Το σημαντικότερο πρόβλημα της Ινδίας είναι τα κόκκινα δάνεια, το ποσοστό των οποίων (4,2% σήμερα από 2,4% προηγουμένως) αυξάνεται γεωμετρικά, σαν αποτέλεσμα της ύφεσης, σε συνδυασμό με την αύξηση των επιτοκίων – η οποία επιβλήθηκε για να εμποδιστεί η κατάρρευση της ισοτιμίας του νομίσματος της. Το γεγονός αυτό έχει μειώσει σημαντικά την κερδοφορία των κρατικών τραπεζών, το δανεισμό της πραγματικής οικονομίας (πιστωτική παγίδα), καθώς επίσης τις τιμές των μετοχών.
Ανάλογες καταστάσεις ελλοχεύουν σε όλες τις αναπτυσσόμενες οικονομίες – με τους φόβους για κοινωνικές αναταραχές να αυξάνονται ανησυχητικά. Το παράδειγμα της Καμπότζης, όπου η βία κλιμακώθηκε μετά την άρνηση των εργατών στην κλωστοϋφαντουργία να σταματήσουν να διαδηλώνουν (απαιτούν βασικό μηνιαίο μισθό 160 $, έναντι των 100 $ που πρότεινε η κυβέρνηση, με το κόστος διαβίωσης να υπολογίζεται στα 283 $), είναι πολύ πιθανόν να επεκταθεί και σε άλλες χώρες – με δυσμενή αποτελέσματα για τις οικονομίες τους.
Στη Νότια Αμερική τώρα διακρίνουμε δύο βασικές ζώνες: Τη ζώνη του Ατλαντικού (Βραζιλία, Αργεντινή, Βενεζουέλα), η οποία δεν εμπιστεύεται την παγκοσμιοποίηση και είναι υπέρ του ισχυρού κράτους, καθώς επίσης τη ζώνη του Ειρηνικού (Μεξικό, Περού, Χιλή, Κολομβία), η οποία επιλέγει το ελεύθερο εμπόριο και τις ανοιχτές αγορές.
Την προηγούμενη δεκαετία αναπτύχθηκε η, πλούσια σε ενεργειακά αποθέματα και λοιπές πρώτες ύλες, ζώνη του Ατλαντικού, κυρίως λόγω των αυξανομένων τιμών της ενέργειας – ενώ προβλέπεται πως το επόμενο χρονικό διάστημα θα αναπτυχθεί περισσότερο (4,25%) η ζώνη του Ειρηνικού.
Η ζώνη του Ατλαντικού, οι χώρες της οποίας είναι συνδεδεμένες μεταξύ τους με την τελωνειακή ένωση «Mercosur», προβλέπεται να αναπτυχθούν με ρυθμό 2,5% (η Βραζιλία με 1,9%) – λόγω του ότι επιβραδύνεται η ανάπτυξη στην Κίνα, η οποία στο παρελθόν αγόραζε τεράστιες ποσότητες πετρελαίου από τη Βενεζουέλα, σόγιας από τη Αργεντινή, χαλκού από τη Χιλή και σιδηρομεταλλευμάτων από τη Βραζιλία.
Περαιτέρω, όταν στο Μεξικό η εξαγωγές των έτοιμων προϊόντων έχουν φθάσει στο ύψος του 25% του ΑΕΠ, στη Βραζιλία είναι μόλις 4% – ενώ τόσο το Μεξικό, όσο και η Χιλή διατηρούν χαμηλό τον πληθωρισμό, έχοντας παράλληλα υψηλά συναλλαγματικά αποθέματα.
Αντίθετα, η Βενεζουέλα, καθώς επίσης η Αργεντινή έχουν πληγεί από υψηλό πληθωρισμό (50% η Βενεζουέλα), έχοντας πολύ αδύναμες οικονομίες – με το νόμισμα της Αργεντινής να έχει υποτιμηθεί κατά 32% απέναντι στο δολάριο (47% στη μαύρη αγορά) και τη χρεοκοπία της προ των πυλών.
Όπως λέγεται δε χαρακτηριστικά, «Η Βραζιλία μεταλλάσσεται σε Αργεντινή, η Αργεντινή σε Βενεζουέλα και η Βενεζουέλα σε Ζιμπάμπουε».
Ολοκληρώνοντας στην κεντρική Αφρική, στην οποία μαίνονται οι πόλεμοι, η ανθρωπιστική κρίση κλιμακώνεται συνεχώς (γράφημα που ακολουθεί) – με αποτελέσματα που θα επηρεάσουν ολόκληρο τον πλανήτη.
.
(*Πατήστε στο γράφημα για μεγέθυνση)
.
Το γράφημα είναι αποκαλυπτικό για την περιοχή – στην οποία ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν ανάγκη από βοήθεια έχει εκτοξευθεί στα ύψη (από 0,7 εκ. τον Ιανουάριο του 2013 στα 2,2 εκ. το Δεκέμβριο.
.
Η ΕΥΡΩΠΗ
Παρά τα όσα συμβαίνουν στον υπόλοιπο πλανήτη, με τις Η.Π.Α. και την Ιαπωνία να μην εξαιρούνται, όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές στο παρελθόν, εάν κανείς περιμένει με αγωνία την «άφιξη» της οικονομικής κατάρρευσης, οφείλει να κοιτάξει προσεκτικά την Ευρώπη – η οποία είναι σήμερα κυριολεκτικά βυθισμένη σε ένα οικονομικό χάος.
Η ανεργία και η φτώχεια ευρίσκονται σε επίπεδα ρεκόρ, η κατανάλωση πολυτελών προϊόντων (αυτοκίνητα κλπ.) καταρρέει, έχει δημιουργηθεί ένας πραγματικός ωκεανός επισφαλών δανείων τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα, ενώ εισέρχονται στην κρίση όλο και περισσότερες χώρες – χωρίς φυσικά να έχουν «εξυγιανθεί» οι προηγούμενες.
Το παράδειγμα της Πορτογαλίας, η οποία έχει ιδιωτικοποιήσει τα πάντα, ξεπερνώντας τους στόχους που της έθεσε το ΔΝΤ, χωρίς να έχει επιτύχει απολύτως τίποτα (γράφημα που ακολουθεί), ειδικά στον τομέα του δημοσίου χρέους, είναι χαρακτηριστικό.
.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
.
Χώρες δε όπως η Αυστρία, οι τράπεζες της οποίας αποχωρούν εσπευσμένα από την εθνικιστική πλέον Ουγγαρία, έχοντας εγγράψει μεγάλες ζημίες, παράλληλα με τις υπόλοιπες που έχουμε αναφέρει στο παρελθόν, δεν είναι τόσο ασφαλείς, όσο φαίνονται – γεγονός που αργά ή γρήγορα θα εκτιμήσουν οι εταιρείες αξιολόγησης, με οδυνηρά αποτελέσματα τόσο για την ίδια τη χώρα, όσο και για το μηχανισμό στήριξης της Ευρωζώνης.
