.
.
Μέσω του συστήματος του χρέους, οι μικρές χώρες οδηγούνται σε μία παγίδα ρευστότητας που καταλύει το δημοκρατικό τους πολίτευμα – με τελικό αποτέλεσμα να χάνουν την εθνική τους κυριαρχία, καθώς επίσης να δίνονται βορά στο Καρτέλ, εάν οι Πολίτες τους δεν αντιδράσουν.
.
(Το άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Ελάχιστοι αμφιβάλουν πως τα μνημόνια δεν θα συνεχιστούν με την υπαγωγή της Ελλάδα στο ευρωπαϊκό ΔΝΤ (ESM) μετά το 2018 – όπου, με κριτήριο την πεποίθηση του κ. Σόιμπλε πως η οικονομία μας δεν έχει άλλη δυνατότητα επανεκκίνησης εκτός από την υιοθέτηση της δραχμής, με υποτιμήσεις κοκ., η λογική υπαγορεύει πως εκεί θα οδηγηθεί σύντομα, για να ολοκληρωθεί η λεηλασία της με ακόμη φθηνότερες τιμές“.
.
Ανάλυση
Είναι μάλλον εμφανές ότι, όλες οι προσπάθειες και οι θυσίες εκατομμυρίων Πολιτών, οι οποίοι αγωνίσθηκαν «σθεναρά» για πολλές δεκαετίες, με στόχο την οικοδόμηση του ελεύθερου, κοινωνικού και δημοκρατικού κράτους της προηγμένης Δύσης, κινδυνεύουν σήμερα να χαθούν ολοσχερώς. Η Πολιτική φαίνεται να έχει χάσει εντελώς την «πρωτοκαθεδρία», οι Πολίτες αδυνατούν να κατανοήσουν τη σοβαρότητα αυτών που διαδραματίζονται, αφού παραμένουν ουσιαστικά απαθείς, ενώ το «Καρτέλ» ισχυροποιείται διαρκώς – μέσα από τις συχνότερες, πολύ πιο καταστροφικές κάθε φορά οικονομικές κρίσεις που προκαλεί.
Για αυτούς που ίσως αναρωτηθούν τι ακριβώς εννοούμε με τη λέξη «Καρτέλ», το παρακάτω χαρακτηριστικό, ελαφρά διαμορφωμένο κείμενο του Γάλλου συγγραφέα M. Grespy, αν και σε κάποιο βαθμό υπερβολικό, είναι αρκετά αποκαλυπτικό – έχει σχέση δε με την «σκιώδη» παγκόσμια διακυβέρνηση, ενώ περιγράφει σε ποιους ακριβώς χρωστάμε, σε τελική ανάλυση, όλοι εμείς: τα κράτη, οι ιδιώτες και οι επιχειρήσεις. Κατά τον ίδιο, χωρίς καμία αμφιβολία, η πραγματική εξουσία δεν ασκείται δυστυχώς από την Πολιτική, αλλά από τους διεθνείς τοκογλύφους-δανειστές, καθώς επίσης από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις – κυρίως βέβαια, από αυτές που ανήκουν στις επτά ισχυρότερες χώρες του πλανήτη (G7). Το κείμενο είναι το εξής:
“Νομίζετε ότι ο πρωθυπουργός έχει την παραμικρή εξουσία; Ξυπνήστε, η αληθινή εξουσία είναι το Καρτέλ! Είναι η Microsoft, η Google, η Nestle, η Coca Cola, η Wal–Mart, η Monsanto, η Toyota, η Siemens, η ΑΒΒ, η Exxon, η Shukori, η Morgan Stanley, η Deutsche Bank, η Royal Dutch Shell, η Astra Zeneca, η Sanofi–Aventis και όλες οι άλλες πολυεθνικές. Ορίστε, αυτή είναι η αληθινή κυβέρνηση του πλανήτη. Όταν συγκεντρώνονται κάθε τρείς μήνες στο Μπίσκο Κέι, οι «προτάσεις συντονισμού», στις οποίες συμφωνούν, είναι πολύ πιο σημαντικές από όλα τα κυβερνητικά διατάγματα. Προτάσεις….. Είναι για γέλια.
Πρόκειται για εκτελεστικές αποφάσεις, μπροστά στις οποίες όλοι υποκλίνονται – ακόμη και η Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου, η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ, η ΕΕ, η Ιαπωνία, η Γερμανία και οι Η.Π.Α. Και εσύ το ξέρεις και εγώ το γνωρίζω……. είναι κοινό «μυστικό». Η Πολιτική; Ας γελάσω. Ξέρετε τι μου θυμίζουν όλοι αυτοί, όταν βγαίνουν από τα υπουργικά συμβούλια; Πιγκουίνους που χειροκροτούν άλλους πιγκουίνους, επάνω σε πάγο που λιώνει. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί να θέλει κανείς να συμμετάσχει σε αυτήν την απίστευτη παρωδία, επιλέγοντας την Πολιτική για να κάνει την καριέρα του” (πηγή).
Εν τούτοις, έχοντας την άποψη ότι, η εξέλιξη δεν είναι ποτέ γραμμική, ενώ ακόμη και οι πλέον σωστά οργανωμένες συνωμοσίες σπάνια επιτυγχάνουν το στόχο τους, θεωρούμε ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει – με την ελπίδα της «αλλαγής πορείας», έστω την τελευταία στιγμή, να παραμένει αμετακίνητη στη θέση της. Η ανοχή έχει τα όρια της, η αδιαμαρτύρητη υποταγή στους κυρίαρχους του σύμπαντος επίσης, ενώ δεν είναι δυνατόν να έχουν αδρανοποιηθεί εντελώς, να έχουν εξουδετερωθεί καλύτερα όλοι οι υγιείς, ανθρώπινοι «μηχανισμοί» αντίδρασης, αντίστασης και αυτοπροστασίας. Περαιτέρω τα εξής:
Καπιταλισμός και Δημοκρατία
Ο δυτικός μονοπωλιακός καπιταλισμός λειτουργεί, τρέφεται καλύτερα, από τη μη ισορροπημένη κατανομή των εισοδημάτων – η οποία προέρχεται από το συνεχές, αχόρταγο κυνήγι διαρκώς μεγαλύτερων κερδών από τις επιχειρήσεις, ανεξάρτητα από τη ζημία που προκαλούν στους ανταγωνιστές τους ή/και στους υπόλοιπους «κοινωνικούς εταίρους». Αναπτύσσεται δε κυρίως με τη βοήθεια της δημιουργικής καταστροφής (Schumpeter) – όπου το εκάστοτε καινούργιο (ο νέος επιχειρηματίας, οι σύγχρονοι μέθοδοι παραγωγής, διανομής κλπ), καταστρέφει ολοκληρωτικά το παλαιό, παίρνοντας τη θέση του. Επί πλέον, προκαλεί σκόπιμα ανεργία, αφού μόνο έτσι έχει τη δυνατότητα περιορισμού του κόστους – μέσω της «ανταγωνιστικής συμπίεσης» των αμοιβών των εργαζομένων.
Εκτός αυτού ο συγκεκριμένος καπιταλισμός, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με την οικονομία της ελεύθερης αγοράς, είναι από τη φύση του επεκτατικός. Είναι υποχρεωμένος δηλαδή, αφενός μεν να υποδουλώνει άλλα κράτη στρατιωτικά (συμβατικός πόλεμος) όπως οι Η.Π.Α. το Ιράκ, ή οικονομικά (μερκαντιλισμός) όπως η Γερμανία την Ελλάδα, αφετέρου να αυξάνει συνεχώς το μέγεθος κάποιων ιδιωτικών επιχειρήσεων, με απώτερο σκοπό τη «μονοπώληση» των επί μέρους επιχειρηματικών κλάδων – με τη βοήθεια των οικονομικών κρίσεων, τις οποίες βιώνουμε ανά δέκα περίπου έτη. Έτσι, μονοπωλώντας δηλαδή τις αγορές, εξασφαλίζει τόσο τη μη ισορροπημένη αναδιανομή των εισοδημάτων προς όφελος των ιδιοκτητών κεφαλαίων, όσο και τον περιορισμό του κόστους παραγωγής – σε συνδυασμό με την ορθολογική επένδυση των κερδών (της υπεραξίας).
Στα πλαίσια αυτά πολλοί θεωρούν πως η μεγαλύτερη απειλή για τον καπιταλισμό είναι ο ίδιος ο εαυτός του, αφού περιορίζει συνεχώς το εισόδημα των μαζών, οπότε τη ζήτηση στην οποία στηρίζεται και κερδίζει, τις επενδύσεις που προϋποθέτουν αυξημένη ζήτηση κοκ. – υπενθυμίζοντας πως τις τελευταίες δεκαετίες μειώνεται συνεχώς το πραγματικό εισόδημα των εργαζομένων και αυξάνονται τα κέρδη των επιχειρήσεων (γράφημα), μεταξύ άλλων με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να καλύπτουν τη διαφορά με δάνεια, οπότε κλιμακώνονται συνεχώς τα χρέη. Εύλογα συμπεραίνει λοιπόν κανείς ότι, όλα αυτά έχουν ημερομηνία λήξης – πόσο μάλλον όταν η πτώση των μισθών και ο περιορισμός των επενδύσεων μειώνουν την παραγωγικότητα των εργαζομένων, οπότε πρόκειται ουσιαστικά για μία διαδικασία που είναι αδύνατον να συνεχιστεί.
Από την άλλη πλευρά η κοινοβουλευτική δημοκρατία, αν και για κάποιο χρονικό διάστημα μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος της πλειοψηφίας των Πολιτών, δεν έχει τη δυνατότητα να το εξασφαλίσει μακροπρόθεσμα, μέσα στα πλαίσια ενός καπιταλιστικού συστήματος – πόσο μάλλον του ακραία νεοφιλελεύθερου σημερινού. Ο κοινωνικός καπιταλισμός λοιπόν, όπως τουλάχιστον λειτουργούσε στη Δύση, είναι ένα σύστημα περιορισμένης διάρκειας – αφού δεν μπορεί να επιλύσει ούτε το πρόβλημα της αναδιανομής εισοδημάτων, ούτε τη μάστιγα της ανεργίας. Το χρονικό διάστημα δε που μπορεί να υπάρξει, είναι σε άμεση σχέση με το ύψος των χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών, τα οποία συσσωρεύονται σε μία κοινωνία.
Ειδικότερα, το εκάστοτε κόμμα σε μία κοινοβουλευτική δημοκρατία εγκαθίσταται στην εξουσία, μέσα σε ένα καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα, αφού καταφέρει να εξασφαλίσει μεθοδικά την υποστήριξη των περισσοτέρων κοινωνικών ομάδων. Η μέθοδος τώρα, με τη βοήθεια της οποίας το κόμμα ανέρχεται και παραμένει στην κυβέρνηση μίας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (εναλλάσσονται συνήθως δύο αντιπολιτευόμενα κόμματα εξουσίας – κάποιες φορές με τη βοήθεια μικρότερων «δορυφόρων»), είναι η δημιουργία χρεών.
Συνεχίζοντας, το κόμμα εξουσίας, πάντοτε μέσα στα πλαίσια μίας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, για να μπορεί να εξασφαλίζει την ψήφο των ασθενέστερων εισοδηματικών τάξεων, είναι υποχρεωμένο να περιορίζει τους φόρους, καθώς επίσης να τους προσφέρει κάθε είδους «διευκολύνσεις» – με τη μορφή των κοινωνικών παροχών, της προσφοράς θέσεων εργασίας στο δημόσιο κλπ.
Από την άλλη πλευρά επειδή έχει επίσης ανάγκη τόσο την ψήφο, όσο και την οικονομική ή λοιπή ενίσχυση των ισχυρότερων εισοδηματικών τάξεων, ειδικά των επιχειρηματιών και αυτών που επηρεάζουν την κοινή γνώμη (ΜΜΕ κλπ), είναι επίσης υποχρεωμένο να περιορίζει τους δικούς τους φόρους – όπως και να τους προσφέρει «διευκολύνσεις», οι οποίες έχουν σχέση με την ανάπτυξη των δραστηριοτήτων τους.
Ταυτόχρονα έχοντας την ανάγκη ενός μεγάλου και δαπανηρού κομματικού μηχανισμού, ο οποίος χρηματοδοτείται μόνο εν μέρει από τους «εθνικούς» επιχειρηματίες, είναι επίσης «υποχρεωμένο» (αφορά τις μικρότερες χώρες) να «διαφθείρεται» από τα ξένα μονοπώλια, τα οποία του εξασφαλίζουν την υπόλοιπη χρηματοδότηση – κυρίως δια μέσου της συνήθους υπερτιμολόγησης των κρατικών προμηθειών.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν όλα τα κόμματα εξουσίας μίας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η οποία λειτουργεί μέσα σε ένα καπιταλιστικό οικονομικό πλαίσιο, είναι εκ φύσεως «υποχρεωμένα» να κάνουν μεγάλες «παραχωρήσεις» στους εκλογείς τους, να λειτουργούν με αδιαφάνεια, να διαπλέκονται και να διαφθείρονται – με αποτέλεσμα να μην μπορούν εκ των πραγμάτων να διαχειρίζονται σωστά τα δημόσια οικονομικά.
Εκτός αυτού δημιουργείται σταδιακά στο κράτος ένα παρακράτος, από τη διαπλοκή και τη διαφθορά της πολιτικής με την οικονομική εξουσία, καθώς επίσης με τα ΜΜΕ που διευρύνουν τις δραστηριότητες τους κυρίως σε τομείς εξαρτώμενους από τις κυβερνήσεις (δημόσια έργα κλπ.) – όπου τότε αναρωτιούνται οι Πολίτες με αφέλεια «ποιός κυβερνάει αυτή τη χώρα». Δεν συνειδητοποιούν λοιπόν πως ο μηχανισμός της διαφθοράς, ο οποίος είναι διακομματικός, έχει αναλάβει πλέον τα ηνία, οπότε η ψήφος τους και η Δημοκρατία τους, έτσι όπως τα φαντάζονται ουτοπικά, έχουν πλέον εξουδετερωθεί – ενώ ο πολιτικός βίος παίρνει μία τέτοια «γκανγκστερική» μορφή που δεν επιτρέπει την πρόσβαση σε έντιμα και ανιδιοτελή μέλη της κοινωνίας που χαρακτηρίζονται ως αιθεροβάμονες.
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)
