.
Η ανάγκη διαγραφής μέρους του ιδιωτικού χρέους, Η κατάρρευση συνεχίζεται, Ο προεκλογικός λαϊκισμός, H συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, Οι δέκα «εντολές» της χειραγώγησης. Γκαρσόνια στα «δουλεμπορικά» της Μυκόνου: Δουλειά 14 ώρες την ημέρα, από τις 9 το πρωί έως τις 12 τη νύχτα, με μια ώρα διάλειμμα στις 7 για φαγητό, σε δωμάτιο με 4 άτομα, χωρίς πρωινό, με εξευτελιστικό μισθό, με τυπική ασφάλεια και 7 ημέρες την εβδομάδα.
.
Η ανάγκη διαγραφής μέρους του ιδιωτικού χρέους
Οι μετακεϋνσιανοί οικονομολόγοι, καθώς επίσης οι οπαδοί της σύγχρονης μονεταριστικής θεωρίας (ΜΜΤ, δεν τη συμμεριζόμαστε), ανησυχούν για το ιδιωτικό χρέος – όχι για το δημόσιο, επειδή υποστηρίζουν πως τα κράτη έχουν τη δική τους κεντρική τράπεζα, οπότε μπορούν να δημιουργούν (=«τυπώνουν») τα χρήματα που χρειάζονται για να πληρώνουν τους τόκους των χρεών τους που, ως κεφάλαια, ανακυκλώνονται (= αντικατάσταση ομολόγων που λήγουν με νέα). Αρκεί βέβαια τα χρέη τους να εκφράζονται στο δικό τους νόμισμα – κάτι που δεν ισχύει για τις χώρες της Ευρωζώνης, αφού δεν έχουν μία ανεξάρτητη δική τους κεντρική τράπεζα, ενώ τα χρέη τους εκφράζονται σε ευρώ που είναι ξένο νόμισμα για όλες.
Σε σχέση τώρα με το ιδιωτικό χρέος, ισχυρίζονται σωστά πως ο δανεισμός από τις εμπορικές τράπεζες δημιουργεί χρήματα – γεγονός που προσθέτει στη ζήτηση/κατανάλωση, επηρεάζοντας ως εκ τούτου τη Μακροοικονομία. Εν προκειμένω, όσον αφορά τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις, προκαλούνται από ένα πολύ υψηλό επίπεδο ιδιωτικού χρέους – το οποίο ακολουθείται από την αρνητική πίστωση και μεταβολή του.
Περαιτέρω, το 2014 η Τράπεζα της Αγγλίας τάχθηκε με την πλευρά των μετακεϋνσιανών σε αυτήν τη διαμάχη – επιβεβαιώνοντας ότι, αντίθετα με αυτά που υποστηρίζουν τα οικονομικά εγχειρίδια, ο τραπεζικός δανεισμός πράγματι δημιουργεί χρήματα από το πουθενά (κάτι που έχουμε αναλύσει πολλές φορές). Αυτά τα νέα χρήματα τώρα, δανείζονται για να δαπανηθούν – έτσι ώστε το νέο ιδιωτικό χρέος να προσθέτει στη συνολική ζήτηση, οδηγώντας στην άνοδο τόσο του ΑΕΠ, όσο και των τιμών των περιουσιακών στοιχείων Όταν αυξάνεται δε η πίστωση, μειώνεται η ανεργία και το αντίστροφο – όπως στο παράδειγμα της Ισπανίας (γράφημα), αλλά και της Ελλάδας σήμερα.
Στα πλαίσια αυτά, η κύρια ερμηνεία της κατάρρευσης της ισπανικής οικονομίας από το 2008 έως το 2014, ήταν η πτώση της ιδιωτικής πίστωσης – η μείωση του ιδιωτικού χρέους δηλαδή, από +35% του ΑΕΠ το 2008, στο -20% το 2014. Η Ισπανία όμως μπόρεσε να τα καταφέρει, με τη βοήθεια του κράτους – με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος της να αυξηθεί από το 39,7% του ΑΕΠ το 2008, στο 105,1% το 2014.
Με δεδομένο τώρα το ότι, το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας έχει υπερβεί ήδη τα 410 δις € ή το 197% του πληθωριστικού ΑΕΠ του 2022 (208 δις €), με ένα μεγάλο του μέρος ληξιπρόθεσμο (κόκκινο, πάνω από 260 δις €), είναι θέμα χρόνου μία ανάλογη κατάρρευση, με αυτήν της Ισπανίας – ενώ με το κρατικό χρέος στα 403 δις € (194% του ΑΕΠ), θα είναι πολύ δύσκολη, εάν όχι αδύνατη η αντιμετώπιση της.
Ως εκ τούτου, η μοναδική λύση είναι η έγκαιρη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του – σημειώνοντας πως εάν τυχόν «εκραγεί», οι ζημίες που θα προκληθούν στην ελληνική οικονομία (τράπεζες, τιμές περιουσιακών στοιχείων, ΑΕΠ, δημόσια έσοδα κλπ.), θα είναι κατά πολύ μεγαλύτερες.
Σημείωση: Σε σχέση με το εάν είναι ανήθικη η διαγραφή χρεών, ο Σωκράτης είχε ρωτήσει έναν μαθητή του εάν έπρεπε να επιστρέψει ένα δανεικό ξίφος – γνωρίζοντας πολύ καλά πως ο πιστωτής του, αυτός που του το δάνεισε, επρόκειτο να σκοτώσει κάποιον με το ξίφος. Ο μαθητής απάντησε ξεκάθαρα όχι.
Η κατάρρευση συνεχίζεται
«Η Ελλάδα κατά την IMD, σε σύνολο 63 χωρών, υποχώρησε στην κατηγορία των δεικτών της Οικονομικής Αποδοτικότητας κατά επτά θέσεις και από την 51η θέση πέρυσι βυθίστηκε πλέον στην 58η – ενώ στην κατηγορία της «Επιχειρηματικής Αποτελεσματικότητας», υποχώρησε κατά δυο θέσεις, οπότε από την 46η θέση το 2022, ευρίσκεται πλέον στην 48η».
Δεν υπάρχει κανένας οικονομικός δείκτης που να μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι, η διαχείριση του κράτους εκ μέρους της ΝΔ δεν ήταν εντελώς αποτυχημένη – ειδικά όσον αφορά το κρατικό χρέος που αυξήθηκε κατά 44 δις € υπερβαίνοντας τα 400 δις €, το ιδιωτικό χρέος κατά 40 δις € πάνω από τα 410 δις €, το εμπορικό έλλειμμα που εκτοξεύθηκε στα -38,3 δις €, το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών στα -20,1 δις €, το ακαθάριστο εξωτερικό χρέος στα 547 δις € κοκ.
Ο προεκλογικός λαϊκισμός
Στουρνάρας: «Δεν υπάρχει ο δημοσιονομικός χώρος στην Ελλάδα για να χωρέσουν όλες αυτές οι εξαγγελίες που γίνονται προεκλογικά. Βεβαίως, καταλαβαίνω ότι προεκλογικά πολλοί λένε πράγματα, τα οποία δεν πρόκειται να εφαρμοστούν, διότι, αν κοστολογήσουμε ορθά αυτά τα οποία λέγονται, ξεπερνάμε κατά πολύ τον όποιο δημοσιονομικό χώρο».
Επομένως, κατηγόρησε έμμεσα την κυβέρνηση (αφού η αντιπολίτευση δεν πρόκειται να κυβερνήσει) για λαϊκισμό. Ειδικά όσον αφορά την ανεργία, σωστά τόνισε πως η συμμετοχή του εργατικού δυναμικού στην Ελλάδα είναι από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη – οπότε στην ουσία το ποσοστό ανεργίας είναι πλασματικό.
Σημαίνει ότι, εάν είχαμε υποθετικά 10.000.000 άτομα σε ηλικία εργασίας, με συμμετοχή 51,4% στην Ελλάδα, τότε θα δηλώνονταν ως εργατικό δυναμικό 5.140.000 – από το οποίο θα βρίσκονταν οι άνεργοι. Με το 74,7% του μέσου όρου της Ευρωζώνης, θα δηλώνονταν 7.470.000 – οπότε η διαφορά των 2.330.000 θα προστίθετο στην ανεργία.
H συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους
«Οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία από το 2010 έως το 2014, δηλαδή για πέντε έτη, μειώθηκαν συνολικά κατά 58,6%, ενώ οι δαπάνες για συντάξεις κατά 28,4% – όταν το ΑΕΠ σε αυτή την χρονική περίοδο μειώθηκε κατά 27,5%. Δηλαδή, οι δαπάνες για την κοινωνική ασφάλιση ακολούθησαν τη μείωση του ΑΕΠ – ενώ η μείωση των δημοσίων δαπανών για την υγεία ήταν 2,13 φορές μεγαλύτερη από αυτή του ΑΕΠ!
Η κατάσταση αυτή αλλάζει τα έτη 2015 και 2016 – όπου με οριακή μείωση του ΑΕΠ παρουσιάζεται αύξηση των δαπανών για την υγεία. Μεταβάλλεται όμως τα επόμενα έτη 2017 και 2018– όπου, ενώ παρατηρείται αύξηση του ΑΕΠ, οι δημόσιες δαπάνες υγείας μειώθηκαν. Το έτος 2019, ενώ παρατηρείται αύξηση του ΑΕΠ κατά 1,7%, οι δημόσιες δαπάνες υγείας αυξάνονται κατά 2,6% – αλλά η δημόσια δαπάνη για τις συντάξεις παρουσιάζει μείωση κατά 3,4%.
Το 2020, το πρώτο έτος της πανδημίας, ενώ παρατηρείται ύφεση 9% στην ελληνική οικονομία, οι δαπάνες υγείας αυξάνονται κατά 1,6% – ενώ το 2021 που η ύφεση αντικαθίσταται από αύξηση του ΑΕΠ κατά 8,4%, οι δημόσιες δαπάνες υγείας παραμένουν σχεδόν σταθερές παρά το ότι θα έπρεπε να αυξηθούν και οι δημόσιες δαπάνες για τις συντάξεις μειώνονται.
Συμπερασματικά λοιπόν, τεκμηριώνεται η σταδιακή συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους στη χώρα μας – (α) με τη σημαντική μείωση των δαπανών υγείας την περίοδο 2010 έως 2014, (β) με τη μείωση των ετών 2017 και 2018 για τις δημόσιες δαπάνες υγείας, ενώ υπήρξε αύξηση του ΑΕΠ, (γ) με τη μείωση το 2019 των δημοσίων δαπανών για τις συντάξεις, ενώ υπήρξε αύξηση του ΑΕΠ και (δ) με τη μηδενική αύξηση των δημοσίων δαπανών υγείας και συντάξεων το 2021, παρά την αύξηση του ΑΕΠ».
Από τη συγκεκριμένη μελέτη, φαίνεται πως τα μνημόνια ζουν και βασιλεύουν – επίσης ότι, όλες οι κυβερνήσεις κοροϊδεύουν τους Πολίτες.
Οι δέκα «εντολές» της χειραγώγησης
(1) Η αντιστροφή της προσοχής (παραπλάνηση): Πρόκειται για σκόπιμες ειδήσεις που «πωλούνται» ως οι σημαντικότερες, έχοντας όμως στόχο να κρύψουν τις πραγματικά σημαντικές.
(2) Η σκόπιμη δημιουργία προβλημάτων, για τα οποία παρέχονται ταυτόχρονα οι ήδη προετοιμασμένες λύσεις: Για να επιτευχθεί ένας δύσκολος στόχος, προκαλούνται ορισμένες προβληματικές καταστάσεις, αφού διαφορετικά ο πληθυσμός επαναστατεί.
(3) Η διαβάθμιση των δυσάρεστων αλλαγών: Η σταδιακή αλλαγή προς το χειρότερο των υπηρεσιών που προσφέρει το δημόσιο, είναι πιο εύκολο να επιτευχθεί, σε σχέση με την άμεση και απότομη – επειδή η μάζα, όταν μία κατάσταση διαρκεί πολύ, τείνει να πέσει στην παγίδα του «όλα θα περάσουν και θα γίνουν καλύτερα».
(4) Η αναβολή των επιδιωκόμενων αλλαγών: Πρόκειται για τη μετάθεση στο μέλλον με σκόπιμες διαρροές εκείνων των αλλαγών που, εάν υιοθετούταν βραχυπρόθεσμα, θα προκαλούσαν μαζικές αντιδράσεις ή/και θα απορρίπτονταν από το σύνολο του πληθυσμού. Μέσω της αναβολής τους αυξάνεται σημαντικά η πιθανότητα αποδοχής τους εκ μέρους των ανθρώπων, επειδή έτσι συνηθίζουν καλύτερα στην ιδέα.
(5) Η ομιλία στις μάζες σαν να πρόκειται για μικρά παιδιά: Όταν απευθύνεται κανείς στους ανθρώπους μιλώντας τους σαν να είναι παιδιά, τότε νοιώθουν ανάλογα ασήμαντοι – οπότε έχει τη δυνατότητα να τους πει ευκολότερα δυσάρεστες αλήθειες. Ισχύει εν προκειμένω το ότι, όσο πιο ψεύτης είναι κανείς, τόσο πιο εύκολα πείθει.
(6) Η έμφαση (επικέντρωση) στα συναισθήματα και όχι στη λογική: Με τη στροφή προς το συναίσθημα εμποδίζεται η κριτική σκέψη, σε βαθμό που δεν μπορεί να φαντασθεί κανείς.
(7) Η διατήρηση της κοινωνίας σε άγνοια: Προφανώς οι μάζες δεν πρέπει να είναι σε θέση να κατανοούν τις μεθόδους, καθώς επίσης τις τεχνικές ελέγχου που εξασφαλίζουν τη χειραγώγηση τους. Στα πλαίσια αυτά, όλοι όσοι προσπαθούν να τις «ξυπνήσουν» είτε συκοφαντούνται μεθοδικά, είτε διακωμωδούνται, είτε χαρακτηρίζονται ως οπαδοί θεωριών συνομωσίας – έτσι ώστε να μην εισακούγονται ποτέ.
(8) Η χειραγώγηση της σκέψης του λαού, έτσι ώστε να πεισθεί πως είναι μία θλιβερή μετριότητα: Όταν οι άνθρωποι πείθονται ότι, είναι «μοντέρνο» να συμπεριφέρονται ανόητα, χυδαία και ματαιόδοξα, τότε είναι πολύ εύκολη η καθοδήγηση τους.
(9) Μετάλλαξη της αντίστασης σε ένα συναίσθημα κακής συνείδησης: Όταν η κοινωνία τώρα πείθεται συλλογικά ότι είναι ανόητη, διεφθαρμένη και ανίκανη, οπότε είναι η ίδια ένοχος για τα δεινά που της συμβαίνουν (κακή συνείδηση), τότε εξουδετερώνεται πλήρως – αφού αυτός που νοιώθει ένοχος δεν είναι σε θέση να αγωνισθεί, να εξεγερθεί και να επαναστατήσει.
(10) Η γνώση των ανθρώπων καλύτερα από τους ίδιους: Τις τελευταίες δεκαετίες οι γνώσεις στη Νευρολογία (έρευνα του εγκεφάλου), στην Κοινωνιολογία και στην Ψυχολογία έχουν αυξηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό – οπότε η απόσταση που χωρίζει τα πολύ υψηλά εισοδηματικά στρώματα από τη μάζα είναι πια τεράστια. Ως εκ τούτου, ακόμη και η μεσαία τάξη έχει μείνει πολύ πίσω διανοητικά – οπότε είναι σημαντικά ευκολότερη η χειραγώγηση, ο έλεγχος και επομένως η «ληστεία» της.
