Την τελευταία δεκαετία γινόμαστε μάρτυρες, τουλάχιστον όσοι έχουν ζήσει σε άλλες εποχές, της στροφής της πολιτικής στον δικαιωματισμό, το κίνημα woke όπως λέγεται στις ΗΠΑ από όπου ξεκίνησε. Woke σημαίνει ξύπνημα, η έννοια προήλθε από ένα κίνημα αφύπνισης των μειονοτήτων πιο παλιά. Εστίαζε αντί για την διεκδίκηση δικαιωμάτων, στην συνειδητοποίηση και υπέρβαση των αιτιών της καταπίεσης τους.
Το νεομαρξιστικό υπόβαθρο του woke
Το woke στην πορεία εξελίχθηκε και επεκτάθηκε σε μια γενικότερη τάση αμφισβήτησης της δυτικής κοινωνίας. Αυτό γιατί θεωρείται ότι καταπιέζει τις μειονότητες μέσα από την κρατική εξουσία που ελέγχει και την επικρατούσα κουλτούρα. Δηλαδή ουσιαστικά με νεομαρξιστική αμφισβήτηση της εξουσίας. Έτσι η ταξική πάλη ως φορέας ανατροπής έχει αντικατασταθεί από την ιδεολογική πάλη έναντι της υπάρχουσας δομής και φυσιογνωμίας της κοινωνίας που υποστηρίζουν ότι είναι καταπιεστική.
Υποστηρίζεται ότι «όσα ζούμε είναι κοινωνική κατασκευή, τα φύλλα, οι σχέσεις, η θρησκεία και πρέπει να αποδομηθούν για να αντικατασταθούν από νέα. Το φυσικό δεν υπάρχει, το πολιτισμικό είναι αυθαίρετο» (πηγή) Η υστέρηση μειονοτήτων υποστηρίζεται ότι οφείλεται στο υπάρχον σύστημα αξιών που δημιουργήθηκε από λευκούς ετερόφυλους άντρες (αυτό δηλαδή που θεωρείται κανονικό).
Θεωρείται δηλαδή ότι «οι δυτικές κοινωνίες βρίσκονται στα χέρια του συστημικού ρατσισμού. Το κοινωνικό σύστημα προκαλεί διακρίσεις, είναι ρατσιστικό, σεξιστικό, ετεροφυλόφιλο, φυλοαμετάβατο, εχθρικό για τους ανήμπορους και ειδιστικό (σπισιστικό)» (Ματιέ Μποκ-Κοτέ, «Η φυλετιστική επανάσταση και άλλα ιδεολογικά ζιζάνια» (πηγή))
Προκειμένου να αποκατασταθεί η αδικία υποστηρίζεται ότι θα πρέπει η στελέχωση των εταιριών, η είσοδος σε πανεπιστήμια να γίνεται με αναλογική αντιπροσώπευση των μειονοτήτων στον γενικό πληθυσμό και όχι στην βάση των ικανοτήτων. Αυτό που λέγεται diversity (εκπροσώπηση της διαφορετικότητα) ή equity (συμμετοχή) και συμπερίληψη (inclusion).
Σε πιο ακραίες θεωρήσεις η αντιπροσώπευση πρέπει να γίνεται εις βάρος των επικρατούντων κοινωνικών συνόλων (εν προκειμένω των λευκών ετερόφυλων αντρών) δηλαδή να ξεπεράσει το tokenism (δειγματοληπτική αντιπροσώπευση) και έτσι να αποκατασταθεί μελλοντικά η προκατάληψη υπέρ των λευκών, έχοντας διαμορφώσει ενδεχομένως ένα σύστημα που τους ευνοεί, αυτό που λέγεται Λευκή Υπεροχή (white supremacy) ή Προνόμιο των Λευκών (white privilege). Με όλα αυτά ο ατομικισμός του αγγλοσαξωνικού βορρά που διακρίνονταν από αυτάρκεια και ανεξαρτησία μπορεί να εκφυλιστεί σε φιλοτομαρισμό και ο κολλεκτιβισμός του νότου σε παρασιτισμό.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κίνημα woke ομοιάζει σε μια πολιτιστική επανάσταση που θέλει να καταλύσει τις παραδοσιακές αξίες και να επιβάλλει την δικτατορία των γκλομπαληστικών ελίτ (που ηγούνται του κινήματος) επί της πλειοψηφίας. Είναι δηλαδή κάτι ανάλογο με την πολιτιστική επανάσταση του Μάο που σκοπό είχε να περιθωριοποιήσει την αστική τάξη και να επιβάλλει την δικτατορία του προλεταριάτου.
Αυτό συμπληρώνεται και επικοινωνεί με την πράσινη μετάλλαξη της οικονομίας ικανοποιώντας το τρίπτυχο κριτηρίων ESG (Environmental, Social, and Governance ή Κριτήρια Οικολογικά, Κοινωνικά και Διακυβέρνησης). Τα τελευταία αποτελούν και τα κριτήρια που επενδύουν τα μεγάλα κεφάλαια της Δύσης όπου τουλάχιστον το πράσινο σκέλος εκτιμάται να υπερβαίνει τα 50 τρις $ (αξία επενδύσεων) με βάση τον επενδυτικό κολοσσό BlackRock. Αυτές οι νέες επενδύσεις αντικαθιστούν και αχρηστεύουν υπάρχουσες εφαρμογές και περιουσίες (πηγή) Συνεπώς υπάρχει και ένα απτός στόχος.
Το woke έρχεται μετά την αποτυχία επικράτησης παγκοσμίως της φιλελεύθερης δημοκρατίας που η ελίτ της δύσης εξήγαγε στην δεκαετία του ’90, μετά την πτώση του Σοβιετικού μπλοκ (αυτό που λέγεται Liberal World Order). Τότε ο Φουκουγιάμα έγραφε για το τέλος της ιστορίας. Η υιοθέτηση όμως της δυτικής φιλοσοφίας σκόνταψε στις εθνοτικές ευαισθησίες και τον σωβινισμό εκτός από την παρακμή του οικονομικού συστήματος της Δύσης που κλόνισε την πίστη σε αυτό. Το ομοιόμορφο φιλελεύθερο καθεστώς δεν ικανοποίησε τις ευαισθησίες των ανθρώπων. Ο Αριστοτέλης πήρε εκδίκηση. Ο Φουκουγιάμα παραδέχτηκε ότι είναι ανέφικτο το τέλος της ιστορίας που οραματίστηκες αλλά παραμένει πιστός στο όραμα της επικράτηση της παγκοσμιοποίησης υπό την Δύση (πηγή)
Ίσως για να επικρατήσει η Δύση πρέπει να αλλάξει προσέγγιση. Ίσως θα πρέπει να καταργηθούν τα έθνη και να απαλειφθούν οι διαφορές μεταξύ τους ισοπεδώνοντας τους λαούς σε μια μάζα εύκολα διαχειρίσιμη όπου θα υπάρχει ελεύθερη μεταφορά ανθρώπων, κεφαλαίων προϊόντων παγκοσμίως. Αν δεν επιτευχθεί αυτό τουλάχιστον θα ενεργοποιήσει το «διαίρει και βασίλευε» για τον έλεγχό των πολυεθνοτικών και πολυπολιτισμικών κοινωνιών σε τοπικό επίπεδο.
Η αριστερά ως γεωπολιτικό όπλο
Η άλωση των εθνικών κρατών και κουλτουρών ίσως είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής που ξεκίνησε στα χρόνια του αντικομουνισμού στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη εν μέσω του ψυχρού πολέμου. Τότε με την Σχολή της Φρανκφούρτης ο μαρξισμός επανατοποθετήθηκε με ζητούμενο την ανατροπή όχι του δυτικού καπιταλισμού, των πλουσίων/άρχουσας τάξης αλλά ανατροπής της καταπιεστικής εξουσίας γενικά. Αυτό εξυπηρετούσε στην ανατροπή των κομμουνιστικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης και όχι φυσικά των καπιταλιστικών της Δυτικής Ευρώπης. Επικέντρωνε δηλαδή στην κατάληψη της εξουσίας αντί ανατροπή ταξικών δομών (πηγή).
Το κίνημα του ευρωκουμουνισμού και νεομαρξισμού προωθήθηκε μέσα από think tank και ΜΚΟ όπως το Συμβούλιο για την Πολιτιστική Ελευθερία (Congress for Cultural Freedom CCF, 1950-1979) με υποστήριξη από μυστικές υπηρεσίες όπως λέγεται των ΗΠΑ. Δηλαδή έμμεση χρηματοδότηση «διανοούμενων» που κάποιοι ίσως ήταν και έμμισθοι πράκτορες (Πηγή: The CIA & The Frankfurt School’s Anti-Communism, Gabriel Rockhill, (πηγή) Αυτό ήταν το πνεύμα μέσα στο οποίο εκδηλώθηκε το κίνημα των φοιτητών του 1968 στην Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ του ’60 για τα πολιτικά δικαιώματα των μειονοτήτων (Civil Rights Movement) και του ειρηνιστικού κινήματος ως αντίδραση στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Αλλά η σχέση μεταξύ της «δύσης» και ειδικά του χρηματοπιστωτικού τομέα και των μαρξιστών-«αριστερών» πάει πιο παλιά αφού υποστηρίζεται ότι ΓερμανοΑμερικανοί τραπεζίτες της Φρανκφούρτης και της Wall Street χρηματοδότησαν την επανάσταση των μπολσεβίκων και για την έξοδο της Τσαρικής Ρωσία από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (βλέπε και «Wall Street and the Bolshevik Revolution», Antony C. Sutton, 2012. Όπως γίνεται δηλαδή γενικά σε πολέμους, όπως και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που δημιουργήθηκαν περιουσίες στην Δύση ή στο πόλεμο του Ιράκ. Ο γεωπολιτισμός και το κέρδος οδηγεί την ιδεολογία και όχι κάποια ηθική. Για να επικρατήσει δε το «Διεθνές Δίκαιο» πρέπει να επιβληθεί με την ισχύ.
Το γεωπολιτικό ζητούμενο στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν η ήττα της Ρωσίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμου. Αυτό επιτεύχθηκε μέσα από την Οκτωβριανή Επανάσταση όπως και απομόνωσή της (η Ρωσία ήταν μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης). Η εκθρόνιση του τσάρου μπορούσε να ανοίξει την πρόσβαση στους πόρους της Ρωσίας όπως έγινε και με την είσοδο του ΔΝΤ στη Ρωσία μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ. (βλέπε και τα Αρχεία του Edgar Sisson (Sisson Documents) αντιπροσώπου του Collier’s Weekly στην Ρωσία για τα οποία υποστηρίχτηκε ότι είναι και παραπληροφόρηση (πηγή) )
Ο Jacob Schiff γεννημένος στην Φρανκφούρτη που έκανε μετά καριέρα στην Νέα Υόρκη σε μεγάλες τράπεζες χρηματοδότησε τον εκμοντερνισμό του Ιαπωνικού Ναυτικού ώστε να επικρατήσει κατά τον ΡωσοΙαπωνικό πόλεμο του 1904-1905 και τον περιορισμό της Ρωσίας στην ανατολική Ασία. Κάποιοι εικάζουν ότι ο Schiff μπορεί να χρηματοδότησε και την επανάσταση του Τρότσκι το 1905 όπως όπως και άλλοι από την Wall Street. Ο Τρότσκι εξάλλου είχε επισκεφθεί την Νέα Υόρκη.
Ο Israel Lazarevich Gelfand που έμεινε γνωστός ως Alexander Parvus, μαρξιστής θεωρητικός αλλά και οικονομικός παράγοντας είχε ανάμειξη πρώτα στην αποτυχημένη επανάσταση του 1905 στην Ρωσία και μετά στων μπολσεβίκων του 1917 σε συνεργασία με την Γερμανία (πηγή). Ο Parvus έδρασε και στην Τουρκία ως υποστηρικτής των Νεότουρκων του Κεμάλ και διαμεσολαβητής για την πώληση εξοπλισμών της Krupp. Οι Γερμανοί στήριξαν τον Κεμάλ όπως και οι Σοβιετικοί. Αλλά και ο Μάρξ υποστήριζε την διατήρηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (πηγή). Ήταν επίσης κατά της Τσαρικής Ρωσίας που την υποτιμούσε και η θεωρία του δεν είχε αναπτυχθεί για την αγροτική της οικονομία. Ο Μαρξ είχε δε δουλέψει για Αμερικανική εφημερίδα (New York Daily Tribune) και υποστηρίζονταν από πλούσιους επιχειρηματίες όπως ο Εγκελς (γιος βιομήχανου) και ο Lion Philips που φαίνεται δεν προβληματίζονταν από τις επαναστατικές του ιδέες κατά του κεφαλαίου.
Όσο ενδιαφέρον είναι το ποιος χρηματοδότησε τους μπολσεβίκους άλλο τόσο ενδιαφέρον είναι τί έγινε με τα τσαρικά δάνεια και την αποκήρυξή τους από τους Σοβιετικούς που θεωρείται μια από τις λίγες πετυχημένες τέτοιες προσπάθειες (βλέπε σχετικά «The Debt System, A History of Sovereign Debts and their Repudiation», Eric Toussaint 2019). Συγκεκριμένα πριν την επανάσταση ο Τσάρος είχε πάρει σημαντικά δάνεια το 1905 για τον πόλεμο με την Ιαπωνία που αποτέλεσαν θέμα διαμαρτυρίας κατά την πρώτη επανάσταση του Τρότσκι. Μέχρι το 1870 η Τσαρική Ρωσία δανείζονταν από το Λονδίνο, μετά στράφηκε στην Γερμανία, μετά την ενοποίησή της όπως και για το εμπόριο. Πριν όμως την Οκτωβριανή Επανάσταση είχε στραφεί στην Γαλλία με Τα Γαλλικά δάνεια (μέσω ιδιωτών) να αποτελούν το 80% των χρεών της Τσαρικής Ρωσίας.
Τελικά το Τσαρικό χρέος μετά από μια περίοδο διαπραγματεύσεων, όπου οι Σοβιετικοί διεκδικούσαν 30ετή περίοδο χάριτος, αποκηρύχτηκε μετά την Σύνοδο της Γένοβας του 1922. Ενώ Γερμανία και Ρωσία υπέγραψαν ξεχωριστά την Συμφωνία του Rapallo το 1922 για αμοιβαία ακύρωση του χρέους και οικονομική ίσως και στρατιωτική συνεργασία. Είχε προηγηθεί η Συνθήκη του Brest Litovsk με την οποία οι Σοβιετικοί είχαν αποχωρήσει από τον Α’ΠΠ παραχωρώντας μέρος της σημερινή Ουκρανίας και της Λευκορωσίας στις Κεντρικές Δυνάμεις (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία). Επίσης διάφορες χώρες (Γαλλία, Αγγλία, Ιαπωνία, Πολωνία, Ελλάδα, Καναδάς, ΗΠΑ) είχαν στείλει στρατιωτικές δυνάμεις για την υποστήριξη του Λευκού Κινήματος που αντιστάθηκε στους Μπολσεβίκους μέχρι το 1923 ανεπιτυχώς. Οι συμμαχικές δυνάμεις διεκδικούσαν κατοχή επί των ρωσικών εδαφών ενώ προχώρησαν και σε οικονομικό εμπάργκο το 1918 (πηγή)
Είναι ενδιαφέρον ότι σύντομα μετά την αποκήρυξη του χρέους οι τράπεζες του Λονδίνου άρχισαν να χρηματοδοτούν ξανά την ΕΣΣΔ από το 1926, οι ΗΠΑ από το 1934 με την ίδρυση της Import-Export Bank από τον Ρούσβελτ (και αργότερα με το Lend Lease). Το θέμα των δανείων έκλεισε πολύ αργότερα, το 1986 με την Αγγλία με πληρωμή μόλις του 1,6% της αναπροσαρμοσμένης αξίας τους ενώ με την Γαλλία και με την Γαλλία το 1997 με 1% της αξίας τους (The Debt System, A History of Sovereign Debts and their Repudiation, Eric Toussaint 2019).
Ένα άλλο ενδιαφέρον είναι ότι όλη η ομάδα που διαπραγματεύτηκε την αποκήρυξη του χρέους εξαφανίστηκε τα επόμενα χρόνια, ο αρχηγός της Georgy Chicherin που ήταν φιλογερμανός πέθανε αφού παραμερίστηκε το 1926-27, ο Leonid Krasin πέθανε το 1926 στο Λονδίνο, ο Maxim Litvinov παραμερίστηκε το 1939, o Christian Rakovsky, σύντροφος του Τρότσκι εκτελέστηκε μετά διαταγή του Στάλιν το 1941 ενώ ο επίσης σύντροφος του Τρότσκι (που δολοφονήθηκε στο Μεξικό το 1940) αυτοκτόνησε το 1927. Αχαριστία ή μήπως ανασφάλεια για τις σχέσεις τους με την δύση και τους οικονομικούς κύκλους εκεί; Γιατί επιφυλάχθηκε μια τόσο θετική εξέλιξη για το χρέος έναντι των Σοβιετικών;
Αλλά και ο Μάο ανήλθε σχεδόν εκ του μηδενός μέσα από το Εθνικιστικό Κόμμα της Κίνας (Κουομιτανγκ) όταν αυτό ζήτησε την υποστήριξη από την ΕΣΣΔ το 1923 ενάντια στο μεταμοναρχικό καθεστώτος των επαρχιών. Τελικά η ΕΣΣΔ υποστήριξε την άνοδο του μικρού Κουμμουνιστικού Κόμματος Κίνας που ήταν σε συμμαχία με τον Κουομιτανγκ μέχρι την επικράτησή του τελικά στην τελική φάση του εμφύλιο της Κίνας (1946-1949). Σε αυτή δεν την περίοδο υπήρξε επαφή των κουμουνιστών του Μαο και με τις ΗΠΑ, μέσα από την αποστολή Dixie (1944-1947) και ενδεχομένως υποστήριξή τους (πηγή) Αλλά και οι αριστεροί τους ΕΛΑΣ στηρίχθηκαν από τους Άγγλους όσο πολεμούσαν τον κοινό εχθρό του άξονα ενώ μετά η στάση τους άλλαξε. Η ιδεολογία έπεται της γεωπολιτικής….
Το κίνημα του Μάη του 1968 στην Ευρώπη, ήρθε μετά την επάνοδο του Μάο στο προσκήνιο της πολιτικής σκηνής της Κίνας το 1966. Προηγουμένως είχε αποτραβηχτεί μετά την αποτυχία της πολιτικής του «Μεγάλου Άλματος Μπροστά» και είχαν αναλάβει την εξουσία μια ομάδα υπό τον Ντενγκ Ξιαοπινγκ που σχεδίαζε να ελευθερώσει κάπως την οικονομία. Αυτό ερμηνεύτηκε ως επανάκαμψη της μπουρζουαζίας (της αστικής τάξης της Κίνας) ή ρεβιζιονισμός ή πραγματισμός, δηλαδή απόκλιση από τα δογματικά ιδεώδη του κουμμουνισμού. Κάτι ανάλογο συνέβαινε στην ΕΣΣΔ με την άνοδο του μετριοπαθή με την Δύση Χρούτσεφ κάτι που επίσης κατέκρινε ο Μάο (πηγή).
Ίσως ο Μάο να επέστρεψε το 1966 με σκοπό να ηγηθεί της κουμμουνιστικής τάσης σε διεθνές επίπεδο για γεωπολιτικούς λόγους μέσα από την ιδεολογία. Ίσως ήταν και μια απάντηση στην είσοδο της Δύσης στην σφαίρα επιρροής της Κίνας με τον πόλεμο του Βιετνάμ. Ο Μάο εξάλλου ήταν και πατριώτης που υπερασπίζονταν την Κίνα (αποδοκίμαζε μόνο τον εθνικισμό ως πιο εχθρική έκφρασή του πατριωτισμού αν και τελικά οι διαχωριστικές γραμμές είναι θολές). Αντίστοιχα «πατριώτης» ήταν ο Στάλιν σε αντίθεση (Σοβιετικός Πατριωτισμός) με τον διεθνιστή Λένιν. Και σήμερα στην Κίνα υπάρχει πατριωτισμός ή σωβινισμός ενώ αντίθετα στην δύση έχει πια στοχοποιηθεί και τείνει να προάγει το αντίθετο, τον ενδοτισμό στην ισοπέδωση του γκλομπαλισμού.
Η πράσινη απαλλοτρίωση
Η ανατροπή στην κοινωνία με το κίνημα woke συμβαδίζει με την ανατροπή της παραδοσιακής οικονομίας του άνθρακα και την αντικατάσταση του από την «πράσινη οικονομία». Οι πράσινοι είναι και δικαωματιστές. Η πράσινη μετάβαση φυσικά δημιουργεί ευκαιρίες για τους χρηματοδότες και του κατόχους των σχετικών τεχνολογιών και πόρων (πχ LNG, ΑΠΕ κλπ). Αυτή η νέα τεχνολογική μετάβαση είναι ακριβή αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν αμφιβολίες για το αν είναι εφικτή δεδομένης των περιορισμένων πρώτων υλών (Λίθιο, χαλκός, σπάνιες γαίες κα) και τις αρνητικές επιπτώσεις που θα επιφέρει στο περιβάλλον (πχ τεράστιες εκτάσεις από μη ανακυκλούμενες ΑΠΕ όπως αιολική (πηγή) ή φωτοβολταϊκά (πηγή) κα)
Όμως και αυτή η πράσινη τάση προήλθε από την πλούσια ελίτ της δύσης κ κυρίως στο Β’ μισό του 20ου αιώνα με κάποιες πρωτοβουλίες υπέρ της προστασίας της φύσης και του ελέγχου του πληθυσμού. Για παράδειγμα στους ιδρυτές του World Wildlife Fund (WWF) ήταν ο Godfrey A. Rockefeller. Ο Rockefeller ήταν επίσης μέλος του «The Population Council» (με αντικείμενο τον έλεγχο του πληθυσμού). Ο Edmond de Rothschild συμμετείχε στο Earth Summit του ΟΗΕ που προώθησε το πλαίσιο του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή (United Nations Framework Convention on Climate Change, UNFCCC).
Μέσα από την τρομοκρατία για την κλιματική αλλαγή (ασχέτως αν είναι βάσιμη ή όχι) προωθείται η παράδοση δημοκρατικών εξουσιών από τα κράτη σε υπερεθνικές εταιρίες, ΜΚΟ των ελίτ και επιτροπές κατά τον ίδιο τρόπο που έγινε με την πανδημία και τελικά την δημιουργία μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης. Άρα πάλι γεωπολιτισμός. Είναι κάτι που προωθεί και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ της ελίτ ως Great Reset με την ευκαιρία της πανδημίας (βλέπε (πηγή))
Επίλογος
Αν η αριστερή ήταν ένα γεωπολιτικό εργαλείο που ανέτρεψε καθεστώτα στην Ρωσία και την Κίνα και που χρηματοδοτήθηκε από την Δύση τότε δεν μοιάζει με το κίνημα woke που υποσκάπτει κράτη-έθνη της δύσης σήμερα; Αν η «αριστερά» ανέτρεψε οικονομίες καταστρέφοντας υπεραξία και κατάσχοντας περιουσίες δεν είναι κάτι ανάλογο με αυτό που συμβαίνει με την πράσινη μετάβαση;
Αλήθεια αν σήμερα η γκλομπαληστική ελίτ του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ υποστηρίζει το ότι στο μέλλον με το Great Reset «δεν θα έχεις τίποτα και θα είσαι ευχαριστημένος» ενώ υπό την ηγεσία μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης υπό τον ΟΗΕ και την Ατζέντα 2030 προωθούν την πράσινη υπανάπτυξη, την ψηφιακή επίβλεψη και την καταπίεση της πλειοψηφίας από την ιδεολογία woke, τότε τι περισσότερο θα έκανε ο Λένιν και οι άλλοι μπολσεβίκοι αν ζούσαν σήμερα;
