.
Δεν βλέπουμε καμία ρύθμιση μίας πραγματικής δεύτερης ευκαιρίας των οφειλετών – όπως θα ήταν το σβήσιμο τους από τον Τειρεσία. Αντίθετα, διαπιστώνεται η ενίσχυση των αποκλεισμών – με το νέο μητρώο αφερεγγυότητας που υιοθετείται. Το χειρότερο σημείο του πάντως, είναι το δεύτερο μέρος του τρίτου βιβλίου – το οποίο είναι πραγματικά εξοργιστικό τόσο για τους Πολίτες, όσο και για οποιαδήποτε ευνομούμενη Πολιτεία. Όχι μόνο επειδή καταργεί ουσιαστικά η προστασία της κύριας κατοικίας των οφειλετών αλλά, επί πλέον, λόγω του ότι οι περιουσίες τους θα διαχειρίζονται από ένα νομικό πρόσωπο του ιδιωτικού τομέα – από το οποίο θα το νοικιάζουν και θα μπορούν να το επαναγοράζουν. Εάν μάλιστα γίνει κάποιο θαύμα και έχουν τα χρήματα για την επαναγορά, θα πρέπει να αποπληρώσουν και τα υπολειπόμενα οφειλόμενα μισθώματα της 12ετους σύμβασης μίσθωσης.
.
Κοινοβουλευτική Εργασία
Λόγω της δρομολόγησης από χθες του πτωχευτικού νόμου (ανάλυση), υπενθυμίζουμε την ομιλία μας από τις 22 Οκτωβρίου του 2020 για το θέμα:
Όπως αναφέραμε στην πρώτη επιτροπή, πρόκειται για ένα κάκιστο σχέδιο νόμου. Καμία σημαντική τομή στο πτωχευτικό δίκαιο ενώ, το χειρότερο, δρομολογεί επίσημα το τέλος της προστασίας της πρώτης κατοικίας. Όσον αφορά τις θετικές ρυθμίσεις, είναι απειροελάχιστες.
Τονίσαμε δε πως η χειρότερη στιγμή που μπορεί ένα κράτος να υιοθετήσει έναν νέο πτωχευτικό νόμο, ακόμη και αν θα ήταν ιδανικός, είναι όταν η χώρα είναι χρεοκοπημένη – όταν τα κόκκινα χρέη του ιδιωτικού της τομέα είναι ήδη υπέρογκα, ενώ τα πραγματικά αυξάνονται ακόμη περισσότερο από το θανατηφόρο αποπληθωρισμό της τάξης πλέον του -2,3% το Σεπτέμβρη, στον οποίο έχει βυθιστεί η Ελλάδα. Μία υπεύθυνη κυβέρνηση θα ασχολούταν με αυτό το πρόβλημα μόνο – με τίποτα άλλο.
Για να καταλάβουμε τι σημαίνει ο αποπληθωρισμός, θα επαναλάβουμε πως το πραγματικό επιτόκιο, αυτό που ενδιαφέρει, είναι το ονομαστικό συν τον αποπληθωρισμό ή μείον τον πληθωρισμό. Όταν λοιπόν η Ελλάδα δανείζεται με 1,18% ονομαστικό επιτόκιο στα δεκαετή ομόλογα, όπως πρόσφατα, το πραγματικό είναι 1,18% συν 2,3%, οπότε 3,48%.
Για σύγκριση, το δεκαετές ομόλογο της Τουρκίας διαπραγματευόταν χθες με 12,97% και ο πληθωρισμός της είναι 11,75% όπως θα καταθέσουμε στα (πρακτικά) – οπότε το πραγματικό της επιτόκιο είναι μόλις 1,19%. Επομένως, 3,48% πληρώνει η Ελλάδα, μέλος της Ευρωζώνης και 1,19% η Τουρκία! Μπορούμε λοιπόν να είμαστε υπερήφανοι, όπως ο υπουργός; Πόσο μάλλον όταν 6 τρις € ομόλογα στην Ευρωζώνη έχουν αρνητικά επιτόκια;
Όσον αφορά δε τις ελληνικές επιχειρήσεις που δανείζονται με μέσον όρο της τάξης του 4,5%, οπότε με πραγματικό επιτόκιο 6,8%, είναι προφανώς αδύνατον να ανταγωνιστούν τις ξένες – γεγονός που σημαίνει πως θα χρεοκοπήσουν, υπαγόμενες στο έκτρωμα του νέου πτωχευτικού νόμου που θα ψηφίσει σήμερα η κυβέρνηση.
Ήταν πάντως ενδιαφέρουσα η επιβεβαίωση του υπουργού στην επιτροπή, σε σχέση την καταστροφικότητα των μνημονίων που φυσικά συνεχίζονται – μέσω των κατηγοριών του στο ΚΙΝΑΛ, ότι αυτό τα έφερε στην Ελλάδα.
Λογική βέβαια, αφού τα μνημόνια οδήγησαν τη χώρα μας στο σημερινό της κατάντημα. Με το δημόσιο χρέος της στο 200%, με αποψιλωμένο τον παραγωγικό της ιστό και με το κόκκινο ιδιωτικό χρέος στα 233,6 δις € ή στο 138% του ΑΕΠ του 2020 – μόνο προς το δημόσιο χωρίς τις επιβαρύνσεις, στις τράπεζες και στις εισπρακτικές, καθώς επίσης στα ασφαλιστικά ταμεία.
Θα θέλαμε να του επαναλάβουμε όμως ότι, η δική του παράταξη, η ΝΔ, προκάλεσε μία ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή που θα επιβαρύνει όλες τις επόμενες γενιές, με την υπογραφή του PSI – μέσω του οποίου η Ελλάδα μετατράπηκε σε εξαθλιωμένη αποικία των δανειστών της που την κυβερνούν πλέον με τα διαδοχικά υποχείρια τους.
Ακόμη χειρότερα, ενώ σε εκείνες τις χώρες που έχουν επιβληθεί στο παρελθόν μνημόνια μειώνεται το δημόσιο χρέος και αυξάνεται στη θέση του το ιδιωτικό, από τους υψηλότερους φόρους, τη μείωση των δαπανών, τον περιορισμό του κοινωνικού κράτους κλπ., στην Ελλάδα έχουν εκτοξευθεί στα ύψη και τα δύο – στην κυριολεξία, σε μοναδικά στην παγκόσμια ιστορία επίπεδα.
Όσον αφορά δε το σεβασμό στη συνέχεια του κράτους που επικαλείται η ΝΔ, η οποία κάθε φορά αναφέρεται στην προηγούμενη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για να αιτιολογήσει τα απογοητευτικά νομοσχέδια και τις θλιβερές αποφάσεις της, όπως ήταν ασφαλώς η παράδοση Έθνους και μισού κράτους στα Σκόπια, δεν ισχύει – αφού η Ελλάδα διοικείται από τους δανειστές της που δεν έχουν αλλάξει καθόλου.
Συνεχίζοντας στο νομοσχέδιο, ωφελεί κατά κύριο λόγο τις τράπεζες, η καταχρηστικότητα των συμπεριφορών των οποίων είναι γνωστή στην πλειοψηφία των Πολιτών – ενώ οι διαμαρτυρίες τους είναι παραπλανητικές….για τα μάτια του κόσμου.
Δεν προκύπτει πουθενά υποχρέωση του πιστωτή που αιτείται την πτώχευση του οφειλέτη, να αποδείξει το νόμιμο, το βάσιμο και το ορθό του ποσού της απαίτησής του – ενώ είναι γνωστό πως οι τράπεζες υπονομεύουν στην πράξη κάθε διαδικασία εξωδικαστικής διευθέτησης. Εκτός αυτού, το παρόν σχέδιο νόμου θεωρεί συλλήβδην κάθε οφειλέτη ως κακόπιστο και κακοπληρωτή – ενώ σωστή κάθε αξίωση που προβάλλει ο οποιοσδήποτε δανειστής.
Σαν γενική παρατήρηση τώρα, δεν βλέπουμε καμία ρύθμιση μίας πραγματικής δεύτερης ευκαιρίας των οφειλετών – όπως θα ήταν το σβήσιμο τους από τον Τειρεσία. Αντίθετα, διαπιστώνεται η ενίσχυση των αποκλεισμών – με το νέο μητρώο αφερεγγυότητας που υιοθετείται.
Το χειρότερο σημείο του πάντως, είναι το δεύτερο μέρος του τρίτου βιβλίου – το οποίο είναι πραγματικά εξοργιστικό τόσο για τους Πολίτες, όσο και για οποιαδήποτε ευνομούμενη Πολιτεία.
Όχι μόνο επειδή καταργεί ουσιαστικά η προστασία της κύριας κατοικίας των οφειλετών αλλά, επί πλέον, λόγω του ότι οι περιουσίες τους θα διαχειρίζονται από ένα νομικό πρόσωπο του ιδιωτικού τομέα – από το οποίο θα το νοικιάζουν και θα μπορούν να το επαναγοράζουν.
Εάν μάλιστα γίνει κάποιο θαύμα και έχουν τα χρήματα για την επαναγορά, θα πρέπει να αποπληρώσουν και τα υπολειπόμενα οφειλόμενα μισθώματα της 12ετους σύμβασης μίσθωσης.
Το άρθρο 17 του Συντάγματος περί προστασίας της ιδιοκτησίας και το άρθρο 25 περί του κοινωνικού κράτους δικαίου και της προστασίας των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν ενδιαφέρουν προφανώς καθόλου την κυβέρνηση – εκτός εάν θεωρεί πως η κύρια κατοικία δεν εντάσσεται σε αυτά.
Σε κάθε περίπτωση, παρά το ότι διαφημίζεται από την κυβέρνηση και από τα ΜΜΕ ως δεύτερη ευκαιρία, δεν πρόκειται δυστυχώς για κάτι τέτοιο – είναι δηλαδή σκόπιμα παραπλανητική η περιγραφή του.
Εν προκειμένω, ο όρος δεύτερη ευκαιρία μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για τις τράπεζες – οι οποίες θα ωφεληθούν με το πρόγραμμα επιδότησης του νομοσχεδίου και όχι μόνο, συνεχίζοντας να επιβαρύνουν τους φορολογουμένους, όπως όλα τα τελευταία χρόνια.
Συνεχίζοντας, η διαφορά του νέου νομοσχεδίου είναι το ότι, εισάγει την έννοια της χρεωκοπίας για φυσικά πρόσωπα – ενώ μέχρι σήμερα χρεοκοπούσαν μόνο οι επιχειρήσεις και οι έμποροι.
Τους προσφέρεται δε η δυνατότητα να παραχωρήσουν όλα τους τα περιουσιακά στοιχεία, έτσι ώστε να απαλλαγούν από τα χρέη τους – ενώ σε κάποιους άλλους επιτρέπει, επάνω από έναν «κόφτη» εισοδημάτων όπως αναφέρεται στα Άρθρα 178 και 92, να έχουν μία ορισμένη προστασία, όταν πραγματοποιούν συγκεκριμένες πληρωμές.
Όσον αφορά τις επιχειρήσεις, υιοθετούνται κάποιες τροποποιήσεις στην υπάρχουσα διαδικασία – όπως το ότι απαιτείται πλέον η συναίνεση του 50% της κάθε κατηγορίας πιστωτών, από 60% στο παρελθόν.
Αλήθεια, η ΝΔ με χρέη 321 εκ. € το 2019 σύμφωνα με τον Ισολογισμό της που θα καταθέσουμε στα (πρακτικά), αυξημένα κατά 30 εκ. € από το 2018 και με μεγάλες ζημίες, θα υπαχθεί στο νέο νόμο για να προστατευθεί από τους πιστωτές της; Ή μήπως για τα κόμματα δεν ισχύει ότι για τους κοινούς θνητούς, επειδή είναι σε θέση να ρυθμίζουν σκανδαλωδώς με τους πιστωτές; Έναντι ποιών εγγυήσεων αλήθεια;
Περαιτέρω, τα βασικά σημεία του νομοσχεδίου είναι τα εξής:
(1) Στο πρώτο βιβλίο και στα άρθρα 1-74, το πρώτο μέρος αναφέρεται στην πρόληψη της αφερεγγυότητας – με τη δημιουργία ενός μηχανισμού προειδοποίησης που σε κάποιο βαθμό μοιάζει με την πιστωτική επίδοση, με το credit score δηλαδή των ΗΠΑ.
Με αυξημένη δημοσιότητα όμως, με ανοιχτά και προσβάσιμα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, ένδικα βοηθήματα, μέσα και δικαστικές αποφάσεις. Προφανώς δρομολογείται για να πιεστούν μέσω του στιγματισμού τους οι οφειλέτες. Ασφαλώς λοιπόν δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με κάτι τέτοιο – πόσο μάλλον όταν θα υπάρχει και ανταλλαγή πληροφοριών με άλλους φορείς, όπως φαίνεται από το άρθρο 214.
Τουλάχιστον στις ΗΠΑ απαιτείται έγκριση του φυσικού προσώπου για την παροχή των στοιχείων credit score, όπως όταν αφορά την πρόσληψη του – ενώ έχει απαγορευθεί το να ζητείται στις προσλήψεις από το 2016, για να μην υπάρχει προκατάληψη όσον αφορά τους οικονομικά αδύναμους και χρεοκοπημένους που μετά την κρίση του 2008 αυξήθηκαν και οδηγούνταν στο περιθώριο.
Το δεύτερο μέρος αναφέρεται στην πρόληψη της ανέχειας μέσα από διαδικασίες εξωδικαστικού διακανονισμού – με την έγκριση του δημοσίου και των ταμείων, την προπτωχευτική διαδικασία εξυγίανσης και το μητρώο των εμπειρογνωμόνων.
Στην εξυγίανση συμπεριλαμβάνεται η επιδότηση των δόσεων – για την οποία το ΓΛΚ προϋπολογίζει δημοσιονομικό κόστος 100 εκ. € ετήσια για το 2021-2025. Δηλαδή συνολικά 500 εκ. €, οπότε υποθέτουμε πως θα συμπεριληφθούν 40.000 – 55.000 νοικοκυριά, έναντι των περίπου 200.000 του νόμου Κατσέλη.
(2) Στο δεύτερο βιβλίο και στα άρθρα 75-211, το πρώτο έως πέμπτο μέρος αναφέρεται στην κήρυξη της πτώχευσης, στις προϋποθέσεις, στη διαδικασία της δίκης, στις συνέπειες για τους οφειλέτες και στην εκποίηση της περιουσίας.
Σημαντικό είναι εδώ το ότι, δεν προστατεύεται η πρώτη κατοικία – εκτός κάποιων ευάλωτων ομάδων, με εισόδημα κάτω από την επιδότηση. Στην ουσία πρόκειται για ένα καθεστώς ανάλογο με αυτό που ισχύει σήμερα για τις ρυθμίσεις των κόκκινων δανείων – όπου ο αριθμός των προστατευόμενων μειώνεται συνεχώς, παρά το ότι η Ελλάδα βαδίζει από το κακό στο χειρότερο.
Το έκτο μέρος καλύπτει τις πτωχεύσεις μικρού αντικειμένου, το έβδομο την περαίωση της πτώχευσης, ενώ το όγδοο απαλλαγές και οφειλές από δόλο, καθώς επίσης από αμέλεια για ψευδή στοιχεία. Τα υπόλοιπα μέρη του είναι διαδικαστικές διατάξεις.
Στο Τρίτο Βιβλίο και στα άρθρα 212-226, περιλαμβάνεται η παρακολούθηση και η συλλογή των στοιχείων φερεγγυότητας – καθώς επίσης οι ευάλωτοι οφειλέτες, όπου δίνεται η δυνατότητα μεταβίβασης του ιδιοκτησιακού δικαιώματος και της καταβολής μισθώματος σε Φορέα Απόκτησης και Επαναμίσθωσης, με τη δυνατότητα αγοράς στην 12ετία κάτω από αόριστες όμως συνθήκες και ποσά.
Στο Τέταρτο Βιβλίο και στα άρθρα 227-262, αναφέρονται ρυθμίσεις για τους διαχειριστές αφερεγγυότητας – όσον αφορά την πιστοποίηση, το πειθαρχικό δίκαιο και την ευθύνη τους.
Στο Πέμπτο και τελευταίο Βιβλίο, στα άρθρα 263-270, υπάρχουν οι μεταβατικές και οι μη συναφείς διατάξεις του υπουργείου.
Οι γενικότερες παρατηρήσεις μας ήταν οι εξής:
(1) Ο βασικός σκοπός του Νομοσχεδίου είναι να ικανοποιήσει τις Τράπεζες – ακόμη και εις βάρος του δημοσίου ή των ασφαλιστικών Ταμείων.
(2) Δεν αναφέρεται καθόλου στις αιτίες που δημιούργησαν την ανάγκη ενός νέου πτωχευτικού νόμου – όπως είναι τα ανεξέλεγκτα, υπέρογκα δάνεια των τραπεζών, απλά και μόνο για να εισπράττουν προμήθειες τα στελέχη τους. Τιμωρεί δε μόνο τα θύματα της χρεοκοπίας του κράτους, τους Πολίτες – όχι τους θύτες, όπως είναι οι κυβερνήσεις τους.
(3) Δεν εξαλείφει τα γραφειοκρατικά εμπόδια που αποτέλεσαν το κρίσιμο σημείο αποτυχίας των προηγούμενων προσπαθειών – ενώ δεν αναφέρεται στην απαραίτητη δημιουργία μηχανισμών άντλησης στοιχείων, με τη συμμετοχή του οφειλέτη.
(4) Δεν προβλέπονται ρήτρες ασφαλείας για τους συνοφειλέτες.
(5) Δεν υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας για τους λεγόμενους στρατηγικούς κακοπληρωτές – αν και είναι ελάχιστοι, χρησιμοποιούμενοι για να δικαιολογούν τα όποια άδικα μέτρα λαμβάνονται.
(5) Δεν υπάρχει μέριμνα για τις επιχειρήσεις που θα υπαχθούν, έτσι ώστε να αποκτήσουν πρόσβαση στο τραπεζικό σύστημα.
(6) Δεν προβλέπεται τίποτα για τις κλειστές επιχειρήσεις σε αδράνεια – αν και προβλήθηκε ως το νομοσχέδιο που θα έβαζε τέλος στις επιχειρήσεις ζόμπι.
(7) Δεν υπάρχει πρόβλεψη για την επαναφορά της ρύθμισης των 120 δόσεων σε όλους, όπως θα έπρεπε. Η αιτιολογία περί κουλτούρας πληρωμών είναι αστεία, αφού το 2012-2013 τα χρέη προς το δημόσιο ήταν λιγότερα από 40 δις € – ενώ εκτινάχθηκαν έκτοτε στα 105 δις €. Προφανώς πρόκειται για πραγματική αδυναμία αποπληρωμής – ενώ η δυνατότητα που δόθηκε στις τράπεζες με τις ανακεφαλαιοποιήσεις, δεν δόθηκε ποτέ στους Πολίτες και τις επιχειρήσεις.
(8) Τέλος, ευνοεί σκανδαλωδώς τους υπερδανεισμένους, χωρίς εξασφαλίσεις – επειδή οι τράπεζες που θα έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σύμφωνα με το νομοσχέδιο, θα συναινούν μόνο σε αυτούς, ενώ θα απορρίπτουν τους δανειολήπτες με επαρκή περιουσία.
Επί ορισμένων άρθρων τώρα, αφού αναλύσαμε σχεδόν όλα τα σημαντικότερα στις επιτροπές και δεν υπάρχει χρόνος εδώ, τα παρακάτω:
Στο άρθρο 7, εξαιρούνται άτομα που είναι ήδη σε διαδικασία πτώχευσης ή εκκαθάρισης – καθώς επίσης στην προστασία του Νόμου Κατσέλη και των διαδόχων του, εάν δεν έχουν παραιτηθεί.
Στο άρθρο 8, διατηρούνται στον ΕΓΔΙΧ τα προσωπικά δεδομένα του οφειλέτη, για τρία χρόνια μετά την κατάθεση της αίτησης, ακόμη και αν δεν δρομολογηθεί – κάτι που θεωρούμε απαράδεκτο, πολύ περισσότερο αφού για να υποβάλλει την αίτηση θα πρέπει να προσκομίσει όλα του τα προσωπικά δεδομένα σύμφωνα με το άρθρο 9 που δεν θεωρούμε αναγκαίο, αφού δίνεται διακριτική ευχέρεια στους φορείς-πιστωτές να μην απευθύνουν πρόσκληση για ρύθμιση.
Με το άρθρο 21 υιοθετείται μία απαράδεκτη ρύθμιση – αφού αντί να ικανοποιούνται πρώτοι οι εργαζόμενοι, το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία, προηγούνται οι τράπεζες.
Επίσης απαράδεκτη είναι η ρύθμιση του άρθρου 26, σύμφωνα με την οποία οι πιστωτές μπορούν να εξακολουθούν να απαιτούν χρήματα από τους συνοφειλέτες ή εγγυητές, μετά την καταβολή του συνόλου των δόσεων. Κάτι ανάλογο ισχύει για την περαίωση της πτώχευσης στο άρθρο 196. Προφανώς η ρύθμιση θα έπρεπε να τους απαλλάσσει όλους – ειδικά όταν είναι μέλη του στενού οικογενειακού κύκλου.
Το άρθρο 28 είναι ένα από τα πιο κομβικά του νομοσχεδίου – επειδή απαριθμεί τις προϋποθέσεις για την επιχορήγηση δόσεων σε ποσοστό 40-80%. Οι προϋποθέσεις είναι παρά πολλές, ενώ έχουμε αντιρρήσεις σε αρκετές από αυτές – όπως στην προσημείωση των παγίων και στην προϋπόθεση αυστηρά εμπρόθεσμης καταβολής των δόσεων.
Με το άρθρο 37 υιοθετείται μία ακόμη προβληματική διάταξη που στερεί από το δημόσιο την δυνατότητα άρνησης σε ρυθμίσεις – όταν οι διεκδικήσεις του υπολείπονται του συνόλου των πιστωτών. Το γεγονός αυτό φαίνεται εξωπραγματικό για όποιον έχει ζήσει σε κάποια δυτική χώρα – όπου το δημόσιο προηγείται πάντοτε.
Στο άρθρο 218 που δίνει τέλος στην 1η κατοικία, η εκχώρηση της αρμοδιότητας ανάκτησης και ενοικίασης σε νομικό πρόσωπο του ιδιωτικού τομέα, δημιουργεί ζητήματα νομιμότητας και συνταγματικότητας – ενώ μέσω της αμοιβής διαχείρισης, θα υπάρξει κερδοσκοπία με δημόσιο χρήμα!
Σχετικά με το άρθρο 223 το επίδομα, με δεδομένο το ότι παίρνουν και το σπίτι, αποτελεί έμμεση ενίσχυση των ιδιωτών που θα διαχειρίζονται τις πρώτες κατοικίες των οφειλετών (παρ. 1). Κάτι παρόμοιο δηλαδή με το σχέδιο ΗΡΑΚΛΗΣ – με το οποίο ενισχύονται μεν στοιχεία του ενεργητικού των τραπεζών, παράλληλα όμως διατηρούν τα δικαιώματα επί των σπιτιών σε περίπτωση αστοχίας.
Δεν είναι δυνατόν να παρουσιάζεται ως ενίσχυση του ενοικίου, με το προκάλυμμα της δήθεν βοήθειας στους οφειλέτες! Ποια βοήθεια, όταν τους παίρνει η κυβέρνηση την κύρια κατοικία και τους προσφέρει μια αβέβαιη στέγη; Τι θα συμβεί εάν δεν μπορούν να πληρώσουν; Θα πεταχτούν στο δρόμο, όπως στην Ισπανία; Γιατί δεν υιοθετείται η αμερικανική λύση του 1934 που έχουμε προτείνει δεκάδες φορές;
Όσον αφορά το άρθρο 262, αναφέρεται στην τελευταία πρόταση του πως οι αμοιβές των Διαχειριστών Αφερεγγυότητας θα καλυφθούν από δημόσιους πόρους! Δηλαδή, ξανά το κράτος υποστηρίζει τις τράπεζες, για να πάρουν τα σπίτια των Πολιτών – ενώ δεν βλέπουμε γιατί να μην πληρώνονται από τα έσοδα της πτωχευτικής διαδικασίας.
Στο άρθρο 264, φαίνονται μεν ασήμαντες οι τροποποιήσεις, αλλά θα μπορούσαν να είναι φωτογραφικές – να αφορούν για παράδειγμα τη Follie Folli που είναι σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης, ενώ έχουν υποβληθεί αιτήματα πτώχευσης της από πιστωτές που απορρίφθηκαν.
Τέλος, το άρθρο 266 αναφέρεται σε δάνεια για κεφάλαια κίνησης και λοιπές πιστωτικές διευκολύνσεις σε επιχειρήσεις και επαγγελματίες που επλήγησαν από τις πυρκαγιές του 2007 στους νομούς Νομούς Μεσσηνίας, Ηλείας, Αρκαδίας, Λακωνίας, Εύβοιας, καθώς επίσης στην περιοχή Αιγιαλείας του Νομού Αχαΐας. Ορισμένες από αυτές, κρίθηκαν ως παράνομες ενισχύσεις από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή λόγω εσφαλμένης ή καταχρηστικής χορήγησής τους και πρέπει να επιστραφούν.
Οφείλει όμως να μας ενημερώσει εδώ ο Υπουργός τι έγινε λάθος ή εάν τυχόν διαπιστώθηκαν πράγματι κάποιες παρανομίες, ποιοι επωφελήθηκαν από αυτές και εάν φέρουν ευθύνη οι διοικητικές υπηρεσίες. Δεν πρόκειται εμείς να καλύψουμε τις αδυναμίες του ελεγκτικού μηχανισμού άλλων κυβερνήσεων, πριν υπάρξει διαλεύκανση και διαβεβαίωση πως οι διαδικασίες είναι πλέον αδιάβλητες – αφού υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις ενισχύσεων σε εξέλιξη σήμερα, όπως στην περίπτωση του ΙΑΝΟΥ.
