Τη στιγμή που οι υπέρμαχοι του ρωσικού καθεστώτος απολαμβάνουν το Σαββατοκύριακο τους στην ελεύθερη Δύση, πολλές περιοχές του Κιέβου έχουν παραδοθεί στις φλόγες, τις εκρήξεις και την απρόκλητη βία. Είναι εύκολο κανείς να κρίνει και να ξεχνάει πως με το να υποστηρίζει ένα καθεστώς αντιδημοκρατικό, στην ουσία βάζει και εκείνος ένα λιθαράκι στην άνοδο του απολυταρχισμού.
Ρωσία αυτή τη στιγμή σημαίνει και όλοι οι σύμμαχοί της: Λευκορωσία, Κίνα, Ιράν, Καζακστάν, Βόρεια Κορέα, Βενεζουέλα και φυσικά Τουρκία (και άλλες ακόμη). Μη δημοκρατικές χώρες.
Δύση σημαίνει αντίστοιχα και οι δικοί της σύμμαχοι: ΗΠΑ, Ευρώπη (Ελλάδα), Ιαπωνία, Αυστραλία, Καναδάς, Μεξικό, Νότια Κορέα και πολλές ακόμη. Δημοκρατικές χώρες, με ορισμένες δυστυχώς εξαιρέσεις, όπως είναι για παράδειγμα η Σαουδική Αραβία.
Το να υποστηρίζει κανείς την «απένταντι όχθη», είναι πιο επικίνδυνο από ποτέ. Στην ευρύτερη Δύση, η άνοδος του απολυταρχισμού έχει δώσει παντού το παρόν. Στη Γαλλία για παράδειγμα, με τις εκλογές να πλησιάζουν (10 Απριλίου), Le Pen και Zemmour μαζί θα μπορούσαν να δημιουργήσουν κυβέρνηση.
Είναι όμως αψεγάδιαστη η δημοκρατία μας; Σαφώς και όχι. Είναι ποτέ τίποτα τέλειο στο κόσμο των ανθρώπων; Είμαστε όντα «ελλειμματικά», εκ φύσεως. Διαφορετικά, μετά από τόση ιστορία και παραδείγματα, θα έπρεπε να γνωρίζουμε πλέον, πως η λύση σε ένα πρόβλημα (τη μερική δημοκρατία) δεν είναι να κοιτάξουμε προς το άλλο άκρο (τη δικτατορία, δεξιού ή αριστερού φρονήματος).
Θέλουμε αλήθεια μια ζωή κατά το παράδειγμα της Κίνας και της Ρωσίας (του σήμερα), όπου δεν μπορείς ελεύθερα να διαφωνήσεις με ένα υψηλόβαθμο στέλεχος χωρίς να σου πάρουν, κυριολεκτικά, το κεφάλι; Ο σημερινός πόλεμος είναι μεταξύ δημοκρατίας και απολυταρχισμού. Δεν είναι η ώρα να διαπληκτιζόμαστε ως αριστεροί, δεξιοί, πατριώτες, καπιταλιστές, φιλελεύθεροι. Όλες αυτά είναι «τάσεις» εντός του δημοκρατικού πλαισίου. Ανάλογα τις ανάγκες της πλειοψηφίας τη κάθε περίοδο. Είναι σημαντικό ο καθένας να επιλέξει τη θέση του. Γιατί δεν μπορούμε από τη μια να απολαμβάνουμε τις ελευθερίες που παρέχει η δημοκρατία και από την άλλη να επικροτούμε τις απολυταρχικές δραστηριότητες. Θα χάσουμε τα πάντα.
Ο Ζυγός
Ο απολυταρχισμός είναι ότι πιο υποτιμητικό μπορεί να δεχτεί ένα ανθρώπινο πλάσμα: Να διοικείται ολοκληρωτικά από ένα όμοιο ον, με τις ίδιες αδυναμίες και τις ίδιες ικανότητες, τον ίδιο χρόνο στο κόσμο αυτό και τις ίδιες ανάγκες (τροφή, αφόδευση, κλπ.). Και να του αναγνωρίζεται ο ρόλος ενός θεού.
Σε ιδιωτικές συζητήσεις, σε καφέ, στο τηλέφωνο ή στις οικογενειακές συγκεντρώσεις, γίνεται αναφορά στο αυτονόητο: «Αξίζουμε ότι ανεχόμαστε». Δημόσια όμως μας αρέσει να προάγουμε ότι προκαλεί φόβο στη Δύση, γιατί με αυτόν τον τρόπο νιώθουμε πιο δυνατοί. Καλλιεργούμε δηλαδή τη ψευδαίσθηση ότι εμείς κρατάμε τη κάννη του όπλου στο κρόταφο πχ. των Γερμανών, «έτσι για να ξέρουν πως άμα νευριάσουμε θα δουν τι έχουν να πάθουν», όταν στην πραγματικότητα η κάννη είναι στραμμένη προς εμάς και τις οικογένειές μας.
Μας αρέσει να είμαστε με την «αντίσταση». Αυτό που ανοήτως δεν λέμε να κατανοήσουμε, είναι πως πολεμάμε την ίδια μας την ελευθερία και το τρόπο ζωής μας. Στο σημείο αυτό θα πρέπει ξανά να επιστήσουμε τη προσοχή μας στο ότι «δεν είναι τέλεια η δημοκρατία μας, με την ελίτ, τις εξαγορασμένες ηγεσίες, τον εγωκεντρισμό του κάθε κράτους κλπ.». Αντί όμως να πάμε προς το γκρεμό, θα πρέπει με επιμονή να εμμένουμε σε σωστές αλλαγές. Όταν λέμε ΌΧΙ σε ένα δημοψήφισμα, θα πρέπει να επιβάλουμε αυτό το ΌΧΙ. Κανένας συμβιβασμός.
Γιατί ποτέ δεν θα αξίζει μια ζωή κάτω από το ζυγό ενός απολυταρχικού ψυχοπαθή, σαν κοπάδι άβουλων όντων. Και στην Ελλάδα αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουμε καλά. Πολλοί οι όσοι θυσίασαν κυριολεκτικά τις ζωές τους, για να μπορούμε εμείς σήμερα να απολαμβάνουμε κάποιες ελευθερίες παραπάνω.
Στην Ελλάδα έχουμε δόξα το θεό μακρά ιστορία δημοκρατικής αντίστασης, χωρίς ανησυχίες του τύπου «μη μου σπάσουνε οι πορσελάνες άπαξ και σηκώσω το τουφέκι» – δηλαδή χωρίς να ανησυχούμε μη και στερηθούμε τις ανέσεις μας. Ακριβώς όπως πράττουν οι Ουκρανοί σήμερα, προς μεγάλη μου έκπληξη (να ομολογήσω).
Η διαφορά μεταξύ Άποψης και Πιστεύω
Ακούμε να αναπαράγονται και στην Ελλάδα τα λεγάμενα του Κρεμλίνου, ότι πχ. η κυβέρνηση Ζελένσκι αποτελείται από ναζιστές. Κανείς τους όμως δεν μπήκε στο κόπο να αναζητήσει μια απλή αλήθεια: Πως ο πρόεδρος της Ουκρανίας είναι… Εβραίος.
Επίσης ακούγεται πως η κακή Δύση προκάλεσε όλες τις απόπειρες πραξικοπήματος σε Λευκορωσία, Ουκρανία (εδώ δεν μιλάμε για απόπειρα πλέον), Καζακστάν, Γεωργία, Τουρκία, .. ακόμη και στη Ρωσία (Ναβάλνη). Δηλαδή οι άνθρωποι εκεί είναι απόλυτα ευχαριστημένοι με το καθεστώς τους και δεν θα αναζητούσαν ποτέ μια αλλαγή. Με τη λογική αυτή θα έπρεπε και εμείς να επαναφέρουμε τον απολυταρχισμό, γιατί είναι καλύτερη η ζωή.
Άλλες πάλι φορές ακούμε πως στη Ρωσία επικρατεί δημοκρατία ενώ στην Ουκρανία διοικούν οι ακροδεξιοί (γιατί άλλο ακροδεξιοί και άλλο ναζί). Και όμως, στις τελευταίες εκλογές της Ουκρανίας, τα ακροδεξιά κόμματα λάβανε πολύ χαμηλά ποσοστά.
Θέλουμε δηλαδή να καταλήξουμε, πως για να εκφέρει κανείς μια άποψη θα πρέπει πρώτα να έχει ενημερωθεί. Διαφορετικά είναι ένα “τυφλό πιστεύω”. Και η μεγαλύτερη ζημιά σε έναν κοινωνικό ιστό λαμβάνει σχεδόν πάντα μέρος, όταν ο κόσμος δέχεται μια πληροφορία που προκαλεί ευχάριστα συναισθήματα (λόγω υποσυνείδητων προκαταλήψεων), χωρίς να επαληθεύει τα στοιχεία.
Δεν είναι πόλεμος, είναι σφαγή
Ο πόλεμος αυτός δεν είναι μάχη μεταξύ ίσων. Είναι το ισοδύναμο τους ενός ατόμου απέναντι σε μια ομάδα 10 χούλιγκαν. Οποιοσδήποτε σε μια θέση ισχύος τέτοιου μεγέθους, μπορεί να επικαλείται ότι είναι «ισχυρός». Είναι εύκολο. Και αυτός είναι ο λόγος που η κυβέρνηση της Ρωσίας δεν μπορεί να απαγορεύσει την εμπλοκή της Δύσης. Αν ήταν μάχη δίκαιη, 1 προς 1 ή έστω 2 προς 1, τότε ένα τέτοιο αίτημα ίσως να γινότανε δεκτό, με γνώμονα πάντα πως δεν στοχοποιείται άμαχος πληθυσμός (και άρα η Ρωσία επιτρέπει ελεύθερα τη διέλευση των πολιτών από εμπόλεμες ζώνες με προορισμό την Πολωνία, τη Ρουμανία, κλπ.).
Στα πλαίσια αυτά, αξίζει να λάβουμε υπόψιν την περίπτωση Ερντογάν, που ξαφνικά άρχισε να «τα χάνει», την εποχή που έχτισε το παλάτι του. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τον Πούτιν. Οπότε ένα εύλογο συμπέρασμα είναι πως… η ηλικία, καθώς και η χρόνια παραμονή σε πόστο υψηλής εξουσίας, προέτρεψαν το υποσυνείδητο πως δικαιωματικά η χώρα τους ανήκει. Πως είναι υπεράνω. Κάτι τέτοιο συμβαίνει συχνά, όπως επαληθεύει η ιστορία. Η συνέχεια είναι σχεδόν πάντοτε «παράλογη»: Μεγαλεπήβολα σχέδια, ιστορικά δικαιώματα σε γη και ανθρώπους κλπ.
Υπήρχαν διάσπαρτες (μη επαληθευμένες να τονίσω) αναφορές, πως ο Πούτιν είχε περιορίσει σημαντικά τον κύκλο των επαφών του. Και πως άρχισε να κλείνετε πολύ στον εαυτό του. Η νεότερη σύντροφός του, σε δημόσια δήλωση, ετοίμαζε το έδαφος για να συνταξιοδοτηθεί ο Πούτιν, καθώς «έχει πια κουραστεί». Λίγο αργότερα ο πρόεδρος της Ρωσία επανήλθε, αλλοιώνοντας το σύνταγμα για να μπορεί να μείνει στη θέση του για αρκετά χρόνια ακόμα.
Είναι σημαντικό, πολύ σημαντικό, να γίνει κατανοητό πως Ρωσία δεν είναι το ισοδύναμο της σημερινής κυβέρνησης. Πολλές υπήρξαν οι διαδηλώσεις στη Ρωσία (ενώ Ρώσοι που ζουν στην Ουκρανία έχουν μπερδευτεί – βίντεο). Και εκεί άπαξ και κάνεις διαδήλωση, σε στέλνουν σε κελί. Στο YouTube Ρώσοι έχουν δικούς τους ανεξάρτητους τηλεοπτικούς σταθμούς και πολλοί Ουκρανοί ενημερώνονται εκεί (!).
Διαδήλωση στην Αγία Πετρούπολη
Ρώσοι και Ουκρανοί δεν είναι αντίθετος λαός. Ίσα ίσα. Το πρόβλημα δηλαδή δεν είναι οι Ρώσοι. Είναι το καθεστώς, που κάπου στο δρόμο, χάθηκε και ανέστησε τον παλιό παραλογισμό.
Όσοι γνωρίζετε πραγματικά την ιστορία της Ρωσίας, των Σλάβων καλύτερα, γνωρίζεται πως προ της επανάστασης των Μπολσεβίκων το 1917-18, η Τσαρική Ρωσία αναγνώριζε τους Ουκρανούς και την Ουκρανική γλώσσα (μάλιστα την αντιμετώπιζαν ως ανταγωνιστική στη δική τους). Και πως η Μόσχα ήταν αποτέλεσμα αποσχιστικών τάσεων (το Κίεβο είναι αρχαιότερη πόλη και η πρώτη πρωτεύσουσα). Υπήρχε και η περίοδος της εξάπλωσης των Μογγόλων που είχαν κάνει κατάληψη σε όλη τη περιοχή, ενώ σε άλλη περίοδο η Βόρεια Ουκρανία ήταν μέρος της Αυστρο-Ουγγαρίας.
Κοινός, αν λάβουμε την ιστορία υπόψιν, άκρη δεν βγαίνει καθώς εξαρτάται πια περίοδο θα δεχτούμε ως απαρχή. Επιπλέον, οι σύγχρονοι Ουκρανοί και Ρώσοι δεν είναι υπεύθυνοι για τα λάθη των προγόνων τους. Εκτός εάν… ακολουθούν τα ίδια μονοπάτια.
Μουσουλμάνοι Τσετσένοι σε… πόλεμο Χριστιανών
Εκεί που πια ξεκαθαρίζει αρκετά το τοπίο των πραγματικών προθέσεων και της ρήξης Ρωσίας-Πούτιν, είναι η είσοδος Τσετσένων στο Κίεβο (αεροπορικός, ο λόγος που οι αρχικές επιθέσεις στόχευαν τα αεροδρόμια). Οι Τσετσένοι είναι… μουσουλμάνοι. Λαμβάνουν δε μέρος σε έναν πόλεμο μεταξύ Χριστιανών.
Είναι πολύ πιθανό να χρησιμοποιηθούν για εγκλήματα πολέμου, όπως σφαγές αμάχων, βιασμοί κλπ., που ως στόχο έχουν να υποτάξουν τους πολίτες τώρα και στο μέλλον. Αφού δεν είναι Σλάβοι, ούτε και Χριστιανοί, οπότε δεν υπάρχει ο κίνδυνος να διστάσουν απέναντι σε φρικαλεότητες. Ούτε καν απέναντι σε γυναίκες και παιδιά. Αντιθέτως, οι Ρώσοι στρατιώτες ενδέχεται να δίσταζαν ή και να μεταφέρουν τη γνώση ακραίως βιαιοπραγιών πίσω στη πατρίδα τους.
Τσετσένοι στρατιώτες στα σύνορα με τη Ρωσία (περισσότερα για το πως λειτουργεί η σημερινή Τσετσενία εδώ)
Επιπλέον, η χρήση Τσετσένων πολεμιστών, θα μειώσει τις απώλειες Ρώσων. Οπότε και θα μπορεί ο Πούτιν να ανακοινώσει λιγότερες απώλειες (μια σπουδαία νίκη) και να «θάψει» των αριθμό των θανόντων από τη πλευρά των Τσετσένων. Μια τακτική που συχνά συναντάμε στην πρώην Σοβιετική Ένωση.
Τελικά είναι «αδέλφια Χριστιανοί» οι Ουκρανοί; Τι δουλειά έχουν Μουσουλμάνοι σε ένα πόλεμο Χριστιανών; Το αφήνουμε στη κρίση τη δική σας.
Το NATO που δεν αγαπάμε
Αυτή τη στιγμή, το ΝΑΤΟ είναι ο μοναδικός ισχυρός στρατός που διαθέτει η Ευρώπη. Ανάμεσα στα πολλά απάνθρωπα λάθη του, ο Wolfgang Schauble είπε και ένα σωστό, «πως η Ευρώπη χρειάζεται δικό της στρατό». Σωστός όμως υπήρξε και ο τότε ενδοιασμός, αφού η Γερμανία έχει το μητρώο της γεμάτο εγκλήματα, ενώ δεν έχει σταματήσει ακόμη και σήμερα να συμπεριφέρεται εγωκεντρικά. Μάλιστα συνεχίζει να αντιστέκεται σε κάθε κίνηση αντίστασης απέναντι στη Ρωσία (αποστολή εξοπλισμού, Nord Stream 2, Swift), αν και επιτέλους υποχώρησε. Θα εμπιστευόσασταν όμως ποτέ έναν στρατό στα χέρια ουσιαστικά της Γερμανίας, αφού αυτή ελέγχει την ΕΕ;
Οπότε; Μένει το ΝΑΤΟ. Αυτό έχουμε. Και κατ’ επέκτασιν, όλες οι συζητήσεις περί παύσης του ΝΑΤΟ, είναι άσκοπες και μη ειλικρινής. Γίνονται απλά και μόνο για τις εντυπώσεις, αφού στη πράξη, ρεαλιστικά, κάποιο άλλη δυνατότητα δεν υπάρχει προς το παρόν. Γιατί χωρίς τις ΗΠΑ, η Ευρώπη θα είχε ήδη εισέλθει στον 3ο παγκόσμιο πόλεμο και ο Πούτιν θα καθόταν αναπαυτικά και θα απολάμβανε την αυτό-καταστροφή. Άλλωστε μόλις έγινε γνωστό πως η συνάντηση εκπροσώπων μεταξύ Ιταλίας και Ρωσίας προ της εισβολής, δεν αφορούσαν το κλίμα, άλλα την παροχή ενέργειας (σε περίπτωση εισβολής). Φυσικά ο Draghi δήλωσε πως… δεν είχε γνώση της συνάντησης.
Προσοχή όμως, η 180 μοιρών στροφή της Γερμανίας, αποστολή εξοπλισμού, χρηματοδοτικό πακέτο 100 δις ευρώ (!), δεν είναι «αφιλοκερδής» ενέργεια. Κάτι ψάχνει να κερδίσει. Πρέπει να ανησυχούμε.
Η Γαλάζια πατρίδα
Δίχως το ΝΑΤΟ, η Τουρκία θα είχε επίσης ήδη εισβάλει. Δεν θα ήταν εύκολη η εκστρατεία της, αφού η Ελλάδα βρίσκεται σε εγρήγορση και τα πολλά νησιά αποτελούν προπύργια.
Στη περίπτωση της Ουκρανίας, η Ρωσία είχε στο παρελθόν τάξει «πως θα τη προστάτευε, οπότε και καλό θα ήταν να παραδώσει τα πυρηνικά της όπλα, αφού η Ρωσία θα παρέχει άμυνα» (επαληθεύστε το μόνοι σας, μην ακούτε εμένα). Το αποτέλεσμα αυτής της «προστασίας» το βλέπουμε σήμερα. Ακριβώς την ίδια στρατηγική έχουν ακολουθήσει και οι ΗΠΑ στο παρελθόν και όσοι παρακολουθείτε τα «δρώμενα» για αρκετό καιρό το γνωρίζετε. Εξού και ο μεταξύ τους ανταγωνισμός. Μοιάζουν.
Όλα τα κράτη έχουν δικαίωμα να μπορούν να αμυνθούν. Και η Ουκρανία και η Ελλάδα. Πότε πήρε πολύ θάρρος η Τουρκία; Όταν συμμάχησε με τη Ρωσία. Ξαφνικά άρχισε να απαιτεί πιο έντονα από ότι συνήθως για «αποστρατικοποίηση των νησιών». Ακριβώς ότι ζήτησε και η Ρωσία από την Ουκρανία. Βλέπετε, αν υποστηρίζουμε ως Έλληνες την αποστρατικοποίηση της Ουκρανίας και την επιστροφή της στο ζυγό του Yanukovych, τότε είμαστε υποκριτές.
Στη περίπτωση που κερδίσει το πόλεμο η Ρωσία, η Τουρκία θα ζητήσει τρομερά ανταλλάγματα από τη Δύση, χωρίς ουσιαστικά να έχει σηκώσει ούτε ένα δακτυλάκι. Και τα ανταλλάγματα θα αφορούν κυρίως την Ελλάδα. Η ειρωνεία είναι πως πουλάει οπλικά συστήματα στην Ουκρανία. Μας εμπαίζει όλους. Όπως ακριβώς έκανε το Κρεμλίνο, όταν ανακοίνωνε «πως οι ΗΠΑ θέλουν πόλεμο, εμείς απλά κάνουμε ασκήσεις στα σύνορα με την Ουκρανία».
Η Ελλάδα καλό θα ήταν να είναι σε ετοιμότητα για πιθανό πόλεμο, καθώς στη περίπτωση που κερδίσει τη μάχη η Ρωσία, ενδέχεται να υπάρξει συνέχεια. Ήδη απειλεί την Φιλανδία και τη Σουηδία, με την ίδια πρόφαση, «πως ενδέχεται να προσχωρήσουν στο ΝΑΤΟ» και ας είναι σε 20 χρόνια από τώρα (χωρίς καν αν έχει γίνει αίτηση).
Η Ρωσία δεν είναι στη θέση που ήταν το 2014, έχοντας προετοιμαστεί αυτή τη φορά, όταν η Ευρώπη συνέχιζε να προωθεί τις εισαγωγές ενέργειας.
Δυστυχώς το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ δεν έχει πολεμικό σθένος. Δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει πόλεμος, οπότε και συνεχώς κάνει διστακτικά βήματα. Το 2014, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Obama, μπορούσε να είχε «λήξει» το ζήτημα μια για πάντα. Αφού ταυτόχρονα με το πραξικόπημα στην Ουκρανία, η τιμή της ενέργειας ήταν σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Η Ρωσία τότε είχε «φλερτάρει» με τη χρεοκοπία και κάθε φορά που η οικονομία «πονούσε» η δημοτικότητα του προέδρου έπεφτε. Η ΕΕ όμως ήθελε την ενέργεια και ο πρόεδρος Obama δεν ήθελε να ρισκάρει την δημόσια εικόνα του.
Επιστροφή στο θέμα «Γαλάζια πατρίδα»: Δε πρέπει να ξεχνάμε το φόβο που ζήσαμε όταν υπήρξε ανάφλεξη μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας πρόσφατα. Επίσης να μην διατηρούμε ψευδαισθήσεις για τη συνεργασία Τουρκίας, Ρωσίας και Κίνας. Να θυμίσω πως όταν ο Ερντογάν έβαλε σεντόνια στην Αγία Σοφία, ο εκπρόσωπος του Πούτιν, Peskov, είχε πει πως «το θέμα της Αγίας Σοφίας είναι ζήτημα που αφορά την Τουρκία».
Να μη ξεχνάμε επίσης τους πύραυλους S400 που έλαβε η Τουρκία από τη Ρωσία, καθώς και το πως ξεγελάστηκε η Δύση με τη συμπεριφορά του Πούτιν λίγο πριν την εισβολή. Δεν είναι καθόλου απίθανο μια επιχείρηση «αστραπή» και στην Ελλάδα, με τα πλοία και υποβρύχια της Ρωσίας να εξέλθουν από τη Μαύρη Θάλασσα για να υποστηρίξουν τις θέσεις της Τουρκίας.
Ελπίζουμε για μια άμεση λύση
Εμείς έχουμε πηγές από μέσα στην Ουκρανία και μάλιστα από επαρχιακές περιοχές. Μας ενημέρωσαν πως βομβάρδιζαν τις πόλεις, ακόμη και εκεί που δεν υπήρχε καμία αντίσταση. Αλλά και να μην θέλετε να πιστέψετε αυτές τις πληροφορίες, αρκεί ο θάνατος αρκετών ελλήνων ομογενών. Αμφιβάλουμε πως κρατούσαν Καλάσνικοφ και πολεμούσαν εναντίων των Ρώσων εισβολέων.
Επίσης μας είπαν πως οι στρατιώτες τους ζητάγανε φαγητό και… καύσιμα. Και πως οι ίδιοι οι Ρώσοι τα έχουν χαμένα.
Οι πολίτες της Ουκρανίας στις περιφέρεις, δεν θα αντέξουν για πολύ ακόμη λόγω έλλειψης τροφίμων και νερού. Ενώ κάθε βράδυ κρύβονται υπο το φόβο ρίψης βλημάτων.
Στο Κίεβο, ο τρόμος είναι διαφορετικός. Και έχει όνομα: TOS-1A και οι λοιπές εκδόσεις. Ένα τεθωρακισμένο όχημα που έχει δυνατότητα βολής τα 6 χιλιόμετρα και λειτουργική εμβέλεια τα 550 χιλιόμετρα, ενώ κινείται με 60 χιλιόμετρα την ώρα. Η ζημιά που μπορούν να κάνουν αυτά τα οχήματα είναι ανυπολόγιστη. Στην ουσία παράγουν «βροχή» ρουκετών που ισοπεδώνει τα πάντα.
The russian army has deployed the TOS-1 heavy flamethrower which shoots thermobaric rockets, the was South of Belgorod. pic.twitter.com/XCxMI3bNB3
— Frederik Pleitgen (@fpleitgenCNN) February 26, 2022
Υπάρχουν αναφορές από το Πεντάγωνο, που κάνουν λόγω για πιθανή χρήση αυτών στο Κίεβο. Ενώ αρκετές είναι και οι αναφορές στα δίκτυα του πρώην προέδρου Ντόλαντ Τράμπ, που αρχικά υποστήριξε την αναγνώριση του Donetsk Και Luhansk αλλά στη συνέχεια κατάλαβε το λάθος του (ή προσπαθεί να επανεκλεγεί απλά).
Ας ελπίσουμε σε μια δίκαιη συμφωνία τη Δευτέρα, αν και θα έπρεπε να «κρατάμε μικρό καλάθι». Αφού το πρόβλημα είναι δύσκολο να λυθεί τώρα που η εμπιστοσύνη όλων των περιφερειακών σλαβικών χωρών έχει διαταραχθεί για τα καλά. Ή εισβολή ήταν η χειρότερη στρατηγική προσέγγισης των Σλάβων.
***
Ο xρυσός κανόνας της δημοκρατίας: Η αλήθεια
Καταλαβαίνω πως μόλις κανείς διαβάσει τη λέξη «δημοκρατία», ξινίζει. Ειδικά στα πλαίσια ενός άρθρου που κινείται αντίθετα στις μέχρι τώρα πεποιθήσεις κάποιου. Δυστυχώς έχει γίνει κατάχρηση αυτής της σημαντικής λέξης που «εσωκλείει» τόση ιστορία και θυσίες, από όλο το κόσμο. Οφείλω να κάνω χρήση αυτής, μαζί με τις λέξεις «χρυσός κανόνας» και «αλήθεια» (άλλη μια λέξη λαβωμένη, οπότε το ξίνισμα αυξάνεται), για να εξηγήσω πως μπορεί κανείς να επαναφέρει αξία σ ’αυτές.
Δεν έχω βάλει πολλά link πηγών, γιατί πρέπει να μάθετε να κάνετε σωστή επαλήθευση μόνοι σας (ακόμη και στα link που έχω προσθέσει). Η χρήση link έχει εξελιχθεί σε εργαλείο χειραγώγησης, καθώς οι πηγές που επιλέγονται ενδέχεται να συνάδουν και να υποστηρίζουν τα ίδια λεγάμενα/θέσεις του συντάκτη. Και ο κόσμος, έχοντας να αντιμετωπίσει τα μυριάδες άλλα προβλήματα της καθημερινότητας, καταλήγει στο συμπέρασμα «έχει βάλει πηγές, άρα θα είναι όπως τα λέει».
Να αναζητάτε και να επιλέγετε επίσημες πηγές, ελέγχοντας ποια δίκτυα είναι φιλοκυβερνητικά και ποια όχι. Στις περιπτώσεις που υπάρχουν μονάχα τα δυο αυτά άκρα και δεν υπάρχουν ανεξάρτητα δίκτυα (που σπανίζουν πάρα πολύ πλέον), κάντε χρήση και των δυο και επιλέξετε τη «χρυσή τομή». Όλα τα στοιχεία που έχω συνθέσει στο παρόν άρθρο, είναι προϊόν αυτής της ορθής τακτικής – φυσικά ακόμη και έτσι θα υπάρχουν λάθη. Τα ελάχιστα όμως δυνατά.
Για παράδειγμα, στη Βρετανία, η Financial Times έχει εξαγοραστεί από τον Nikkei (Ιαπωνία). To Economist, παρά του ότι δηλώνει «ελεύθερο επιρροής», διοικείτε από μέλη της ελίτ, όπως είναι η οικογένεια Agnelli (Ιταλία). Στις ΗΠΑ, η New York Post και το δίκτυο Fox News, τάσσονται καθαρά υπέρ του Τράμπ, ενώ το Bloomberg, το CNN και η New York Times, στηρίζουν το δημοκρατικό κόμμα. Το δίκτυο Politico (.com, .eu) εξαγοράστηκε πρόσφατα από τον Γερμανικό οίκο Axel Springer (της εταιρείας που έχει και τη γνωστή σε μας Bild). Στην Ασία, η South China Morning Post, ένα δίκτυο που παλαιότερα άνηκε στον οίκο Murdoch και είναι δημιούργημα των Βρετανών (ιστορικά), ανήκει πλέον στην Alibaba του Jack Ma, που σιγά σιγά υποχρεώνεται να ξεπουλήσει όλα τα μέσα ενημέρωσής της (κρατικός έλεγχος). Κρίμα όσον αφορά την SCMP.com, καθώς υπήρξε ένα από τα καλύτερα μέσα της Ασίας, με έδρα το Hong Kong. Τη μελετούσα τακτικά και ήταν αρκετά «ισορροπημένο» μέσον.
Από ότι βλέπετε λοιπόν, απαιτείται μεράκι για να εξάγει κανείς την αλήθεια. Και αυτή ακόμα θα είναι «ακατέργαστη», μέχρι να επαληθευτεί αρκετές φορές σε βάθος χρόνου. Ειδικά σε περιπτώσεις πολέμων, όλες οι πλευρές διαστρευλώνουν τα στοιχεία, στα πλαίσια μια υβριδικής διαμάχης.
