.
Οι περισσότερες δυτικές κυβερνήσεις έκαναν ελάχιστα μετά το πρώτο κλείδωμα, για να βελτιώσουν το σύστημα Υγείας τους – έτσι ώστε να ανταπεξέλθουν καλύτερα με το επόμενο εποχιακό κύμα. Επομένως οι Πολίτες καλούνται ξανά να υπομείνουν ένα δεύτερο κλείδωμα, για να προστατεύσουν με τη ζωή τους το σύστημα υγείας τους – αντί να τους προστατεύσει αυτό! Η λογική βέβαια επιτάσσει να ζητηθεί η παραίτηση των πολιτικών, καθώς επίσης των άλλων κρατικών αξιωματούχων που δεν έλαβαν τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία του πληθυσμού – παρά το ότι δαπάνησαν τεράστια ποσά, αυξάνοντας τα ελλείμματα και τα χρέη των κρατών που θα κληθούν οι Πολίτες τους να πληρώσουν πανάκριβα στο εγγύς μέλλον. Πόσο μάλλον όταν είναι ανόητο να πιστεύει κανείς πως αυτό το χαοτικό και διεφθαρμένο σύστημα, το οποίο επιτρέπει και συνδέει την κρατική λεηλασία με την κυβερνητική αποτυχία, αντί να τιμωρεί και τα δύο, θα βελτιωθεί με το δεύτερο κλείδωμα – ενώ με τα δεκάδες δισεκατομμύρια που σπαταλήθηκαν χωρίς κανένα αποτέλεσμα, θα ήταν φθηνότερο να φιλοξενηθούν όλες οι ευάλωτες στην πανδημία ομάδες του πληθυσμού σε ξενοδοχεία 5 αστέρων με 24ωρη υπηρεσία δωματίου, ακόμη και αγοράζοντας τα. Δυστυχώς όμως οι Πολίτες δεν έχουν μέτρο σύγκρισης για να καταλάβουν τι θα μπορούσε να δρομολογηθεί με τα 20 δις € που θα έχει για παράδειγμα έλλειμμα η Ελλάδα – ή με αυτά που θα της κοστίσει η πτώση του ΑΕΠ της κατά επίσης 20 δις €.
.
Είναι δυνατόν η μεγαλύτερη εστία μόλυνσης του κορωναΐού να είναι τα νοσοκομεία; Να συμβουλεύουν οι Πολίτες ο ένας τον άλλον να τα αποφεύγουν;
.
Ανάλυση
Όταν αναφέρει κανείς πως το κλείδωμα μίας οικονομίας, το lockdown, δεν είναι ο σωστός τρόπος διαχείρισης μίας πανδημίας, αντιμετωπίζεται με το ότι υπάρχει ένα μόνο εναλλακτικό ερώτημα, μία μόνο επιλογή: Υγεία ή Οικονομία. Εν τούτοις, στο ακραίο νεοφιλελεύθερο σύστημα που έχει κυριαρχήσει στην εποχή μας, η Οικονομία είναι το σύνολο της επαγγελματικής μας ζωής, εάν όχι ολόκληρης – ενώ η ανεργία δεν δημιουργεί μόνο προβλήματα στο κράτος με τα χρήματα που απαιτούνται για τη στήριξη της, αλλά καταστρέφει τόσο την αξιοπρέπεια, όσο και την υγεία των ανθρώπων. Αποτελεί άλλωστε το βασικό λόγο, για τον οποίο οι πλουσιότεροι ζουν σχεδόν δέκα χρόνια παραπάνω από τους φτωχότερους – όπως στο παράδειγμα της Μεγάλης Βρετανίας (πηγή).
Περαιτέρω, η εξέλιξη της Οικονομίας έχει άμεσες επιπτώσεις στη δημόσια Υγεία – με κριτήριο το ότι στην ίδια χώρα, στη Μ. Βρετανία για να μην αναφερόμαστε μονότονα στην Ελλάδα, λόγω της πολιτικής λιτότητας που υιοθέτησε μετά το 2010, η υπερβολική θνησιμότητα αυξήθηκε κατά 120.000 άτομα. Εύκολα λοιπόν κατανοεί κανείς τις συνέπειες για την Ελλάδα, στην οποία επιβλήθηκαν τα, πολύ πιο αυστηρά από την πολιτική λιτότητας της Βρετανίας, μνημόνια – αν και στη χώρα μας δεν γνωρίζουμε εάν διενεργήθηκαν ανάλογες έρευνες, αφού εάν δημοσιεύονταν θα προκαλούσαν μεγάλες κοινωνικές αναταραχές.
Από τη συγκεκριμένη οπτική γωνία τώρα, το πρώτο «κλείδωμα» είχε τεκμηριωμένα αρνητικά επακόλουθα για τη δημόσια υγεία, σε όλα τα κράτη που επιβλήθηκε – τα οποία μακροπρόθεσμα θα υπερβούν ενδεχομένως τους θανάτους από την πανδημία. Στο παράδειγμα της Βρετανίας που δημοσιεύει αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία, το 2020 περίπου 23.000 άνθρωποι περισσότεροι από το 2019 πέθαναν στο σπίτι τους (πηγή), επειδή απέφυγαν να καταφύγουν στα νοσοκομεία έκτακτης ανάγκης λόγω του φόβου τους μήπως κολλήσουν τον ιό – ενώ ανέβαλαν τη θεραπεία άλλων ασθενειών τους.
Περί τους 2,4 εκ. ασθενείς με καρκίνο δεν έκαναν έλεγχο ή θεραπεία, η συχνότητα εμφάνισης ψυχικών ασθενειών διπλασιάσθηκε λόγω του κλειδώματος (πηγή), ο διαβήτης αυξήθηκε κατά 86%, η Parkinson κατά 79% κοκ. – ενώ ο κατάλογος των ασθενειών με αυξημένες περιπτώσεις είναι τεράστιος (πηγή). Μόνο τα θύματα του καρκίνου ήταν 60.000 περισσότερα το 2020 – πιο πολλά από όσα πέθαναν μέχρι στιγμής από τον COVID (50.928, πηγή).
Σε κάθε περίπτωση, πολλές από τις συνέπειες του πρώτου κλειδώματος, πόσο μάλλον του δεύτερου, θα φανούν αργότερα – ενώ λόγω της διακοπής της οικονομικής και της κοινωνικής ζωής, καθώς επίσης της προληπτικής ιατρικής φροντίδας, θα εξακολουθούν να γίνονται αισθητές για πολλές δεκαετίες. Δεν θα έπρεπε λοιπόν να κάνει εντύπωση στους ανθρώπους που διαθέτουν κοινή λογική το ότι, πολλές ακαδημαϊκές μελέτες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως τα Lockdown προκαλούν μεγαλύτερες ζημίες, από όσες προσπαθούν και είναι σε θέση να αποτρέψουν (πηγή).
Οι συνέπειες του κλειδώματος
Συνεχίζοντας, από την πλευρά των φτωχών εργαζομένων το κλείδωμα αποτελεί το χειρότερο πολιτικό μέτρο που μπορεί να φαντασθεί κανείς – οπότε λογικά μας κάνει εντύπωση που το στηρίζουν τα αριστερά κόμματα, αν και δεν είναι το μοναδικό τους λάθος. Ο διεθνισμός είναι επίσης ένα από τα πολλά σφάλματα τους, ειδικά στο θέμα της παράνομης μετανάστευσης που προωθείται από τις ελίτ και τους οπαδούς της ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης – με στόχο τη διατήρηση των μισθών σε χαμηλά επίπεδα, τον ευκολότερο έλεγχο των κοινωνιών κλπ.
Ειδικότερα, με το κλείδωμα είναι ευκολότερο να ανταπεξέλθουν οι πλούσιοι ή αυτοί που είναι σε θέση να εργάζονται απροβλημάτιστα από το σπίτι – χωρίς να έχουν μειώσεις στα εισοδήματα τους. Οι φτωχοί εργαζόμενοι χειρωνακτικά, αντίθετα, είναι συνήθως υποχρεωμένοι να συνεχίσουν να εργάζονται, συχνά με χαμηλότερους μισθούς, καθώς επίσης εκτεθειμένοι στον ιό – είτε στις θέσεις εργασίας τους, είτε στα μέσα μαζικής μεταφοράς που είναι αναγκασμένοι να χρησιμοποιούν.
Υπάρχουν πάντως καλύτερες εναλλακτικές λύσεις – ενώ είναι λάθος να πιστεύει κανείς πως όλοι οι επιστημονικοί ειδικοί στηρίζουν το κλείδωμα και ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Για παράδειγμα, πάνω από 45.000 επιστήμονες και επαγγελματίες της Υγείας έχουν υπογράψει μία διακήρυξη (πηγή), η οποία θεωρεί ως καλύτερη στρατηγική τη στοχευμένη προστασία των πλέον ευάλωτων ομάδων στον COVID – με την υπόλοιπη κοινωνία να ζει με μέτριους περιορισμούς που επιτρέπουν τη φυσική ασυλία της αγέλης, εάν δεν υπάρχει εμβόλιο (το οποίο, για να είναι ασφαλές, χρειάζεται αρκετά χρόνια έρευνας και δοκιμών).
Βέβαια, αντιμετωπίζουν μία τεράστια δυσφημιστική καμπάνια από τις κυβερνήσεις και τα διατεταγμένα ΜΜΕ τους. Εν τούτοις, ο καθένας καταλαβαίνει πως δεν πρόκειται για μία περιθωριακή ομάδα ψυχοπαθών που υποστηρίζουν την εξάπλωση του ιού, ανεξάρτητα από τις απώλειες – αλλά πως ως λογικοί και κορυφαίοι επιστήμονες, προσπαθούν να εστιάσουν τους κοινωνικούς πόρους στην προστασία αυτών που πραγματικά τη χρειάζονται, αντί να θέτουν τους υγιείς, χαμηλού κινδύνου ανθρώπους σε καραντίνα, προκαλώντας τεράστιο κοινωνικό κόστος.
Η συγκεκριμένη στρατηγική διαχείρισης της πανδημίας βέβαια μπορεί να οδηγήσει σε έναν αυξημένο αριθμό κρουσμάτων και θανάτων – όπως στην περίπτωση της Σουηδίας αρχικά (ανάλυση). Είναι όμως ανόητο να περιμένει κανείς μηδενικά θύματα από μία καινούργια ασθένεια – ενώ οι μοναδικές κοινωνίες που κατάφεραν να περιορίσουν τους θανάτους σε μερικές εκατοντάδες, είναι κυρίως οι γεωγραφικά απομονωμένες ή/και με μικρή πυκνότητα του πληθυσμού τους. Είμαστε σίγουροι δε πως όλοι συνειδητοποιούν την ορθότητα αυτών των επιχειρημάτων – αλλά δεν θέλουν να το παραδεχθούν, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.
Όπως και να είναι όμως, το διαβρωμένο ρυθμιστικό κράτος που δημιουργήθηκε από την επανάσταση του νεοφιλελευθερισμού μετά το 1980, δεν είναι ικανό να οργανώσει τη διανομή αγαθών και υπηρεσιών με έναν τρόπο που θα ήταν αποτελεσματικός για την αντιμετώπιση μίας πανδημίας – με τη συγκεκριμένη ανικανότητα να ποικίλει από χώρα σε χώρα, ενώ είναι πιο έντονη στις βασικές νεοφιλελεύθερες περιοχές, όπως είναι η Μ. Βρετανία και οι Η.Π.Α., καθώς επίσης σε εκείνες που έχουν ήδη καταστραφεί, όπως είναι η Ελλάδα και λιγότερο η Ιταλία.
Το γεγονός όμως ότι, πολλές άλλες δυτικές χώρες ήταν άσχημα προετοιμασμένες για την αντιμετώπιση μίας πανδημίας, σε αντίθεση με τα κράτη της Ανατολικής Ασίας όπως η Σιγκαπούρη ή η Ταιβάν (ανάλυση), τεκμηριώνει πόσο έχει επηρεασθεί η ικανότητα του κράτους να δρα αποτελεσματικά – όπως στο παράδειγμα της Γαλλίας, του Βελγίου ή της Ισπανίας, ακόμη και της πάμπλουτης Γερμανίας.
Από την οπτική αυτή γωνία, το κλείδωμα δεν είναι το αντίδοτο για την πανδημία, αλλά παραδόξως η έκφραση του νεοφιλελευθερισμού – με την έννοια πως τα κρατικά συστήματα δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν, οπότε οι «διαχειριστές» τους πανικοβλήθηκαν και επέβαλαν το κλείδωμα, επειδή δεν ήταν σε θέση να λειτουργήσουν σωστά. Μία εξαιρετικά ανεπαρκή πολιτική δηλαδή, για την οποία ήταν πολύ άσχημα προετοιμασμένα – αντιγράφοντας στην ουσία τα μέτρα μίας αυταρχικής δικτατορίας: εν προκειμένω της Κίνας!
Εξαίρεση αποτέλεσε μόνο η Σουηδία που παρέμεινε μία φιλελεύθερη δημοκρατία – αναφερόμενοι πάντοτε στο πρώτο κλείδωμα, αφού σήμερα πρέπει να πιέζεται από τις άλλες κυβερνήσεις για να εφαρμόσει τα ίδια μέτρα, έτσι ώστε να μην εκτεθούν οι ίδιες (πηγή).
Στη Βρετανία δε και όχι μόνο, λέγεται πως το κλείδωμα έχει σκοπό την προστασία του Εθνικού Συστήματος Υγείας για να μην καταρρεύσει – γεγονός που σημαίνει ότι, αντί να προστατεύει το σύστημα Υγείας τους Πολίτες, θα πρέπει οι ίδιοι να το προστατεύσουν! Απίστευτος παραλογισμός, αλλά στην ουσία πρόκειται για αυτό ακριβώς που απαιτούν οι οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού: τον ακόμη μεγαλύτερο περιορισμό του δημοσίου, αντί τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας του.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, είναι ξεκάθαρο πως το δεύτερο κλείδωμα είναι η απόδειξη της τεράστιας αποτυχίας του νεοφιλελεύθερου μοντέλου – πόσο μάλλον όταν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας δήλωσε ήδη ότι, τα κλειδώματα δεν είναι η λύση για αυτήν την πανδημία (πηγή). Πως με τον τρόπο αυτό μπορεί να κερδηθεί μόνο χρόνος, στην καλύτερη των περιπτώσεων – έτσι ώστε να εμποδιστεί η υπερβολική επιβάρυνση του καταρρακωμένου συστήματος υγείας των δυτικών κρατών.
Βέβαια, δεν έχει αποδειχθεί πως το σύστημα υγείας θα είχε φτάσει στα όρια του, χωρίς το πρώτο κλείδωμα – ενώ στην περίπτωση της Σουηδίας τεκμηριώθηκε το αντίθετο (άρθρο), αφού δεν κλείδωσε την οικονομία της και αρκετές ΜΕΘ, χωρίς να διαθέτει πολλές, δεν χρησιμοποιήθηκαν τελικά.
Από τότε και μετά δε, οι περισσότερες δυτικές κυβερνήσεις έκαναν ελάχιστα για να το βελτιώσουν, έτσι ώστε να ανταπεξέλθουν καλύτερα με το επόμενο εποχιακό κύμα – οπότε οι Πολίτες καλούνται ξανά να υπομείνουν ένα δεύτερο κλείδωμα, για να προστατεύσουν με τη ζωή τους το σύστημα υγείας τους! Η λογική φυσικά επιτάσσει να ζητηθεί η παραίτηση των πολιτικών, καθώς επίσης όλων των άλλων κρατικών αξιωματούχων που δεν έλαβαν τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία του πληθυσμού – παρά το ότι δαπάνησαν τεράστια ποσά, αυξάνοντας τα ελλείμματα και τα χρέη των κρατών που θα κληθούν οι Πολίτες τους να πληρώσουν πανάκριβα στο εγγύς μέλλον.
Πόσο μάλλον όταν είναι ανόητο να πιστεύει κανείς πως αυτό το χαοτικό και διεφθαρμένο σύστημα, το οποίο επιτρέπει και συνδέει την κρατική λεηλασία με την κυβερνητική αποτυχία, αντί να τιμωρεί και τα δύο, θα βελτιωθεί με το δεύτερο κλείδωμα – ενώ με τα δεκάδες δισεκατομμύρια που σπαταλήθηκαν χωρίς κανένα αποτέλεσμα, θα ήταν φθηνότερο να φιλοξενηθούν όλες οι ευάλωτες στην πανδημία ομάδες του πληθυσμού σε ξενοδοχεία 5 αστέρων με 24ωρη υπηρεσία δωματίου, ακόμη και αγοράζοντας τα. Δυστυχώς όμως οι Πολίτες δεν έχουν μέτρο σύγκρισης για να καταλάβουν τι θα μπορούσε να δρομολογηθεί με τα 20.000.000.000 € που θα έχει για παράδειγμα έλλειμμα η Ελλάδα – ή με αυτά που θα της κοστίσει η πτώση του ΑΕΠ της κατά επίσης 20 δις €.
Με ένα απλό παράδειγμα, η Βουλή με 8.000.000 € κατασκεύασε 50 ΜΕΘ μέσα σε δύο μήνες, μαζί με το κτίριο – οπότε η κυβέρνηση, με μόλις 800.000.000 € θα μπορούσε να κατασκευάσει 5.000 ΜΕΘ μαζί με τα κτίρια τους, αποφεύγοντας το δεύτερο κλείδωμα που θα κοστίσει περί τα 5 δις €. Στην πραγματικότητα, παρά το ότι μεσολάβησαν 7 μήνες από το ξεκίνημα της πανδημίας, κατασκεύασε ελάχιστες – τεκμηριώνοντας την απίστευτη ανικανότητα της.
