ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΚΑΙ ΑΓΟΡΕΣ
Εξετάζοντας τις ανθρώπινες κοινωνίες από την πλευρά των αγορών, σε συνδυασμό με το εκάστοτε πολίτευμα που επικρατεί, διακρίνουμε τα παρακάτω:
(α) Το ατομικό συμφέρον πριν από το συλλογικό: Αποτελεί τη βασική αρχή του καπιταλισμού η οποία, σε συνδυασμό με φιλελεύθερα πολιτεύματα, οδήγησε σε μεγάλη ανάπτυξη τις «δυτικές» χώρες. Βέβαια, η πρόοδος αυτή «λειτούργησε» με τη βοήθεια της «δημιουργικής καταστροφής» (Schumpeter), όπου το παλαιό καταστρέφεται από το καινούργιο – είτε ειρηνικά (με την εύρεση και επικράτηση νέων μεθόδων παραγωγής, οργάνωσης κλπ), είτε με πολέμους.
Δυστυχώς, τις τελευταίες δεκαετίες της καπιταλιστικής εποχής (έχουμε αναφέρει σε πολλά κείμενα μας ότι, ο καπιταλισμός στηρίζεται στη συνεχή εξέλιξη -παρομοιάζοντας τον με ένα ιπτάμενο όχημα, το οποίο είναι αδύνατον να παραμείνει σταθερό στον αέρα, εάν δεν αυξάνει συνεχώς το ύψος του, με τη βοήθεια των κινητήρων του), τα φιλελεύθερα πολιτεύματα αντικαταστήθηκαν με τα γνωστά μας νεοφιλελεύθερα. Τα πολιτεύματα αυτά, παραχώρησαν σχεδόν ολόκληρη τη δημόσια περιουσία σε ιδιώτες (κυρίως τις κοινωφελείς επιχειρήσεις), με αποτέλεσμα τον συνεχή περιορισμό της ισχύος της Πολιτείας – προς όφελος της οικονομικής εξουσίας.
Μετά την πτώση του τείχους, την κατάρρευση δηλαδή του κομμουνισμού και την «επίσημη έναρξη» της παγκοσμιοποίησης, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις εξελίχθηκαν σε μεγάλες πολυεθνικές – οι οποίες έπαψαν πλέον να εξαρτώνται από τα κράτη, στα οποία είχαν την έδρα τους. Έχοντας όμως ανέκαθεν την ίδια στρατηγική αύξησης των μεγεθών τους, δηλαδή
(1) προσπάθειες περιορισμού της παραγωγής προϊόντων, με στόχο την αύξηση των τιμών πώλησης, καθώς επίσης
(2) «συγκράτηση» του κόστους εργασίας, με σκοπό την συνεχή μεγέθυνση των κερδών τους,
κατόρθωσαν πια, με τη βοήθεια της παγκοσμιοποίησης και των εναλλασσομένων οικονομικών κρίσεων («τεχνητών» ή μη), να την επιβάλλουν «απολυταρχικά» στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Έτσι λοιπόν διαπιστώνουμε σήμερα, αφενός μεν τη «χειραγώγηση» των τιμών αγοράς ή πώλησης σε πάρα πολλά προϊόντα (πρώτες ύλες, πετρέλαιο, ενέργεια κλπ), αφετέρου τη χειραγώγηση του κόστους εργασίας, με τους εργαζομένους να «εκβιάζονται» σε απίστευτες μειώσεις των αποδοχών τους (πραγματικών και ονομαστικών), τις οποίες «αποδέχονται», επειδή «επιλέγουν» να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας τους – διαφορετικά, μεταφέρονται από τις πολυεθνικές στις αναπτυσσόμενες χώρες φθηνού εργατικού δυναμικού.
Επί πλέον, επιχειρείται έντεχνα να «πεισθούν» οι Πολίτες εκβιαζόμενοι, για τις ανάγκες στήριξης των εθνικών τους οικονομιών, μέσω της μείωσης των αμοιβών τους (στη Γερμανία οι καθαρές ωριαίες αποδοχές του 20% των εργαζομένων υπολείπονται των 5 €, όταν αυτές των παραπάνω τραπεζικών στελεχών ξεπερνούν τα 5.000 € την ώρα), του περιορισμού των συνταξιοδοτικών απαιτήσεων τους (Πίνακας ΙΙΙ), του ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων, προς όφελος του ανταγωνισμού ή των τιμών (όταν προηγουμένως οι τιμές αυξήθηκαν μέσω της φορολόγησης, όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας, όπου ο πληθωρισμός «οδεύει» προς το 8%) και πολλών άλλων «θυσιών».
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Μέσες μικτές μηνιαίες συντάξεις σε €, με ημερομηνία 31.12.2008, στη Γερμανία
| Περιοχή |
Άνδρες |
Γυναίκες |
| Βαυαρία |
983,41 |
496,12 |
| Βερολίνο |
1.039,27 |
684,06 |
| Αμβούργο |
1.069,70 |
596,02 |
| Ρηνανία Βεστφαλία |
1.118,28 |
457,83 |
| Σάαρλαντ |
1.119,18 |
390,32 |
Πηγή: Υπηρεσία κοινωνικής ασφάλισης Γερμανίας
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
* Οι πολύ υψηλές συντάξεις (άνω των 1.500 € μικτά μηνιαία), αφορούν μόλις το 10% των ανδρών για τη Δ. Γερμανία και το 5,3% για την πρώην Ανατολική
Ταυτόχρονα, για να «επιδράσει» σίγουρα το «φάρμακο», με το οποίο επιχειρείται η «εξυγίανση» των δημοσίων οικονομικών (με τη βοήθεια φυσικά των μικρομεσαίων «στρωμάτων» και της αναδιανομής των εισοδημάτων μεταξύ τους), επιλέγονται οι σωστές εποχές, το ιδανικό σύστημα (σοσιαλισμός) και οι κατάλληλες μέθοδοι σύγκρουσης των δύστυχων επί μέρους κοινωνικών ομάδων μεταξύ τους – ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσίων υπαλλήλων, μικροέμποροι και τουρίστες εναντίον ιδιοκτητών φορτηγών (προετοιμασία εισόδου των πολυεθνικών) κλπ.
Περαιτέρω, η «ειρηνική δημιουργική καταστροφή», ο κεντρικός πυρήνας δηλαδή του καπιταλιστικού «μηχανισμού», αναιρέθηκε δυστυχώς από τα ίδια τα κράτη, τα οποία δεν επέτρεψαν στις τράπεζες να χρεοκοπήσουν – με αποτέλεσμα να «παρακαμφθεί» η χρηματοπιστωτική κρίση, «εκβάλλοντας» καταστροφικά στη δημοσιονομική.
Για παράδειγμα, αντί να πληρώσουν τις ζημίες οι τράπεζες (αλλά και άλλες επιχειρήσεις – General Motors κλπ), όπως θα γινόταν, εάν δεν είχαν επέμβει τα κράτη στη λειτουργία της αγοράς, δέχθηκαν να τις πληρώσουν τα κράτη – με τα χρήματα των Πολιτών τους. Ουσιαστικά λοιπόν, η δημιουργική καταστροφή παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε χώρες, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το μέλλον της ανθρωπότητας («εξαγορά» χρεοκοπημένων κρατών από τα ισχυρότερα, κατά το πρότυπο των πολυεθνικών – αναφέρεται σήμερα εκλεπτυσμένα με τον όρο «ελεγχόμενη χρεοκοπία»).
Το ατομικό συμφέρον λοιπόν εξελίχθηκε εις βάρος του συλλογικού, ενώ αποτελεί μία αρκετά ρεαλιστική προοπτική η εμφάνιση «Κρατών-ΑΕ». Στην περίπτωση αυτή η Κίνα, η οποία ήδη λειτουργεί σαν μία τεράστια Ανώνυμη Εταιρεία στον τομέα της συγκέντρωσης εθνικών κεφαλαίων, καθώς επίσης στην εξασφάλιση ενεργειακών πηγών και πρώτων υλών, θα έχει ένα σημαντικότατο προβάδισμα. Ήδη η Γερμανία προσπαθεί να τη μιμηθεί, με τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους της να πιέζουν την κυβέρνηση στη συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Οι «εξελίξεις» αυτές θα σημάνουν, κατά την άποψη μας, το τέλος της καπιταλιστικής εποχής, μέσα από κοινωνικές εξεγέρσεις (αν όχι καταστροφικούς πολέμους), αφού έχει πλέον «διαβρωθεί ανεπανόρθωτα» το σύστημα. Συνήθως βέβαια, οι έντονες κοινωνικές εξεγέρσεις «εκβάλλουν» σε απολυταρχικά, ενδεχομένως μιλιταριστικά καθεστώτα – τα οποία ανέρχονται στην εξουσία, επικαλούμενα τη διατήρηση της Εθνικής Κυριαρχίας, την προστασία απέναντι σε εισβολείς, την επαναφορά της τάξης, την κρατικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων κλπ (το ΔΝΤ θεωρείται ένας εξαιρετικά επικίνδυνος οικονομικός εισβολέας, ενώ υπάρχουν ήδη αρκετοί στην Ελλάδα, οι οποίοι «εισηγούνται» μία τέτοιου είδους προστασία απέναντι στην υποδούλωση, καθώς επίσης στην προβλεπόμενη χρεοκοπία του κράτους).
Ας μην ξεχνάμε ότι δυστυχώς, η μοναδική δεύτερη επιλογή της διακυβέρνησης μίας χώρας, αυτή δηλαδή που μπορεί να αντικαταστήσει τον κομματικό στρατό της εκάστοτε πολιτικής παράταξης, συμπληρώνοντας τις «θέσεις λειτουργίας» ενός κράτους, δεν είναι άλλη από το «συμβατικό» στρατό.
(β) Το συλλογικό συμφέρον πριν από το ατομικό: Κατά τη άποψη διαφόρων μελετητών, υπάρχουν δύο μορφές πολιτευμάτων, τα οποία «εκπροσωπούν» ένα τέτοιο οικονομικό σύστημα – ο (υπαρκτός) κομμουνισμός και ο ολοκληρωτισμός, με την συνδυαστική ίσως παραλλαγή (απολυταρχικός καπιταλισμός) της σημερινής Κίνας. Για τις ιδιαιτερότητες των δύο αυτών πολιτευμάτων, παραθέτουμε απλά την άποψη του K.Popper, χωρίς να μπορούμε ή να θέλουμε να την κρίνουμε:
«Η μαρξιστική άκρα αριστερά πτέρυγα, καθώς επίσης το συντηρητικό κέντρο και η φασιστική άκρα δεξιά, βασίζουν, και οι τρείς, τις πολιτικές φιλοσοφίες τους στον Hegel. Η αριστερή πτέρυγα αντικαθιστά τον πόλεμο των Εθνών με τον πόλεμο των τάξεων, ενώ η άκρα δεξιά με τον πόλεμο ανάμεσα στις ράτσες…….Ο (γερμανικός) εγελιανισμός είναι η αναγέννηση του φυλετισμού…..Το πνεύμα του Έθνους καθορίζει το κρυμμένο ιστορικό πεπρωμένο του. Κάθε Έθνος που επιθυμεί να αναδειχθεί σε ύπαρξη, είναι υποχρεωμένο να πολεμήσει εναντίον όλων των άλλων Εθνών, με αντικείμενο του αγώνα την παγκόσμια κυριαρχία».
Ανεξάρτητα από τις απόψεις του K.Popper, το συλλογικό συμφέρον, στην περίπτωση της ναζιστικής Γερμανίας, καθώς επίσης της σταλινικής Ρωσίας, εξελίχθηκε εις βάρος του ατομικού. Δυστυχώς όμως για τη Δημοκρατία, αυτού του είδους τα καθεστώτα έχουν τη δυνατότητα να επιλύουν ριζικά δύο «θεμελιώδη» οικονομικά προβλήματα – τα οποία έχουν αναδυθεί ξανά σήμερα, με ιδιαίτερη ένταση: την ανεργία, καθώς επίσης την αναδιανομή των εισοδημάτων. Επομένως, από οικονομικής πλευράς, υπάρχει ξανά το κατάλληλο έδαφος, επάνω στο οποίο μπορούν να ευδοκιμήσουν κάλλιστα «ολοκληρωτικά» καθεστώτα.
(γ) Το συλλογικό συμφέρον πριν από το ατομικό, αλλά όχι εις βάρος του: Το πολιτικό σύστημα, το οποίο «πλησιάζει» το δυνατόν περισσότερο στην παραπάνω «ιδανική» μορφή κοινωνικής οργάνωσης, την πραγματική Δημοκρατία, είναι η «σοσιαλδημοκρατία» των χωρών της Βόρειας Ευρώπης – η οποία διακρίνεται από ένα ανεπτυγμένο, σχετικά μεγάλο αλλά αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος. Όπως δε μας ανέφερε ένας εξαιρετικός νομικός: «Θεωρώ ιδανικά πολιτεύματα, με βάση τη δεδομένη κατάσταση, αυτά των Σκανδιναβικών χωρών, του Καναδά, της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας. Παρά το ότι οι χώρες αυτές έχουν αρκετές διαφορές, δεν παύουν όλες μαζί να δίνουν έμφαση στο κοινωνικό κράτος».
Δυστυχώς αυτό το σύστημα, όπως τεκμηριώνεται από την σημερινή «αποδόμηση» του σε κράτη σαν τη Γερμανία, είναι πολύ δύσκολο να αντισταθεί στις επιθέσεις του κτήνους – εάν δεν είναι οχυρωμένο, τηρώντας αποστάσεις από μία άναρχη, ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση. Με δεδομένη λοιπόν την αλαζονεία της Γερμανίας, η οποία έχει την εντύπωση ότι μπορεί να αντιταχθεί στον ανταγωνισμό της Κίνας, επιβάλλοντας στους Πολίτες της «αυστηρά μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας», καθώς επίσης την πεποίθηση της γερμανικής κυβέρνησης, ότι δεν έχει ανάγκη πλέον τη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση (εκτός εάν ηγηθεί της ΕΕ, «καταλαμβάνοντας» την Κεντρική Τράπεζα της Φρανκφούρτης), όλες οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες θα αναγκασθούν κάποια στιγμή να συνθηκολογήσουν – ανοίγοντας τις πύλες τους στο ΔΝΤ, όπως η Ελλάδα ή/και θυσιάζοντας ανεπιστρεπτί το κοινωνικό τους κράτος.
Όμως, η εξαθλίωση της πλειοψηφίας των ευρωπαίων πολιτών, η οποία αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσει, δεν μπορεί παρά να αναζητήσει διέξοδο, μέσα από εξεγέρσεις. Κατά την άποψη μας, οι προβλεπόμενες επαναστάσεις, τόσο στις Η.Π.Α., όσο και στην Ευρώπη, είναι πολύ δύσκολο να εξελιχθούν αντίστοιχα με τη Γαλλική – κατά την οποία ανακαλύφθηκαν εκ νέου οι διαχρονικές αξίες της μεγάλης γενιάς και του χριστιανισμού, η ελευθερία, η ισότητα και η αδελφότητα όλων των ανθρώπων, έστω και αν κατέληξε στη δικτατορία του Ναπολέοντα και σε έναν αιματηρό πόλεμο.
.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Δεν θα πάψουμε να επισημαίνουμε ότι, η Ελλάδα μπορεί να καταφέρει να βγει με επιτυχία από την κρίση, χωρίς να χρειασθεί τη βοήθεια κανενός. Αρκεί να ενεργούν «πατριωτικά» (όχι βέβαια εθνικιστικά) οι πολιτικοί μας, να μειώσει τις τεράστιες δαπάνες του το δημόσιο, να υποχρεωθούν όλες οι κρατικές υπηρεσίες σε διπλογραφικό λογιστικό σύστημα, να καταρτούνται Ισολογισμοί από το κράτος και τους δήμους, να υπάρξει ένα σωστό πλαίσιο λειτουργίας των επιχειρήσεων, να λειτουργήσει το Κράτος Δικαίου και να τιμωρηθούν όλοι όσοι μας έφεραν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Συνεχίζοντας, ο κίνδυνος της επικράτησης του κτήνους, συνεπικουρούμενου από θηριώδη απολυταρχικά καθεστώτα (το γνωστό παράδειγμα της τοποθέτησης απολυταρχικών καθεστώτων στη Ν. Αμερική, από το αμερικανικό Καρτέλ, είναι χαρακτηριστικό), τα οποία θα «διαδεχθούν» τις κοινωνικές εξεγέρσεις, είναι πάρα πολύ μεγάλος – ακόμη και εάν δεν υπάρξουν πόλεμοι ή άλλες δυσάρεστες γεωπολιτικές εξελίξεις.
Η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα να αποφύγει το μοιραίο, αρκεί να επιταχύνει την πολιτική και δημοσιονομική της ένωση. Στην περίπτωση που η Γερμανία δεν θέλει ή δεν μπορεί να συμμετέχει, εμποδιζόμενη ουσιαστικά τόσο από το Καρτέλ, όσο και από τη ματαιοδοξία της κυβέρνησης της, η ένωση των υπολοίπων χωρών δεν πρέπει καθόλου να καθυστερήσει – ενώ είναι απαραίτητη η αποχώρηση του ΔΝΤ από ολόκληρη την ΕΕ.
Στην αντίθετη περίπτωση η Ευρωπαϊκή Ένωση, πόσο μάλλον η Ευρωζώνη, θα καταρρεύσουν πολύ πιο γρήγορα από όσο φανταζόμαστε, αφού ευρίσκεται ήδη στο «σημείο μηδέν» – υποκύπτοντας στην επέλαση του κτήνους, το οποίο θα εγκαταστήσει πολύ γρήγορα σκιώδη καθεστώτα (κατά το οδυνηρό παράδειγμα της Ελλάδας), καταλύοντας τη Δημοκρατία και εξαθλιώνοντας τους Πολίτες.
Ολοκληρώνοντας και σε σχέση με την Ελλάδα, γνωρίζουμε όλοι ότι, ο μοναδικός τρόπος για να εισπραχθούν τα 70 δις € που μας χρωστάει η Γερμανία, αφού πρόκειται για ένα κυρίαρχο κράτος, θα ήταν, θεωρητικά βέβαια, να της κηρύξουμε τον πόλεμο. Το ίδιο ακριβώς ίσχυε μέχρι την υπογραφή του «μαύρου μνημονίου» και για τη χώρα μας, σε σχέση με τα 300 δις των οφειλών μας – θα έπρεπε δηλαδή να μας κηρύξουν τον πόλεμο οι δανειστές μας.
Εκχωρώντας όμως, με την υπογραφή της «σύμβασης υποτέλειας», τα εθνικά δικαιώματα μας σε ξένα δικαστήρια (ερήμην των Ελλήνων) και καθιστώντας έτσι δυνατή την κατάσχεση περιουσιακών μας στοιχείων από τους δανειστές μας, έχουμε ήδη αποδεχθεί την ελεγχόμενη χρεοκοπία – δηλαδή, την εγκατάσταση ενός ύπατου αρμοστή στη χώρα μας (ενός σύγχρονου «δικτάτορα» καλύτερα, αφού δεν υπάρχει εκλογή του με δημοκρατικές διαδικασίες), ο οποίος θα μπορεί να προβαίνει σε κατασχέσεις, προς όφελος των ξένων δανειστών μας (χωρίς να χρειάζεται πλέον να μας κηρύξουν τον πόλεμο).
Κατά την άποψη μας, την οποία αναλύσαμε στο «μηδενισμό του χρέους», είναι απείρως προτιμότερη η συμμετοχή μας στην εξόφληση των οφειλών του δημοσίου – έτσι ώστε να υποχρεωθούν σε μία εύλογη, τουλάχιστον αντίστοιχη διαγραφή οφειλών οι δανειστές μας, καθώς επίσης να μας αποπληρώσει τα χρέη της η Γερμανία (ενδεχομένως με συμψηφισμό, όπως έκανε και η ίδια με τις Η.Π.Α. στην περίπτωση της Lehman Brothers). Η οποιαδήποτε άλλη λύση, θα μας κοστίσει πολύ περισσότερα – πόσο μάλλον το ξύπνημα του θηρίου.
