.
Με τον όρο «ηγεμονία» περιγράφει κανείς μία διαδικασία, με την οποία μία άρχουσα τάξη «πολιτογραφεί» την κυριαρχία της – με την έννοια πως εγκαθιστά τις προϋποθέσεις της δικής της κοσμοθεωρίας, ως την κοινή αίσθηση της κοινωνίας στο σύνολο της. Ο οργανωτικός «ομόλογος» δε της ηγεμονίας είναι το «ηγεμονικό μπλοκ»: δηλαδή, ένας συνασπισμός ανόμοιων κοινωνικών δυνάμεων που συγκεντρώνει η άρχουσα τάξη, με τον οποίο διεκδικεί την ηγεσία της.
.
Άποψη
Το κυβερνών κόμμα, ορισμένα προβεβλημένα στελέχη του καλύτερα, υποστηρίζουν πως μέχρι σήμερα στην Ελλάδα επικρατούσε η ηγεμονία της αριστεράς – μία ηγεμονία που κατέρρευσε, μετά την προδοσία του 2015 και την εφαρμογή ακραία νεοφιλελεύθερων μεθόδων διακυβέρνησης εκ μέρους της τότε κυβέρνησης. Συνέβαινε όμως αλήθεια κάτι τέτοιο;
Εν προκειμένω, με τον όρο «ηγεμονία» περιγράφει κανείς μία διαδικασία, με την οποία μία άρχουσα τάξη «πολιτογραφεί» την κυριαρχία της – με την έννοια πως εγκαθιστά τις προϋποθέσεις της δικής της κοσμοθεωρίας, ως την κοινή αίσθηση της κοινωνίας στο σύνολο της. Ο οργανωτικός «ομόλογος» δε της ηγεμονίας είναι το «ηγεμονικό μπλοκ»: δηλαδή, ένας συνασπισμός ανόμοιων κοινωνικών δυνάμεων που συγκεντρώνει η άρχουσα τάξη, με τον οποίο διεκδικεί την ηγεσία της.
Το ηγεμονικό αυτό μπλοκ υιοθετεί και ενσαρκώνει μία σειρά από υποθέσεις, σχετικά με το τι είναι δίκαιο και τι δεν είναι – ενώ στην περίπτωση που τυχόν αμφισβητηθεί η κοσμοθεωρία που επιβάλει ως ηγεμονική η άρχουσα τάξη, τότε είναι αναγκασμένη να κατασκευάσει μία νέα, πιο πειστική «κοινή λογική».
Περαιτέρω, τουλάχιστον από τα μέσα του 20ου αιώνα, τόσο στις Η.Π.Α., όσο και στην Ευρώπη επικρατεί η καπιταλιστική ηγεμονία που έχει σφυρηλατηθεί, συνδυάζοντας δύο διαφορετικές πτυχές του Δικαίου και της Δικαιοσύνης – εκ των οποίων η μία επικεντρώνεται στη διανομή, ενώ η άλλη στην αναγνώριση.
Στα πλαίσια αυτά, η διανεμητική πτυχή εκφράζει μία συγκεκριμένη άποψη, σχετικά με τον τρόπο που η κοινωνία πρέπει να κατανείμει τα παραγόμενα αγαθά και ιδίως το εισόδημα – όπου εδώ αναφερόμαστε στην οικονομική δομή της κοινωνίας και στις «ταξικές» διαιρέσεις της. Η δεύτερη πτυχή, αυτή της αναγνώρισης, εκφράζει την άποψη του τρόπου, με τον οποίο η κοινωνία πρέπει να κατανείμει το σεβασμό και την εκτίμηση – τις ηθικές πλευρές της ένταξης και της συμμετοχής των ανθρώπων εντός της. Εστιάζοντας στη συγκεκριμένη «τάξη πραγμάτων», αυτή η πτυχή αναφέρεται στην ιεραρχική δομή της κοινωνίας, οπότε στις «ιεραρχικές» διαιρέσεις της.
Συμπερασματικά λοιπόν, η διανομή και η αναγνώριση αποτελούν τα βασικά κανονιστικά στοιχεία, με τα οποία κατασκευάζονται οι ηγεμονίες – αφορώντας τόσο τη δεξιά, όσο και την αριστερά. Εάν λοιπόν θέλει κανείς να κατασκευάσει ένα καινούργιο ηγεμονικό μπλοκ, τότε θα πρέπει να αποσυνθέσει το προηγούμενο – δυσφημίζοντας το εν πρώτοις, όσον αφορά τις πτυχές της διανομής και της αναγνώρισης του, καθώς επίσης θέτοντας στη συνέχεια τους δικούς του κανόνες, όσον αφορά τις δύο αυτές πτυχές.
Επειδή τώρα στην Ελλάδα έχουν αποτύχει και τα δύο «ηγεμονικά μπλοκ», τόσο αυτό της παραδοσιακής δεξιάς, όσο και της αριστεράς που υπηρετούν την ίδια οικονομική Ολιγαρχία, με την έννοια πως χρεοκόπησαν την Ελλάδα ή/και δεν κατάφεραν να την οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση, έχει δημιουργηθεί ένα μεγάλο κενό – το οποίο θα αναπληρωθεί νομοτελειακά κάποια στιγμή από ένα καινούργιο ηγεμονικό μπλοκ.
Το μπλοκ αυτό, όσον αφορά τη διανομή, θα έχει μάλλον «λαϊκίστικο» (=προς όφελος των πολλών) χαρακτήρα, ενώ σε σχέση με την αναγνώριση κυρίως εθνικό – διαφοροποιούμενο εντελώς και από τα δύο προηγούμενα, ως οφείλει. Αυτό τουλάχιστον έχει συμβεί σε άλλα κράτη που αντιμετώπισαν προβλήματα – όπως στη Ρωσία, στις Η.Π.Α., στην Ουγγαρία ή στη Μ. Βρετανία.
