Οι επτά μεγαλύτερες οικονομικές πληγές του πλανήτη έχουν μολυνθεί σε τέτοιο βαθμό, όπου είναι πια αδύνατη η θεραπεία τους με τα γνωστά χάπια – γεγονός που σημαίνει ότι, απαιτείται επειγόντως η «εγχείρηση» τους στο χειρουργείο
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Η μία κεντρική τράπεζα μετά την άλλη χάνουν τον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ενώ η Ευρωζώνη ευρίσκεται προς της κατάρρευσης της – η οποία θα προκαλούσε ένα τρομακτικό χάος στις αγορές. Η μοναδική λύση για να αποφευχθεί η καταιγίδα των καταιγίδων, χωρίς να ξεσπάσει πόλεμος, είναι μία παγκόσμια διάσκεψη: με θέμα τη μαζική διαγραφή χρεών”.
.
Άρθρο
Αν και μας ενδιαφέρουν περισσότερο αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα, η οικονομία της οποίας ευρίσκεται σε κατάσταση επιθανάτιου ρόγχου, ενώ η κυβέρνηση δεν έχει καμία σχεδόν δυνατότητα να την επαναφέρει στη ζωή, δεν είναι λιγότερο σημαντικά τα προβλήματα στον υπόλοιπο πλανήτη – όπου ως βασικότερα θεωρούνται τα εξής:
.
(α) Η φούσκα των ομολόγων, η οποία αποτελεί το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα του χρηματοπιστωτικού συστήματος – η οποία το 2008, στο αποκορύφωμα της κρίσης, ανερχόταν στα 80 τρις $, έχοντας έκτοτε αυξηθεί στα 100 τρις $.
(β) Η αγορά των παραγώγων, η οποία χρησιμοποιεί τα ομόλογα ως βάση της (collateral), υπερβαίνοντας τα 555 τρις $ – χωρίς να γνωρίζει κανένας το πραγματικό της μέγεθος.
(γ) Πολλές μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, κυβερνήσεις, καθώς επίσης δήμοι, κάνουν χρήση των παραγώγων, τόσο για να εμφανίζουν πλαστά κέρδη, όσο και για να κρύβουν τα χρέη τους – μέσω των swaps. Κανένας δεν γνωρίζει την έκταση του συγκεκριμένου φαινομένου, το οποίο όμως έχει κλιμακωθεί μετά το 2008.
(δ) Οι επιχειρήσεις σήμερα είναι περισσότερο χρεωμένες, σε σχέση με το 2007, κρίνοντας από τα ομόλογα που εκδίδουν – τα οποία από 3,5 τρις $ έχουν φτάσει στα 7 τρις $.
(ε) Οι κεντρικές τράπεζες είναι μοχλευμένες σε επίπεδα μεγαλύτερα από αυτά που οδήγησαν τη Lehman Brothers στη χρεοκοπία – η Fed στο 78:1 (το ενεργητικό της είναι 78 φορές μεγαλύτερο από τα κεφάλαια της), όταν της Lehman Brothers ήταν στο 30:1.
(στ) Οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες έχουν χρησιμοποιήσει όλα τους τα όπλα χωρίς αποτέλεσμα, ενώ δεν γνωρίζουν πώς θα ξεφύγουν από τη μεγάλη παγίδα, στην οποία έχουν οδηγηθεί – πώς θα μειώσουν δηλαδή τον όγκο των Ισολογισμών τους, οι οποίοι είναι πλέον εκτός ελέγχου (γράφημα).
.
.
Τέλος, το νέο χρηματιστηριακό κραχ στην Κίνα, η οποία είναι εγκλωβισμένη σε μια τριπλή παγίδα (φούσκα ακινήτων, μετοχών και τραπεζών), αποτελεί το 7ο μεγάλο πρόβλημα του συστήματος – πόσο μάλλον εάν ο ρυθμός ανάπτυξης της πέσει κάτω από το 5% ετησίως, όπως ήδη υπολογίζεται.
.
Ο αμερικανικός και ο ευρωπαϊκός τραπεζικός τομέας
Περαιτέρω η Fed, πιστή στο δόγμα «Το πολύ βοηθάει πολύ», έχει εφοδιάσει στο παρελθόν τις αμερικανικές εμπορικές τράπεζες μέσω της αγοράς αξιόγραφων με «φρέσκα» κεντρικά χρήματα, ύψους 2.600 δις $. Στα πλαίσια αυτά, τα χρηματικά αποθέματα των τραπεζών στους λογαριασμούς που διατηρούν στην κεντρική, είναι μεγαλύτερα από τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις τους απέναντι στους πελάτες τους σε καθημερινή βάση – οι οποίες υπολογίζονται στα 1.700 δις $.
Ως εκ τούτου, όλες οι αμερικανικές τράπεζες είναι φερέγγυες – μπορούν δηλαδή να εξυπηρετούν τις υποχρεώσεις τους, οπότε έχουν ουσιαστικά «ανοσία» απέναντι στο ενδεχόμενο των τραπεζικών επιθέσεων (Bank runs).
Αντίθετα, η ΕΚΤ δεν έχει φροντίσει να προστατεύσει επαρκώς τις ευρωπαϊκές τράπεζες, έχοντας ξεκινήσει μία ανάλογη προσπάθεια τον Ιανουάριο – όταν ανακοίνωσε το πακέτο ποσοτικής διευκόλυνσης, ύψους 1.140 δις €. Εν τούτοις δεν είναι αρκετό, οπότε εύλογα υπολογίζουν αρκετοί ότι θα συνεχιστεί με επόμενα – ένα ενδεχόμενο που, μεταξύ άλλων, θα στήριζε σημαντικά τα χρηματιστήρια, ενώ τότε μόνο θα επέτρεπε τη χρεοκοπία μίας χώρας μέλους της, όπως η Ελλάδα.
Ειδικότερα, οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις των ευρωπαϊκών τραπεζών απέναντι στους πελάτες τους, σε καθημερινή βάση, ανέρχονται στα 5.400 δις € – με την έννοια πως αυτό το ποσόν θα μπορούσαν να αποσύρουν οι Ευρωπαίοι, σε μία και μόνο ημέρα (1.700 δις $ στις Η.Π.Α.).
Οι τράπεζες όμως διαθέτουν στους λογαριασμούς τους στην κεντρική μόλις 680 δις € – οπότε υπάρχει ένα τεράστιο κενό ρευστότητας, ύψους 4.720 δις €. Ως εκ τούτου, οι ευρωπαϊκές τράπεζες ευρίσκονται σε μία κατάσταση λανθάνουσας χρεοκοπίας, αφού δεν είναι καθόλου προστατευμένες απέναντι σε τυχόν τραπεζικές επιθέσεις, όπως οι αμερικανικές.
Επομένως, η ΕΚΤ θα πρέπει τουλάχιστον να συμπληρώσει το τεράστιο αυτό κενό, συνεχίζοντας να αγοράζει ομόλογα μέσω της «εκτύπωσης» νέων ευρώ. Εάν ακολουθήσει τώρα πιστά το δρόμο της Fed, η οποία έχει φροντίσει να διαθέτουν οι αμερικανικές τράπεζες 50% παραπάνω ρευστότητα από αυτή που καλύπτει τις καθημερινές υποχρεώσεις τους, θα αγοράσει ομόλογα της τάξης των 8.000 δις € – γεγονός που θα σήμαινε ότι, το συνολικό χρέος της Ευρωζώνης θα χρηματοδοτούταν κατά 85% με φρέσκα τυπωμένα χρήματα.
Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε προφανώς τα επιτόκια των ομολόγων προς το μηδέν – ενώ, συνοδευόμενο από τα αρνητικά επιτόκια, τα οποία έχει ήδη επιβάλλει η ΕΚΤ στις τράπεζες, θα είχε ως αποτέλεσμα να είναι πλέον αρνητικές οι αποδόσεις πολλών ομολόγων. Με απλά λόγια, οι επενδυτές θα πλήρωναν τόκο για να αγοράζουν ευρωπαϊκά ομόλογα, αντί να εισπράττουν – γεγονός όμως που θα οδηγούσε στη μαζική φυγή κεφαλαίων από το ευρώ, βυθίζοντας την ισοτιμία του στο ναδίρ.
Συνεχίζοντας, τα τεχνητά χαμηλά επιτόκια προκαλούν μεγάλες διαστρεβλώσεις, σε όλες τις αγορές – οπότε οι οικονομίες χάνουν ουσιαστικά την πυξίδα τους, με αποτέλεσμα η κατανάλωση, οι αποταμιεύσεις και οι επενδύσεις να μοιάζουν με μία τυφλή πτήση. Εύλογα λοιπόν «καίγονται» χρήματα ή διενεργούνται ζημιογόνες επενδύσεις – οπότε, όταν οι οικονομίες υπερβούν τα ανώτατα όρια τους, ξεσπάει η κρίση (άρθρο).
Στο σημείο αυτό οφείλουμε να γνωρίζουμε πως όταν τυπώνονται νέα χρήματα, όπως συμβαίνει ήδη στην Ευρωζώνη, οι μεγάλοι κερδισμένοι είναι αυτοί που τα λαμβάνουν πρώτοι – επειδή αγοράζουν όλα τα προϊόντα σε χαμηλές τιμές. Οι μεγάλοι χαμένοι είναι αυτοί που τα εισπράττουν είτε τελευταίοι, είτε καθόλου – αφού τότε οι τιμές των προϊόντων έχουν ήδη ακριβύνει, λόγω του πληθωρισμού που προκαλείται.
Σε κάθε περίπτωση, η ΕΚΤ θα συνεχίσει να αυξάνει την ποσότητα χρήματος, αφενός μεν για να σταθεροποιήσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αφετέρου για να μειώσει πληθωριστικά τα τεράστια συνολικά χρέη (δημόσια και ιδιωτικά) πολλών χωρών της Ευρωζώνης. Ελπίζουμε πάντως να μην συνεχίσει να κρατάει ομπρέλα η Ελλάδα, όταν θα βρέχουν ακόμη περισσότερα χρήματα.
