Ο ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΣ ΝΟΤΟΣ
Ίσως όλα τα παραπάνω να είναι υπερβολικά – πόσο μάλλον όταν φαίνεται ότι, ο ευρωπαϊκός νότος είναι πολύ πιο αισιόδοξος,το ευρώ ανατιμάται συνεχώς, ενώ η κρίση χρέους απασχολεί τους πάντες (εταιρείες αξιολόγησης κλπ.) πολύ λιγότερο, σε σχέση με το παρελθόν.
Αρκετοί δε υποστηρίζουν ότι, η εμπιστοσύνη των επενδυτών έχει πλέον αποκατασταθεί, κυρίως μετά την ανακοίνωση της πρόθεσης εκ μέρους της ΕΚΤ να επεμβαίνει ενεργητικά στη δευτερογενή αγορά ομολόγων – ένα ενδεχόμενο που συμπεραίνουν από την μείωση των spreads (Πίνακας Ι), καθώς επίσης των ασφαλιστηρίων κινδύνου (CDS), σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή περιφέρεια.
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Ύψος των spreads και των CDS, την 31. Ιανουαρίου του 2013
| Χώρα |
Spreads |
CDS |
| Ελλάδα |
907 |
4.561 |
| Πορτογαλία |
443 |
395 |
| Ισπανία |
352 |
|
| Ιταλία |
265 |
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Είναι όμως αλήθεια τα πράγματα έτσι; Έχει περάσει η κρίση χρέους ανεπιστρεπτί και βρισκόμαστε πραγματικά σε πορεία καλυτέρευσης, εάν όχι ανάπτυξης; Μήπως, αν και ευχόμαστε το αντίθετο, τα φαινόμενα απατούν; Ή, ίσως, έχει επιτύχει το δόγμα της καγκελαρίου και η πολιτική λιτότητας, με αντάλλαγμα την ενίσχυση από την ΕΚΤ, οπότε η κρίση είναι παρελθόν;
Δύσκολες απαντήσεις σε ακόμη πιο δύσκολα ερωτήματα – ειδικά μετά την ανάλυση που προηγήθηκε, αναφορικά με τα τεράστια προβλήματα των τραπεζών, καθώς επίσης με τη βόμβα των παραγώγων στα θεμέλια της Δύσης. Πόσο μάλλον όταν ανακοινώνεται από την Ολλανδία ότι, θέλει να αλλάξει η συνθήκη του Μάαστριχτ, έτσι ώστε να μπορεί να εξέλθει εθελούσια κάποια χώρα από τη ζώνη του ευρώ – παράλληλα με την πρόθεση της να διεξάγει δημοψήφισμα (όπως επίσης η Αυστρία), για την παραμονή της ή μη στο κοινό νόμισμα.
Ίσως θα ήταν προτιμότερο λοιπόν να αναφερθούμε επιγραμματικά σε ορισμένες χώρες του Νότου, αντί να ασχοληθούμε με ερωτήματα που αδυνατούμε να απαντήσουμε. Στα πλαίσια αυτά, τα εξής:
(α) Ελλάδα: Η κυβέρνηση συμφώνησε με τους δανειστές της (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ), όσον αφορά τη βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση της χώρας – ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση έχει πλέον συμβιβασθεί τόσο με το μνημόνιο, όσο και με το ΔΝΤ. Όπως φαίνεται δε, η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να προβεί σε μαζικές αποκρατικοποιήσεις, στο ξεπούλημα καλύτερα της δημόσιας περιουσίας – με τους πολίτες της να αδιαφορούν, καθώς επίσης με τους δανειστές να το επικροτούν.
Παράλληλα, συνεχίζεται η μεταφορά πόρων από τον ιδιωτικό στο δημόσιο τομέα (δήμευση περιουσιακών στοιχείων) – όπως επίσης η περικοπή των εισοδημάτων, άμεσα (ονομαστικοί μισθοί) ή έμμεσα (υπερφορολόγηση, ανάληψη υποχρεώσεων των τραπεζών κα.), χωρίς καμία ουσιαστική αντίδραση των πολιτών.
Το γεγονός αυτό χαροποιεί ιδιαίτερα τις αγορές, οι οποίες ελπίζουν πως θα εισπράξουν τα οφειλόμενα – ενώ θα αγοράσουν τις επιχειρήσεις σε φθηνές τιμές, χρεώνοντας στη συνέχεια ακριβότερα τις υπηρεσίες τους στους πολίτες (τιμή ηλεκτρικού, νερού, εισιτηρίων κλπ.), έτσι ώστε να αποζημιωθούν πλουσιοπάροχα για τις διαγραφές του παρελθόντος.
Εν τούτοις, η ανεργία έχει αναρριχηθεί στο 27%, μεγάλο μέρος του πληθυσμού υποφέρει (με αποτέλεσμα να μην γνωρίζει κανείς πως θα αντιδράσει τελικά), η ύφεση μαίνεται, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις χρεοκοπούν και το δημόσιο χρέος συνεχίζει την ανοδική του πορεία – με την έξοδο από το τούνελ να ακούγεται ουτοπική. Αρκεί μία σπίθα λοιπόν για να ξεσπάσει μία καταστροφική κοινωνική πυρκαγιά, η οποία θα παρέσυρε μαζί της την Ευρώπη – εάν όχι ολόκληρη τη Δύση.
(β) Πορτογαλία: Η κυβέρνηση επιμένει σε μία σκληρή πολιτική λιτότητας, ακυρώνει πολλά εργατικά δικαιώματα, δανείζεται ξανά από τις αγορές, ενώ ιδιωτικοποιεί όλες τις εναπομείναντες δημόσιες επιχειρήσεις της χώρας.
Από την άλλη πλευρά όμως, το δημόσιο χρέος αυξάνεται (στο 120% του ΑΕΠ πρόσφατα, από 110% το προηγούμενο έτος), η ανεργία ξεπερνάει το 16%, τα ενεχυροδανειστήρια χρυσού έχουν κατακλύσει τη χώρα, ενώ το βιοτικό επίπεδο της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού καταρρέει.
Οι αγορές είναι βέβαια απόλυτα ικανοποιημένες, αφού διαπιστώνουν πως οι πολίτες είναι πρόθυμοι να αναλάβουν αδιαμαρτύρητα τα χρέη του κράτους και των τραπεζών – με αποτέλεσμα να προσφέρουν νέα δάνεια.
(γ) Ισπανία: Η αναδιάρθρωση της οικονομίας συνεχίζεται σταθερά από το κυβερνών κόμμα, παρά το ότι κατηγορείται τεκμηριωμένα για τεραστίου μεγέθους διαφθορά, καθώς επίσης για μαύρα κομματικά ταμεία – ενώ οι πολίτες ουσιαστικά δεν αντιδρούν, αποδεχόμενοι τη μοίρα τους.
Επιβάλλονται νέες μειώσεις μισθών, με το πρόσχημα της αύξησης της ανταγωνιστικότητας, ενώ καταργούνται όλα τα εργατικά δικαιώματα – με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι εξαγωγές, να μειώνονται οι εισαγωγές και να περιορίζεται το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (τα δημόσια έσοδα αυξάνονται ελαφρά).
Δυστυχώς όμως, η ύφεση συνεχίζεται (άρθρο μας) και η ανεργία δεν υποχωρεί (60% στους νέους) – με την κρίση των ακινήτων να εντείνεται, παράλληλα με την τραπεζική. Εν τούτοις, η χώρα επιμένει στην παραμονή της στο ευρώ, παρά το ότι η έξοδος της θα ήταν αναμφίβολα θετική για την ίδια – γεγονός που μάλλον οφείλεται στην απίστευτη κυβερνητική διαφθορά, πιθανόν εκ μέρους των συνήθων διαφθορέων (των γερμανικών επιχειρήσεων).
(δ) Ιρλανδία: Η χώρα θεωρείται το «παιδί-θαύμα» του μηχανισμού διάσωσης – με τους πολίτες της να έχουν αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα τόσο τις μειώσεις των μισθών, όσο και την επιβάρυνση τους με τα τεράστια χρέη των τραπεζών.
Επειδή όμως το συγκεκριμένο κράτος είναι ουσιαστικά προτεκτοράτο των Η.Π.Α. (άρθρο μας), είναι πολύ δύσκολο να εξάγουμε ασφαλή συμπεράσματα.
(ε) Ιταλία: Έχουμε την άποψη πως, όταν (εάν) ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για την Ευρωζώνη, η Ιταλία θα ευρίσκεται στις πρώτες θέσεις – αφού, χωρίς καμία αμφιβολία, η παραμονή της στο κοινό νόμισμα είναι εντελώς ασύμφορη για την ίδια.
Εκτός αυτού θεωρούμε ότι, είναι αδύνατον να υποταχθεί στη Γερμανία – γεγονός που μάλλον θα φανεί από τα αποτελέσματα των προσεχών εκλογών, οι οποίες είναι πολύ σημαντικές τόσο για το μέλλον της χώρας, όσο και για ολόκληρη την Ευρωζώνη.
Είναι δύσκολο επίσης να παραμείνει σε ύφεση, με δημόσιο χρέος που πλησιάζει το 128% του ΑΕΠ της και με την προοπτική αύξησης της ανεργίας – η οποία, εάν τυχόν πλησίαζε το 15%, θα πυροδοτούσε τεράστιες κοινωνικές αντιδράσεις, στα όρια μίας επανάστασης ή ενός εμφυλίου πολέμου.
(στ) Κύπρος: Αν και έχουμε αναφερθεί λεπτομερειακά στο νησί της Αφροδίτης με πρόσφατο κείμενο μας (ανάλυση), η εκτόξευση του δημοσίου χρέους της από το περίπου 60% του ΑΕΠ πριν την κρίση, στο 140% το επόμενο έτος, οφείλεται κυρίως στη διάσωση των τραπεζών της – την οποία δυστυχώς φαίνεται να εγκρίνουν όλοι οι πολίτες της.
Με έναν χρηματοπιστωτικό όμως τομέα, ο όγκος του οποίου είναι πάνω από οκτώ φορές, σε σχέση με το ΑΕΠ του νησιού, παράλληλα με τη φούσκα ακινήτων, η απόφαση της κυπριακής κυβέρνησης να αναλάβει τα χρέη των τραπεζών δεν φαίνεται να είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Μοναδική ελπίδα της είναι ίσως η Ρωσία – η οποία, με στόχο, μεταξύ άλλων, τη διασφάλιση των καταθέσεων των πολιτών της στις κυπριακές τράπεζες (περί τα 20 δις €), είναι αναγκαστικά πρόθυμη να βοηθήσει την Κύπρο.
Προς όφελος της είναι η πρόσφατη απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου EFTA (κείμενο pdf), με βάση την οποία δικαιώνεται η Ισλανδία – η οποία, έχοντας παρελθόν άμεσης δημοκρατίας, προτίμησε να διασώσει τους πολίτες της και όχι τις τράπεζες.
Σύμφωνα με τη δικαστική απόφαση, ο τρίτος δρόμος της Ισλανδίας θεωρείται συμβατός με το ευρωπαϊκό Δίκαιο – γεγονός που σημαίνει ότι, η κυβέρνηση επιτρέπεται να αντιμετωπίζει τους πολίτες της χώρας της προνομιακά, σε σχέση με τους ξένους,λόγω συνθηκών ανωτέρας βίας (Force Majeure – μία σημαντική ίσως εξέλιξη για τους ιδιώτες Έλληνες ομολογιούχους, όπως θα αναλύσουμε σε επόμενο κείμενο μας).
.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Εάν πετύχει η πολιτική της λιτότητας, καθώς επίσης εάν η απόφαση της ΕΚΤ, όσον αφορά την αγορά ομολόγων των χωρών του Νότου ή άλλων ελλειμματικών οικονομιών, συνεχίσει να πείθει τις αγορές, είναι ίσως δυνατή η διατήρηση της σημερινής «γαλήνης» – κάτι που φυσικά ευχόμαστε να συμβεί, αφού διαφορετικά είναι κάτι παραπάνω από πιθανή αφενός μεν η διάλυση της Ευρωζώνης, αφετέρου η επιστροφή μίας πολύ πιο ισχυρής, εάν όχι απόλυτα καταστροφικής κρίσης (το αργότερο εντός του 2014).
Εν τούτοις, μετά από τρία χρόνια πιστής εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων συνταγών, οι οποίες επιβλήθηκαν τόσο από το ΔΝΤ, όσο και από τη Γερμανία, η μεσαία τάξη σε πολλές χώρες ευρίσκεται στα όρια της αντοχής της. Το γεγονός αυτό, ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, τεκμηριώνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από τα ενεχυροδανειστήρια χρυσού και άλλων κοσμημάτων – τα οποία στην Αθήνα ήταν μόλις 81 το 2010, ενώ σήμερα ξεπερνούν τα 750.
Ένα άγνωστο λοιπόν μέχρι πρόσφατα «επάγγελμα» στην Ελλάδα, σχεδόν ανύπαρκτο μέχρι το 2009, μάλλον τοκογλυφικό και «σκοτεινό», διανύει την καλύτερη του περίοδο – παράλληλα με τις κλοπές, με τις ληστείες και με τις διαρρήξεις, οι οποίες κλιμακώνονται καθημερινά.
Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τη συνεχή αύξηση της ανεργίας, καθώς επίσης με την εξαθλίωση τόσο της κατώτερης, όσο και της μεσαίας εισοδηματικής τάξης, δεν σηματοδοτούν σε καμία περίπτωση την αντιστροφή της τάσης – παρά την αισιοδοξία της κυβέρνησης, η οποία έχει την άποψη πως η πιστή εφαρμογή του μνημονίου, υπέρ των δανειστών και εις βάρος των Ελλήνων πολιτών, είναι ο σωστός δρόμος για την έξοδο από την κρίση (οι δικές μας λύσεις, οι προτάσεις μας καλύτερα, υπάρχουν σε πολλά κείμενα μας – μεταξύ των οποίων στο «ΕΚΤ, η λύση των λύσεων»).
Ευχόμενοι να κάνουμε εμείς μεγάλο λάθος και να είναι σωστή η πολιτική της κυβέρνησης (αν και θα προτιμούσαμε τον υπερήφανο δρόμο της Ισλανδίας), κλείνουμε υπενθυμίζοντας τα παρακάτω:
“Σύμφωνα με μία παλαιά «πρακτική» των Εβραίων κοσμηματοπωλών, ποτέ δεν διαχωρίζεται το ιδιωτικό από το δημόσιο χρέος – ενώ θεωρείται εκ μέρους τους ότι, ο άνθρωπος ποτέ δεν μαθαίνει αυτόν τον άγραφο κανόνα. Πάντοτε τον ξεχνάει δηλαδή, μετά την πάροδο αρκετών ετών, με αποτέλεσμα να αναγκάζονται να τον επαναλαμβάνουν κάθε πενήντα περίπου χρόνια”.
Εάν λοιπόν είναι υπαρκτός αυτός ο «ισχυρισμός», εάν δηλαδή η πρακτική των Εβραίων κοσμηματοπωλών συνεχίζει να εφαρμόζεται, πιστά και απαράβατα, από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, τότε οι μεγάλες κρίσεις που παρατηρούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μπορεί κάλλιστα να υποθέσει κανείς ότι, προκαλούνται σκόπιμα και δεν συμβαίνουν από μόνες τους – μία «θεωρία συνομωσίας» ίσως, η οποία θα σήμαινε ότι, ο απώτερος στόχος της κρίσης δεν ήταν άλλος, από τη μεταφορά της ιδιωτικής περιουσίας στα κράτη και από αυτά στους τοκογλύφους (μέσω της «στυγνής» λεηλασίας τόσο του ιδιωτικού, όσο και του δημόσιου πλούτου).
* Σημείωση: Επιγραμματικά, τα παράγωγα είναι χρηματοπιστωτικά εργαλεία, με τα οποία αγοράζει ή πουλάει κανείς ένα προϊόν (μετοχές, δείκτες χρηματιστηρίων, εμπορεύματα, νομίσματα κλπ.), σε μία μελλοντική στιγμή και σε ορισμένες ποσότητες – έναντι μίας προκαθορισμένης, σημερινής τιμής.
Το προϊόν αυτό (κηροζίνη για παράδειγμα), μπορεί είτε να το αγοράσει κάποιος στο μέλλον, στην τιμή που επιλέγει σήμερα, είτε να πουλήσει το συμβόλαιο αγοράς που έχει συνάψει. Τη στιγμή που αγοράζεται το παράγωγο, πληρώνει κανείς ένα μικρό μέρος της αξίας του προϊόντος – ενώ η πλήρης εξόφληση του γίνεται στην ημερομηνία που έχει επιλέξει, για να αγοράσει το προϊόν στη φυσική του μορφή.
Τα παράγωγα δημιουργήθηκαν προς όφελος της πραγματικής οικονομίας – με την έννοια ότι μία επιχείρηση, με στόχο να διατηρήσει σταθερό το κόστος παραγωγής ή λειτουργίας της για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, αγόραζε τα προϊόντα που είχε ανάγκη (πετρέλαιο, πρώτες ύλες κλπ.), σε μία προκαθορισμένη τιμή, προκαταβάλλοντας ένα μέρος της αξίας τους.
Στη συνέχεια, τα παράγωγα εξελίχθηκαν σε «χρηματοπιστωτικά προϊόντα μαζικής καταστροφής» – με τα οποία οι περισσότεροι επενδυτές κερδοσκοπούν, χωρίς να έχουν καμία πρόθεση να αγοράσουν τα εμπορεύματα, στη φυσική τους μορφή.Τα πιο γνωστά παράγωγα προϊόντα είναι: (α) Τα προθεσμιακά συμβόλαια (β) τα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης (γ) τα δικαιώματα προαίρεσης (δ) τα προϊόντα δανεισμού τίτλων – ανοιχτών πωλήσεων και (ε) τα Swaps.
