουν υποχρεωθεί να εφαρμόσουν προγράμματα διαρθρωτικών αλλαγών και λιτότητας, η Γαλλία και η Ιταλία δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτα – ειδικά η Ιταλία, το δημόσιο χρέος της οποίας ξεπερνάει το 130% του ΑΕΠ της. Αναλυτικότερα τα εξής:
.
(α) Η Ιταλία επέβαλε ξαφνικά φόρο 20% στα τραπεζικά εμβάσματα του εξωτερικού, ο οποίος επιστρέφεται μόνο εάν αποδειχθεί η νομιμότητα των καταθέσεων – με δήθεν στόχο να καταπολεμηθεί το ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Προφανώς πρόκειται για το ξεκίνημα μίας προσπάθειας φορολόγησης των καταθέσεων των Πολιτών, η οποία μάλλον θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα – αφού θα οδηγήσει πιθανότατα στην εκροή χρημάτων, με κατεύθυνση το εξωτερικό.
(β) Το συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) της Ιταλίας και της Γαλλίας υπερβαίνει το 250% του ΑΕΠ τους – με την Ιταλία να προηγείται σημαντικά, όσον αφορά το δημόσιο χρέος, καθώς επίσης το τραπεζικό, ενώ στη Γαλλία είναι κυρίως υπερχρεωμένα τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις.
(γ) Όσον αφορά το εξωτερικό χρέος, η Ιταλία είναι σε πολύ δυσμενή θέση – αφού αποτελεί το 56% του ΑΕΠ της, με αποτέλεσμα να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις εισροές χρημάτων (από τους διεθνείς τοκογλύφους δηλαδή). Αντίθετα, η Γαλλία ευρίσκεται σε καλύτερη θέση – αφού το εξωτερικό χρέος της είναι στο 35% του ΑΕΠ της. Η αιτία που το εξωτερικό χρέος της Ιταλίας έχει αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό είναι η μείωση του ποσοστού των αποταμιεύσεων των Πολιτών της από 10% στο παρελθόν, στο 4% σήμερα – ενώ στη Γαλλία παρέμεινε αμετάβλητο.
(δ) Στον τομέα της ανταγωνιστικότητας, οι μισθοί και στις δύο χώρες αυξήθηκαν πάνω από 17% σε σχέση με το 2005, όταν η άνοδος στη Γερμανία ήταν 10% – ενώ στις χώρες του Νότου οι αυξήσεις ήταν ελάχιστες. Τόσο η Ιταλία, όσο και η Γαλλία έχασαν μερίδια αγοράς εντός της Ευρωζώνης και παγκοσμίως (η Ιταλία το 25% εντός των τελευταίων πέντε ετών), με τη Γαλλία να καταλαμβάνει μόλις την 23η θέση στον πλανήτη και την Ιταλία την 49η.
(ε) Η ανεργία παραμένει σχετικά υψηλή και στις δύο χώρες, ειδικά αυτή των νέων – ενώ οι ώρες εργασίας είναι πολύ λίγες, συγκριτικά με άλλα κράτη. Στον τομέα της έρευνας, η Ιταλία δαπανά μόλις το 1,3% του ΑΕΠ της – ενώ η Γαλλία το 2,3% (η Γερμανία το 2,9%).
.
Ολοκληρώνοντας, με κριτήριο τα παραπάνω, οι δύο μεγάλες Οικονομίες της Ευρωζώνης θα απασχολήσουν σε μεγάλο βαθμό τη διεθνή κοινότητα – ειδικά η Ιταλία, τα προβλήματα της οποίας είναι πολύ μεγαλύτερα, από αυτά που αποκαλύπτονται, αφού κρύβει ή παραποιεί πολλούς οικονομικούς δείκτες της.
.
ΟΙ Η.Π.Α.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα, κατά το οποίο οι χρηματιστηριακοί δείκτες αυξάνονται συνεχώς, το παρακάτω γράφημα έχει κάνει το γύρο του διαδικτύου:
.
.
Σύμφωνα με το γράφημα, η πορεία του βιομηχανικού δείκτη Dow Jones μοιάζει με αυτήν του 1929 – γεγονός που θα σήμαινε ότι, ευρισκόμαστε πριν από την τρομακτική κατάρρευση των χρηματιστηριακών αγορών παγκοσμίως.
To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)
