Η πρόταση μομφής και το νομοσχέδιο-έκτρωμα – The Analyst
Χωρίς κατηγορία

Η πρόταση μομφής και το νομοσχέδιο-έκτρωμα

.

Σχετικά με το μαξιλάρι των 36 ή 37 δις €, τα 15,7 δις είναι του ESM και δεν μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε. Στα υπόλοιπα συμπεριλαμβάνονται τα αποθεματικά οργανισμών του δημοσίου; Εάν ναι, πόσα είναι; Δεν χρησιμοποιούνται ήδη στα repos; Εάν όχι, πόσα από αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν; Αυτό που δεν είπαν τώρα οι συνάδελφοι είναι πως σύμφωνα με το άρθρο 116 και επόμενα του νέου νόμου μπορεί, κάτω από τις συνθήκες που περιγράφονται στα άρθρα αυτά, να ακυρωθούν γονικές παροχές γονέων προς τα παιδιά τους που έγιναν σε χρονικό διάστημα πολύ πριν την κήρυξη πτώχευσης και να βρεθούν τα παιδιά στο δρόμο. Νομίζουν λοιπόν τα παιδιά αυτά πως έχουν μία στέγη που τους έδωσαν οι γονείς τους και έχουν δημιουργήσει οικογένεια, αλλά ξαφνικά και χωρίς να ευθύνονται μπορούν να βρεθούν στο δρόμο. Τους το έχετε πει αλήθεια; Το θεωρείτε έντιμο;

 .

Κοινοβουλευτική Εργασία

Θα ξεκινήσουμε από το ότι εμείς καταθέσαμε πρώτοι ένσταση αντισυνταγματικότητας, αφού με το νέο πτωχευτικό που καθιστά υποχρεωτική τη χρεοκοπία για τον οφειλέτη, τον οποίο χαρακτηρίσαμε επιεικώς ως έκτρωμα, δεν γίνονται σεβαστά μία ολόκληρη σειρά άρθρων του Συντάγματος – ενώ το έγκλημα θα ολοκληρωθεί, με την επιτάχυνση των διαδικασιών για αυτούς που προστατεύονται από το νόμο Κατσέλη, με νέο νόμο και με τελικό αποτέλεσμα τη ληστεία τους.

Πού θα καταλήξουν τα σπίτια τους; Στις αφελληνισμένες τράπεζες, στα διεθνή κερδοσκοπικά κεφάλαια, στους γύπες ή κοράκια όπως ονομάζονται και πιθανότατα στο Υπερταμείο – εκεί δηλαδή που οδηγείται η κρατική περιουσία μας, σε εξευτελιστικές τιμές, δήθεν για τη μείωση του δημοσίου χρέους μας που όμως συνεχίζει να αυξάνεται ραγδαία, μαζί με το κόκκινο ιδιωτικό.

Τι είναι αυτός ο πτωχευτικός νόμος και ο επόμενος που τον συμπληρώνει; Ένα νέο, πολύ χειρότερο μνημόνιο που δεν αφορά πια τους μισθούς, τις συντάξεις και το κατακρεουργημένο κοινωνικό κράτος, αλλά τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων – τα σπίτια τους, τις καταθέσεις τους και οτιδήποτε άλλο τους ανήκει.

Γιατί εισάγεται στη χειρότερη δυνατή στιγμή, με τους Έλληνες χρεοκοπημένους, με την πανδημία να επιδεινώνεται  και με την ύφεση στο απόγειο της; Με το θανατηφόρο αποπληθωρισμό που έχει πλήξει την οικονομία μας; Επειδή τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία για τα κοράκια, να πάρουν πάμφθηνα ότι έχουμε και δεν έχουμε.

Παρά το γεγονός δε ότι, στο άρθρο 23 της Ευρωπαϊκής Οδηγίας υπήρχε κατευθυντήρια γραμμή, με βάση την οποία δινόταν η δυνατότητα να προστατευτεί η κατοικία του οφειλέτη, με την προϋπόθεση το διάστημα απαλλαγής από τα χρέη του μετά την κήρυξη της πτώχευσης να είναι διευρυμένο χρονικά, μια τέτοια επιλογή δεν προκρίθηκε.

Γιατί αλήθεια; Ποια σκοπιμότητα κρύβεται από πίσω; Δεν γνωρίζει η κυβέρνηση πως οι μαζικές πτωχεύσεις οφειλετών θα επιφέρουν την εκποίηση των κατοικιών και την έξωση τους, με σοβαρό κίνδυνο διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής;

Στην παρούσα τώρα πρόταση δυσπιστίας, αφορά μεν τον υπουργό Οικονομικών, αλλά στο πρόσωπό του προφανώς ολόκληρη την κυβέρνηση – εύλογα, αφού οδηγεί την Ελλάδα από το κακό στο χειρότερο, έχοντας αποτύχει σε όλους τους τομείς. Θα μπορούσε να πει κανείς πως αφορά και την Τρόικα που δεν έφυγε ποτέ – ενώ φυσικά δεν υπόκειται σε δημοκρατικό έλεγχο από τη χώρα μας.

Αποτελεί επί πλέον μομφή εναντίον της Τρόικας Εσωτερικού που καταδίκασε την Ελλάδα στο σημερινό της κατάντημα – ενώ η κατάθεση της από το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μαζί με τη ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ συνυπέγραψαν το 3ο μνημόνιο που προβλέπει πολλά από αυτά τα εγκλήματα που δρομολογούνται σταδιακά, είναι κάτι χειρότερο από πολιτική υποκρισία.

Θυμίζουμε εδώ πως στο νόμο που επικυρώνει το 3ο μνημόνιο, στο Μέρος Β, Άρθρο 3 Παράγραφος Γ που αναφέρεται στην τακτοποίηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, αναφέρεται καθαρά η υποχρέωση επιτάχυνσης και αυστηροποίησης των κριτηρίων επιλεξιμότητας για την προστασία της κύριας κατοικίας –  κάτι που δρομολογήθηκε  εν μέρει με το νόμο του ΣΥΡΙΖΑ που διαδέχτηκε το νόμο Κατσέλη, μειώνοντας τον αριθμό των προστατευομένων, με διάρκεια έως μετά τις εκλογές.

Αυτό κάνουν πάντοτε οι δανειστές: επιμερίζουν τις ληστρικές αποφάσεις τους σε όλους όσους συμμετέχουν στο μνημονιακό γαϊτανάκι – έτσι ώστε να μην αντιδρούν οι εκάστοτε ψηφοφόροι του ενός ή του άλλου κόμματος.

Γιατί δρομολογούνται τώρα σταδιακά και όχι όλα μαζί αυτά τα εγκλήματα, όπως το PSI, ο αφελληνισμός των τραπεζών, το Υπερταμείο, η ανεξάρτητη από το υπουργείο οικονομικών ΑΑΔΕ, ο πτωχευτικός σήμερα και τόσα άλλα; Επειδή έτσι συνηθίζουν οι Πολίτες και δεν αντιδρούν – ακριβώς όπως ο βάτραχος που τοποθετείται πρώτα σε χλιαρό νερό και δεν συνειδητοποιεί πότε γίνεται καυτό, οδηγώντας στον αργό θάνατο του.

Το προτεινόμενο πάντως πτωχευτικό νομοσχέδιο που πρέπει να αποσυρθεί, όπως ζητήσαμε ήδη από την πρώτη συζήτηση του,  είναι πραγματικά εξοργιστικό τόσο για τους Πολίτες, όσο και για οποιαδήποτε ευνομούμενη Πολιτεία.

Καταργείται ουσιαστικά η προστασία της κύριας κατοικίας των οφειλετών, ενώ το μόνο που παρέχεται σε πολύ λίγες περιπτώσεις οικονομικά αδύναμων που εμείς υπολογίζουμε σε 40.000-50.000 από τις 200.000 αρχικά σε καθεστώς προστασίας, είναι η δυνατότητα να μείνουν ως ενοικιαστές στα σπίτια τους, με ένα επίδομα ενοικίου που στην ουσία θα στηρίζει τις τράπεζες.

Εάν μάλιστα γίνει κάποιο θαύμα και έχουν τα χρήματα για την επαναγορά, θα πρέπει να αποπληρώσουν και τα υπολειπόμενα οφειλόμενα μισθώματα της 12ετους σύμβασης μίσθωσης. Για παράδειγμα, εάν καταβάλουν 580 € το μήνα για 12 χρόνια, δηλαδή συνολικά 83.520 € για ένα σπίτι αξίας 100.000 €, μετά τα 12 χρόνια θα υποχρεωθούν να πληρώσουν ξανά 100.000 € χάνοντας όσα έδωσαν – ενώ εάν στα 6 χρόνια θέλουν να το επαναγοράσουν, θα πρέπει να πληρώσουν τα υπόλοιπα μισθώματα, δηλαδή 41.760 € συν τις 100.000 €! Αν και μάλλον περισσότερα, αφού θα λαμβάνεται υπ’ όψιν η εμπορική αξία του τότε. Αν είναι δυνατόν!

Συνεχίζοντας, ασφαλώς δεν περιμέναμε να σεβαστούν το Σύνταγμα οι κυβερνήσεις των μνημονίων που το έχουν παραβεί αρκετές φορές – όπως είπε η κυρία Σακελαροπούλου, η σημερινή πρόεδρος μας, επειδή προείχε το ταμειακό συμφέρον του Δημοσίου. Αυτή και μόνο η αγνόηση του Συντάγματος είναι θεμιτός λόγος για μια πρόταση δυσπιστίας – η οποία αφορά βέβαια όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις.

Πολύ χειρότερα όμως, αυτό που προέχει με τον πτωχευτικό δεν είναι το ταμειακό συμφέρον του δημοσίου, αλλά των ιδιωτών μετόχων των τραπεζών – οι οποίες έχουν προτεραιότητα ακόμη και από το κράτος, κάτι που δεν συμβαίνει σε καμία άλλη χώρα. Βέβαια η Ελλάδα έπαψε προ πολλού να είναι χώρα – έχοντας μετατραπεί σε ανυπεράσπιστη περιοχή.

Από την άλλη πλευρά, ένας πολύ μεγάλος αριθμός επιχειρήσεων με συνήθη κριτήρια αδυναμίας πληρωμών, όπως στο  άρθρο 77, μπορεί να υποχρεωθεί σε πτώχευση με διαδικασίες fast truck – γεγονός που σημαίνει πως ότι δεν κατέστρεψε ο κορωναϊός, θα το αποτελειώσουν οι πιστωτές: κυρίως οι τράπεζες.

Θα μοιάζει με κάποιον ασθενή που παρακολουθείται στενά με ένα τσιπ – οπότε, όταν υπερβεί κάποιο όριο, θα οδηγείται αυτόματα στο χειρουργείο και θα εγχειρίζεται, με ελάχιστες πιθανότητες να αποφύγει το θάνατο του. Ελάχιστες, επειδή πουθενά στο νομοσχέδιο δεν αναφέρονται τρόποι διάσωσης – αλλά μόνο κατασχέσεις και πλειστηριασμοί.

Περαιτέρω, στην 7η αξιολόγηση της ΕΕ στη σελίδα 102, αναφέρεται ήδη πως θα εισαχθεί ο νέος πτωχευτικός νόμος μέσα στον Οκτώβρη – επίσης ότι θα επιταχυνθούν οι διαδικασίες.

Στην 6η αξιολόγηση γράφει το ίδιο, με μια σημαντική όμως διαφορά: το ότι τα σπίτια αυτά θα αγοράζονταν από μία κρατική οντότητα, στη σελίδα 111! Τι συνέβη λοιπόν και τα σπίτια με το σημερινό νόμο θα αναλαμβάνονται από έναν ιδιωτικό φορέα; Τι άλλαξε; Θα ελέγχεται ο φορέας αυτός από τις τράπεζες και άρα η διαδικασία των εξώσεων;

Από την άλλη πλευρά, γιατί δεν υιοθέτησε η κυβέρνηση τη λύση που προτείναμε από την αρχή, το αμερικανικό μοντέλο δηλαδή του 1934, με το οποίο θα διέσωζαν όλοι τα σπίτια τους; Γιατί όχι τουλάχιστον τη σημερινή νομοθεσία των ΗΠΑ, όπου εάν κάποιος χρωστάει στην τράπεζα το σπίτι του και δεν μπορεί να πληρώσει το χρέος του, της δίνει τα κλειδιά και παύει να οφείλει; Δεν θα λειτουργούσαν έτσι πιο υπεύθυνα οι τράπεζες, με τα δάνεια που εγκρίνουν;

Αρκετά όμως με τον πτωχευτικό, αφού στην ουσία είναι το αποκορύφωμα των εγκλημάτων και των αποτυχιών της κυβέρνησης. Ο κύριος Σταϊκούρας, ακόμη περισσότερο ο κ. Χατζηδάκης που έχει ως αποστολή του το ξεπούλημα των πάντων κατ’ εντολή των δανειστών, επίσης ο κ. Γεωργιάδης με την αδυναμία του να χαράξει μία αποτελεσματική αναπτυξιακή πολιτική, παρά το ότι στηρίξαμε το νομοσχέδιο του και γενικότερα η κυβέρνηση, είναι υπεύθυνοι και για την πλήρη αποτυχία της Οικονομίας – η επιτυχία της οποίας ήταν η βασικότερη προεκλογική τους δέσμευση, αλλά και αυτό που απασχολεί κυρίως τους Πολίτες.

Έχουμε αναφέρει ήδη πως η  κυβέρνηση απέτυχε να φέρει ανάπτυξη 4%, όπως υποσχέθηκε το 2019 – ενώ ο ρυθμός ανάπτυξης μειώθηκε ήδη στο 1% στο 4ο τρίμηνο, πριν την πανδημία, από 2,3% προηγουμένως.

Η κυβέρνηση απέτυχε αρνούμενη να καταθέσει έναν αναθεωρημένο προϋπολογισμό μετά το Μάρτιο που ζητήσαμε – έτσι ώστε να συγκεκριμενοποιηθούν από την αρχή τα μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας, καθώς επίσης τα νέα μεγέθη του, εγχώρια και διεθνή, για να μπορούν να προγραμματίσουν τις ενέργειες τους οι επιχειρήσεις μας.

Η κυβέρνηση απέτυχε, αφού δεν δρομολόγησε τα κατάλληλα μέτρα για τη στήριξη της οικονομίας μας – ανακοινώνοντας συνεχώς ψευδή νούμερα, κυρίως όσον αφορά τις δημοσιονομικές επεμβάσεις της.

Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος που δεν κατέθεσε έναν αναθεωρημένο προϋπολογισμό – να μη φαίνονται τα ψέματα της. Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός της που θα καταστρέψει ολοκληρωτικά τη μεσαία τάξη. 

Η κυβέρνηση απέτυχε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τον Covid-19, κλειδώνοντας την οικονομία παρά τα χαμηλά κρούσματα και χωρίς να ρωτήσει κανέναν – ανοίγοντας στη συνέχεια ανεξέλεγκτα τα σύνορα στον τουρισμό, με αποτέλεσμα να μετατραπούν τα νησιά μας σε εστίες υπερβολικής μετάδοσης. Δυστυχώς, ακόμη και από χώρες με υψηλό αριθμό κρουσμάτων – κάτω από την πίεση των αεροπορικών εταιριών και των εταίρων μας, σύμφωνα με τις δηλώσεις της κυρίας Μπακογιάννη.

Ποια ήταν η λύση; Ο ποιοτικά υψηλός και ασφαλής υγειονομικός τουρισμός που είχαμε έγκαιρα προτείνει – όπου θα δινόταν μεγαλύτερη σημασία στην αύξηση των εσόδων μέσω υψηλότερων τιμών, παρά στον αριθμό των τουριστών.

Η κυβέρνηση απέτυχε στο Επιτελικό Κράτος – αφού συνεχίζεται η αναποτελεσματική λειτουργία του δημοσίου. Ποια ήταν η λύση; Η μείωση του κράτους αντί η διόγκωση του, έτσι ώστε να έχει χαμηλότερο κόστος, καθώς επίσης να είναι πιο ευέλικτο και αποτελεσματικό. 

Η κυβέρνηση απέτυχε να αλλάξει το οικονομικό μας μοντέλο, όπου η λύση θα ήταν να αντιμετωπίσει την υγειονομική κρίση ως ευκαιρία, λόγω της χαλάρωσης των ευρωπαϊκών κανόνων και όχι ως πρόβλημα – συνεχίζοντας να προωθεί το μοντέλο που μας χρεοκόπησε στο παρελθόν, στηριζόμενο σχεδόν αποκλειστικά και μόνο στον τουρισμό.

Η κυβέρνηση απέτυχε στο νομοθετικό της έργο, αφού τα νομοσχέδια που καταθέτει, είναι είτε μεταφρασμένες οδηγίες της ΕΕ, μνημόνια στην ουσία, είτε ένα συνονθύλευμα νόμων – εμπλουτισμένων με  πλήθος πραξικοπηματικών τροπολογιών.

Σχεδόν πάντα δε, πίσω από κάποια χρήσιμα άρθρα, κρύβονται ύπουλα προβληματικές διατάξεις – με την επίκληση αρκετές φορές έκτακτων μέτρων της πανδημίας.

Η κυβέρνηση απέτυχε στα εθνικά θέματα – με τη μη έγκαιρη ανακήρυξη ΑΟΖ, με τη μερική οριοθέτηση τους αργότερα, με το πάγωμα των ερευνών για αποθέματα φυσικού αερίου νότια της Κρήτης, με την ενεργειακή εξάρτηση της χώρας μας που προωθεί ξεπουλώντας τις ενεργειακές μας εταιρίες και τα δίκτυα, καθώς επίσης με τη στάση της απέναντι στην Τουρκία που προσβάλει την εθνική μας υπερηφάνεια, μη σεβόμενη τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Η κυβέρνηση απέτυχε και στο μεταναστευτικό, με την καθυστερημένη και υπό την πίεση των εξελίξεων χλιαρή αντίδραση της στα νησιά μας που εποικίζονται μεθοδικά από την Τουρκία. Ποια ήταν η λύση; Το κλείσιμο των συνόρων, με την ενεργοποίηση του άρθρου 78 του Μάαστριχτ που θα καταθέσουμε μεταφρασμένο στα (πρακτικά).

Παντού αποτυχίες, μόνο αποτυχίες εις βάρος της χώρας μας και των Πολιτών της – ενώ ο νέος πτωχευτικός, το νέο μνημόνιο καλύτερα, σε συνδυασμό με την κατάρρευση της οικονομίας μας και με την αποθράσυνση της Τουρκίας, είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής όλων μας. Της συναίνεσης των κομμάτων που επιδιώκαμε, εν όψει των δυσμενών εθνικών εξελίξεων.

Κλείνοντας, η Ελλάδα αντιμετωπίζει σήμερα πολλά προβλήματα. Όλα όμως ξεκίνησαν από την οικονομία: από την πραξικοπηματική υπαγωγή της χώρας μας στα μνημόνια και στη διακυβέρνηση της από την Τρόικα. Σε αυτά που κατέστρεψαν το σύστημα υγείας μας και που μας οδήγησαν στο σημερινό χάος, όπου δεν διακινδυνεύουμε μόνο την απώλεια της  δημόσιας και ιδιωτικής μας περιουσίας αλλά, επιπλέον, τον εδαφικό μας ακρωτηριασμό – ο οποίος ξεκίνησε με την παράδοση Έθνους και μισού κράτους στα Σκόπια.

Παρ’ όλα αυτά δε το δημόσιο χρέος μας, όπως επίσης το κόκκινο ιδιωτικό, έχουν καταστεί προ πολλού μη βιώσιμα – ενώ έχουμε ξανά υπέρογκα δίδυμα ελλείμματα, διψήφια πιθανότατα, που το μεν ένα αυξάνει το δημόσιο, ενώ το άλλο το ιδιωτικό μας χρέος.

Κάποια στιγμή λοιπόν θα πρέπει να πούμε «φτάνει πια, αρκετά με τις κυβερνήσεις-υποχείρια  των Γερμανών και την επιβολή των μνημονίων». Το θέμα του χρέους πρέπει να τεθεί τώρα στο τραπέζι, όπως και πολλά άλλα που έχουν σχέση με τη μελλοντική πορεία της χώρας μας – όχι με αυτά που μας παρουσιάζονται ως τετελεσμένα και μας οδηγούν στην εξαφάνιση μας ως χώρα και ως Έθνος.

Για όλα αυτά λυπόμαστε μεν, αλλά δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη ούτε στον υπουργό, ούτε στην κυβέρνηση του που διαχειρίζεται τα πάντα ανεύθυνα και επικοινωνιακά. Που προσπαθεί να παραπλανήσει τους Πολίτες, στρώνοντας το δρόμο τους προς την κόλαση με ροδοπέταλα.

Δεν την εμπιστευόμαστε ούτε εμείς, ούτε ο Ελληνικός λαός που οδηγείται ακόμη και στην απώλεια της πρώτης κατοικίας του – χωρίς να φταίει ο ίδιος, αλλά η οικονομική κατάρρευση και όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις των μνημονίων που την προκάλεσαν.

Για αυτό το λόγο θα ψηφίσουμε υπέρ της μομφής – ελπίζοντας να συνετίσει την κυβέρνηση, παρά το ότι δεν θα υποστεί καμία ήττα, διαθέτοντας 158 βουλευτές που δεν έχουν το δικαίωμα να εκφράσουν τις ατομικές τους απόψεις.

Που ψηφίζουν τυφλά ότι τους παρουσιάζουν οι υπουργοί, προφανώς με την έγκριση του πρωθυπουργού που κυβερνάει τη χώρα μας ως μονάρχης – αρνούμενος να συγκαλέσει συμβούλιο των προέδρων των κομμάτων, ακόμη και για σοβαρά εθνικά θέματα.

Δευτερολογία  

Για το πτωχευτικό νομοσχέδιο-έκτρωμα δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα περισσότερο. Το έχουμε αναλύσει πολλές φορές. Όσον αφορά τη μομφή που για εμάς δεν αφορά ασφαλώς τον υπουργό οικονομικών, αλλά την κυβέρνηση που εκπροσωπεί και η οποία έχει μόνο αποτυχίες στο ενεργητικό της, τεράστιες αποτυχίες, αυτό που έχουμε διαπιστώσει είναι πως επικαλείται συνεχώς δύο δήθεν επιτυχίες της:

Η πρώτη αφορά την ύφεση του εξαμήνου, η οποία ήταν χαμηλότερη στην Ελλάδα συγκριτικά με άλλες χώρες της Ευρώπης. Εν προκειμένω δεν αναφέρει αφενός μεν πως η Ελλάδα έχει πίσω της μία πτώση του ΑΕΠ της κατά 25%, ενώ οι άλλες μέση ανάπτυξη 10%, αφετέρου πως το τρίτο τρίμηνο θα δείξει την πραγματικότητα – λόγω του ότι είναι το ισχυρότερο στην Ελλάδα, εξαιτίας του αποτυχημένου τουριστικού και οικονομικού της μοντέλου.

Αλήθεια τι σημαίνουν τα αναθεωρημένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ;  Ξανά Greek statistics; Άχρηστο το προσχέδιο του προϋπολογισμού; Συνειδητοποιείτε τις συνέπειες για το υπέρογκο δημόσιο και κόκκινο ιδιωτικό μας χρέος; Συνεχίζετε να πιστεύετε πως είναι βιώσιμα; Τι κάνετε για τη θανατηφόρο ασθένεια του αποπληθωρισμού;

Η δεύτερη αφορά το δανεισμό μας με χαμηλά επιτόκια – τα οποία οφείλονται κυρίως στις αγορές των ομολόγων μας εκ μέρους της ΕΚΤ που, όπως είπε ο κ. Σκυλακάκης, τεκμηριώνουν την εμπιστοσύνη της στην κυβέρνηση. 

Προφανώς έχει εμπιστοσύνη η Γερμανία που την ελέγχει, αφού έχει πεισθεί πως η κυβέρνηση θα ξεπουλήσει τα πάντα. Επίσης θα δώσει ότι ανταλλάγματα της ζητηθούν, ακόμη και εδαφική ή θαλάσσια κυριαρχία – ενώ θα συνεχίσει να την υπηρετεί, η ελληνική κυβέρνηση τη Γερμανία εννοώ, με σκυφτό το κεφάλι.

Από την άλλη πλευρά, κανένας δεν υπερηφανεύεται για το δανεισμό του, ο οποίος αυξάνει ακόμη περισσότερο τα χρέη του – είναι εντελώς ανόητο. Εκτός αυτού, έχουμε τονίσει αρκετές φορές πως 6 τρις ομολόγων της Ευρωζώνης διαπραγματεύονται με αρνητικά επιτόκια. Με αρνητικά, κάτω του μηδενός!

Τέλος, πως αυτό που έχει σημασία είναι το πραγματικό επιτόκιο – όχι το ονομαστικό. Δεν καταλαβαίνετε τι σας λέμε; Είναι δυνατόν; Έχουμε τονίσει δεκάδες φορές πως το πραγματικό επιτόκιο είναι το ονομαστικό συν τον αποπληθωρισμό – γεγονός που σημαίνει για την Ελλάδα 1,18% συν 2,3% και άρα πραγματικό επιτόκιο 3,5%. Όσο σχεδόν και επί εποχής ΣΥΡΙΖΑ.

Σας έχουμε επίσης αναφέρει για σύγκριση τη χρεοκοπημένη Τουρκία που βιώνει μία τρομακτική νομισματική κρίση – η οποία Τουρκία δανείζεται με περίπου 13%, αλλά έχει πληθωρισμό 11,75%. Επομένως το πραγματικό της επιτόκιο, το ονομαστικό δηλαδή μείον τον πληθωρισμό, είναι μόλις 1,25% έναντι 3,5% της Ελλάδας. Δεν μπορείτε να το καταλάβετε;

Κλείνοντας, θεωρείτε πως υπάρχει μέλλον για μία χώρα υπό τη δική σας διαχείριση, με δημόσιο χρέος πάνω από το 200% του ΑΕΠ της, με κόκκινο ιδιωτικό πάνω από το 150%, με ύφεση 10%, με έλλειμμα στον προϋπολογισμό της επίσης 10% που αυξάνει το δημόσιο χρέος, με ένα αντίστοιχο έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της που αυξάνει το ιδιωτικό εξωτερικό χρέος, με αποψιλωμένο τον παραγωγικό της ιστό, με αποτυχημένο οικονομικό μοντέλο, με εθνικά, κοινωνικά και τόσα άλλα προβλήματα; Πιστεύετε στα θαύματα;

Ο υπουργός ανέφερε επίσης πως ο ΣΥΡΙΖΑ δανειζόταν επειδή είχε το μαξιλάρι. Η ΝΔ δεν έχει μαξιλάρι; Αλήθεια μπορεί να το χρησιμοποιήσει; Μπορεί να αγγίξει τα 15,7 δις € του ESM; Δεν χρησιμοποιεί ήδη τα υπόλοιπα που στην ουσία είναι τα αποθεματικά των δημοσίων οργανισμών, στα repos; Σε αυτά που ανακυκλούμενα αγγίζουν το 1 τρις € από μηδενικά σχεδόν πριν το 2014;  Πόσον καιρό νομίζει πως θα κοροϊδεύει τους Έλληνες;

Τριτολογία

Θα συνεχίσουμε με μερικές ερωτήσεις στον υπουργό, σε αυτά που ανέφερε στην ομιλία του.

(1) Όσον αφορά την αυξημένη ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Πού οφείλεται η αύξηση; Μήπως στη μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα παραγομένου προϊόντος; Η μείωση αυτή δεν προήλθε από την πτώση των μισθών; Το θεωρείτε αλήθεια επίτευγμα, την πτώση των μισθών εννοώ, μεταξύ άλλων λόγω των συνεπειών της στο ΑΕΠ της χώρας; Που είναι οι επενδύσεις στη βελτίωση των διαδικασιών και στην καινοτομία, για να αυξηθεί από αυτά η ανταγωνιστικότητα μας;

(2)  Ερωτηθήκατε για το που πήγαν τα χρήματα που εισέρευσαν στις τράπεζες από το Ευρωσύστημα, αφού μόνο το 1/3 πήγε στην πραγματική οικονομία; Μήπως για την αγορά ομολόγων του δημοσίου; Πόσα αλήθεια διατέθηκαν για αυτό το λόγο;

(3) Σχετικά με το μαξιλάρι των 36 ή 37 δις €. Τα 15,7 δις είναι του ESM και δεν μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε. Στα υπόλοιπα συμπεριλαμβάνονται τα αποθεματικά οργανισμών του δημοσίου; Εάν ναι, πόσα είναι; Δεν χρησιμοποιούνται ήδη στα repos; Εάν όχι, πόσα από αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν;

Σε μερικά άρθρα τώρα, αυτό που δεν είπαν οι συνάδελφοι είναι πως σύμφωνα με το άρθρο 116 και επόμενα του νέου νόμου μπορεί, κάτω από τις συνθήκες που περιγράφονται στα άρθρα αυτά, να ακυρωθούν γονικές παροχές γονέων προς τα παιδιά τους που έγιναν σε χρονικό διάστημα πολύ πριν την κήρυξη πτώχευσης και να βρεθούν τα παιδιά στο δρόμο.

Νομίζουν λοιπόν τα παιδιά αυτά πως έχουν μία στέγη που τους έδωσαν οι γονείς τους και έχουν δημιουργήσει οικογένεια, αλλά ξαφνικά και χωρίς να ευθύνονται μπορούν να βρεθούν στο δρόμο. Τους το έχετε πει αλήθεια; Το θεωρείτε έντιμο;

Στο άρθρο 8, διατηρούνται στον ΕΓΔΙΧ τα προσωπικά δεδομένα του οφειλέτη, για τρία χρόνια μετά την κατάθεση της αίτησης, ακόμη και αν δεν δρομολογηθεί – κάτι που θεωρούμε απαράδεκτο, πολύ περισσότερο αφού για να υποβάλλει την αίτηση θα πρέπει να προσκομίσει όλα του τα προσωπικά δεδομένα σύμφωνα με το άρθρο 9 που δεν θεωρούμε αναγκαίο, αφού δίνεται διακριτική ευχέρεια στους φορείς-πιστωτές να μην απευθύνουν πρόσκληση για ρύθμιση.

Με το άρθρο 21 υιοθετείται μία απαράδεκτη ρύθμιση – αφού αντί να ικανοποιούνται πρώτοι οι εργαζόμενοι, το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία, προηγούνται οι τράπεζες.

Επίσης απαράδεκτη είναι η ρύθμιση του άρθρου 26, σύμφωνα με την οποία οι πιστωτές μπορούν να εξακολουθούν να απαιτούν χρήματα από τους συνοφειλέτες ή εγγυητές, μετά την καταβολή του συνόλου των δόσεων.  Κάτι ανάλογο ισχύει για την περαίωση της πτώχευσης στο άρθρο 196. Προφανώς η ρύθμιση θα έπρεπε να τους απαλλάσσει όλους – ειδικά όταν είναι μέλη του στενού οικογενειακού κύκλου.

Το άρθρο 28 είναι ένα από τα πιο κομβικά του νομοσχεδίου – επειδή απαριθμεί τις προϋποθέσεις για την επιχορήγηση δόσεων σε ποσοστό 40-80%. Οι προϋποθέσεις είναι παρά πολλές, ενώ έχουμε αντιρρήσεις σε αρκετές από αυτές – όπως στην προσημείωση των παγίων και στην προϋπόθεση αυστηρά εμπρόθεσμης καταβολής των δόσεων.

Με το άρθρο 37 υιοθετείται μία ακόμη προβληματική διάταξη που στερεί από το δημόσιο την δυνατότητα άρνησης σε ρυθμίσεις – όταν οι διεκδικήσεις του υπολείπονται του συνόλου των πιστωτών. Το γεγονός αυτό φαίνεται εξωπραγματικό για όποιον έχει ζήσει σε κάποια δυτική χώρα – όπου το δημόσιο προηγείται πάντοτε.

Στο άρθρο 218 που δίνει τέλος στην 1η κατοικία, η εκχώρηση της αρμοδιότητας ανάκτησης και ενοικίασης σε νομικό πρόσωπο του ιδιωτικού τομέα, δημιουργεί ζητήματα νομιμότητας και συνταγματικότητας – ενώ μέσω της αμοιβής διαχείρισης, θα υπάρξει κερδοσκοπία με δημόσιο χρήμα!

Σχετικά με το άρθρο 223 το επίδομα, με δεδομένο το ότι παίρνουν και το σπίτι, αποτελεί έμμεση ενίσχυση των ιδιωτών που θα διαχειρίζονται τις πρώτες κατοικίες των οφειλετών (παρ. 1). Κάτι παρόμοιο δηλαδή με το σχέδιο ΗΡΑΚΛΗΣ – με το οποίο ενισχύονται μεν στοιχεία του ενεργητικού των τραπεζών, παράλληλα όμως διατηρούν τα δικαιώματα επί των σπιτιών σε περίπτωση αστοχίας.

Δεν είναι δυνατόν να παρουσιάζεται ως ενίσχυση του ενοικίου, με το προκάλυμμα της δήθεν βοήθειας στους οφειλέτες! Ποια βοήθεια, όταν τους παίρνει η κυβέρνηση την κύρια κατοικία και τους προσφέρει μια αβέβαιη στέγη; Τι θα συμβεί εάν δεν μπορούν να πληρώσουν; Θα πεταχτούν στο δρόμο, όπως στην Ισπανία; Γιατί δεν υιοθετείται η αμερικανική λύση του 1934 που έχουμε προτείνει δεκάδες φορές;

Όσον αφορά το άρθρο 262, αναφέρεται στην τελευταία πρόταση του πως οι αμοιβές των Διαχειριστών Αφερεγγυότητας θα καλυφθούν από δημόσιους πόρους! Δηλαδή, ξανά το κράτος υποστηρίζει τις τράπεζες, για να πάρουν τα σπίτια των Πολιτών – ενώ δεν βλέπουμε γιατί να μην πληρώνονται από τα έσοδα της πτωχευτικής διαδικασίας.

Στο άρθρο 264, φαίνονται μεν ασήμαντες οι τροποποιήσεις, αλλά θα μπορούσαν να είναι φωτογραφικές  – να αφορούν για παράδειγμα τη Follie Folli που είναι σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης, ενώ έχουν υποβληθεί αιτήματα πτώχευσης της από πιστωτές που απορρίφθηκαν.

Τέλος, το άρθρο 266   αναφέρεται σε δάνεια για κεφάλαια κίνησης και λοιπές πιστωτικές διευκολύνσεις σε επιχειρήσεις και επαγγελματίες που επλήγησαν από τις πυρκαγιές του 2007 στους νομούς Νομούς Μεσσηνίας, Ηλείας, Αρκαδίας, Λακωνίας, Εύβοιας, καθώς επίσης στην περιοχή Αιγιαλείας του Νομού Αχαΐας. Ορισμένες από αυτές, κρίθηκαν ως παράνομες ενισχύσεις από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή λόγω εσφαλμένης ή καταχρηστικής χορήγησής τους και πρέπει να επιστραφούν.

Οφείλει όμως να μας ενημερώσει εδώ ο Υπουργός τι έγινε λάθος ή εάν τυχόν διαπιστώθηκαν πράγματι κάποιες παρανομίες, ποιοι επωφελήθηκαν από αυτές και εάν φέρουν ευθύνη οι διοικητικές υπηρεσίες. Δεν πρόκειται εμείς να καλύψουμε τις αδυναμίες του ελεγκτικού μηχανισμού άλλων κυβερνήσεων, πριν υπάρξει διαλεύκανση και διαβεβαίωση πως οι διαδικασίες είναι πλέον αδιάβλητες – αφού υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις ενισχύσεων σε εξέλιξη σήμερα, όπως στην περίπτωση του ΙΑΝΟΥ.

   


Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς τους. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.