.
Η γαλλική στροφή στο νεοφιλελευθερισμό
Περαιτέρω οι Γάλλοι, υπό το νέο πρόεδρο τους που στηρίζεται από όλα σχεδόν τα ΜΜΕ (εύλογα, αφού το 90% ανήκει σε εννέα δισεκατομμυριούχους της χώρας), καθώς επίσης έχοντας απογοητευθεί από την προηγούμενη σοσιαλιστική κυβέρνηση τους που ήταν υποχείριο της πρωσικής Γερμανίας, επιχειρούν μία μεγάλη στροφή προς το νεοφιλελευθερισμό – όπου είναι χαρακτηριστικό το σχόλιο στην κεντρική σελίδα του Figaro (12.09.17), σύμφωνα με το οποίο τα συνδικάτα λένε πολλές ανοησίες, αλλά δεν επιχειρούν να δώσουν απάντηση στην εξής σημαντική ερώτηση, όπως το ίδιο:
“Γιατί η Γαλλία είναι η μοναδική χώρα μεταξύ όλων των συγκρίσιμων μαζί της μεγάλων χωρών που δεν έχει καταφέρει να καταπολεμήσει τη μαζική δομική ανεργία; Εν προκειμένω υπάρχει μία και μοναδική απάντηση: επειδή η Γαλλία είναι το μοναδικό κράτος που δεν έχει προσαρμόσει το εργατικό της δίκαιο, το οποίο προέρχεται από τον περασμένο αιώνα, στις συνθήκες της σύγχρονης οικονομίας“.
Αυτό ακριβώς ανέφερε ο κ. Macron σε μία πρόσφατη συνέντευξη του – ισχυριζόμενος πως η Γαλλία θα πρέπει να αποδείξει τι αξίζει στη σύγχρονη οικονομία της καινοτομίας, της επάρκειας και της ψηφιακής τεχνολογίας. Σύμφωνα με τον ίδιο, για να τα καταφέρει θα πρέπει ο κάθε εργαζόμενος να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή ευελιξία και κινητικότητα – γεγονός που προϋποθέτει μία συνεχή εκπαίδευση και επαγγελματική κατάρτιση.
Λογικά λοιπόν συμπεραίνεται πως ο Γάλλος πρόεδρος θεωρεί ότι, οι θέσεις εργασίας του μέλλοντος θα εξαρτηθούν από την ανταγωνιστικότητα της κάθε χώρας – παρά το ότι η ανεργία στη Γαλλία είναι μόλις 9,9%, χαμηλότερη από την Ιταλία ή την Ισπανία. Η διαφορά της δε με τη Γερμανία (5,9 μονάδες) επεξηγείται καλύτερα από την πολιτική της τελευταίας – στην οποία οι πραγματικές αμοιβές του 40% των εργαζομένων της είναι μικρότερες σε σχέση με 20 χρόνια πριν, ενώ 8.000.000 απασχολούνται με μισθούς πείνας. Σύμφωνα πάντως με τον ΟΟΣΑ, η αγορά εργασίας της Γαλλίας το 2013 ήταν πιο ευέλικτη από τη γερμανική και έχει εξελιχθεί καλύτερα, σε σχέση με το 2003 – ενώ ήδη το 85% των νέων συμβάσεων εργασίας είναι περιορισμένου χρόνου, συνήθως για ένα μήνα!
Ακόμη όμως και να έχει δίκιο ο κ. Macron, ευθύνεται αλήθεια η αγορά εργασίας της Γαλλίας για την ελλιπή διεθνή ανταγωνιστικότητα της; Δεν έχουν τεκμηριώσει πολλές έρευνες ότι, οι ευέλικτες μορφές εργασίας, η συχνή δηλαδή αλλαγή απασχόλησης, μειώνουν την παραγωγικότητα; Μεταξύ άλλων επειδή χάνεται Know How ή λόγω του ότι απαιτείται μεγαλύτερο κόστος ελέγχου και γραφειοκρατίας, όταν αλλάζει συνεχώς το προσωπικό μίας επιχείρησης; (πηγή).
Όσον αφορά τώρα τα επαγγέλματα με τις καλύτερες μελλοντικές προοπτικές (2014-2024), οι τεχνολόγοι του λογισμικού έρχονται στη 14η θέση, σύμφωνα με την BLS (πηγή) – ενώ, μαζί με τους αναλυτές συστημάτων υπολογιστών, οι θέσεις εργασίας που προβλέπονται θα είναι λιγότερες του 3% των συνολικών. Πολλά λόγια λοιπόν για την καινοτομία και την ψηφιακή τεχνολογία, χωρίς νόημα για την απασχόληση – η οποία οφείλει να είναι ο νούμερο ένα στόχος όλων των κυβερνήσεων, εάν δεν θέλουν να βυθιστούν οι χώρες τους στο χάος.
Στο παράδειγμα πάντως της Ελβετίας, από το 1991 έως το 2016 δημιουργήθηκαν 435.000 νέες θέσεις πλήρους απασχόλησης, εκ των οποίων οι 335.000 στους κλάδους της υγείας, της παιδείας και της δημόσιας διοίκησης (πηγή: W. Vontobel) – ενώ μόλις 60.000 στις σύγχρονες εξαγωγικές βιομηχανίες, όπως οι επικοινωνίες, η πληροφορική, τα φάρμακα, τα ρολόγια, οι χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, τα ηλεκτρονικά και η κατασκευή μηχανών. Στα πλαίσια αυτά, ο κ. Macron θέλει να δημιουργήσει θέσεις εργασίας εκεί που δεν υπάρχουν, αφαιρώντας τες από εκεί που υπάρχουν ανάγκες – όπως από το δημόσιο, όπου σχεδιάζει 260.000 απολύσεις.
Τέλος, ο μέσος Γάλλος έχει ήδη στο ενεργητικό του επτά θέσεις εργασίας περιορισμένου χρόνου, οι οποίες διακόπτονται από τρεις περιόδους ανεργίας, πριν καταφέρει να βρει μία σταθερή εργασία μετά τα 30 του – ενώ σήμερα δημιουργείται μία γενιά επιχειρήσεων, η οποία συνηθίζει να λειτουργεί με προσωπικό της μίας χρήσης.
Γιατί λοιπόν απαιτείται στη Γαλλία μεγαλύτερη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας; Μήπως για να μιμηθεί τη Γερμανία, στην οποία το ποσοστό γεννήσεων έχει καταρρεύσει στο 1,3 ανά γυναίκα, με αποτέλεσμα να έχει ανάγκη τη μετανάστευση για να αναπτυχθεί;
Εάν η οικονομία ενός κράτους δεν διαμορφώνεται σύμφωνα με τις ανάγκες των πολιτών του, αλλά με κριτήριο τη διεθνή ανταγωνιστικότητα και το ΑΕΠ, έχει αλήθεια λόγω ύπαρξης; Ποιά η λογική της μετατροπής των εργαζομένων από συναδέλφους σε ανταγωνιστές; Δεν οδηγεί σε ψυχικά αρρωστημένες κοινωνίες, προς όφελος μίας αχόρταγης μειονότητας του 1% που επίσης είναι βαριά ασθενής, αν και συνήθως για διαφορετικούς λόγους;
Επίλογος
Χωρίς να επεκταθούμε σε περιττές λεπτομέρειες, εάν συνεχιστεί η σημερινή πολιτική από τους έμμισθους υπηρέτες του χρηματοπιστωτικού κτήνους και των ελίτ, από τους πάσης φύσεως πολιτικούς δηλαδή, η κατάσταση στη Δύση θα γίνει αφόρητη – ενώ θα υπάρξει στροφή προς τα ακραία κόμματα, στα οποία θα στηριχθεί η πλειοψηφία των ανθρώπων για να ανακτήσει τα χαμένα δικαιώματα της.
Ενδεχομένως λοιπόν σωστά να έχει ειπωθεί στη Γαλλία ότι, όποιος ψήφισε Macron ψήφισε Le Pen – ενώ, εάν η ελληνική κυβέρνηση περιμένει να επιλυθούν τα προβλήματα της από τη γαλλική, θα βιώσουμε ακόμη πιο οδυνηρές καταστάσεις. Βέβαια το γεγονός ότι, η τυπική ηγεσία ενός γερμανικού προτεκτοράτου προσποιείται πως χαράσσει τη δική της πολιτική, μεταβαίνοντας εκούσια από τα αριστερά στα δεξιά, είναι μάλλον κωμικοτραγικό – ενώ έχει γελοιοποιήσει την Ελλάδα σε ολόκληρο τον πλανήτη.
