Οι κατακτητές

.

«Υπό δρακόντεια μέτρα» οι παρελάσεις σήμερα, εν καιρώ ειρήνης! Οι φόβοι που οδηγούν στη λήψη τέτοιων αποφάσεων, πηγάζουν από το λαό – από εκείνους τους Έλληνες δηλαδή που «σύρονται στο ικρίωμα», άβουλα θύματα των εγχωρίων και ξένων «θητών» τους. Θύματα ειδικά της πολιτικής εξουσίας η οποία, σε πλήρη αντίθεση δυστυχώς με τους προγόνους της, έχει υποταχθεί απόλυτα στους ξένους κατακτητές – χωρίς να ντρέπεται καθόλου για το κατάντημα της.

Οι ομοιότητες με το 1940 είναι δυστυχώς πάρα πολλές, εντυπωσιακές. Οι ίδιοι κατακτητές, ο ίδιος λαός, αν και πολύ λιγότερο θαρραλέος, παρόμοιες διχόνοιες, εσωτερικές ίντριγκες, καθώς επίσης μία ανάλογα «δειλή», «κατοχική» κατά κάποιον τρόπο κυβέρνηση – με τη «γενοκτονία», με την απόλυτη εξαθλίωση των «μαζών» δηλαδή, προ των πυλών.

Αφού χάθηκε ξανά ο πόλεμος, αυτή τη φορά χωρίς να δοθεί καμία μάχη λόγω των σύγχρονων, οικονομικών όπλων μαζικής καταστροφής που χρησιμοποιήθηκαν, δυστυχώς με τη συμμετοχή μίας ενδοτικής ηγεσίας, οι κατακτητές εισέβαλλαν στην Ελλάδα – ενώ οι Έλληνες «αναλώνονται», όπως και τότε, στις μεταξύ τους έριδες και στις εσωτερικές, πολιτικές εχθρότητες.

Αυτή τη φορά βέβαια δεν είναι οι Βρετανοί αυτοί που μας θυσιάζουν στο βωμό των δικών τους συμφερόντων, αλλά οι Αμερικανοί – το ΔΝΤ ειδικότερα το οποίο, με ή χωρίς τη θέληση του, εξυπηρετεί πια τα σχέδια της ηγετικής δύναμης της Ευρώπης: της πρωσικής κυβέρνησης της Γερμανίας.

Ενδεχομένως λοιπόν, όπως και τότε, η Ελλάδα θα «εγκαταλειφθεί» στη λεηλασία, στην πείνα, στη φτώχεια, στην εγκληματικότητα και στην εξαθλίωση, έτσι ώστε να υποχρεωθεί να δημιουργήσει «ομάδες αντίστασης» – οι οποίες, όταν πια οι Έλληνες δεν θα έχουν να χάσουν τίποτα άλλο, θα πολεμήσουν τους κατακτητές, καθώς επίσης την κυβέρνηση που έχουν επιβάλλει.

Περαιτέρω ελάχιστοι πλέον αμφιβάλλουν σχετικά με το γεγονός ότι, η Ευρώπη μετατρέπεται σταδιακά σε μία αυτοκρατορία, υπό την απολυταρχική ηγεσία της πρωσικής Γερμανίας – η οποία έχει τοποθετήσει δικούς της ανθρώπους, σε όλες τις «θέσεις κλειδιά».

Ειδικότερα, αν και τυπικά διοικεί την ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα ο κ.M.Draghi, αυτός που στην πραγματικότητα αποφασίζει είναι o Γερμανός κ.J.Asmussen – ενώ προετοιμάζεται η υποταγή όλων των ευρωπαϊκών τραπεζών στον έλεγχο της ΕΚΤ, γεγονός που, σε κάποιο βαθμό, θυμίζει την εθνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος από τη ναζιστική Γερμανία.

Διευθυντής του ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, το οποίο σχεδιάζεται να μετατραπεί σε ένα ευρωπαϊκό ΔΝΤ, παράλληλα με την εκδίωξη των Αμερικανών από την Ευρωζώνη (στα πλαίσια αυτά εντάσσονται και οι ξαφνικές διαμαρτυρίες, σχετικά με τις παρακολουθήσεις των Ευρωπαίων από την NSA), είναι ο επίσης Γερμανός K.Regling – ο οποίος θέλει να υποχρεώσει τη Ελλάδα να πάρει ένα τρίτο «πακέτο στήριξης», για να εξασφαλίσει αφενός μεν τη διαχρονική ομηρία της, αφετέρου την μη εξόφληση των πολεμικών χρεών της Γερμανίας.

Έχοντας τον απόλυτο σχεδόν έλεγχο των ισπανικών τραπεζών, μέσω της απ’ ευθείας ενίσχυσης τους από το ESM, δεν πρόκειται φυσικά να επιτρέψει στην Ιρλανδία την απελευθέρωση της από την Τρόικα – ούτε στην Πορτογαλία, ή στους επόμενους υποψήφιους (Ιταλία, Γαλλία κοκ.).

Ο «τρίτος πυλώνας», ο διοικητής της ευρωπαϊκής τράπεζας επενδύσεων (ΕΙΒ), υπεύθυνης για τη χρηματοδότηση της εσωτερικής ανάπτυξης της Ευρώπης, είναι επίσης Γερμανός – ο κ.W.Hoyer, πρώην αναπληρωτής πρόεδρος των φιλελευθέρων στη χώρα του. Η συγκεκριμένη τράπεζα έχει υποκαταστήματα σε πολλές χώρες της Ευρωζώνης, ελέγχοντας ένα μεγάλο μέρος των κεφαλαίων που επενδύονται εκεί.

Οι παραλληλισμοί τώρα της ΕΚΤ με τη Fed, του ESM με το ΔΝΤ, καθώς επίσης της ΕΙΒ με την Παγκόσμια τράπεζα, της οργανωτικής δομής δηλαδή της αμερικανικής αυτοκρατορίας με την Ευρώπη, είναι εύλογοι – ενώ «προδίδουν» τα μελλοντικά σχέδια της Γερμανίας.

Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε το ρόλο των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών (BND) στην όλη διαδικασία οι οποίες, σε συνδυασμό με το γερμανικό ΣΔΟΕ, καταλαμβάνουν τα υπουργεία οικονομικών και τις εφορίες των κατεχομένων χωρών – με στόχο την υπεξαίρεση τόσο της δημόσιας όσο και της ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών τους. Η επίσης υπό γερμανική ηγεσία «Task Force» (Reichenbach) διαδραματίζει ένα ανάλογα σημαντικό ρόλο – αφού ελέγχει και επιβλέπει όλες τις διεργασίες στα υπουργεία των χωρών που δραστηριοποιείται.

Η διοίκηση της Κομισιόν βέβαια δεν έχει ακόμη καταληφθεί από τη Γερμανία – αν και κανένας δεν αμφιβάλλει σχετικά με το ότι, ο κ.Barosso και το πολυτελέστατο παλάτι του δεν κάνουν απολύτως τίποτα, χωρίς την προηγούμενη συμφωνία της καγκελαρίου. Οι υπέρογκες αμοιβές όμως των ευρωβουλευτών, καθώς επίσης της «στρατιάς» των 50.000 ευρωυπαλλήλων, εξασφαλίζουν σίγουρα την υποταγή τους στο βασικό χρηματοδότη – ο οποίος δεν είναι άλλος από τη Γερμανία.

Το ίδιο ισχύει σε κάποιο βαθμό και για τους Έλληνες βουλευτές, οι οποίοι μάλλον συμβιβάζονται λόγω των ελάχιστα φορολογούμενων αμοιβών και των προνομίων τους – συνολικού ύψους περίπου 20.329 € μηνιαία, με πολύμηνες διακοπές και άλλες διευκολύνσεις  (σχήμα που ακολουθεί).

.