.
Κάναμε Ολυμπιακούς αγώνες με τσιφτετέλια και νταούλια και πάνω απ’ όλα με δανεικά. Όλα όσα κτίστηκαν για τις ανάγκες των αγώνων, λεηλατήθηκαν και σήμερα καταρρέουν και γίνονται κουφάρια, αλλά τα χρέη χρέη θα τα πληρώνουν γενεές Ελλήνων. Μνημείο εθνικής αναξιότητας και αφροσύνης! Την ισοπέδωση την είπαμε ισότητα, τον άξιο τον είπαμε τυχερό, τον τεμπέλη άτυχο, την κλεψιά μαγκιά και θέσαμε πάνω από το εθνικό συμφέρον το κομματικό. Βαφτίσαμε τους εισβολείς του υβριδικού σημερινού πολέμου εις βάρος της εθνικής μας υπόστασης μετανάστες και πρόσφυγες γιατί αυτό απαιτεί η παγκοσμιοποίηση. Σε λίγα χρόνια θα είμαστε μειοψηφία μέσα στην ίδια μας την πατρίδα, εάν συνεχισθεί αυτή η κατάσταση. Γίναμε μέλη της Ε.Ε. προφανώς για να περιφρουρήσουμε την πατρίδα μας γεωπολιτικά και παράλληλα να έχουμε ισόρροπη ανάπτυξη, ανάλογη με τα άλλα μέλη της. Σήμερα ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο, αντίθετα όχι μόνο καταστραφήκαμε οικονομικά και κινδυνεύουμε γεωπολιτικά αλλά γίναμε γερμανικό προτεκτοράτο. Εμείς είμαστε με την Ε.Ε… αυτή είναι μαζί μας;
.
Μοναχή το δρόμο επήρες,
Εξανάλθες μοναχή
Δεν είν’ εύκολες οι θύρες
Εάν η χρεία τες κουρταλεί
στίχος 10
Μην ειπούν στο στοχασμό τους
Τα ξένα έθνη αληθινά:
«Εάν μισούνται ανάμεσό τους
Δεν τους πρέπει Ελευθεριά»
στίχος 147
ύμνος εις την ελευθερίαν
του Διονυσίου Σολωμού
Μάβρο φως, λάσπη γύρω, σκλάβα γνώση
κι ούτε Μάνα – Πατρίδα κι ούτε Νόμοι
κι’ ούτε ομορφιά κι Αλήθεια κι Αρετή.
Τα πάντα λεία του ξένου πειρατή.
Χρυσή Πατρίδα
(από τον Ελεύθερο Κόσμο)
Του Κώστα Βάρναλη
.
Άποψη
Η επέτειος των διακοσίων χρόνων από την παλιγγενεσία του 1821 είναι στιγμή για περισυλλογή και αναστοχασμό. Δεν είναι στιγμή για φιέστες, τσιφτετέλια και ασυναρτησίες του τύπου «Γιορτάζουμε τα διακόσια χρόνια ανεξαρτησίας που δεν ήλθε ποτέ». Ανεξαρτησία που χάθηκε μαζί με την δολοφονία του πρώτου Κυβερνήτη του Ιωάννη Καποδίστρια.
Ανεξαρτησία σημαίνει χαράσσω την πορεία μου ως έθνος στο χώρο και στο χρόνο προς όφελος του λαού μου, αξιοποιώντας τα πλεονεκτήματά του και ελαχιστοποιώντας τα μειονεκτήματά του κι έτσι δημιουργώ κοινωνία υγιή και ακμάζουσα υλικά, πνευματικά και ηθικά.
Να αναλογισθούμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε, γιατί τις νίκες μας δεν μπορέσαμε να τις αξιοποιήσουμε και τις ήττες μας τις είπαμε νίκες κοροϊδεύοντας τον εαυτό μας και το έθνος μας.
Θα παρουσιάσω μερικά καθοριστικά γεγονότα. Η συνθήκη των Σεβρών ήταν νίκη, δεν την αξιοποιήσαμε. Η συνθήκη της Λωζάννης ήταν ήττα σε σχέση με την συνθήκη των Σεβρών, την είπαμε νίκη. Η συνθήκη της Ζυρίχης και Λονδίνου για το Κυπριακό ήταν ήττα και την είπαμε νίκη. Η συμφωνία των Πρεσπών είναι ήττα, τηρουμένων δε των αναλογιών όμοια με την μικρασιατική καταστροφή, την οποία το πολιτικό σύστημα την αγκάλιασε με διάφορους τρόπους και την είπαν όλοι μαζί νίκη, ΤΙ ΝΤΡΟΠΗ.
Επίσης στους δύο παγκοσμίους πολέμους ήμασταν με τους νικητές, αλλά στο τέλος υπήρξαμε οι μεγάλοι χαμένοι. Μετά τον πρώτο Π.Π. αφανίστηκε ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, μετά τον δεύτερο Π.Π. βιώσαμε την ανείπωτη τραγωδία ενός εμφυλίου πολέμου, PSI, μνημόνια, γενικό ξεπούλημα, όλα νίκες για το πολιτικό προσωπικό κι ας αφανίζεται το έθνος μας, αρκεί να μας πουν μπράβο οι ξένοι.
Διακόσια χρόνια πορευόμαστε μέσα από ατέλειωτες διχόνοιες, ρωσόφιλοι, γερμανόφιλοι, αγγλόφιλοι, γαλλόφιλοι, αμερικανόφιλοι, βασιλικοί, βενιζελικοί, δεξιοί, αριστεροί και πάει λέγοντας. Δεν φθάνουν αυτά, έχουμε και άλλες διαιρέσεις, π.χ. άλλο εργασιακό καθεστώς ο δημόσιος υπάλληλος, άλλο ο ιδιωτικός υπάλληλος, άλλο ο εργάτης. Η μάνα δημόσιος υπάλληλος παίρνει μεγάλη άδεια μητρότητος και εγκυμοσύνης, μικρότερη η ιδιωτικός υπάλληλος, καθόλου η εργάτρια δηλαδή το παιδί του δημοσίου υπαλλήλου έχει άλλες ανάγκες, άλλες το παιδί του ιδιωτικού υπαλλήλου και το παιδί του εργάτη καμία ανάγκη.
Η δικαιοσύνη δεν είναι πάντα τυφλή, ως όφειλε, οι νόμοι υπάρχουν αλλά ενίοτε δεν εφαρμόζονται και πολλές φορές ερμηνεύονται και εφαρμόζονται κατά περίπτωση, γιατί στην πράξη δεν είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο κι ας αναφέρει το σύνταγμα, ότι όλοι οι Έλληνες πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο.
Το δόγμα «ανήκομεν εις την δύση», το αποδέχομαι ως ισότιμο μέλος και όχι ως αποικία και προτεκτοράτο. Δεν δημιουργήσαμε και δεν μας άφησαν και οι ξένοι (φίλοι) και (σύμμαχοι) να έχουμε βιώσιμη ανάπτυξη. Προωθήσαμε και υποστηρίξαμε καθετί το αντιπαραγωγικό. Κυνηγήσαμε μέχρι αφανισμού, όποιον παρήγαγε πλούτο υλικό, πνευματικό και ηθικό, λίγοι επιβίωσαν κι αυτό χάρη στην απέραντη πίστη τους σ’ αυτό που δημιούργησαν, χωρίς καμία συμπαράσταση από το Ελληνικό κράτος, άλλωστε κυρίαρχη άποψη ήταν και είναι, ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, δεν μας είπαν όμως, γιατί έχει πατρίδα το κεφάλαιο π.χ. της Αγγλίας, της Γερμανίας κ.λ.π. και έτσι προτιμά το Ελληνικό Κράτος το ξένο κεφάλαιο αντί του Ελληνικού, με αποτέλεσμα σήμερα να χάνουμε όλη μας την περιουσία και να αφανιζόμαστε.
Το μόνο που μας επιτρέπουν σήμερα οι δανειστές είναι να είμαστε σερβιτόροι, αυτό θέλουμε; Εγώ δεν το δέχομαι. Οι μόνοι που ξέφυγαν ολοσχερώς είναι οι εφοπλιστές, γιατί δεν τους αιχμαλώτισαν στα δεσμά της υποτέλειας, ας ακολουθήσει όλο το έθνος το παράδειγμά τους.
Η αντιπαραγωγική λογική που επικράτησε έχει κι άλλες συνέπειες. Κάναμε την σύνταξη επάγγελμα, γιατί αυτό εξυπηρετεί το πολιτικό σύστημα, το οποίο είναι πελατειακό και λειτουργεί ως κάστα μακριά και έξω από τα συμφέροντα και τις ανάγκες του έθνους.
Δεν έχουμε εθνική στρατηγική που να υλοποιεί εθνικούς στόχους και παράλληλα στερήσαμε από τον Έλληνα την χαρά της συμμετοχής και την χαρά της δημιουργίας. Πρώτα κτίζουμε πόλεις τέρατα και μετά προσπαθούμε να δημιουργήσουμε σχέδιο πόλης! Αυτό κι αν δεν είναι παγκόσμια πρωτοτυπία! Κάναμε τα ποτάμια βόθρους και τα ρέματα οικόπεδα.
Κάναμε Ολυμπιακούς αγώνες με τσιφτετέλια και νταούλια και πάνω απ’ όλα με δανεικά. Όλα όσα κτίστηκαν για τις ανάγκες των αγώνων, λεηλατήθηκαν και σήμερα καταρρέουν και γίνονται κουφάρια, αλλά τα χρέη χρέη θα τα πληρώνουν γενεές Ελλήνων. Μνημείο εθνικής αναξιότητας και αφροσύνης!
Την ισοπέδωση την είπαμε ισότητα, τον άξιο τον είπαμε τυχερό, τον τεμπέλη άτυχο, την κλεψιά μαγκιά και θέσαμε πάνω από το εθνικό συμφέρον το κομματικό. Βαφτίσαμε τους εισβολείς του υβριδικού σημερινού πολέμου εις βάρος της εθνικής μας υπόστασης μετανάστες και πρόσφυγες γιατί αυτό απαιτεί η παγκοσμιοποίηση. Σε λίγα χρόνια θα είμαστε μειοψηφία μέσα στην ίδια μας την πατρίδα, εάν συνεχισθεί αυτή η κατάσταση.
Γίναμε μέλη της Ε.Ε. προφανώς για να περιφρουρήσουμε την πατρίδα μας γεωπολιτικά και παράλληλα να έχουμε ισόρροπη ανάπτυξη, ανάλογη με τα άλλα μέλη της. Σήμερα ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο, αντίθετα όχι μόνο καταστραφήκαμε οικονομικά και κινδυνεύουμε γεωπολιτικά αλλά γίναμε γερμανικό προτεκτοράτο. Εμείς είμαστε με την Ε.Ε… αυτή είναι μαζί μας;
Σήμερα η χώρα μας μου θυμίζει τους βάρβαρους του Καβάφη και τους μοιραίους του Βάρναλη. Η παρακμή έχει καλύψει το έθνος μας σαν σάβανο, απόδειξη τρανή η διάσταση λόγων και έργων, ο δε αγριανθρωπισμός τείνει να γίνει καθεστώς σήμερα, αφού γονείς σκοτώνουν τα παιδιά τους. Βλέπω ακόμα γύρω μου ανθρώπους αθεράπευτα εγωπαθείς και ακούς μονότονα εγώ, εγώ και πάλι εγώ. Όχι ρε άνθρωποι υπάρχει και το εμείς! Λίγη μετριοφροσύνη και μετριοπάθεια δεν βλάπτει, αλλά ωφελεί, κι όμως υπάρχουν και αυτοί που πάνω από το εγώ έχουν το εμείς, ας τους αναζητήσουμε.
Δεν τα γράφω αυτά για να αποδώσω ευθύνη, άλλωστε ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω, αλλά για να αλλάξουμε από δω και πέρα και αφού μάθουμε να συζητάμε ήρεμα και απλά, να σταθούμε όρθιοι ως λαός και ως έθνος.
Αφού απαντήσουμε στο γιατί φθάσαμε ως εδώ, να σταθούμε έντιμοι απέναντι στην ιστορία μας, στα παιδιά μας, στους εαυτούς μας και στο έθνος μας, έτσι ώστε να αποφασίσουμε και να σχεδιάσουμε το μέλλον μας.
Να εξοστρακίσουμε τη διχόνοια και να καλλιεργήσουμε την παιδεία μας. Να ξαναβρούμε την γλώσσα μας, την ιστορία μας, τον πολιτισμό μας, τα σχολειά μας να διαμορφώσουν πολίτες υψηλόφρονες, ενάρετους, καλούς ανθρώπους, γενναίους, τίμιους, εργατικούς, φιλελεύθερους, φιλεύσπλαχνους, φιλοπάτριδες, άνδρες και γυναίκες σωστούς Έλληνες και Ελληνίδες.
Θα ήθελα του αναστοχασμού, της περισυλλογής, αλλά και της πράξης να ηγηθούν τρείς από τους βασικούς πυλώνες του έθνους: οι εφοπλιστές, η εκκλησία και η ομογένεια.
Άλλη ευκαιρία δεν θα έχουμε!
Λευτέρης Χαμπίμπης
