Η σειρά του ΣΚΑΙ Καταστροφές και Θρίαμβοι (οι 7 κύκλοι της Ελληνικής Ιστορίας) του Στάθη Καλύβα έχει συγκεντρώσει αρκετά σχόλια και κριτική όσο αφορά την ερμηνεία των γεγονότων της σύγχρονης ιστορίας.
(To άρθρο αποτελείται από 4 Σελίδες)
του Παναγιώτη Χατζηπλή
Εισαγωγή
Ο καθένας βέβαια μπορεί να λέει ότι θέλει. Όμως επειδή για την συγκεκριμένη οπτική έχει δοθεί μεγάλη δημοσιότητα μέσω της προβολής από το συστημικό κανάλι ευρείας εμβέλειας ΣΚΑΙ και μέσα από αυτή τη σειρά ερμηνεύονται ιστορικά γεγονότα και παρέχονται «διδάγματα» και για σημερινές καταστάσεις έχει σημασία να υπάρξει και αντίλογος. Αυτό γιατί μεγάλο μέρος του πληθυσμού που θα το δει ίσως να μην έχει τον χρόνο να κάνει την δική του ανάλυση. Πολλοί περισσότεροι βλέπουν τα συστημικά κανάλια με την επιλεκτική επιλογή ομιλητών παρά τις συζητήσεις στο κανάλι της Βουλής ή διαβάζει αρθρογραφία.
Εδώ θα σχολιάσουμε το τελευταίο επεισόδιο, 2004 ως σήμερα, το Μνημόνιο, (πηγή) το οποίο περιγράφει σύγχρονα γεγονότα, την χρεοκοπία της Ελλάδα μετά το 2010 και την κρίση που την συνόδευσε. Τα γεγονότα αυτά δεν αποτελούν «ιστορία» είναι σχεδόν τρέχοντα. Δεν έχει περάσει ούτε μια 20ετία από αυτά. Ουσιαστικά είναι δημοσιογραφία. Πολλά αρχεία δεν έχουν αποδεσμευτεί και για άλλα δεν ξέρουμε αν θα γίνει. Για παράδειγμα η απόφαση Ντραγκι που οδήγησε στο κλείσιμο των Ελληνικών τραπεζών, τα πρακτικά στην συνάντηση των αρχηγών μετά το δημοψήφισμα, τα πρακτικά του Eurogroup και άλλα. Εν τέλει τα γεγονότα είναι σε εξέλιξη και το αν είναι θρίαμβος ή καταστροφή δεν έχει κριθεί ακόμα.
Από την άλλη τα γεγονότα που παρουσιάστηκαν αφοράν κυρίως οικονομικά θέματα αν και φυσικά έχουν μια πολιτική διάσταση. Όμως η προσέγγιση ως προς το τεχνοκρατικό μέρος είναι ελλιπής και μονομερής. Και η μονομερής παρουσίαση λέγεται προπαγάνδα. Λογικό πάντως να υπάρχει μια μονοδιάστατη θεώρηση αφού η σειρά στηρίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του συγγραφέα οπότε αντανακλά την οπτική του. Δεν θα ασχοληθούμε όμως με αυτό γιατί θα το διαβάσουν λιγότεροι.
Από την άλλη στο επεισόδιο μιλάνε κυρίως πολιτικοί επιστήμονες και όχι οικονομολόγοι ή χρηματοοικονομικοί αναλυτές. Είναι σαν για τα μέτρα της πανδημίας ερωτώνται πολιτικοί και όχι υγειονομικοί, κάτι που απορρίπτεται ως λαϊκισμός από το σύστημα. Άρα είναι περισσότερο μια συζήτηση καφενείου όπως δείχνουν και οι συνεντεύξεις του δημιουργού που ο καθένας λέει την άποψή του. Αυτό όμως δεν βοηθά αν και το εικαστικό αποτέλεσμα είναι καλό ώστε να παρέχει μίας ώρας εύπεπτης απασχόλησης.
Στάθης Καλύβας
Ποιος όμως είναι ο Στάθης Καλύβας; Είναι καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, πιο πριν στο Πανεπιστήμιο Γειλ των ΗΠΑ και άλλων. Ο Καλύβας συνεργάτης του ΕΛΙΑΜΕΠ όπως και βασικοί ομιλητές στο επεισόδιο, ο Γιώργος Παγουλάτος (πηγή) και ο Μάνος Ματσαγγάνης (πηγή).
Το ΕΛΙΑΜΕΠ είναι ένα ελληνόφωνο ΜΚΟ που προάγει την ιδέα του ευρωατλαντισμού και χρηματοδοτείται από ξένες πρεσβείες και πολυεθνικές. Μάλιστα τελευταία χρηματοδοτείται και από το Δημόσιο με νόμο που έφερε ο Γεωργιάδης (Άρθρο 52, Ν. 4712/2020) γιατί λέει είναι αξιόπιστο! (πηγή) Κι όμως έχει κατηγορηθεί ότι προωθεί τον ενδοτισμό έναντι της Τουρκίας καθώς προωθεί αυτήν ακριβώς την ευρωατλαντική ιδέα στο νότιο άκρο του ΝΑΤΟ, υποστήριξε την συμφωνία των Πρεσπών και φυσικά την συμμετοχή στην ΕΕ και την πιστή συμμόρφωση με τις κατευθύνσεις της. Δηλαδή ένα ΜΚΟ που χρηματοδοτείται από τον ελληνικό λαό μέσω του δημοσίου όπως και ένα κανάλι (ΣΚΑΙ) που χρηματοδοτείται από την λίστα Πέτσα της πανδημίας (και του χαρίστηκε το κόστος της τηλεοπτικής άδειας για το 2020) παρέχουν μονόπλευρη πληροφόρηση στον χρηματοδότη τους!
Καθόλη την διάρκεια της κρίσης ο Καλύβας έχει ενεργή παρουσία και αρθρογραφία όπως και για τα πολιτικά τεκταινόμενα. Μαζί με ένα άλλον ακαδημαϊκό, τον Νίκο Μαραντζίδη, έχουν επιχειρήσει νέα προσέγγιση σε δύσκολα θέματα όπως της Κατοχής και του εμφυλίου (και αυτό αποκαλείται ως «νέο κύμα»). Επίσης υποστήριξαν και οι δύο την ενσωμάτωση μεταναστών για την λύση του δημογραφικού με αρθρογραφία τους. (πηγή) Όλα αυτά μπορεί να αποτελούν προσωπική άποψη και φυσικά ότι θέλει μπορεί να πει ο καθένας, όμως αποτελεί και την «γραμμή» του γκλομπαλιστικού συστήματος.
Να σημειώσουμε ότι η προβολή διανοούμενων και «ειδικών» είναι κομβικής σημασίας στην σύγχρονη πολιτική για να υποστηρίζουν πολιτικές αποφάσεις ως αυθεντίες. Οπότε πρέπει να συμφωνούν με τις πολιτικές αποφάσεις ή οι πολιτικές αποφάσεις με αυτούς, όπως θέλετε να το δείτε. Όπως είπε ο Λάρυ Σαμερς τέως υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ και πρύτανης του Χάρβαρντ στον Βαρουφακη: υπάρχουν δυο είδη πολιτικών: αυτοί που είναι μέσα στο σύστημα (insiders) και οι εκτός. Οι εκτός μπορεί να μιλάνε ελεύθερα για ότι σκέφτονται. Αλλά δεν λαμβάνονται υπόψη από αυτούς που είναι μέσα και έχουν την δυνατότητα να παίρνουν αποφάσεις υπό την προϋπόθεση ότι δεν θίγουν τους υπόλοιπους του συστήματος.
Οι συστημικοί ακαδημαϊκοί προωθούνται γιατί είναι μέσα στο σύστημα, δεδομένου ότι τα πανεπιστήμια στο εξωτερικό είναι επιχειρήσεις που είτε είναι ιδιωτικά είτε λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια είτε παίρνουν προγράμματα από επιχειρήσεις οι ίδιοι ή μέσω των πανεπιστημίων όπως και στην Ελλάδα εξάλλου που τα ΑΕΙ είναι στην σφαίρα του κρατικού ή του κομματικού. Αποτελούν δηλαδή ένα πυλώνα της κρατικής εξουσίας η οποία διαμορφώνει αντιλήψεις, δηλ. εθελούσια συμμόρφωση, κατά την θεωρία του Αλτούσερ.
Ο έλεγχός των ΑΕΙ είναι μέρος της πολιτικής των μαρξιστών («march to institutions») που σε πολλά συμφωνούν με τους σύγχρονους γκλομπαλιστές φιλελεφτ των ΗΠΑ. Αν έχετε προσέξει αυτό γίνεται και μέσα από την λογοκρισία των αντίθετων θέσεων (cancel culture) και στην περιθωριοποίηση αυτών που τις εκφράζουν κάτι που φυσικά δεν συνάδει με την έννοια του πανεπιστημιακού άσυλου (για παράδειγμα (πηγή)). Αυτά προωθούνται μέσα από ΜΜΕ, που είναι μέλη επιχειρηματικών ομίλων και χειραγωγούν αναλόγως με την ιδιοκτησία και τις διαφημίσεις που λαμβάνουν. Έτσι έχουν χάσει την αξιοπιστία τους και στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς.
Για όλα αυτά έχει ενδιαφέρον να αναλύσουμε την οπτική στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ σε σχέση και με τους οργανισμούς που συμμετέχουν οι δημιουργοί, δηλ. το ΕΛΙΑΜΕΠ που είναι αρκετά σημαντικό αλλά και το ΣΚΑΙ που αποτελεί ένα συστημικό κανάλι (τόσο όσο αφορά Ελληνικά θέματα όσο και παγκοσμιοποίηση), «νεοφιλελεύθερο» και φιλοκυβερνητικό που παρεμπιπτόντως έχει και τουρκικές συνεργασίες κάτι που ίσως έχει σημασία όσο αφορά κάποιες αναφορές στις ελληνοτουρκικές διαφορές στην σειρά.
Παρακάτω αναφέρουμε τμήματα της εκπομπής και ακολουθεί σχολιασμός σε italics.
Επεισόδιο
Πρώτο δίλεπτο- η κρίση
Το επεισόδιο ξεκινά με το τα 2004 τους Ολυμπιακούς όπου κυριαρχούσε ευφορία και εθνική ανάταση και η Ελλάδα θεώρησε ότι γύρισε σελίδα και ήταν μια προηγμένη χώρα της Δύσης κάτι που καταρρίφθηκε με την κρίση όπως λέει. Λίγα χρόνια μετά το 2004 το χρέος είχε αυξηθεί, δεν είχαν γίνει μεταρρυθμίσεις και η ανταγωνιστικότητα είχε καταρρεύσει. Το 2010 στην καταστροφή, ουσιαστική χρεοκοπία και στην έξοδο από την Ευρώπη. Μια δεκαετία μετά λέει ο συγγραφέας, δηλ. σήμερα, η χώρα είναι μπροστά σε νέα επανεκκίνησης.
Σημείωση συντάκτη Καταρχάς η λέξη επανεκκίνηση που χρησιμοποιείται για την σημερινή κατάσταση παραπέμπει στην θεωρία του Great Reset που αναπτύσσεται στο ομώνυμο βιβλίο του Σβαμπ του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ που έχει μεταφραστεί στα Ελληνικά ως «Η Μεγάλη Επανεκκίνηση». Τυχαίο;
Από εκεί και πέρα η αναφορά σε μεταρρυθμίσεις κατά την σταθερή φρασεολοvγία των μνημονίων, δημιουργώντας ένα συνεχές κυνηγητό της «αλλαγής» πολλές φορές χωρίς νόημα και σκοπό κρίνοντας εκ του αποτελέσματος των μνημονίων. Όμως αποπροσανατολίζει και συντηρεί ένα παρατεταμένο δόγμα του σοκ. Ενδιαφέρον έχει και η εικόνα του Καλύβα να τα λέει όλα αυτά περπατώντας στα ερείπια των Ολυμπιακών σταδίων. Πανάκριβες εγκαταστάσεις που εξυπηρέτησαν ίσως φιλοδοξίες της ελίτ, πλούτησε κάποιους με κόστος 8,5 δις. και αβέβαια ωφέλεια (πηγή). Είναι μια ιστορία που δεν έχει και αυτή αποτιμηθεί πλήρως. Δεν έφταιγε ο Ελληνικός λαός για τους Ολυμπιακούς και τις ζημιές. Αλλά όπως και οι μεταρρυθμίσεις η ευθύνη είναι μια έννοια αόριστη που τελικά βαραίνει όποιον δεν μπορεί να την αντικρούσει.
Κρίση 2008
Αρχικά οι αιτίες της κρίσης αποδίδονται στην παγκόσμια κρίση χρέους του 2008 (2:44 και μετά) και το τεράστιο χρέος της Ελλάδας. Το σχολιάζει ο Παγουλάτος, (3:10) ένας πολιτικός επιστήμονας μέλος του ΕΛΙΑΜΕΠ. Αναφέρεται στο ξεχείλωμα δαπανών όσο αφορά μισθούς και συντάξεις στο δημόσιο, στην τοπική αυτοδιοίκηση, το σύστημα υγείας ειδικά τα τελευταία χρόνια πριν την κρίση και τα δημοσιονομικά ελλείματα που λέει ότι πολλά δεν ήταν εμφανή!!!
Σημείωση συντάκτη Καταρχάς έχει δίκιο για το ξεχείλωμα στην πενταετία Καραμανλή ειδικά προς το τέλος (πηγή) όταν συσσωρεύτηκαν πιέσεις από τις πυρκαγιές του 2007, τα γεγονότα του 2008, και τα σκάνδαλα που τελικά ξεφούσκωσαν μετά (πχ Βατοπέδι).
Η αναφορά όμως σε άγνωστα πλεονάσματα ουσιαστικά στηρίζει την άποψη ότι τα ανακάλυψε ο Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ κάτι που αποτελεί θέμα προς αμφισβήτηση ενώ ο ρόλος του Γεωργίου είναι και υπό δικαστικό έλεγχο. Σημειώνεται δε ότι τα στοιχεία της Ελλάδας υποβάλλονταν στην ΕΕ (Eurostat) οπότε υπόκεινται σε κάποιο έλεγχο ενώ είχε γίνει και απογραφή επί Αλογοσκούφη. Γενικά η άποψη ότι η ΕΕ δεν ήξερε τα Greek Statistics για την είσοδο στο Ευρώ δεν ισχύει. Δεν πληρούσε τα κριτήρια και ήταν γνωστό ότι ήταν πολιτική η απόφαση της εισόδου.
Όσο αφορά τις «αγορές» όταν μια από τις μεγαλύτερες επενδυτικές τράπεζες η Goldman Sachs της είχε πουλήσει ειδικό παράγωγο για να κρύψει το χρέος σίγουρα θα είχαν μια άποψη για τα οικονομικά της χώρας. Ακόμα και αν η συγκεκριμένη ομάδα της Goldman Sachs να είχε δεσμευτεί με εμπιστευτικότητα σίγουρα η δουλειά των τραπεζιτών και των οίκων αξιολόγησης είναι να αναλύουν στοιχεία και όχι να κρύβονται πίσω από δικαιολογίες και θα είχαν κάνει τους υπολογισμούς τους.
4:00 – Δημόσιο
Ως άλλη αιτία (στο 3:40) αναφέρεται, πάλι από τον Παγουλάτο, ότι ο δημόσιος τομέας φούσκωσε με προσλήψεις και υψηλούς μισθούς και παράλληλα δημιουργούσε εργασίες και για τον ιδιωτικό τομέα που ήταν συνδεδεμένος (δηλ. κρατικοδίαιτοι) όπως κατασκευαστικές, ΜΜΕ, διαφημίσεις και όλα αυτά γίνονταν με εξωτερικό δανεισμό. Έτσι τα 240 δις € του ΑΕΠ (το 2009) δεν αντιστοιχούσαν στην παραγωγική ικανότητα της οικονομίας αλλά σε φούσκωμα με κατανάλωση, διακοποδάνεια κ.α.
Σημείωση συντάκτη Καταρχάς όσο αφορά το ΑΕΠ: η κατανάλωση είναι μέρος του ΑΕΠ και στην δύση είναι σε υψηλά ποσοστά. Η στροφή της οικονομίας προς αυτή ξεκίνησε με την μεταπολίτευση και την αποβιομηχάνιση. Βέβαια δεν πρέπει η κατανάλωση να στηρίζεται σε δανεικά. Αυτό όμως γίνεται και σήμερα με την πανδημία. Ενώ το χρέος τότε ήταν πολύ μικρότερο από το σημερινό (υπάρχει άλλη αναφορά σε αυτό παρακάτω).
Από την άλλη όσο αφορά τα διακοποδάνεια που ήταν πράγματι μια τρέλα ειδικά για έναν πληθυσμό που για πολλά χρόνια δεν ήξερε τι σημαίνει καταναλωτική πίστη και πιστωτικές κάρτες και τότε του παρέχονταν απλόχερα από το σύστημα, πώς μπορούμε να του ρίξουμε την ευθύνη; Όταν η ΤτΕ και άλλοι αξιόπιστοι θεσμοί δεν παρέμβαιναν; Όταν υπήρχαν διαφημίσεις που λέγαν αγόρασε το σπίτι σου, είναι επένδυση που δεν χάνει αξία; Αποδίδεται στην ατομική ευθύνη και πάλι!!! Και αυτά ενώ ανερυθρίαστα δίνουν ακαταλόγιστο στους μορφωμένους γραφειοκράτες της ΕΕ ότι δεν ήξεραν για τα Greek Statistics.
Εκτός αυτού εκείνη την στιγμή δεν υπήρχε ούτε ΕΝΦΙΑ στα ακίνητα. Αργότερα με την κρίση πολλοί έχασαν την δουλειά τους και δεν μπορούσαν να εξοφλήσουν τις δόσεις ούτε καν να πληρώσουν το «χαράτσι». Τα ακίνητα επίσης έχασαν την αξία τους με την κρίση και κάποιοι μπορεί να βρέθηκαν να χρωστάνε περισσότερα από ότι άξιζε το σπίτι.. Άρα το θέμα είναι πιο σύνθετο. Ακόμα και για τις καταχρήσεις των καταναλωτικών δανείων υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις που επιρρίπτουν ευθύνες και στους τραπεζικούς υπαλλήλους για πλημμελείς ελέγχους. Και πως αλλιώς άλλωστε όταν οι τράπεζες συναγωνίζονταν για την αύξηση των δανείων και των προμηθειών τους; Κι όμως αυτές ανακεφαλαιοποιήθηκαν, όχι όμως οι δανειολήπτες.
Δεν αναφέρονται επίσης τα ΕΣΠΑ της διαπλοκής που φούσκωναν τις κατασκευαστικές και τα ΜΜΕ. Και αυτά τα έργα υπόκεινταν σε ελέγχους της ΕΕ! Αν είναι δυνατό!! Και αυτά τα ΜΜΕ τα συνδεδεμένα με κατασκευαστικές υποστήριζαν τα μνημόνια ενώ οι ταμπέλες στους αυτοκινητόδρομους (επιχορηγούμενους και με χαμηλή κίνηση σήμερα) διαφήμισαν τον εκσυγχρονισμό που έφερε η ΕΕ! Ενώ τα ΕΣΠΑ μόχλευαν και δάνεια από Ευρωπαϊκές τράπεζες που συνεχίζουν να εισπράττουν τόκους! Επίσης πρέπει να αναφερθεί ότι τα καταναλωτικά δάνεια να κατευθύνονταν σε αγορές ΙΧ (η αγορά αυτοκινήτων τριπλασιάστηκε κατά την δεκαετία του 2000). Ποιος ωφελήθηκε για αυτά; Οι Ευρωπαίοι κατασκευαστές, δηλ. Γερμανοί, Γάλλοι, Ιταλοί που οι τράπεζές τους συμμετείχαν και σε Ελληνικές τράπεζες ή είχαν αγοράσει ομόλογα του δημοσίου και επωφελούνταν επίσης.
Τέλος αυτό που δεν αναφέρεται όσο αφορά το ΑΕΠ είναι ότι μπορεί η χώρα να μην είχε αλλάξει το παραγωγικό της μοντέλο από αυτό των υπηρεσιών και ελλειμματικού εμπορικού ισοζυγίου (κάτι που είναι απότοκο της αρχιτεκτονικής της ΕΕ) αλλά από την άλλη είχε επεκταθεί στα Βαλκάνια, μια περιοχή οικονομικής ανάπτυξης που βοηθούσε και το ΑΕΠ μέσα από τον κύκλο εργασιών τραπεζών και επιχειρήσεων. Με τα μνημόνια εξαναγκάστηκαν οι ελληνικές Τράπεζες να αποχωρήσουν και ως συνέπεια και οι επιχειρήσεις που συνεργάζονταν ενώ άλλες εξαγοράστηκαν (πχ ΟΤΕ). Μετά από 10 χρόνια από την αρχή των μνημονίων και 30 από την πτώση του Βερολίνου χώρες της Ανατολικής Ευρώπης έχουν πλέον φτάσει και ξεπεράσει το ΑΕΠ της Ελλάδας (πχ Ουγγαρία, Ρουμανία) ενώ οι μισθοί της Ελλάδας είναι στα επίπεδα των Βαλκανικών χωρών και της Ανατολικής Ευρώπης. Η απόσταση που δημιουργήθηκε με σκληρή δουλειά μεταπολεμικά, χάθηκε.(πηγή)
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)
