“Στην Ευρώπη φαίνεται να προετοιμάζεται μία επανάσταση εκ των άνω, με τη βοήθεια της κρίσης χρέους και του παραδειγματικού βιασμού της Ελλάδας – ο οποίος προκαλεί τρόμο και πανικό στους Ευρωπαίους Πολίτες, οι οποίοι θέλουν φυσικά να αποφύγουν τα δεινά των Ελλήνων. Εξυφαίνεται λοιπόν ένα πραξικόπημα – όπως αποκαλούνται πολύ σωστά οι «επαναστάσεις» της μειοψηφίας και οι δικτατορίες που συνήθως εγκαθιστούν.
Ειδικότερα, δεν φαίνεται να ευρίσκεται «προ των πυλών» η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, όπως θα μπορούσε καλοπροαίρετα να υποθέσει κανείς – ακούγοντας τα περί δημοσιονομικής και πολιτικής ένωσης που συζητούνται στο Ευρωκοινοβούλιο.
Αντίθετα, φαίνεται να προωθείται η εκ των άνω πραξικοπηματική κατασκευή μίας ιδιόμορφης «Ευρωσοβιετικής Ένωσης», υπό την απολυταρχική επίβλεψη της πρωσικής Γερμανίας και την σκιώδη επικυριαρχία των Η.Π.Α. – μία πιθανότητα, η οποία επεξηγεί κάπως καλύτερα την ανεμπόδιστη εισβολή του ΔΝΤ στις χώρες της Ευρωζώνης, μετά το γκρέμισμα του προστατευτικού τείχους, την είσοδο του Ελληνικού Δούρειου Ίππου και την, δυστυχώς σχεδιαζόμενη, θυσία της Ιφιγένειας.
Οφείλουμε λοιπόν να είμαστε πολύ προσεκτικοί, εάν θέλουμε να αποφύγουμε το ρόλο της Ιφιγένειας – για τον οποίο μας προορίζουν οι μελλοντικοί δυνάστες της Ευρώπης. Κυρίως βέβαια επειδή, όπως φαίνεται, η «νέα τάξη πραγμάτων» έχει αποφασίσει είτε την πλήρη υποδούλωση της Ελλάδας, εάν εκλεγεί το λόμπυ του μνημονίου, είτε την εκδίωξη της από την Ευρωζώνη, εάν εκλεγούν οι αντίθετες δυνάμεις – με απώτερο στόχο την πλήρη υποταγή των υπολοίπων κρατών, λαμβάνοντας ταυτόχρονα όλα τα απαιτούμενα μέτρα προστασίας.
Ολοκληρώνοντας, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι, ο φόβος ενός σεισμού με απρόβλεπτα αποτελέσματα, σε μια περιοχή που δεν έχει συμβεί ποτέ (όπως η έξοδος μίας χώρας από το ευρώ), προκαλεί μεγαλύτερο πανικό, από το ίδιο το γεγονός – ενώ μετά το σεισμό, αφενός μεν γίνονται γνωστές οι συνέπειες του, αφετέρου συνηθίζεται. Στα πλαίσια αυτά η Ευρωζώνη, με στόχο την εκτόνωση της κρίσης (το άνοιγμα του καπακιού της κατσαρόλας με το νερό που βράζει, προτού εκραγεί), φαίνεται να σχεδιάζει την έξοδο μίας οποιασδήποτε χώρας από το κοινό νόμισμα – με την Ελλάδα να αποτελεί την πρώτη υποψήφια”.
.
Ανάλυση
Ή Ισλανδία, λόγω μεγέθους, υψηλού πολιτιστικού επιπέδου και αδιάφορης γεωπολιτικής θέσης, δεν διαθέτει στρατό, ναυτικό ή πολεμική αεροπορία – μόνο μία μικρή αστυνομική δύναμη για ώρα ανάγκης, την οποία η κυβέρνηση της ήθελε να καταργήσει στις αρχές του 2009. Εκείνη ακριβώς την εποχή όμως το μικρό νησιωτικό κράτος πλήγηκε από τη χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία ξέσπασε με όλη την καταστροφική της δύναμη.
Η περιορισμένη αστυνομική δύναμη της Ισλανδίας ήταν λοιπόν η μοναδική ομάδα, η οποία θα μπορούσε να προστατέψει την κυβέρνηση της χώρας από το λαό της, εάν αυτός απειλούσε να την λυντσάρει – γεγονός που σημαίνει ότι η κυβέρνηση, από τη μία ημέρα στην άλλη, αντιμετώπιζε ως εχθρούς τους ίδιους τους Πολίτες της.
Αφού τώρα η αστυνομία κατάφερε να διασώσει τον τότε πρωθυπουργό από το αυτοκίνητο του, τον οποίο απειλούσε ένα συγκεντρωμένο πλήθος με λυντσάρισμα, ο πολιτικός συνειδητοποίησε για πρώτη φορά πόσο μισητός ήταν στον ίδιο του το λαό – κάτι που είναι πολύ πιθανόν να συμβεί σύντομα σε αρκετούς άλλους Ευρωπαίους ηγέτες, όταν ξεσπάσει ο προβλεπόμενος Αρμαγεδδώνας: μαζικές χρεοκοπίες τραπεζών, κραχ χρηματιστηρίων, ύφεση, κρατικοποίηση πολλών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και υπερπληθωρισμός – με το οριστικό τέλος του κοινωνικού κράτους.
Ελάχιστοι ίσως μπορούν να φανταστούν τι ακριβώς θα προκαλέσει η ριζική μείωση των συντάξεων, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, των δαπανών για την παιδεία, για την υγεία και για την ασφάλεια. Εν τούτοις, η εικόνα σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι παρόμοια και σχεδόν ολοκάθαρη: στην Ελλάδα οι Πολίτες εξοπλίζονται, στην Αυστρία οι αστυνομικοί πηγαίνουν με τη συγκοινωνία στους τόπους εγκλήματος, το Βέλγιο είναι ακυβέρνητο, στην Ολλανδία δεν υπάρχουν αρκετά νοσοκομειακά αυτοκίνητα, λόγω έλλειψης χρημάτων, ενώ ακόμη και το Βερολίνο περιόρισε τις θέσεις εργασίας στο δημόσιο, απολύοντας 2.629 άτομα.
Είναι προφανές λοιπόν ότι, ολόκληρη σχεδόν η Ευρώπη έχει προσβληθεί από μία εξαιρετικά επικίνδυνη «γάγγραινα» – ενώ η μοναδική υγιής χώρα, η Γερμανία, δεν φαίνεται να θέλει να υποβληθεί σε μία εγχείρηση, η οποία θα θεραπεύσει μεν όλες τις άλλες χώρες, αλλά θα αφήσει και την ίδια μη αρτιμελή.
Είναι όμως η Γερμανία πράγματι αρτιμελής και, το σημαντικότερο, θα μπορούσε να εγκαταλείψει μόνη της την Ευρωζώνη, χωρίς να καταστραφεί, εάν βέβαια υποθέσουμε ότι θα το ήθελε; Είναι μία κρίσιμη ερώτηση την οποία θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε επιγραμματικά στη συνέχεια – διευρύνοντας την ανάλυση μας στα υπόλοιπα μέτωπα της μάχης της Ευρώπης και ολοκληρώνοντας με την περιγραφή της Ημέρας Δέλτα: της ελεγχόμενης πυρηνικής έκρηξης δηλαδή, με «σημείο τήξης» την Ελλάδα.
.
Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Ο μεγαλύτερος επενδυτής στην παγκόσμια αγορά ομολόγων, η Pimco, έχει πουλήσει σχεδόν το σύνολο των γερμανικών ομολόγων δημοσίου, τα οποία είχε στην ιδιοκτησία της – προφανώς δε όλα τα υπόλοιπα, τα οποία είχε αγοράσει από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Κατά την άποψη της Pimco, η Γερμανία απειλείται από τα πακέτα σωτηρίας εκατοντάδων δις €, καθώς επίσης από άλλα ρίσκα – γεγονός που δεν συμβαδίζει με τα κριτήρια ποιότητας και ασφάλειας των τοποθετήσεων της επενδυτικής εταιρείας (θυγατρικής της γερμανικής Allianz – κάτι από το οποίο συμπεραίνεται ότι, πράγματι τα χρήματα δεν έχουν πατρίδα).
Περαιτέρω, ακόμη και στην περίπτωση που η Γερμανία θα εγκατέλειπε την Ευρωζώνη, ένα «θεμιτό σενάριο» για όλα τα κράτη-μέλη σήμερα, η κατάσταση της δεν θα μπορούσε να διορθωθεί – ενώ κατά πολλούς θα ήταν πολύ πιο επικίνδυνη από τη σημερινή.
Ειδικότερα, σύμφωνα με τις πρόσφατες εκτιμήσεις του κέντρου μελετών ευρωπαϊκών πολιτικών (CEPS), το γερμανικό κράτος, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις του έχουν απαιτήσεις απέναντι στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης ύψους 2 τρις € – ίσες δηλαδή με το 80% του ΑΕΠ της Γερμανίας. Επί πλέον αυτών, οι απαιτήσεις της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας απέναντι στην ΕΚΤ (Target II) ήταν 699 δις €, με ημερομηνία καταγραφής τα τέλη Μαΐου – ενώ προστίθενται μηνιαία 50 έως 100 δις €. Τέλος, η συμμετοχή της Γερμανίας στα πακέτα στήριξης (28%) είναι ήδη αρκετά μεγάλη.
Ουσιαστικά λοιπόν, οι γερμανικές εξαγωγές εξοφλούνται με γερμανικά δάνεια – γεγονός που σημαίνει ότι, η χώρα είναι εγκλωβισμένη σε μία θανατηφόρα παγίδα, αφού απειλείται ταυτόχρονα από δύο μεγάλους κινδύνους: από την απώλεια των πάσης φύσεως δανείων της και από την κατάρρευση των εξαγωγών της (το 75% κατευθύνεται εντός της Ευρώπης).
Εάν τώρα η Γερμανία εγκατέλειπε την Ευρωζώνη, θα έχανε τουλάχιστον ένα μέρος των δανείων της – ενδεχομένως δε το σύνολο αφού, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών του Μονάχου, “Εάν η Γερμανία εξέλθει, τότε παρανομεί απέναντι στη σύμβαση της Ευρωζώνης, οπότε δεν μπορεί να εγείρει κανενός είδους απαιτήσεις“.
Εν τούτοις, όλα τα παραπάνω θεωρούνται από πολλούς αμελητέα, συγκρινόμενα με το πρόβλημα των τραπεζών, με το οποίο η Γερμανία θα ερχόταν αντιμέτωπη. Η απώλεια των χορηγήσεων τους θα απαιτούσε εκατοντάδες δις € για αποσβέσεις και για διορθώσεις της αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων (ομόλογα κλπ.), τα οποία θα ήταν αδύνατον να διαθέσουν οι τράπεζες – οπότε θα έπρεπε να επέμβει το δημόσιο, κρατικοποιώντας τες.
Τα ποσά αυτά θα επιβάρυναν προφανώς τον προϋπολογισμό της Γερμανίας (όπως συμβαίνει σήμερα στην Ισπανία, στην Ιρλανδία κλπ.), με αποτέλεσμα τη ραγδαία αύξηση του δημοσίου χρέους της, σε επίπεδα που θα ξεπερνούσαν ίσως το 120% του ΑΕΠ της – γεγονός που, σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες (ανατίμηση του νομίσματος, ραγδαία πτώση των εξαγωγών κλπ.) θα την οδηγούσε αναμφίβολα στη χρεοκοπία.
To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)
