Τέλος, οι Έλληνες αμφισβητούν τόσο τη λειτουργία, όσο και τα κίνητρα ορισμένων διεθνών οργανισμών – όπως του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, της Τράπεζας των Τραπεζών (BIS), των εταιρειών αξιολόγησης, των κερδοσκόπων-επενδυτών, των διεθνούς εμβέλειας οικονομολόγων κλπ. Πόσο μάλλον όταν οι Έλληνες, από την εποχή ακόμη του Αριστοτέλη, γνωρίζουν πως η οικονομία πρέπει να υπηρετεί την πολιτική, την κοινωνία δηλαδή και όχι το αντίθετο – όπως συμβαίνει σήμερα, όπου η πολιτική διαφθείρεται, χρηματίζεται και υποτάσσεται στην οικονομική εξουσία.
Φυσικά αμφισβητούν τις «αγαθές» προθέσεις της Γερμανίας αλλά και των Η.Π.Α. – στα θέματα τουλάχιστον που τους αφορούν, έχοντας πλέον συνειδητοποιήσει απόλυτα ότι καλούνται να επιβιώσουν σε μία εμπόλεμη ζώνη, όπου άλλοι λαοί (Ιρλανδοί, Πορτογάλοι κλπ.) έχουν δυστυχώς αποδεχθεί τη μοίρα τους, σκύβοντας το κεφάλι.
Ακριβώς για τους λόγους αυτούς, σύσσωμοι όλοι οι Έλληνες απαιτούν από την κυβέρνηση να πάψει πια να δανείζεται, επιτρέποντας τη λεηλασία τόσο της δημόσιας, όσο και της ιδιωτικής τους περιουσίας – υποθηκεύοντας παράλληλα την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους. Προφανώς δε να ζητήσει την πληρωμή των γερμανικών αποζημιώσεων ή να παραιτηθεί άμεσα – εάν δεν μπορεί να ανταπεξέλθει με τις υποχρεώσεις της και εάν συνεχίσει να λειτουργεί σαν μία ξενοκρατούμενη, κοινοβουλευτική δικτατορία.
Το ίδιο απαιτούν και από την αντιπολίτευση – μία αντιπολίτευση που δεν εκφράζεται κατανοητά, αλλά με υπεκφυγές και με ασάφειες, όσον αφορά τα εγκληματικά μέτρα που καθημερινά σχεδόν ψηφίζονται, ερήμην των Πολιτών. Η υιοθέτηση δε του «τεκμηρίου της ενοχής», στη θέση του «τεκμηρίου της αθωότητας», κατά τη χθεσινή αναστολή της χρηματοδότησης ενός εκλεγμένου κόμματος, με τις θέσεις του οποίου φυσικά δεν συμφωνούμε, αποτελεί ένα «μνημειώδες» σφάλμα – ελπίζοντας ότι δεν θα μας οδηγήσει στην απόλυτη κοινοβουλευτική δικτατορία.
Παράλληλα οι Έλληνες απαιτούν από όλους τους συμπολίτες τους, μισθωτούς και επιχειρηματίες, να αλλάξουν ριζικά τα «κακώς κείμενα» και την «ανατολίτικη νοοτροπία» – συμπεριφορές στις οποίες είχαν ίσως οδηγηθεί από την υφιστάμενη διαπλοκή, από τη διαφθορά του δημόσιου βίου, από την έλλειψη επαγγελματικής ηθικής, από την αδικία και από την κάθε μορφής εκμετάλλευση.
Ακόμη περισσότερο, πιστεύουν ότι είναι απαραίτητο να «αποκατασταθεί» η αμφίδρομη φορολογική συνείδηση και η συνέπεια, μεταξύ Πολίτη και Πολιτείας – η οποία έχει κοστίσει ακριβά και στους δύο «συναλλασσόμενους». Επίσης, απαιτούν να εμποδιστούν αποτελεσματικά και να τιμωρηθούν οι διαφθορείς συνειδήσεων – κυριότεροι των οποίων είναι οι Γερμανικές πολυεθνικές.
Μείωση των υπέρογκων δημοσίων δαπανών, κατάργηση της γραφειοκρατίας, ορθολογικό πλαίσιο λειτουργίας των επιχειρήσεων, συνεχής έλεγχος της εξουσίας από τους Πολίτες, παραδειγματική τιμωρία των όποιων διεφθαρμένων πολιτικών, εγκατάσταση ενός Κράτους Δικαίου, εκδίωξη της Τρόικας και «ανάπτυξη ή αναβολή πληρωμών», είναι πλέον τα βασικά αιτήματα των Ελλήνων. Επίσης, όχι νέα δάνεια και τέλος στη διεθνή επαιτεία, η οποία καταρρακώνει τόσο την υπερηφάνεια, όσο και την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού, καταστρέφοντας την αυτοπεποίθηση του.
Ενός λαού που γνωρίζει μεν πόσο οδυνηρή είναι μία ξαφνική χρεοκοπία, αλλά την προτιμά από την υποδούλωση του, καθώς επίσης από την ολοσχερή απώλεια της εθνικής του κυριαρχίας – πόσο μάλλον όταν ξέρει πως η αναβολή πληρωμών ή/και η επιστροφή στη δραχμή ενός πάμπλουτου κράτους, όπως η Ελλάδα, δεν είναι σε καμία περίπτωση συνώνυμα με τη συντέλεια του κόσμου.
Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια είναι να πει κάποιος πολιτικός στους Έλληνες την αλήθεια, όσο οδυνηρή και αν είναι, έχοντας όμως την ικανότητα να τους πείσει ταυτόχρονα να υιοθετήσουν ξανά υπεύθυνα την εθνική τους ταυτότητα – αφού είναι γνωστό ότι, είναι ανελέητα επικίνδυνη η γνώση χωρίς ταυτότητα. Όπως πολύ σωστά δε λέγεται, “το τραγικό είναι το να πράττεις αγνοώντας τον εαυτό σου, να αφοπλίζεσαι εκεί που νομίζεις ότι δυναμώνεις, να τυφλώνεσαι την ώρα που βλέπεις και να χάνεσαι την ώρα που είσαι”.
Εάν λοιπόν, με αφορμή ή με αιτία την υπερχρέωση, οι Έλληνες καταφέρουν να ανακτήσουν την εθνική τους ταυτότητα μετά από είκοσι δύο σχεδόν αιώνες, κάτι εξαιρετικά πιθανόν κατά την άποψη μας, τότε θα αποδειχθεί ότι πράγματι οι κρίσεις συνιστούν μεγάλες, μοναδικές ευκαιρίες – αρκεί να τις αντιμετωπίζει κανείς με σύνεση, με συνέπεια, με αρετή και με τόλμη, αναλαμβάνοντας όλες τις ευθύνες που του αναλογούν.
Ευχόμαστε Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένες γιορτές σε όλους τους Έλληνες, με την ελπίδα πως ο καινούργιος χρόνος θα είναι πολύ καλύτερος για την πατρίδα μας – κάτι που θα συμβεί σίγουρα, εάν καταφέρουμε να αποκτήσουμε εκείνο το εθνικό, συλλογικό όραμα, η έλλειψη του οποίου μας έχει οδηγήσει σε όλες τις περιπέτειες των τελευταίων δεκαετιών.
.
Υστερόγραφο: Ο Μ. Αλέξανδρος ήταν ασφαλώς ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες στη μακραίωνη ιστορία μας. Εν τούτοις, «σπέρνοντας» την Ελλάδα σε ολόκληρη την Ασία και εν μέρει στη Β. Αφρική, ήταν αυτός που ευθύνεται έμμεσα για την ήττα της πατρίδας μας από τους Ρωμαίους – αφού την εγκατέλειψε «ανοχύρωτη» στην τύχη της.
Μετά τον πόλεμο που χάθηκε από τον Περσέα το Μακεδόνα (168 π.χ.) και μέχρι το 1821 (πολύ αργότερα για ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδας), παραμείναμε ουσιαστικά σκλαβωμένοι – για περίπου 22 αιώνες. Η ανάκτηση λοιπόν της εθνικής μας ταυτότητας, η σύνδεση μας δηλαδή με τους προγόνους μας, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο, προηγείται από κάθε τι άλλο.
