“Πιστεύω ότι ένας λαός δεν πρέπει να εκτιμά τίποτα περισσότερο από την αξιοπρέπεια και την ελευθερία της ύπαρξης του – ότι η ντροπή μίας δειλής υποταγής δεν ξεπλένεται με τίποτα…Δηλώνω ότι θεωρώ την ψεύτικη σωφροσύνη, η οποία αποσκοπεί στην αποφυγή του κινδύνου, ως το πλέον επικίνδυνο αποτέλεσμα του φόβου. Ο κίνδυνος πρέπει να αντιμετωπίζεται με θάρρος, με ήρεμη και σταθερή απόφαση, καθώς επίσης με καθαρή συνείδηση. Ένα έθνος δεν μπορεί να εξαγοράσει την ελευθερία του από τις ξένες δυνάμεις, με τεχνάσματα και στρατηγήματα – αλλά μόνο εάν ριχτεί άφοβα στη μάχη, θυσιάζοντας χίλιες ζωές για ένα πολλαπλό κέρδος ζωής” (Carl von Clausewitz).
Ανάλυση
Είναι πολύ δύσκολο να διακρίνει κανείς θετικές προοπτικές, όσον αφορά το μέλλον μίας χώρας, στην οποία η κυβέρνηση ενοχοποιεί τους Πολίτες της για εκτεταμένη φοροδιαφυγή, προσπαθώντας να τους επιρρίψει όλες τις ευθύνες της χρεοκοπίας και χωρίς να τους προσφέρει την ελάχιστη ανταποδοτικότητα (παιδεία, υγεία κλπ.) στους φόρους τους – ενώ όλοι σχεδόν οι Πολίτες κατηγορούν την κυβέρνηση, σύσσωμη την Πολιτική καλύτερα, διαδηλώνοντας στους δρόμους με συνθήματα όπως: «κλέφτες και απατεώνες».
Φυσικά απορεί κανείς με την «ιδιαιτερότητα» της παρούσας κυβέρνησης η οποία, όπως πολλές προηγούμενες, φαίνεται να προσπαθεί με κάθε τρόπο να παραμείνει στην εξουσία – παρά το ότι δεν έχει την παραμικρή πλέον «νομιμοποίηση», όχι μόνο επειδή «υπεξαίρεσε» την ψήφο των Πολιτών (αφού δεν τήρησε καμία απολύτως από τις υποσχέσεις της) αλλά, κυρίως,επειδή επιμένει να θέλει να σώσει ερήμην των εκλογέων της εκείνη τη χώρα, την οποία η ίδια (σε κάποιο βαθμό)οδήγησε στο «ικρίωμα».
Πόσο μάλλον όταν επιμένει να τη σώσει με τις ίδιες ακριβώς μεθόδους (πρόγραμμα του ΔΝΤ, λιτότητα, μεσοπρόθεσμο, καμία αναπτυξιακή πολιτική κλπ.), οι οποίες έχουν οδηγήσει την Ελλάδα στο χείλος της καταστροφής, αυξάνοντας το δημόσιο χρέος της από το 115% στο 170% – παρά τους συνεχείς φόρους και την συρρίκνωση της αξίας τόσο της κρατικής, όσο και της ιδιωτικής περιουσίας!
Στα πλαίσια αυτά, οι διαδικασίες «εκποίησης» της δημόσιας περιουσίας, με σημείο «εκκίνησης» ίσως τις τράπεζες, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία – αφού «καθοδηγούνται» αφενός μεν από τους οπαδούς των παιδιών του Σικάγου (από τους συνδίκους του διαβόλου δηλαδή και από τους εντολείς τους), αφετέρου από μία μερκαντιλίστρια ανατολικογερμανίδα καγκελάριο, η «νομιμοποίηση» της οποίας είναι επίσης περιορισμένη στη χώρα της (οι Γερμανοί Πολίτες δεν υποφέρουν σημαντικά λιγότερο από όλους εμάς).
Συνεχίζοντας, όταν χαρακτηρίσαμε την Ελληνική κρίση το 2009 σαν «την κρίση των κρίσεων», δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τη σημερινή (πόσο μάλλον τη μελλοντική) κατάληξη της. Επίσης δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι, οι Έλληνες θα σιωπούσαν για τρία ολόκληρα χρόνια (άρθρο μας) – ειδικά με το σημερινό, απίστευτα εκκωφαντικό θόρυβο. Υποθέταμε δηλαδή ότι, κάποια στιγμή θα αντιδρούσαν:
(α) είτε αποσύροντας μαζικά τις καταθέσεις τους από τις τράπεζες (φυσικά τοποθετώντας τες σε κάποια «τρίτη», όλοι μαζί στην ίδια),
(β) είτε με ειρηνική μεν, αλλά μαζική αποχή από τους χώρους εργασίας τους, τουλάχιστον για μία εβδομάδα – αφού οι διαδηλώσεις έχουν πάψει πλέον να είναι απειλητικές, για την ελίτ και ορισμένους «πολιτικούς» υπαλλήλους της (τοπικές ελίτ, κυβερνήσεις κλπ.), οι οποίοι έχουν μάθει πια να τις «διαχειρίζονται».
Φυσικά διαψευσθήκαμε εντελώς, αφού οι αντιδράσεις περιορίσθηκαν σε ατέρμονες συζητήσεις, σε απλές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, σε διαδηλώσεις που «σβήστηκαν» εύκολα με φωτιά (Marfin), σε κενές ομιλίες διαφόρων πολιτικών σωτήρων κλπ. – ενώ οι τηλεοράσεις παρέμειναν ανοιχτές, έτσι ώστε να διευκολύνεται η «προπαγάνδα», εάν όχι η «πλύση εγκεφάλου», των εισβολέων.
Βέβαια ορισμένοι «χειραγωγοί» της κοινής γνώμης συνεχίζουν να κατακρίνουν «επιδεικτικά» και να βρίζουν «κολακευτικά» την Πολιτική, παρουσία πάντοτε των ίδιων πολιτικών – αφού είναι αυτονόητο ότι, δεν θα μπορούσαν διαφορετικά να μεταφέρουν τα «μηνύματα» των εντολέων τους, στο ανυπεράσπιστο, ευεπηρέαστο, φοβισμένο και ηττοπαθές «πλήθος».
Όσον αφορά τώρα κάποια «κανάλια», τα οποία συνεχίζουν να προβάλουν «αφελληνιστικές» τούρκικες τηλεοπτικές σειρές,επιμένοντας να εκθειάζουν τον αθάνατο οθωμανικό πολιτισμό, δεν μπορούμε να τα κατηγορήσουμε – αφού, όπως φαίνεται, έχουν μεγάλη απήχηση στους Έλληνες-θεατές τους (διαφορετικά υποθέτουμε ότι δεν θα συνέχιζαν να τα προβάλλουν, εκτός εάν αμείβονταν από τους «εριστικούς» και επεκτατικούς γείτονες μας).
Η μεγαλύτερη από όλες τις εκπλήξεις μας τώρα είναι η σημερινή απορία πολλών Ελλήνων, σχετικά με το τι θα επακολουθήσει, μετά από μία ενδεχόμενη χρεοκοπία. Αν και όλοι βλέπουμε ότι, οι μισθοί μειώνονται «καταιγιστικά», οι συντάξεις επίσης, οι απολύσεις είναι καθημερινές, οι φόροι πολλαπλασιάζονται, οι τιμές των προϊόντων αυξάνονται (ειδικά όταν υποχρεωθούμε σε 50-60% διαγραφή χρέους, οπότε οι εισαγωγές θα είναι μετρητοίς και πανάκριβες, ή όταν κοινωφελείς επιχειρήσεις, όπως η ΔΕΗ εξαγοραστούν από το Καρτέλ), όπως επίσης ότιαυξάνεται η ανεργία και το κλείσιμο των επιχειρήσεων, ενώ τόσο η παιδεία, όσο και η υγεία «παραπαίουν», με τις τράπεζες να αδυνατούν να ανταπεξέλθουν και με τα φάρμακα να παρουσιάζουν ελλείψεις, ενώ το χρηματιστήριο έχει καταρρεύσει και η εγκληματικότητα λαμβάνει ήδη ανησυχητικές διαστάσεις, δεν μπορεί να αναρωτιόμαστε για το τι θα συμβεί – αφού ήδη συμβαίνει.
Εάν δε ανατρέξουμε στις τραυματικές εμπειρίες πολλών άλλων λεηλατημένων χωρών (Βραζιλία, Αργεντινή, Ασία, Τουρκία κλπ.), στο υποθετικό σενάριο χρεοκοπίας (άρθρο μας), στα επακόλουθα της εξόδου μίας χώρας από την Ευρωζώνη (άρθρο μας) και αλλού, απλά θα βεβαιωθούμε ότι, αυτό που βλέπουμε είναι πράγματι αληθινό και δεν μας προδίδουν τα μάτια μας.
Είτε θέλουμε λοιπόν, είτε όχι, τα αποτελέσματα της χρεοκοπίας είναι εδώ, εξελίσσονται ραγδαία προς το χειρότερο και τα βλέπουμε – παρά το ότι κάποιοι από εμάς «κρύβουν το κεφάλι στην άμμο», προσποιούμενοι ότι δεν γνωρίζουν τι ακριβώς διαδραματίζεται και θέλουν να το πληροφορηθούν από τους «ειδικούς». Ανεξάρτητα τώρα από αυτά και θεωρώντας ότι,
(α) η μοναδική πλέον λύση μας είναι η μονομερής στάση πληρωμών (την οποία θα ακολουθούσε διαπραγμάτευση με τους ξένους δανειστές, με στόχο τη μείωση του επιτοκίου μας στο 1,5%, καθώς επίσης την αποπληρωμή όλου του χρέους, σε 40 τουλάχιστον ισόποσες ετήσιες δόσεις, κατά το παράδειγμα της Γερμανίας του 1953 – ή δυνατόν με την προσέλκυση ευρωπαϊκών παραγωγικών επενδύσεων), με δική μας δηλαδή πρωτοβουλία, εντός φυσικά του Ευρώ – και όχι σχέδια «τύπου Εύρηκα» ή πολιτικές «εθνικής υποτέλειας», ενώ
(β) ο μεγαλύτερος κίνδυνος για όλους μας είναι η τοποθέτηση της μίας κοινωνικής ομάδας απέναντι στην άλλη (οι προβλεπόμενες μεγάλες κοινωνικές εξεγέρσεις, ενδεχομένως σε ολόκληρη τη Δύση και ειδικά στις πολυπολιτισμικές Η.Π.Α., δεν ανήκουν εδώ), καθώς επίσης ότι οι Έλληνες πολίτες, εάν ενημερωθούν σωστά και αποφασίσουν να «πολεμήσουν», θα τα καταφέρουν τελικά(το έχουν αποδείξει πολλές φορές στην ταραχώδη Ιστορία τους), στη συνέντευξη που ακολουθεί (σε εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης, από τον Ιούνιο του 2011), σε πέντε μικρά βίντεο (εάν πατήσει κανείς επάνω στον κόκκινο σύνδεσμό, θα οδηγηθεί σε κάθε ένα χωριστά), προσπαθήσαμε να αναλύσουμε τη χρεοκοπία, όσο καλύτερα μπορούσαμε (Ιούνιος 2011).
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
