Ο χρυσός κανόνας της σταθερότητας

(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)

“Ο «χρυσός κανόνας της οικονομικής σταθερότητας» είναι η κατάργηση των τόκων – η οποία θα εμπόδιζε σε μεγάλο βαθμό τη συγκέντρωση κεφαλαίων, στη συντριπτική μειοψηφία των ανθρώπων (1% του πληθυσμού) και των κρατών.

Πολύ περισσότερο, θα διευκόλυνε σημαντικά τη διοχέτευση των χρημάτων στην πραγματική οικονομία, καθώς επίσης τη σταθερότητα του οικονομικού συστήματος – σε συνδυασμό φυσικά με την απαγόρευση των χρηματοπιστωτικών όπλων μαζικής καταστροφής, όπως τα παράγωγα προϊόντα. Το αποτέλεσμα θα ήταν η ελαχιστοποίηση των κινδύνων πολεμικών και λοιπών «αντιπαραθέσεων», μεταξύ ατόμων και λαών. Ειδικότερα τα εξής:  

Οι τόκοι, η υπεραξία των χρημάτων ουσιαστικά, είναι ένα «οικονομικό αρχέτυπο»* – μέσω του οποίου επιβάλλεται η υπεροχή του κεφαλαίου επί της εργασίας και των εξ αυτής παραγομένων προϊόντων. Αποτελούν μία αναπόφευκτη «παρενέργεια» εκείνης της οικονομικής λειτουργίας, η οποία στηρίζεται στις συναλλαγές μέσω χρημάτων.

Το συγκεκριμένο «οικονομικό αρχέτυπο» είναι υπεύθυνο για το ότι, οι κάτοχοι χρημάτων, ως δανειστές, εξασφαλίζουν μία χωρίς κόπο συμμετοχή στο προϊόν της εργασίας των μη κατόχων χρημάτων, οι οποίοι γίνονται οφειλέτες τους – γεγονός που οδηγεί σε μεγάλες κοινωνικές αδικίες. Υπάρχει δε ένα «αρχέγονο* επιτόκιο», πατροπαράδοτο, παραδοσιακό, κάτω από το οποίο δεν δόθηκαν ποτέ δάνεια κατά τη διάρκεια των αιώνων – υπολογιζόμενο στο 2-3%.  

Οι τόκοι είναι κατά κάποιον τρόπο το σύνολο του «αρχέγονου επιτοκίου», του πληθωρισμού, του δανειακού ρίσκου, της αύξησης της παραγωγικότητας, καθώς επίσης της αμοιβής των μεσαζόντων – των τραπεζών συνήθως.

Εάν μπορούσε να καταπολεμηθεί η κυριαρχία του κεφαλαίου στις αγορές, μέσω της υιοθέτησης ενός συστήματος «ελευθέρων χρημάτων», τότε θα εξαφανιζόταν το «αρχέγονο επιτόκιο». Επειδή δε η υιοθέτηση ενός συστήματος «ελευθέρων χρημάτων» θα είχε σαν αποτέλεσμα την εξαφάνιση τόσο του πληθωρισμού, όσο και του αποπληθωρισμού, τότε θα έπαυε να υπάρχει και το δεύτερο συστατικό του επιτοκίου. 

Περαιτέρω, λόγω του ότι σε μία σταθερή οικονομία το πιστωτικό ρίσκο είναι ελάχιστο, θα έπαυε να υπάρχει ανάγκη χρέωσης του – όπως απαιτεί το τρίτο συστατικό. Τέλος, αφού δεν θα υπάρχει ανάπτυξη αλλά αειφόρος σταθερότητα, το μέρος του επιτοκίου που αφορά την αυξημένη παραγωγικότητα, θα ήταν περιττό – οπότε θα παρέμενε μόνο το κόστος λειτουργίας των μεσαζόντων (τραπεζών).

Σε μία τέτοια περίπτωση θα ήταν πολύ λιγότερο «επιθυμητή» η συγκέντρωση κεφαλαίων από εκείνους, οι οποίο κερδοσκοπούν άκοπα με αυτά – οπότε θα εξασφαλιζόταν ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για τους εργαζομένους, καθώς επίσης μία μεγαλύτερη κοινωνική δικαιοσύνη” (S.Gesell).

 .

Ανάλυση

Σε σχέση με τα παραπάνω, αποτελεί ασφαλώς μία περίεργη παραδοξότητα το ότι οι Γερμανοί, οι οποίοι έχουν υποφέρει από τους τόκους, ενώ έχουν ενοχοποιήσει τους «Εβραίους τοκογλύφους» στο παρελθόν, με δυστυχές αποτέλεσμα τα ανατριχιαστικά εγκλήματα που διέπραξαν οι ναζί (ολοκαύτωμα), είναι σήμερα οι βασικοί υποστηρικτές τους – με τις έντοκες καταθέσεις να αποτελούν τα βασικά περιουσιακά τους στοιχεία.

Πόσο μάλλον όταν σύμφωνα με τους ίδιους τους Γερμανούς, το σύνολο του σημερινού δημοσίου χρέους τους προέρχεται κατά 100% από τόκους – όπου στην Ελλάδα οι τόκοι, με τους οποίους έχουμε επιβαρυνθεί σε μία αντίστοιχη με τη Γερμανία χρονική περίοδο, είναι υπερδιπλάσιοι του σημερινού χρέους.

Βέβαια, η παραδοξότητα αυτή, οι «αντιδρομίες» καλύτερα,  συναντώνται σε πάρα πολλές «πτυχές» της ζωής – με πρώην σοσιαλιστικά κινήματα να υιοθετούν ξαφνικά εντελώς νεοφιλελεύθερες απόψεις, φιλελεύθερα κόμματα την κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία κοκ.

Συνεχίζοντας, παρά το ότι σήμερα οι κεντρικές τράπεζες, τα μεγάλα τυπογραφεία ουσιαστικά, εκμηδενίζουν τα επιτόκια, αυξάνοντας κατακόρυφα την παροχή δωρεάν χρημάτων τα μικρότερα, αλλά πολύ περισσότερα «τυπογραφεία», οι εμπορικές τράπεζες, «εγκλωβίζουν» τη ρευστότητα – επιλέγοντας την κερδοσκοπία για να αυξήσουν τις αποδόσεις των κεφαλαίων που τους δωρίζονται, οδηγώντας την πραγματική οικονομία στο γκρεμό και αδιαφορώντας για τις καταστροφικές συνέπειες των πράξεων τους.

Οι «βδέλλες» αυτές είναι τοποθετημένες σε ολόκληρο το κυκλοφοριακό σύστημα της οικονομίας, απορροφώντας αχόρταγα το αίμα που κυλάει – οπότε οι συνεχείς «μεταγγίσεις» δεν έχουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Αντίθετα, απειλούν όλο και περισσότερο τον πλανήτη, αφού κάποια στιγμή, όταν πάψει να απορροφάται η ρευστότητα από τις αγορές (χρηματιστήρια), γεγονός που θα συμβεί νομοτελειακά όταν καταρρεύσουν οι αξίες (μετοχές κοκ.), τότε το υπερβολικό αίμα θα πλημμυρίσει το σώμα της οικονομίας – προκαλώντας του ανυπολόγιστες καταστροφές.

.

ΕΛΛΑΔΑ, ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ           

Η συρρίκνωση της ρευστότητας στην Ελλάδα (ανάλυση) αποτελεί αναμφίβολα ένα από τα μεγαλύτερα της προβλήματα – μία πραγματική «τροχοπέδη», όσον αφορά τις προοπτικές ανάπτυξης της οικονομίας της. Οφείλει λοιπόν να βρεθεί άμεσα μία λύση, πριν οδηγηθούν οι υπόλοιπες μικρομεσαίες επιχειρήσεις της στη χρεοκοπία, καθώς επίσης προτού «μεταναστεύσουν» οι εναπομείναντες μεγαλύτερες σε χώρες του εξωτερικού.

Προφανώς, οι ισχυρισμοί περί επιστροφής στην ανάπτυξη το επόμενο έτος, όταν επιβάλλονται συνεχώς νέοι φόροι, οπότε «αποξηραίνεται» αντί να ποτίζεται το ταλαιπωρημένο έδαφος της οικονομίας, είναι όνειρα θερινής νύχτας – όπως επίσης το πρωτογενές πλεόνασμα, η θεωρητική ύπαρξη του οποίου οφείλεται απλά και μόνο στις καθυστερήσεις των πληρωμών του ιδιωτικού τομέα, από το δημόσιο.

Υπενθυμίζουμε εδώ ότι, στο δημόσιο δεν εφαρμόζεται το διπλογραφικό λογιστικό σύστημα, το οποίο είναι υποχρεωτικό για όλες τις επιχειρήσεις – με αποτέλεσμα, οι ανεξόφλητοι λογαριασμοί του κράτους να μην καταγράφονται στα χρέη του, οπότε να δημιουργείται ένα «φανταστικό» πλεόνασμα.

Εκτός αυτού, το δημόσιο δεν υποχρεώνεται να συντάσσει ετήσιο ισολογισμό – οπότε όλοι εμείς γνωρίζουμε μόνο τι οφείλουμε στους δανειστές μας, ενώ κανένας δεν μας πληροφορεί επίσημα για τα περιουσιακά μας στοιχεία. Απλούστερα, η κυβέρνηση μας ενημερώνει μόνο για το παθητικό της χώρας μας και όχι για το ενεργητικό της – όπως, για παράδειγμα, η Νέα Ζηλανδία, η οποία συντάσσει ετήσιο ισολογισμό (πηγή).

Συνεχίζοντας, όσον αφορά το πρόβλημα της ρευστότητας της οικονομίας μας, έχουμε την άποψη ότι, είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε περισσότερες από μία, παράλληλες μεταξύ τους λύσεις – αφού χωρίς εναλλακτικές δυνατότητες και ρεζέρβες δεν είναι δυνατόν να διοικηθεί καμία επιχείρηση, πόσο μάλλον ένα κράτος.

Προφανώς δε, ορισμένες από τις λύσεις αυτές πρέπει να εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο από εμάς – ειδικά επειδή η Ευρωζώνη, η Γερμανία καλύτερα, δεν είναι πρόθυμη να μας «διευκολύνει», όσον αφορά τουλάχιστον το συγκεκριμένο θέμα.

Στα πλαίσια αυτά, θεωρούμε ως μία από τις πολλές λύσεις που ασφαλώς υπάρχουν, τη δημιουργία ενός δεύτερου χρηματοπιστωτικού συστήματος – το οποίο να μην ενοχλεί καθόλου το πρώτο, αλλά και να μην έχει καμία επαφή μαζί του.

Πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα υποφέρει από μια «Ύφεση ισολογισμών» άνευ προηγουμένου, χωρίς να έχει τις προϋποθέσεις επίλυσης της με τη μέθοδο του Keynes (ανάλυση) – ενώ χωρίς ανάπτυξη, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα εξόδου από την κρίση.

To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)