.
Διεξάγεται ένα επικίνδυνο γεωπολιτικό σκάκι στη χώρα, μεταξύ της Κίνας και της Ρωσίας από τη μία πλευρά, καθώς επίσης των Η.Π.Α. και των συμμάχων τους από την άλλη – όπου οι μεν πρώτες θέλουν να προωθήσουν τη στρατιωτική και βιομηχανική τους παρουσία στη Λατινική Αμερική, ενώ η τελευταία να εγκαταστήσει ένα δικό της καθεστώς, όπως στη Βραζιλία.
.
Διεθνή
Δύο χρόνια πριν, τον Ιανουάριο του 2017, είχαμε αναφερθεί στις τρομακτικές συνθήκες που υπήρχαν τότε στη Βενεζουέλα – μία κατάσταση που έχει σήμερα επιδεινωθεί, από έναν πρόεδρο που δεν κατάλαβε ποτέ πώς θα έπρεπε να διαχειριστεί τα οικονομικά της χώρας του ή διαφορετικά να αποχωρήσει από την ηγεσία της.
Μεγάλη εντύπωση μας είχε προκαλέσει το γεγονός ότι, το ΑΕΠ της παρουσίαζε σε δολάρια πολύ μεγάλες διακυμάνσεις (γράφημα) σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύονταν – ενώ η κατάρρευση της οικονομίας της δεν δικαιολογούταν καθόλου, όταν το δημόσιο χρέος ήταν μόλις στο 63,5% του ΑΕΠ το 2014, ενώ το 2017 είχε μειωθεί στο 23% (πηγή).
Ούτε από το γεγονός ότι, υπήρχε έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της το 2015 και το 2016 (γράφημα), αφού είχαν προηγηθεί πολλά χρόνια με πλεονάσματα – προφανώς λόγω των ενεργειακών εξαγωγών της, επειδή πρόκειται για τη χώρα με τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου παγκοσμίως.
Απορούσαμε βέβαια με τα στατιστικά που δεν αιτιολογούσαν την πτώση του χρέους, όταν τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της ήταν εκτός ελέγχου – έχοντας εκτοξευθεί στο -20% του ΑΕΠ το 2017, από -15,6% το 2012. Επίσης με την πολιτική της όσον αφορά τα βασικά επιτόκια της κεντρικής τράπεζας, τα οποία δεν ακολουθούσαν την τρομακτική άνοδο του πληθωρισμού στο 700% τότε, με στόχο να τον τιθασεύσουν. Γράψαμε λοιπόν τότε τα εξής (πηγή):
.
“Πρόσφατα ο πρόεδρος της Βενεζουέλας αύξησε τον ελάχιστο μισθό των εργαζομένων κατά 50% – κάτι που δεν προκαλεί βέβαια μεγάλη εντύπωση, αφού είναι η τέταρτη συνεχόμενη φορά μέσα σε ένα έτος. Στόχος του η εξισορρόπηση των αμοιβών με τον πληθωρισμό που καλπάζει, ο οποίος οδήγησε τις τιμές των βασικών προϊόντων διαβίωσης σε αστρονομικά επίπεδα.
Η αύξηση τοποθετήθηκε στα 40.000 Μπολίβαρ μηνιαία, τα οποία στη μαύρη αγορά αντιστοιχούν με μόλις 12 $ – εκεί δηλαδή που τα ανταλλάσσουν οι Πολίτες, αφού δεν έχουν πρόσβαση στην επίσημη αγορά. Συνολικά πάντως οι ελάχιστοι μισθοί έχουν αυξηθεί κατά 322% μέσα σε δώδεκα μήνες, χωρίς όμως να πλησιάζουν τον πληθωρισμό – ο οποίος είναι υπερδιπλάσιος.
Μπροστά στα μάτια μας λοιπόν βυθίζεται μία ολόκληρη χώρα στην εξαθλίωση και στο χάος, παρά το ότι είναι πάμπλουτη – λόγω κακοδιαχείρισης εκ μέρους του κράτους, σε συνδυασμό με την πλήρη εξάρτηση της οικονομίας της από το πετρέλαιο. Το αποτέλεσμα ήταν να μην παράγει τίποτα, ακριβώς επειδή ήταν πλούσια σε πετρέλαιο, οπότε να αναγκάζεται να εισάγει τα πάντα – κάτι που θυμίζει σε κάποιο βαθμό την Ελλάδα, το πετρέλαιο της οποίας είναι ο φυσικός και πολιτισμικός της πλούτος.
Σήμερα η Βενεζουέλα έχει ελλείψεις σε όλα τα προϊόντα που μπορεί να φαντασθεί κανείς – σε τρόφιμα, σε είδη υγιεινής, σε φάρμακα, ακόμη και σε ηλεκτρικό ρεύμα. Σε ολόκληρη την επικράτεια της σχηματίζονται ατελείωτες ουρές ανθρώπων μπροστά από τα καταστήματα, οι οποίοι περιμένουν πολλές ώρες με την ελπίδα να αγοράσουν κάποια τρόφιμα, για να μην πεινάσουν οι οικογένειες τους. Εάν δεν τα καταφέρουν, παρά τις ατελείωτες ώρες αναμονής, τότε προκαλούνται αναταραχές – οι οποίες πολλές φορές είναι ανεξέλεγκτες.
Χωρίς να έχει μεσολαβήσει λοιπόν πόλεμος, κάποια απρόσμενη φυσική καταστροφή ή ένα τρομοκρατικό χτύπημα, η χώρα βιώνει μία εξαιρετικά επώδυνη εμπειρία – τα διδάγματα της οποίας, ειδικά για εμάς τους Έλληνες, είναι τα εξής:
(α) Στην περίπτωση της κατάρρευσης μίας οικονομίας, μπορεί πολύ γρήγορα να υπάρξει μεγάλη στενότητα σε προϊόντα πρώτης ανάγκης – σημειώνοντας εδώ πως το 85% των επιχειρήσεων της Βενεζουέλας έχει σταματήσει σε μεγάλο βαθμό την παραγωγή, ενώ ακόμη και η Coca Cola το έκανε, επειδή υπάρχουν ελλείψεις στην προμήθεια της με ζάχαρη (πηγή).
(β) Πάνω από το 50% των μισθών των ανθρώπων διατίθενται για τη αγορά τροφίμων, επειδή γίνονται πάρα πολύ ακριβά – ενώ τα καταστήματα της χώρας πουλούν τα προϊόντα με δελτία, για να μην αγοράζουν οι πολίτες περισσότερα από όσα χρειάζονται.
(γ) Όταν οι άνθρωποι πεινούν, τότε κλιμακώνεται η απελπισία, ενώ οι απελπισμένοι αναζητούν με αγωνία διάφορους τρόπους για να καταστείλουν την πείνα τους – όπου, σύμφωνα με τα ΜΜΕ της Βενεζουέλας, δεν διατάζουν να τραφούν με κρέας σκύλου ή γάτας (πηγή).
(δ) Οι ελλείψεις δεν περιορίζονται μόνο στα τρόφιμα αλλά, επίσης, στα είδη υγιεινής – όπως είναι το χαρτί υγείας, οι οδοντόπαστες κοκ. Επί πλέον στα φάρμακα, καθώς επίσης σε όλα όσα χρειάζονται τα νοσοκομεία για να λειτουργήσουν – με αποτέλεσμα να πεθαίνουν μαζικά οι άρρωστοι, παρά τις προσπάθειες του ιατρικού προσωπικού της χώρας.
(ε) Όταν καταρρέει συναλλαγματικά μία χώρα, λόγω του υπερπληθωρισμού (720% στη Βενεζουέλα πρόσφατα), τότε αυξάνεται η σημασία των πολυτίμων μετάλλων – όπως τεκμηριώνεται από την πώληση χρυσού αξίας 2,3 δις $ εκ μέρους της κυβέρνησης της Βενεζουέλας, επειδή το νόμισμα της δεν γίνεται αποδεκτό για διεθνείς συναλλαγές. Τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας είναι της τάξης των 10 δις $, έχοντας μειωθεί κατά 50% μέσα σε ένα μόλις έτος – ενώ συνεχίζουν να περιορίζοντα με ταχύτατο ρυθμό, οπότε τελικά θα αναγκασθεί να ζητήσει τη βοήθεια του ΔΝΤ (με αποτέλεσμα να καταστεί υποτελής των Η.Π.Α.).
(στ) Σε περιόδους μεγάλων οικονομικών κρίσεων αυξάνεται ραγδαία η εγκληματικότητα – αφού μόνο στο πρώτο τρίμηνο του 2016 σημειώθηκαν 107 λεηλασίες καταστημάτων στη Βενεζουέλα, από μεγάλες ομάδες ανθρώπων (πηγή).
Θα μπορούσαν να υπάρξουν ανάλογες καταστάσεις στην Ελλάδα, εάν η κυβέρνηση μας συνεχίσει την ίδια αποτυχημένη τακτική; Λογικά φαίνεται αδύνατο, επειδή είναι μία χώρα της Ευρωζώνης – παρά το ότι εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις εισαγωγές προϊόντων πρώτης ανάγκης. Εν τούτοις, δεν μπορεί ποτέ να είναι κανείς απολύτως σίγουρος – αφού αυτού του είδους οι καταρρεύσεις συμβαίνουν ξαφνικά και απρόοπτα, όταν δεν το περιμένει κανείς”.
.
Περαιτέρω, είναι σίγουρα σωστές οι απόψεις, σύμφωνα με τις οποίες η Βενεζουέλα υφίσταται την πίεση των Η.Π.Α. – κάτι που άλλωστε συμβαίνει σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, στην οποία προωθούνται κυβερνήσεις φιλικές προς την υπερδύναμη όπως στη Βραζιλία, στην Αργεντινή κλπ. (ανάλυση). Πόσο μάλλον όταν η κυβέρνηση της Βενεζουέλας υποστηρίζει τις χώρες των BRICS, ενώ συνεργάζεται πολύ στενά αφενός μεν με τη Ρωσία, αφετέρου με την Κίνα – η οποία της έχει δανείσει περί τα 60 δις $, ενώ έχει επενδύσεις της τάξης των 20 δις $ (κατά άλλες πηγές η Βενεζουέλα χρωστάει πάνω από 120 δις $ στην Κίνα και στη Ρωσία, πηγή), εισάγοντας μεγάλες ποσότητες πετρελαίου (γράφημα).
Εν τούτοις, η κατάρρευση της οικονομίας της δεν οφείλεται στις Η.Π.Α., όπως δεν οφείλεται ούτε στην Τουρκία – η οποία έχει επίσης ένα απολυταρχικό καθεστώς που αδιαφορεί εντελώς για τους ανθρώπους, διαχειριζόμενο τα δημόσια οικονομικά με έναν εξίσου αποτυχημένο τρόπο. Είναι καθαρά ευθύνη του προέδρου της, ο οποίος παραμένει στην εξουσία με τη χρήση αθέμιτων μεθόδων – αν και αναγκάσθηκε να ανακοινώσει την πρόθεση του για διεξαγωγή εκλογών, μετά το τελεσίγραφο που πήρε από την Ευρώπη (πηγή).
Το σημαντικότερο όλων όμως είναι το γεωπολιτικό σκάκι που διεξάγεται με επίκεντρο τη Βενεζουέλα, μεταξύ της Κίνας και της Ρωσίας από τη μία πλευρά, καθώς επίσης των Η.Π.Α. και των συμμάχων τους από την άλλη – όπου οι μεν πρώτες θέλουν να προωθήσουν τη στρατιωτική και βιομηχανική τους παρουσία στη χώρα, εκμεταλλευόμενες τις ανάγκες της με απώτερο στόχο τις Η.Π.Α., ενώ η τελευταία να εγκαταστήσει ένα δικό της καθεστώς, όπως στη Βραζιλία.
Στα πλαίσια αυτά δεν είναι ίσως κατανοητό γιατί ο Έλληνας πρωθυπουργός τοποθετήθηκε υπέρ της Βενεζουέλας, όχι μόνο επειδή πρόκειται για ένα απολυταρχικό καθεστώς, αλλά γιατί η θέση του είναι εντελώς αντίθετη με αυτήν των Η.Π.Α. και της Γερμανίας – των δύο δυνάμεων δηλαδή, στις οποίες έχει εκχωρήσει τη στρατιωτική και οικονομική κυριαρχία της Ελλάδας με το τρίτο μνημόνιο, με τη συμφωνία της Πρέσπας κοκ.
Έτσι αυξάνει τους κινδύνους για την πατρίδα μας, χωρίς να έχουμε ως χώρα κανένα απολύτως συμφέρον να στηρίξουμε τη Βενεζουέλα – πόσο μάλλον ένα τέτοιου είδους διεφθαρμένο καθεστώς, όπως αυτό που έχει οικοδομήσει ο πρόεδρος Maduro. Σε κάθε περίπτωση προκαλεί εύλογα υποψίες στους πάντες – οι οποίοι αναζητούν τις πραγματικές αιτίες της στάσης του.
Κατά την άποψη μας βέβαια οφείλεται απλά στη συμπάθεια που έχει ως κατ’ επίφαση αριστερός στα αριστερά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής, κρίνοντας μεταξύ άλλων από τα φιλμ που προβάλλει η κρατική τηλεόραση – μία στάση που δεν μπορεί να επιβάλλει στην Ελλάδα, όχι μόνο επειδή είναι μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης, αλλά λόγω του ότι έχει υποβαθμισθεί σε οικονομικό προτεκτοράτο της Γερμανίας και σε στρατιωτικό των Η.Π.Α.
