Τα νέα όπλα του πολέμου
Συνεχίζοντας η οικονομία, καθώς επίσης η διεθνής αλληλεξάρτηση, είναι τα νέα όπλα των πολέμων του μέλλοντος – με τις κυρώσεις να αποτελούν τα πραγματικά drones, επειδή επιτρέπουν τις επιθέσεις χωρίς να χρειάζεται η αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων. Όπως ακριβώς λοιπόν η αποστολή των drones είναι όλο και περισσότερο στοχευόμενη, χειρουργική κατά το διεθνή χαρακτηρισμό της, έτσι και οι κυρώσεις – οι οποίες μπορούν να εφαρμόζονται με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην γίνονται αντιληπτές από την πλειοψηφία των ανθρώπων.
Σε αντίθεση όμως με τα drones, οι κυρώσεις δεν είναι κάποιο αποκλειστικό όπλο της Δύσης ή των ισχυρών κρατών – αφού μπορούν να χρησιμοποιηθούν από όλες τις χώρες. Για παράδειγμα, όταν η Τουρκία κλείνει τα σύνορα της με την Αρμενία, την αποκόπτει ταυτόχρονα από τις δυτικές αγορές – προκαλώντας τεράστιες ζημίες στην οικονομία της.
Από την άλλη πλευρά, όταν η Ρωσία επέβαλλε κυρώσεις στην Τουρκία, διενεργήθηκε μία σύνοδος κορυφής της ΕΕ μαζί της, με θέμα τα μεταναστευτικά κύματα – κατά την οποία ο Τούρκος πρόεδρος χρησιμοποίησε το προσφυγικό όπλο, γα να αλλάξει τις σχέσεις ισχύος του με την Ευρώπη. Έτσι, μετατράπηκε από έναν ικέτη που περίμενε έξω από τις πύλες της Ευρώπης για να τον δεχθεί η καγκελάριος, σε έναν ισχυρό παίχτη – ο οποίος μπορεί να απαιτεί χρήματα, προνομιακή αντιμετώπιση και ευνοϊκές διευθετήσεις για τη χώρα του.
Παράλληλα, η Τουρκία κατηγορεί τη Ρωσία, ισχυριζόμενη ότι επιτίθεται συνειδητά εναντίον του άμαχου πληθυσμού της Συρίας. Επίσης ότι καταστρέφει σκόπιμα τις μη στρατιωτικές εγκαταστάσεις της χώρας, με στόχο να αυξήσει τις πιέσεις της τόσο στην ίδια, όσο και στην Ευρώπη – μέσω των προσφυγικών ροών που δημιουργεί, αφού οι Σύριοι εγκαταλείπουν μαζικά την πατρίδα τους, για να επιβιώσουν.
Περαιτέρω, σύμφωνα με μία πρόσφατη αμερικανική μελέτη (K. Greenhill), αυτού του είδους οι πολιτικές πιέσεις έχουν μεγάλη επιτυχία, ειδικά όταν ασκούνται εναντίον των φιλελεύθερων δημοκρατιών – επειδή οι δημοκρατίες θέλουν να υποστηρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, με αποτέλεσμα οι εκάστοτε κυβερνήσεις τους να συνθλίβονται μεταξύ της συγκεκριμένης στάσης τους, καθώς επίσης της δυσαρέσκειας του πληθυσμού τους.
Για παράδειγμα, η γερμανίδα καγκελάριος έχει χάσει ένα μεγάλο μέρος της εκλογικής της βάσης, επειδή τάχθηκε υπέρ των δικαιωμάτων των προσφύγων – ενώ σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες τα εθνικιστικά κινήματα αυξάνουν συνεχώς την επιρροή τους, εκμεταλλευόμενα το μεταναστευτικό πρόβλημα. Η ερευνήτρια έχει τεκμηριώσει τη χρήση του μεταναστευτικού όπλου μαζικής καταστροφής, σε περισσότερες από πενήντα περιπτώσεις τα τελευταία εξήντα χρόνια – με αυξητική τάση στη σημερινή εποχή.
Ένα επόμενο όπλο είναι οι διεθνείς οργανισμοί, τους οποίους δημιουργούν οι αναπτυσσόμενες χώρες, για να ενώσουν τις δυνάμεις τους – όπως η οικονομική ένωση της Ευρασίας υπό την ηγεσία της Ρωσίας, η οργάνωση συνεργασίας της Σαγκάης υπό την Κίνα, καθώς επίσης οι διάφοροι των BRICS.
Ακόμη και οι εμπορικοί δρόμοι, θαλάσσιοι και λοιποί, χρησιμοποιούνται πλέον για γεωπολιτικούς σκοπούς – θεωρούμενοι ως το φυσικό υλικό (Hardware) της παγκοσμιοποίησης, με το διαδίκτυο ως το λογισμικό της (Software). Οι φυσικές υποδομές δηλαδή, μαζί με τις εικονικές (virtual) υποδομές, χρησιμοποιούνται από τις αχόρταγες για δύναμη χώρες – με στόχο την αύξηση της ισχύος και της επιρροής τους.
Παράλληλα οι περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Γερμανία, η Βραζιλία, η Ν. Αφρική και η Νιγηρία, προσπαθούν να μετατρέψουν τις γειτονικές χώρες τους σε εξαρτημένες περιοχές τους – με τη βοήθεια των οικονομικών όπλων και των επιθέσεων, όπως στην περίπτωση της Γερμανίας με την Ευρωζώνη, με πολιορκητικό κριό το μη θεσμικά κατοχυρωμένο, δικής της επινόησης και ιδιοκτησίας Euro Group.
Ολοκληρώνοντας, η παλαιά τάξη πραγμάτων που επικρατούσε κατά την εποχή της πρώτης παγκοσμιοποίησης, κατέρρευσε επειδή τα ισχυρά κράτη του πλανήτη επέλεξαν την στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ τους. Εκατό χρόνια αργότερα, η νέα τάξη πραγμάτων στην δεύτερη εποχή της παγκοσμιοποίησης, απειλείται επίσης να καταρρεύσει, αλλά με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο: με την αποφυγή των στρατιωτικών συγκρούσεων, τις οποίες έχουν αντικαταστήσει τα νέα όπλα της εποχής.
.
Επίλογος
Σε όλες εκείνες τις περιοχές του πλανήτη, στις οποίες δεν έχει ακόμη αναδειχθεί μία ισχυρή περιφερειακή χώρα, ενώ οι μεγάλες δυνάμεις προσπαθούν να επιβάλουν τη δική τους επιλογή, έχουν δημιουργηθεί τρομοκρατικές οργανώσεις.
Για παράδειγμα στη Μέση Ανατολή, όπου ανταγωνίζονται μεταξύ τους το Ιράν, η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία, δραστηριοποιείται η ISIS – την οποία χρηματοδοτούν αφενός μεν οι Η.Π.Α., αφετέρου οι τοπικές δυνάμεις. Κάτι ανάλογο ισχύει στην Αφρική, με την ισλαμική τρομοκρατική οργάνωση Boko Haram που δρα στη Νιγηρία – επίσης με στόχο να ιδρύσει ένα μουσουλμανικό χαλιφάτο. Στη Νιγηρία συγκρούονται έμμεσα η Κίνα με τις Η.Π.Α. – με την πρώτη να έχει διενεργήσει σημαντικές επενδύσεις στον τομέα του πετρελαίου.
Οι συγκρούσεις τώρα των μεγάλων δυνάμεων, με τις στρατιωτικές επεμβάσεις σε ορισμένες χώρες, όπως στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη και στη Συρία, σε συνδυασμό με τις αντίστοιχες διαμάχες των περιφερειακών κρατών, καθώς επίσης με την τρομοκρατία, απειλούν να αποσταθεροποιήσουν πάρα πολλές χώρες – με αποτέλεσμα τη δημιουργία μαζικών μεταναστευτικών κυμάτων, με προορισμό την Ευρώπη (χάρτης μεταναστευτικών δρόμων).
.
.
Εάν η κατάσταση επιδεινωθεί, θα αποσταθεροποιηθούν επίσης χώρες μεγάλου πληθυσμού, όπως η Αίγυπτος – όταν την ίδια στιγμή εκατοντάδες χιλιάδες πεινασμένοι και τρομοκρατημένοι άνθρωποι συγκεντρώνονται στη Λιβύη και στην Αλγερία, με στόχο να εισβάλλουν στην Ευρώπη (κυρίως στην Ιταλία, στη Γαλλία και στην Ισπανία).
Στα πλαίσια αυτά, το βασικό πεδίο μάχης του τρίτου παγκοσμίου πολέμου, ο οποίος δεν θα διεξαχθεί με πυρηνικά όπλα όπως υπέθεταν πολλοί, αλλά με ασύμμετρα και υβριδικά, κυρίως με το προσφυγικό, φαίνεται πως θα είναι δυστυχώς ξανά η Ευρώπη – με την Ελλάδα στο επίκεντρο.
Ως εκ τούτου, η χώρα μας θα πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτική, όσον αφορά τη διαχείριση του μεταναστευτικού – αφού κινδυνεύει να μετατραπεί σε μία περιοχή συγκέντρωσης «πυρηνικών αποβλήτων» του προσφυγικού όπλου, κρίνοντας από την πρόσφατη απόφαση της ΕΕ να κλείσει το δρόμο των Βαλκανίων (πηγή).
