.
Η αντίπαλη θέση, στη σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα, είναι η επιστροφή της ελληνικής συνέχειας στην παγκόσμια ιστορία, που διακόπηκε κατά την Αναγέννηση και όχι η συνέχεια των δημιουργημάτων της βιομηχανικής επανάστασης. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε την παγκόσμια εξέλιξη και την πρόοδο, μπορούμε όμως να της δώσουμε το νόημα που της πρέπει υπέρ του ανθρώπου. Και αυτό στην πράξη σημαίνει επιστροφή της κοινωνίας στο πολιτικό σύστημα. Δηλαδή θεσμική και οικονομική θωράκιση της κοινωνίας μας, μεταφέροντας τη δύναμη, από μια ευάλωτη στη διεθνή ελίτ συγκεντρωτική πολιτική εξουσία, προς τα κάτω προς τη βάση της κοινωνίας. Είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κάνει αυτή τη στιγμή κυρίως η Νέα Δημοκρατία και από αυτό που έκανε πριν λίγο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ.
.
Πολιτική Ανάλυση
– του Πέτρου Χασάπη
Υπάρχουν δύο τρόποι μιας ιδεολογικής κατασκευής, με την οποία καλεί κάποιο κόμμα μια μερίδα του λαού να ταυτιστεί μαζί του. Ο πρώτος είναι να υπάρχει μια καλή ιδέα, η οποία όμως να μην ανταποκρίνεται στην υπάρχουσα πραγματικότητα και να προσπαθεί να πείσει να αλλάξουμε την πραγματικότητα (δηλαδή όσο η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα). Ο δεύτερος παίρνει ως έχει την υπάρχουσα πραγματικότητα και απλά της δίνει τις πολιτικές, κοινωνικές και φιλοσοφικές διαστάσεις που θέλει και με τον τρόπο αυτό, προσπαθεί να πείσει πιο εύκολα τις λαϊκές μάζες. Πολλοί φιλόσοφοι, όπως π.χ. ο Πλάτων με την «Ιδανική Πολιτεία» του, ακολούθησαν τον πρώτο τρόπο. Άλλοι όμως, όπως π.χ. ο Μάρξ, ακολούθησαν το δεύτερο τρόπο, άσχετα αν στο τέλος δεν έλαβαν υπόψη όλες τις παραμέτρους της πραγματικότητας και η ιδεολογία τους απέτυχε.
Επειδή είναι αδύνατο και δεν πρέπει φυσικά να μείνουμε μόνο στα στενά πλαίσια της ελληνικής «πραγματικότητας», αλλά να λάβουμε υπόψη μας τη συνολική διεθνή πραγματικότητα, έχω να πω τα εξής:
Η διεθνής οικονομική ελίτ ασφυκτιά, αυτή τη στιγμή, από τα εμπόδια που προβάλουν διάφορα εθνικά κράτη και οι μη ελεγχόμενες απόλυτα εθνικές κυβερνήσεις, στους στόχους της, που είναι: ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων και εργασίας, χωρίς κανένα εθνικό εμπόδιο. Θα μπορούσαμε σήμερα να προσθέσουμε και την ελεύθερη διακίνηση της ψηφιακής πληροφορίας και των υπηρεσιών του διαδικτύου. Όταν το internet είναι σε κάθε σπίτι, όταν το κινητό είναι σε κάθε χέρι, όταν το GPS από το διάστημα χαράζει την πορεία ενός ατόμου, όταν το άτομο μπορεί να καταναλώνει προϊόντα από κάθε γωνιά της γης κ.λ.π. τότε η διεθνής οικονομική ελίτ, που τα κινεί και τα χειρίζεται όλα αυτά, βλέπει ως απόλυτο εμπόδιο στα συμφέροντά της τον κάθε (ασήμαντο γι΄ αυτήν) εθνικό πολιτικό που προτάσσει τη βούληση και το συμφέρον της εθνικής κοινωνικής του ομάδας. Εδώ πρέπει να επικεντρωθούμε.
Όπως ακριβώς ασφυκτιούσαν οι κεφαλαιοκράτες, στην αυγή της βιομηχανικής επανάστασης, από τα φεουδαρχικά κρατίδια, τα οποία και τελικά διέλυσαν χρησιμοποιώντας ως όπλο τους ίδιους τους εργαζόμενους (δουλοπάροικους) σ’ αυτά, τους οποίους τελικά τους πήραν από τα κτήματα για να τους πάνε στα εργοστάσιά τους, έτσι ασφυκτιούν και οι σύγχρονοι διεθνείς οικονομικοί ολιγάρχες και χρησιμοποιούν, μεταξύ άλλων, ως βασικό τους όπλο τους παράνομους μετανάστες για να διαβρώσουν και να διαλύσουν τα εθνικά κράτη.
Τα μέλη της σύγχρονης διεθνούς ελίτ, τα οποία αναγκαστικά ανήκουν σε μια εθνικότητα κάποιου εθνικού κράτους, δεν νοιάζονται καθόλου, ούτε για την εθνικότητά τους, ούτε για το εθνικό τους κράτος, εκτός ολίγων εξαιρέσεων (π.χ. γερμανική οικονομική ελίτ κ.λ.π.). Θεωρούν τους εαυτούς τους μεγέθη παγκόσμιου βεληνεκούς, άρχοντες του πλανήτη και τους απλούς ανθρώπους απλές αναλώσιμες «καταναλωτικές μηχανές». Μεταξύ όμως αυτών και των απλών ανθρώπων, παρεμβάλλονται τα οργανωμένα εθνικά κράτη, δηλαδή οι εθνικές νομοθεσίες και οι εθνικές κυβερνήσεις. Συνασπίζονται λοιπόν τα μέλη της διεθνούς ελίτ και διαπλέκονται μεταξύ τους δημιουργώντας έτσι μια πανίσχυρη διεθνή νεοφιλελεύθερη οικονομική εξουσιαστική ελίτ η οποία κινείται πλέον αυτόνομα έξω από τα εθνικά κράτη.
Έχουν καταφέρει να εξαρτήσουν τα εθνικά κράτη απόλυτα από τα συμφέροντά τους. Από τον δανεισμό ενός κράτους από τους ίδιους, από την αξιολόγηση της πιστοληπτικής του ικανότητας, από την επιβολή διάφορων περίεργων διεθνών συνθηκών (δήθεν για τη διεθνή συνεργασία), από την υποκίνηση για επιβολή εμπάργκο ή και πρόκληση πολέμου για το «απείθαρχο» κράτος, μέχρι τον έλεγχο και την προμήθεια και του τελευταίου προϊόντος. Αλλά επειδή εντός των εθνικών κρατών υπάρχουν πολιτικές φωνές και αντισυμβατικά πολιτικά κόμματα που αντιδρούν σε όλο αυτό το πράγμα, έχει γίνει πλέον εμπόδιο ακόμα και η ίδια η ύπαρξη των εθνικών κρατών στην ακόρεστη φιλοδοξία, των μελών της διεθνούς ελίτ, για κυριαρχία του πλανήτη, μέσω της οικονομικής τους ισχύος.
Η Πολιτειολογία διδάσκει ότι οι πηγές της εξουσίας είναι τέσσερις: α) το χρήμα, β) η ψήφος, γ) η βία και δ) η κοινωνική θέση. Τη διεθνή ελίτ προφανώς και δεν την ενδιαφέρει η ψήφος, ούτε η κοινωνική θέση. Αναζητεί την εξουσία μέσω του χρήματος και όπου απαιτηθεί και της χρήσης βίας. Επομένως, το θέμα είναι πρωτίστως οικονομικό.
Είδαμε λοιπόν πως η διεθνής οικονομική ελίτ που βασίζει την εξουσία της στο χρήμα, έχει φύγει έξω από τα όρια του εθνικού κράτους, αντίθετα η πολιτική εξουσία η οποία πηγάζει από τις εθνικές εκλογές, δηλαδή την ψήφο, εξακολουθεί να είναι κλεισμένη μέσα στα όρια του εθνικού κράτους (και δεν θα μπορούσε, με τα μέχρι σήμερα δεδομένα, να γίνει αλλιώς) υποχωρώντας συνεχώς στις αφόρητες πιέσεις της διεθνούς οικονομικής ελίτ, οι οποίες εκδηλώνονται μεν στο προσκήνιο γεωστρατηγικά, ως κρατικά συμφέροντα, αποκρύπτοντας όμως τα πραγματικά οικονομικά συμφέροντα που τις υποκινούν στο παρασκήνιο.
Όπως σωστά παρατηρεί ο σύγχρονος φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας, σχετικά με τα πιο πάνω, το οικονομικό είναι πλέον πλανητικό έξω από τα εθνικά όρια, ενώ το πολιτικό παραμένει εθνικό εντός των εθνικών ορίων, με περιορισμένη δυνατότητα παρέμβασης στο διεθνές γίγνεσθαι.
Η μετακίνηση πληθυσμών είτε με την πρόκληση πολέμων, είτε με το δέλεαρ καλύτερης ζωής και την ταυτόχρονη προστασία των μετακινούμενων προσφύγων και παράνομων μεταναστών, από τα όργανα της διεθνούς ελίτ (ΜΜΕ, ΜΚΟ, δήθεν ή και πραγματικά ευαισθητοποιημένες προσωπικότητες, επιβολή θεσμικής προστασίας από τις εθνικές κυβερνήσεις κ.λ.π.) είναι, όπως είδαμε, ένα από τα βασικότερα όπλα της διεθνούς ελίτ που έχει στόχο τη διάβρωση των εθνικών κρατών και εν τέλει την ελεύθερη διακίνηση της δουλεμπορικής εργασίας, η οποία εργασία από προστατευόμενο δημόσιο αγαθό, μετατρέπεται πλέον σε ιδιωτικό εμπόρευμα, υπαγόμενο στην εξουσία των διεθνών αγορών.
Άλλα όπλα για τις «απείθαρχες» κυβερνήσεις είναι, ο κανονικός πόλεμος, τα εμπάργκο, οι αξιολογήσεις της πιστοληπτικής ικανότητας, ο χρηματιστηριακός πόλεμος που διαλύει τα εθνικά χρηματιστήρια, ο πόλεμος των ισοτιμιών των νομισμάτων, ο πόλεμος των spreads που διαλύει τα εθνικά ομόλογα και την εθνική πιστοληπτική ικανότητα κ.λ.π.
Η σύγχρονη και πολιτικά «άνεργη» νεοαριστερά βρήκε τρόπο πολιτικής επιβίωσης μέσα από τον εθνομηδενισμό, την κατάργηση των εθνικών συνόρων και την αυτόκλητη «προστασία» της ελεύθερης διακίνησης της δουλεμπορικής εργασίας, τάχα από ευαισθησία για τα δικαιώματα όσων υποκινούνται να εισβάλουν απροκάλυπτα, ανεξέλεγκτα και παράνομα εντός άλλων εθνικών κρατών.
Η δε σύγχρονη νεοφιλελεύθερη Νεοδεξιά, βρίσκεται στον φυσικό της πολιτικοοικονομικό «βιότοπο» υποστηρίζοντας με πάθος την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων της διεθνούς ελίτ και την ανεξέλεγκτη (από άποψη ποιότητας και τιμών) διακίνηση των εμπορευμάτων και πάλι της διεθνούς ελίτ. Η πρόσκληση – παράκληση της διεθνούς ελίτ για επενδύσεις στη χώρα (έτσι παρουσιάζεται προς την εθνική κοινωνία), στην ουσία δίνει το σήμα στους διεθνείς ολιγάρχες να διακινήσουν ελεύθερα τα κεφάλαιά τους στη χώρα μας, άσχετα αν τελικά θα την λεηλατήσουν.
Για ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας, με τις δυνάμεις της ίδιας της εθνικής κοινωνίας ούτε λόγος φυσικά, τόσο από τη νεοφιλελεύθερη Νεοδεξιά, όσο και από τη φοροληστρική Νεοαριστερά. Γιατί κανείς από το ελεγχόμενο πολιτικό σύστημα, δεν θέλει να δώσει δύναμη στην εθνική κοινωνία κόντρα στα συμφέροντα της διεθνούς ελίτ.
Παρατηρούμε ότι, εθνομηδενιστική Νεοαριστερά και νεοφιλελεύθερη Νεοδεξιά ακολουθούν τον ίδιο βηματισμό, εναντίον των εθνικών κρατών, εξυπηρετώντας και οι δύο τα ίδια αφεντικά, τα ίδια διεθνή συμφέροντα της ίδιας ελίτ, τα οποία και οι δύο υπηρετούν.
Η αριστερά η οποία δεν υπάρχει πλέον, παρά μόνο ως «ταμπέλα», κατόρθωσε, ως πιο οργανωμένη και πεινασμένη για εξουσία, να καταλάβει επί της ουσίας το χώρο της Δεξιάς, ικανοποιώντας τα εγχώρια και τα διεθνή συμφέροντα αποτελεσματικότερα. Προς το εσωτερικό όμως του εθνικού κράτους, και οι δύο, μη έχοντας προς το παρόν να πουλήσουν πολιτικά κάποιο νέο ιδεολογικό προϊόν στους αγνοούντες αυτή την πραγματικότητα οπαδούς τους, εξακολουθούν να ανταγωνίζονται εντελώς θεατρικά, μέσα στο παλιό γνώριμο στους πολίτες πολιτικό πλαίσιο «Αριστερά – Δεξιά».
Πολιτικό πλαίσιο, με το οποίο έχουν ενταχθεί στην πολιτική οι μέχρι τώρα γενιές και το οποίο μόνο αυτό γνωρίζουν, γι’ αυτό και πέφτουν θύματα του επικοινωνιακού θεάτρου. Ξέρουν (δεξιά και αριστερά κόμματα) ότι ενσυνείδητα εμπαίζουν το λαό, αλλά δεν έχουν άλλη επιλογή, προκειμένου να επιβιώσουν πολιτικά. Όποιος πολιτικός ή νεότευκτο κυρίως κόμμα αμφισβητήσει αυτόν τον παραλογισμό και ζητήσει την επιστροφή στην παλιά κανονικότητα του εθνικού κράτους, αυτόματα και αναγκαστικά έρχεται αντιμέτωπο με ολόκληρο το ανωτέρω, θεατρικά πλέον συντηρούμενο κατασκεύασμα «Δεξιά – Αριστερά», κατατάσσεται είτε στην άκρα δεξιά είτε στην άκρα αριστερά, θεωρείται έξω από το «δημοκρατικό τόξο» και βάλλεται σκληρά από ολόκληρο το σύστημα (ως φασίστας, ακραίος, ρατσιστής, ξενοφοβικός κ.λ.π.).
Συνέχεια στη δεύτερη σελίδα……..
