.
Photo: Peter Schrank, Economist
Οποιοσδήποτε θέλει να κυβερνάει, πρέπει πριν από κάθε τι άλλο να εμπιστεύεται τη συλλογική σοφία, αυτά δηλαδή που θέλουν οι Πολίτες – οπότε είναι υποχρεωμένος να τα ανακαλύψει και στη συνέχεια να κρίνει εάν είναι ο ίδιος σε θέση να τα εφαρμόσει, έχοντας πλήρη γνώση της κατάστασης της χώρας, καθώς επίσης των δυνατοτήτων της τη δεδομένη στιγμή.
.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
“Πού θα καταλήξουμε εάν δεν αλλάξουμε; Εάν συνεχίσουμε να ακολουθούμε τις εντολές της καγκελαρίου; Εκεί που κατέληξαν οι πάμπλουτες χώρες της Λατινικής Αμερικής την πρώτη αποικιοκρατική εποχή: όπου οι νέοι ιδιοκτήτες τους έβαζαν τους ιθαγενείς να εργάζονται μέρα-νύχτα έναντι πινακίου φακής, παρακολουθώντας τους με τα μαστίγια για να παράγουν όσο το δυνατόν περισσότερο πλούτο για τους ίδιους” (πηγή).
.
Ανάλυση
Η Ελλάδα, επτά ακριβώς χρόνια μετά την ανακοίνωση της υπαγωγής της στο ΔΝΤ την Κυριακή 2 Μαΐου του 2010, ευρίσκεται σε πολύ χειρότερη θέση – οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά. Έχοντας βιώσει κυριολεκτικά μία οδυνηρή τραγωδία, μοναδική στην ιστορία για μία χώρα σε εποχή ειρήνης, συνεχίζει την πορεία της προς την καταστροφή και το χάος, χωρίς καμία προοπτική να το αποφύγει – παρά το ότι (ή ίσως λόγω του ότι) της επιβλήθηκαν δημοσιονομικά μέτρα ύψους συνολικά 70 δις €.
Σε αυτά τα επτά χρόνια της οδύνης, περιορίσθηκε το ΑΕΠ της κατά περίπου 65 δις € (άρα λείπουν σήμερα ετήσια έσοδα του δημοσίου άνω των 20 δις €!), χρεοκόπησαν δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, μειώθηκαν οι καταθέσεις σχεδόν κατά 130 δις €, δαπανήθηκαν άνω των 40 δις € για να διασωθούν οι τράπεζες χωρίς αποτέλεσμα, αφού τελικά χάθηκαν τα χρήματα και αφελληνίσθηκαν, δημιουργήθηκαν 800.000 νέοι άνεργοι κοκ.
Την ίδια στιγμή το μη εξυπηρετούμενο ιδιωτικό χρέος, από αμελητέο το 2010 έχει εκτοξευθεί στα ύψη, ενώ το δημόσιο ως προς το ΑΕΠ επίσης – από 127% το 2009 στο 179% σήμερα. Σε απόλυτο μέγεθος βέβαια η αύξηση δεν είναι τόσο τραγική, αφού από 300 δις € το 2009 έφτασε στα 325 δις € περίπου σήμερα – επειδή η ποσοστιαία αύξηση οφείλεται στην κατάρρευση του ΑΕΠ, ενώ μεσολάβησε το PSI με το οποίο μειώθηκε το χρέος θεωρητικά κατά 138 δις €, με τελικό όφελος όμως για τη χώρα της τάξης των 50 δις €.
Έναντι αυτής της εγκληματικής συμφωνίας η Ελλάδα έχασε όλα της τα διαπραγματευτικά χαρτιά, χρεοκόπησαν οι τράπεζες και τα ασφαλιστικά της ταμεία, ενώ παρέδωσε κυριολεκτικά τα κλειδιά της στους δανειστές – οπότε δεν υπήρξε ουσιαστικά κανένα όφελος, αλλά μόνο τεράστιες ζημίες, για τις οποίες πρέπει ασφαλώς να τιμωρηθούν οι ένοχοι (άρθρο).
Εν τούτοις, παρά τη βιβλική καταστροφή που έχουν προκαλέσει τα μνημόνια στην Ελλάδα (ανάλυση), καθώς επίσης παρά την αποδοχή των «λαθών» εκ μέρους του ΔΝΤ, συνεχίζουν να εφαρμόζονται, με τη λήψη μέτρων ακόμη και μετά τη λήξη του τρίτου μνημονίου στα μέσα του 2018 – από μία κυβέρνηση που δεν τήρησε καμία προεκλογική της δέσμευση, που οφείλει να δικαστεί για εσχάτη προδοσία τουλάχιστον επειδή δεν σεβάσθηκε το δημοψήφισμα και που υπέγραψε την πλέον αποικιοκρατική συμφωνία στην παγκόσμια ιστορία μαζί με τα άλλα κόμματα, χωρίς καμία ντροπή.
Παράλληλα η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει τίποτα άλλο να προτείνει στους Έλληνες, εκτός από την ίδια δηλητηριώδη συνταγή των μνημονίων, ισχυριζόμενη πως εάν αλλάξουν κάποια συστατικά της (άλλο μείγμα πολιτικής) θα πάψει να είναι θανατηφόρα – θεωρώντας προφανώς ότι απευθύνεται σε ηλιθίους Πολίτες, οι οποίοι δεν γνωρίζουν ούτε καν τις βασικές αρχές της οικονομίας, ενώ δεν έχουν μάθει απολύτως τίποτα από την κρίση.
Ανεξάρτητα τώρα από όλα αυτά θεωρούμε αυτονόητο το ότι, οποιοσδήποτε θελήσει να κυβερνήσει μία χώρα χωρίς ιδιοτελείς σκοπιμότητες και όχι για τη νομή της εξουσίας, πρέπει πριν από κάθε τι άλλο να εμπιστεύεται τη συλλογική σοφία – αυτά δηλαδή που επιθυμούν οι Πολίτες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία.
Επομένως, είναι υποχρεωμένος να τα ανακαλύψει και στη συνέχεια να κρίνει εάν είναι ο ίδιος σε θέση να τα εφαρμόσει έχοντας πλήρη γνώση της κατάστασης της χώρας, καθώς επίσης των δυνατοτήτων της τη δεδομένη στιγμή – να είναι δηλαδή «λαϊκιστής» με τη σωστή έννοια του όρου, όπου οι πράξεις του πηγάζουν μεν από την πρόθεση του να εκφράσει επακριβώς το «λαό», αλλά με γνώμονα τα συμφέροντα του «λαού» και όχι τα δικά του.
Εάν δε οι επιθυμίες του «λαού» δεν είναι ρεαλιστικές, τότε οφείλει να τον ενημερώσει, προτείνοντας του εναλλακτικές λύσεις – σε καμία περίπτωση να τον παραπλανήσει, εκμεταλλευόμενος τυχόν άγνοια με γνώμονα το ιδιοτελές του συμφέρον. Εάν νομίζει πάντως πως γνωρίζει ο ίδιος καλύτερα από τη συλλογική βούληση τις επιθυμίες των κοινωνιών που θέλει να υπηρετεί και όχι να τον υπηρετούν, μάλλον κάνει λάθος – εκτός εάν είναι σε θέση να το τεκμηριώσει, πείθοντας έντιμα και ορθολογικά. Στα πλαίσια αυτά, έχουμε την άποψη πως οι Πολίτες σήμερα (θεωρούμε μη δόκιμη τη λέξη «λαός» στις σύγχρονες κοινωνίες), θέλουν κυρίως τα εξής:
(1) Την αποκατάσταση της Δημοκρατίας: Οι Έλληνες, μετά τις συνεχείς προδοσίες των κυβερνήσεων τους, τη διαφθορά, τη διαπλοκή και όλα τα υπόλοιπα, έχουν πάψει πια να εμπιστεύονται την αντιπροσωπευτική δημοκρατία – ενώ γνωρίζουν πως το Σύνταγμα έχει κακοποιηθεί σε τρομερό βαθμό από τους πολιτικούς, έτσι ώστε να εξυπηρετεί μόνο τα προσωπικά τους συμφέροντα (άρθρο). Επιθυμούν λοιπόν να αλλάξει ριζικά (άρθρο), έτσι ώστε να τους προστατεύει στο μέλλον από εκείνες τις ολιγαρχικές συμμορίες που νέμονται την εξουσία – κάτι που προϋποθέτει τα εξής:
(α) Πρέπει να εκλέγουν εκείνο το κόμμα που συμπεριλαμβάνει στο πρόγραμμα του αυτά που νομίζουν ως σωστά – έχοντας τους πείσει με τα στελέχη του ότι, είναι σε θέση να τα εφαρμόσει.
(β) Πρέπει να το ελέγχουν καθημερινά μέσω άλλων, πραγματικά ανεξάρτητων και δίκαιων Θεσμών – όπως θα ήταν ένα Συνταγματικό Δικαστήριο ή μία κρατική Κεντρική Τράπεζα σε θέματα της οικονομίας.
(γ) Πρέπει να είναι σε θέση να το ανακαλούν, όταν δεν τηρεί το πρόγραμμα, καθώς επίσης τις δεσμεύσεις του ή/και είναι ανίκανο να το κάνει – να αλλάζουν δηλαδή την κυβέρνηση με νέες εκλογές, χωρίς να έχει λήξει η θητεία της, αφού διαφορετικά δεν διαθέτει μία χώρα δημοκρατία, αλλά ολιγαρχία (στην Ελλάδα σήμερα έχουμε δικτατορία περιορισμένης χρονικής διάρκειας, αφού ο εκάστοτε πρωθυπουργός μπορεί κυριολεκτικά να κάνει ότι θέλει, χωρίς να ρωτάει κανέναν).
(δ) Πρέπει να το τιμωρούν όταν δεν τηρεί το πρόγραμμα του προκαλώντας τους ζημίες, όταν τους προδίδει εκτελώντας τις εντολές ξένων όπως συμβαίνει σήμερα, όταν διαπλέκεται, διαφθείρεται, πλουτίζει παράνομα κοκ. – όπου η τιμωρία δεν είναι ασφαλώς η μη επανεκλογή του, αλλά αυτή που ισχύει για όλους τους Πολίτες: ποινική και αστική.
Ολοκληρώνοντας, εάν κατοχυρώνονταν θεσμικά αυτές οι ελάχιστες προϋποθέσεις, τότε πολύ δύσκολα θα είχε το θράσος ένας ανίκανος ή/και ιδιοτελής πολιτικός να διεκδικήσει την εξουσία – όπως συμβαίνει σήμερα, όπου όχι μόνο η παραπλάνηση των Πολιτών δεν τιμωρείται, αλλά ούτε καν η προδοσία, ο χρηματισμός, η διαπλοκή, η διαφθορά κλπ.
(2) Την ανάκτηση της εθνικής τους κυριαρχίας: Προφανώς είναι απαράδεκτο να διοικεί την Ελλάδα η Τρόικα με την ελληνική κυβέρνηση ως πιόνι της – καθώς επίσης να ελέγχουν/κατέχουν ξένοι ολόκληρο το κυκλοφοριακό σύστημα της οικονομίας: τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, το Υπουργείο Οικονομικών, το ΤΑΙΠΕΔ, την Τράπεζα της Ελλάδας, καθώς επίσης τις τέσσερις μεγάλες εμπορικές τράπεζες.
Εύλογα δε οι Έλληνες φοβούνται πως οι ξένοι θα αρχίσουν να μπαίνουν στα σπίτια τους, κλέβοντας τους ότι έχουν και δεν έχουν με διάφορες έωλες δικαιολογίες (φοροδιαφυγή κοκ.) χωρίς την προστασία του νόμου, θα αυξάνουν τα χαράτσια κατά το δοκούν όπως στην εποχή της τουρκοκρατίας, θα συνεχίσουν να μειώνουν μισθούς και συντάξεις, θα καταστρέψουν εντελώς το κοινωνικό κράτος, θα κατασχέσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία μέσω των εφοριών και των τραπεζών, θα πλειστηριάσουν τα σπίτια τους, θα υφαρπάξουν τη δημόσια περιουσία τους έναντι πινακίου φακής κοκ.
Ως εκ τούτου επιθυμούν πριν από κάθε τι άλλο την ανάκτηση της εθνικής τους κυριαρχίας, όσο και αν κοστίσει – θέτοντας σε δεύτερη μοίρα όλα τα υπόλοιπα, όπως είναι η διατήρηση του ευρώ, οι οδυνηρές συνέπειες μίας χρεοκοπίας, η περαιτέρω πτώση του βιοτικού τους επιπέδου κοκ.
(3) Την παραδειγματική τιμωρία όλων των υπευθύνων της χρεοκοπίας: Εν προκειμένω, οι Έλληνες επιθυμούν την αποκατάσταση του κοινού περί Δικαίου αισθήματος – αφού γνωρίζουν πολύ καλά πως για την τραγωδία που βιώνουν δεν είναι υπεύθυνοι μόνο οι ξένοι αλλά, κυρίως, οι πολιτικές τους ηγεσίες, πριν και μετά την εποχή των μνημονίων.
Αυτοί δηλαδή που διαφθειρόμενοι υπερχρέωσαν τη χώρα, καθώς επίσης εκείνοι που τη χρεοκόπησαν αργότερα – υπογράφοντας μνημόνια, υποκλινόμενοι δουλικά στην καγκελάριο, επιτρέποντας την κατάληψη της πατρίδας τους από την Τρόικα, παραπλανώντας τους με προεκλογικές δεσμεύσεις που δεν τηρήθηκαν ποτέ, προδίδοντας τους κοκ.
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)
