Αντίθετα οι Η.Π.Α. ακολουθούν μία άκρως επεκτατική πολιτική, θεωρώντας ίσως ότι μπορούν να τη συνεχίσουν επ’ άπειρον – αρκεί βέβαια να συμβαδίζουν όλες οι υπόλοιπες μεγάλες οικονομίες του πλανήτη είτε με το καλό, είτε με το κακό. Όποιος πιστεύει όμως ότι η αμερικανική οικονομία θα τα καταφέρει με το συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας, πλανάται – αφού, σύμφωνα με όλες οι ενδείξεις, η υπερδύναμη ευρίσκεται στην τελική φάση ενός άνευ προηγουμένου σπειροειδή κύκλου υπερχρέωσης, μέσω του οποίου οι Αμερικανοί κατάφερναν τις τελευταίες δεκαετίες να διατηρούν ένα βιοτικό επίπεδο πολύ υψηλότερο, από αυτό που τους επέτρεπε η οικονομία τους.
Δυστυχώς, όλοι οι σπειροειδείς κύκλοι υπερχρέωσης τελειώνουν κάποια στιγμή – συνήθως με έναν εξαιρετικά επώδυνο, ανεξέλεγκτο τρόπο. Το γεγονός αυτό μάλλον τεκμηριώνεται από το διάγραμμα Ι που ακολουθεί, στο οποίο φαίνεται ότι, μετά το 1975 η πορεία της αύξησης του ΑΕΠ (κόκκινη γραμμή), ήταν σε πλήρη διάσταση με την αύξηση του συνολικού χρέους (μπλε γραμμή).
ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ Ι – ΠΗΓΗ FRED**
Ειδικότερα, πριν από σαράντα περίπου χρόνια το συνολικό χρέος των Η.Π.Α., το δημόσιο και ιδιωτικό δηλαδή (τράπεζες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά), ήταν της τάξης των 2 τρις $. Σήμερα ξεπερνάει τα 56 τρις $ (πηγή: M. Snyder), όσο το παγκόσμιο ΑΕΠ περίπου, κλιμακούμενο με πολύ πιο γρήγορο ρυθμό, από αυτόν της αύξησης του ΑΕΠ.
Από το έτος 2000 και μετά το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. αυξήθηκε περισσότερο από 11 τρις $, στα 16 περίπου τρις $ – ενώ η σχέση του δημοσίου χρέους ως προς ΑΕΠ μετά την κρίση του 2008 (Διάγραμμα ΙΙ), όπου το κράτος διέσωσε τις χρεοκοπημένες τράπεζες με τα χρήματα των φορολογουμένων πολιτών του, παρουσίασε μία εκρηκτική άνοδο.
ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΙΙ – ΠΗΓΗ FRED
Περαιτέρω, όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί, το κατά κεφαλήν δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. είναι υψηλότερο από αυτό της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας κλπ. – ενώ αυξάνεται με ραγδαίο ρυθμό, παράλληλα με την πτώση της ιδιωτικής περιουσίας των Αμερικανών, σε πλήρη αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες του πίνακα.
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Σύγκριση κατά κεφαλήν δημοσίου χρέους και ιδιωτικής περιουσίας επιλεγμένων κρατών (σε €, το 2010)
| Χώρα |
Κατά κεφαλήν δημόσιο χρέος |
Κατά κεφαλήν ιδιωτική περιουσία |
Αύξηση ιδιωτικής περιουσίας 2000-2010 σε % |
| Η.Π.Α. |
32.755 |
*49.700 |
**-28,00% |
| Ελλάδα |
24.280 |
56.937 |
72,25% |
| Ιρλανδία |
23.520 |
74.661 |
57,65% |
| Πορτογαλία |
11.847 |
48.528 |
79,41% |
| Ιταλία |
29.324 |
130.215 |
89,04% |
| Γερμανία |
21.490 |
94.576 |
83,31% |
| Αυστρία |
22.034 |
101.010 |
42,75% |
| Μέσος ΕΕ 16 |
21.491 |
72.215 |
66,35% |
* Κατά νοικοκυριό στις Η.Π.Α.
** 2005
Ισοτιμία: 1 $ = 0,71 €
Πηγή: Basel Institute of Common and Economics
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ, η θέση της πατρίδας μας συγκριτικά με άλλες χώρες δεν είναι καθόλου αρνητική – όπως επίσης των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών, σε σχέση με τις Η.Π.Α. Για παράδειγμα, η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων είναι υπερδιπλάσια (134,5%) του κατά κεφαλήν χρέους – ενώ η ιδιωτική περιουσία των Αμερικανών μόλις 51,73% πάνω από το κατά κεφαλήν χρέος.
Εάν δε συνυπολογίσει κανείς το ότι, στις Η.Π.Α. τα περιουσιακά στοιχεία υπολογίζονται ανά νοικοκυριό και όχι ανά ενήλικο, τότε είναι πολύ πιθανόν το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. να είναι υψηλότερο από την ιδιωτική περιουσία – γεγονός που θα σήμαινε ότι, η υπερδύναμη είναι ανεπιστρεπτί χρεοκοπημένη. Αντίθετα, επειδή η ιδιωτική περιουσία των Ευρωπαίων είναι κατά πολύ υψηλότερη των δημοσίων χρεών, με μία ενδεχόμενη φορολόγηση της θα μπορούσε να εξοφληθεί το σύνολο των δημοσίων χρεών.
Σε τυχόν ερώτηση τώρα γιατί η κατάσταση των ευρωπαϊκών νοικοκυριών είναι καλύτερη, η απάντηση είναι απλή: επειδή οι τιμές των ακινήτων είναι πολύ πιο σταθερές σε σχέση με τις Η.Π.Α., ενώ οι υποθήκες επί των ακινήτων κατά πολύ μικρότερες – κάτι που οφείλουμε να προσέξουμε ιδιαίτερα στην Ελλάδα, επειδή με τα εγκληματικά μέτρα λιτότητας που ακολουθούνται «καίγονται» πολλές αξίες, ενώ κινδυνεύει να καταρρεύσει η αγορά ακίνητης περιουσίας με ανυπολόγιστες, εξαιρετικά καταστροφικές συνέπειες για την πατρίδα μας.
Εάν τυχόν συμβεί κάτι τέτοιο, η κυβέρνηση που θα το προκαλούσε θα ήταν η πλέον εγκληματική των τελευταίων δεκαετιών, αφού θα οδηγούσε την Ελλάδα στην απόλυτη χρεοκοπία – σε έναν οδυνηρό θάνατο χωρίς επιστροφή.
