.
Το ΔΝΤ και η άνοδος της Κίνας
Όπως συνηθιζόταν, το ΔΝΤ επενέβη με πυροσβεστικά δάνεια, για να διατηρήσει την εξυπηρέτηση των χρεών στους ξένους πιστωτές των χωρών της περιοχής – συνδεδεμένα φυσικά με σκληρά μέτρα λιτότητας, τα οποία ήταν γνωστά από τα αντίστοιχα στα κράτη της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής τις δεκαετίες του 1980 και 1990.
Για τη στήριξη των νομισμάτων τους επέβαλλε την άνοδο των επιτοκίων, η οποία στραγγάλισε τις οικονομικές τους δραστηριότητες, επιδεινώνοντας την ύφεση – ενώ τις υποχρέωσε να μειώσουν δραστικά τις δημόσιες δαπάνες και να αυξήσουν τους φόρους, ανοίγοντας τις αγορές τους στις εισαγωγές και απελευθερώνοντας την κυκλοφορία των κεφαλαίων, παρά το ότι αυτές ακριβώς οι συνθήκες ήταν η αιτία της κρίσης τους. Υπενθυμίζουμε εδώ τα εξής:
“Τα πρώτα δάνεια δόθηκαν, σε συμφωνία με το ΔΝΤ, με την προϋπόθεση να χρησιμοποιηθούν από τις κυβερνήσεις της Ινδονησίας, της Ταϊλάνδης και της Ν. Κορέας, για την εξόφληση των ξένων κερδοσκόπων. Αμέσως μετά, αφού εξοφλήθηκαν δηλαδή οι «δυτικοί» κερδοσκόποι, ακολούθησε η «θεραπεία-σοκ» – με την υποχρέωση των τοπικών πληθυσμών σε μία καταστροφική υφεσιακή πολιτική λιτότητας άνευ προηγουμένου.
Οι μισθοί κατακρεουργήθηκαν, οι δαπάνες για την Υγεία, την Παιδεία κλπ. περιορίσθηκαν στο ελάχιστο και τα δάνεια προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις σταμάτησαν σχεδόν εξ ολοκλήρου – όπως ακριβώς συμβαίνει στην πατρίδα μας, τα τελευταία χρόνια.
Από τη Ν. Κορέα μέχρι την Ινδονησία, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων έχασαν τις θέσεις απασχόλησης τους, οδηγούμενοι στην ανεργία – ενώ απαγορεύθηκε στα κράτη να προσφέρουν οποιουδήποτε είδους βοήθεια στους πληγέντες Πολίτες τους. Πολλά σχολεία έκλεισαν, τα φάρμακα στα νοσοκομεία τελείωσαν, οι άνθρωποι πέθαιναν στους δρόμους, η εγκληματικότητα ξεπέρασε ακόμη και την πιο νοσηρή φαντασία, ενώ η πείνα και η έλλειψη τροφής έφτασαν στο απροχώρητο.
Ένας ολόκληρος τομέας της μεσαίας τάξης, η οποία ανήκε στους κερδισμένους της προηγούμενης δεκαετίας, έπαψε πια να υπάρχει – με οδυνηρά επακόλουθα για τις τοπικές κοινωνίες και τη δημοκρατία. Όπως πάντα, αυτοί που πλήρωσαν τα περισσότερα ήταν τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα, ενώ η λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας (ακίνητα, οικόπεδα κλπ), μέσω της υπερβολικής φορολόγησης, όπως συμβαίνει σήμερα στον ευρωπαϊκό Νότο, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.
Πολλές κοινωφελείς επιχειρήσεις «αποκρατικοποιήθηκαν», καταλήγοντας στην ιδιοκτησία των ξένων πολυεθνικών σε τιμές ευκαιρίας, το κόστος ζωής εκτινάχθηκε στα ύψη, ενώ η δημόσια περιουσία περιήλθε στα χέρια των εισβολέων – πάντοτε με νομιμοφανείς, απόλυτα διαφανείς διαδικασίες.
Η επέλαση του ΔΝΤ δεν είχε τελικά να ζηλέψει τίποτα, σε σχέση με τη διεξαγωγή ενός συμβατικού πολέμου – αφού άφησε ανθρώπινα ερείπια στο πέρασμα της και κοινωνίες που δεν πρόκειται ποτέ να συνέλθουν, από το σοκ της απόλυτης εξαθλίωσης και της καταστροφής. Σε κάθε περίπτωση, οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής της Ασίας δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουν τα βασανιστήρια που υπέστησαν από τους αιμοχαρείς μισθοφόρους των τοκογλύφων – οι οποίοι δεν έχουν κανενός είδους ηθικούς φραγμούς, όταν «εκτελούν» τις απίστευτες εντολές της «σκιώδους» ηγεσίας τους” (πηγή).
.
Διδασκόμενες τώρα οι χώρες αυτές από την πικρή εμπειρία τους με το ΔΝΤ, δημιούργησαν σε συνεργασία με την Κίνα και την Ιαπωνία ένα ειδικό επενδυτικό κεφάλαιο, για εποχές ανάγκης, ύψους 240 δις $ – με αντικείμενο την παροχή βραχυπρόθεσμων δανείων στα 13 μέλη του, σε περιπτώσεις κρίσεων. Το κεφάλαιο αυτό, το οποίο δεν θεωρείται επίσημα ως ανταγωνιστικό του ΔΝΤ, δεν έχει ακόμη δραστηριοποιηθεί – ενώ, όταν η Ινδονησία αντιμετώπισε προβλήματα στην εξυπηρέτηση των χρεών της μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2007, βοηθήθηκε από την Κίνα και την Ιαπωνία, επειδή το κεφάλαιο δεν ήταν ακόμη έτοιμο να τη στηρίξει.
Έκτοτε το 10% των εξαγωγών της Ινδονησίας οδηγούνται στην Κίνα, με την οποία πριν από 20 χρόνια δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου εμπορικές σχέσεις – με αποτέλεσμα σήμερα η Κίνα να αποτελεί έναν τόσο σημαντικό εταίρο της, όσο η Ιαπωνία και οι Η.Π.Α. Κάτι ανάλογο ισχύει επίσης για την Ταϋλάνδη, τη Μαλαισία και τη Ν. Κορέα – ενώ σήμερα (2015) οι εξαγωγές των χωρών της ASEAN οδηγούνται κατά 11,4% στην Κίνα, κατά 10,9% στις Η.Π.Α., κατά 10,8% στην ΕΕ, καθώς επίσης κατά 9,6% στην Ιαπωνία. Τόσο οι Η.Π.Α. δε, όσο και η ΕΕ έχουν εμπορικά ελλείμματα με τα κράτη της ASEAN – με το ειδικό βάρος της Κίνας να αυξάνεται συνεχώς.
Ολοκληρώνοντας, οι εμπορικές συναλλαγές μεταξύ των χωρών της ASEAN αφορούν πλέον το 25% των συνολικών τους – ενώ έχουν ήδη δημιουργήσει μία ζώνη ελευθέρου εμπορίου, έχοντας ως πρότυπο την ΕΕ και σχεδιάζοντας την περαιτέρω ενοποίηση τους με ανάλογους θεσμούς. Με τον τρόπο αυτό επιδιώκουν την ανεξαρτησία τους από τη δυτική Τριάδα (Η.Π.Α., ΕΕ και Ιαπωνία), από τις παλαιότερες αποικιοκρατικές δυνάμεις δηλαδή, έχοντας υποφέρει τα πάνδεινα στο παρελθόν – ειδικά από το ΔΝΤ, καθώς επίσης από τα αχόρταγα αμερικανικά κερδοσκοπικά κεφάλαια.
Επίλογος
Η ιστορία διδάσκει ότι, καμία χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει μόνη της για μεγάλα χρονικά διαστήματα – ούτε καν οι πολύ μεγάλες, όπως η Κίνα και οι Η.Π.Α. Απαιτούνται επομένως συνεργασίες, όπως στο παράδειγμα της Ασίας – γεγονός που σημαίνει ότι, η ΕΕ είναι απαραίτητη για όλα τα ευρωπαϊκά κράτη.
Εν τούτοις υπάρχει πρόβλημα, όταν κάποιο από τα μεγαλύτερα κράτη που συμμετέχουν σε μία τέτοια ένωση θέλει να μετατρέψει σε αποικίες του τα υπόλοιπα, με τη χρήση οικονομικών όπλων – όπως στο παράδειγμα της Γερμανίας που επιδιώκει να ηγηθεί μίας πρωσικής Ευρώπης (ανάλυση), καταλύοντας την εθνική ανεξαρτησία και απομυζώντας τους εταίρους της.
Σε μία τέτοια περίπτωση η λύση δεν είναι η απομόνωση του κράτους αυτού, κρίνοντας επίσης από την ιστορία – όπου η απομόνωση της Γερμανίας ήταν ουσιαστικά η αιτία του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Η λύση είναι ο συνετισμός του, ο οποίος όμως είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί – κάτι που πρόκειται να μας προβληματίσει πολύ σοβαρά στο μέλλον.
