Κρίσιμες συγκυρίες

Βέβαια, το 2014 και το 2015 η Γαλλία, η 5^η μεγαλύτερη οικονομία στον πλανήτη, καθώς επίσης η Ιταλία (9^η), θα απασχολήσουν περισσότερο την Ευρώπη – στην οποία η ανεργία αυξάνεται με τρομακτικό ρυθμό. Ειδικότερα,

 .

(α)  Το ποσοστό ανεργίας στην Ιταλία είναι το μεγαλύτερο στην ιστορία της – έχοντας φθάσει στο 12,7%, με την ανεργία των νέων στο 41,6%, καθώς επίσης με το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας που έχει καταγραφεί ποτέ. Σύμφωνα με τη Citigroup, το δημόσιο χρέος της Ιταλίας θα ξεπεράσει το 140% το 2016 – ενώ, κατά την ίδια τράπεζα, το χρέος της Ελλάδας θα υπερβεί το 200% το 2016, με την ανεργία στο 32% (2015).

(β)  Το ποσοστό της ανεργίας στην Ισπανία παραμένει στα επίπεδα ρεκόρ του 26,7%, παρά την αυξημένη μετανάστευση – με αυτό των νέων να είναι υψηλότερο από της Ελλάδας (57,7%). Τα επισφαλή δάνεια των τραπεζών της αυξάνονται για όγδοο συνεχόμενο μήνα, έχοντας ξεπεράσει επίσημα το 13% – με τις αιτήσεις για ενυπόθηκα δάνεια να έχουν μειωθεί κατά 90%!

(γ)  Στη Γαλλία αυξάνεται για ένατο συνεχές τρίμηνο η ανεργία, ευρισκόμενη σε υψηλά 16 ετών – ενώ η ανταγωνιστικότητα της καταρρέει, χωρίς καμία προοπτική καλυτέρευσης, με το δημόσιο χρέος της να αυξάνεται συνεχώς

.

.

(δ) Η μεγαλύτερη τράπεζα της Γερμανίας, η Deutsche Bank, έχει πιθανότατα την υψηλότερη μόχλευση στον πλανήτη (60 προς 1), με την έκθεση της σε εξαιρετικά επικίνδυνα παράγωγα να είναι της τάξης των 70 τρις $!

(ε)  Η φτώχεια, παρά τα όσα λέγονται, έχει ήδη αρχίσει να αυξάνεται σταθερά στη Γερμανία, όπως φαίνεται από το διάγραμμα που ακολουθεί – στην οποία πολλές μεγάλες πόλεις και περιφέρειες είναι ουσιαστικά χρεοκοπημένες.

.

.

(στ)  Η κρίση των ακινήτων και των τραπεζών στην Ολλανδία κλιμακώνεται συνεχώς, ενώ το δημόσιο χρέος του Βελγίου έχει ξεπεράσει ήδη το 100% του ΑΕΠ του.

Υπάρχουν πολλά άλλα δείγματα της «επερχόμενης καταιγίδας», η οποία δεν είναι καθόλου απίθανο να ξεκινήσει από την Ευρώπη, εάν καθυστερήσει ακόμη πιο πολύ η πολιτική της ένωση – η οποία φαίνεται όλο και λιγότερο εφικτή. Εν τούτοις, οφείλει κανείς να παραμένει αισιόδοξος, ελπίζοντας πως δεν θα εγκαταλειφθεί στην τύχη της η ήπειρος μας, η οποία συνεχίζει να είναι το ασφαλέστερο λιμάνι της υφηλίου.

 .

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όταν η Ευρωζώνη επιμένει  αποκλειστικά και μόνο στην πειθαρχία, απέναντι σε ένα αυστηρό πρόγραμμα λιτότητας, σημαίνει ότι επιχειρείται η εξωτερίκευση των προβλημάτων όλων μαζί των χωρών. Δηλαδή, η Ευρωζώνη σχεδιάζει σαν σύνολο της να αυξήσει τις εξαγωγές της στον υπόλοιπο πλανήτη, μειώνοντας τις εισαγωγές της – κάτι που φυσικά είναι αδύνατον να επιτευχθεί, επειδή ολόκληρος ο πλανήτης είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης,

Επίσης είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί από τα επί μέρους κράτη εντός της Ευρωζώνης, αφού δεν μπορούν να υπάρξουν πλεονασματικές χώρες, χωρίς ελλειμματικές. Το τέχνασμα της «εξωτερίκευσης» μπορούσε μέχρι σήμερα να λειτουργήσει, επειδή εφαρμοζόταν από μερικές μόνο χώρες (Γερμανία, Ολλανδία κλπ.), εις βάρος όλων των υπολοίπων.

Όταν όμως όλες οι χώρες μαζί ακολουθούν την ίδια πολιτική, συμπεριφερόμενες σαν μία μεγάλη οικονομία, η οποία όμως θέλει να λύσει τα προβλήματα της με τις μεθόδους των μικρών οικονομιών, τότε είναι αδύνατον να επιτύχει. Επομένως η Ευρωζώνη, είναι καταδικασμένη να αποτύχει – κάτι που θεωρούμε ότι μάλλον δεν θα αργήσει να συμβεί, εάν δεν αλλάξει αμέσως πορεία.

Ειδικότερα, εάν δεν μετατραπεί σε μία μεγάλη οικονομία, όπως οι Η.Π.Α., η οποία να μπορεί να επιλύσει τα προβλήματα της εσωτερικά, είναι αδύνατον να υπάρξει κοινό μέλλον για τα κράτη-μέλη της – οπότε πιθανότατα θα διαλυθεί, επιστρέφοντας σε εκείνη την εποχή, όπου το ένα κράτος έλυνε τα προβλήματα του, εις βάρος του άλλου.

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα συνοδευόταν πιθανότατα από μαζικές χρεοκοπίες, από αθετήσεις πληρωμών, από την ολοκληρωτική κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθώς επίσης από μία τρομακτική μείωση του βιοτικού επιπέδου όλων των Ευρωπαίων – με αποτελέσματα που πολύ εύκολα μπορούν να προβλεφθούν.

Οφείλει λοιπόν να αποφευχθεί με κάθε τρόπο, καθώς επίσης να μην αργήσει περισσότερο η τελική απόφαση – η οποία θα ήταν είτε η επιστροφή όλων των χωρών μαζί στα εθνικά τους νομίσματα, είτε η πολιτική ένωση των κρατών της Ευρωζώνης, με ή χωρίς τη Γερμανία.