Όσο οι Έλληνες δεν συμμετέχουν οι ίδιοι στις βασικές αποφάσεις που αφορούν τη χώρα τους, ιδίως στον τρόπο που λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό τους σύστημα, δεν θα υπάρξει μέλλον – αφού θα συνεχίσουν να είναι άβουλοι σκλάβοι χρέους
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
.
“Εάν πιστεύει κανείς πως η Ελλάδα θα βρει ποτέ το δρόμο της εξόδου από την κρίση, επιστρέφοντας σε μία βιώσιμη ανάπτυξη, χωρίς να αλλάξει ριζικά η λειτουργία του τραπεζικού της συστήματος και χωρίς την ονομαστική διαγραφή μέρους των χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών, είναι δυστυχώς εκτός τόπου και χρόνου – θύμα άκρως επικίνδυνων ψευδαισθήσεων”.
.
Άρθρο
Όταν ακούει κανείς οικονομολόγους και οικονομικούς συντάκτες να ισχυρίζονται ότι, οι ελληνικές τράπεζες δεν μπορούν να δανείσουν την πραγματική οικονομία, επειδή έχουν χάσει τις καταθέσεις τους ή λόγω του ότι δεν εισπράττουν τα κόκκινα δάνεια τους, οπότε δεν έχουν χρήματα, τότε κατανοεί την αιτία της παντοδυναμίας των τραπεζών – οι οποίες, αφού διογκώθηκαν με γρήγορους ρυθμούς, έτσι ώστε τυχόν χρεοκοπία τους να απειλεί το σύστημα, μπορούν πλέον χωρίς κανέναν κίνδυνο να ιδιωτικοποιούν τα κέρδη τους, κοινωνικοποιώντας τις ζημίες.
Έχοντας τεκμηριώσει τώρα πολλές φορές ότι, οι τράπεζες δεν χρειάζονται χρήματα για να δανείσουν τους πελάτες τους (ανάλυση), θεωρούμε πως πρέπει να πάψει να κυκλοφορεί ο συγκεκριμένος μύθος – επειδή δεν βοηθάει καθόλου τις ανθρώπινες κοινωνίες, αλλά αποκλειστικά και μόνο το χρηματοπιστωτικό κλάδο, ο οποίος έχει πλέον αποθρασυνθεί εντελώς. Ο μη δανεισμός της πραγματικής οικονομίας εκ μέρους τους οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη μη ύπαρξη αξιόχρεων οφειλετών, μετά το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων – σε καμία περίπτωση στην αδυναμία τους.
Ειδικά όσον αφορά τις ελληνικές τράπεζες, θεωρούμε πως η ενίσχυση τους από το κράτος εις βάρος των Πολιτών, μέσω της επιβάρυνσης του δημοσίου χρέους, είναι εξαιρετικά μεγάλη – αφού έχουν λάβει 4,5 δις € για προνομιούχες μετοχές, 127,3 δις € με τη μορφή εγγυήσεων, 10,5 δις € με τη μορφή ειδικών τίτλων και ενισχύσεων, μία σειρά εγγυήσεων που δόθηκαν για να πάρουν δάνεια από την ΕΚΤ, 18 δις € με το PSI, 25,5 δις € το 2014 για την τότε κεφαλαιοποίηση τους, καθώς επίσης τα χρήματα για τη νέα αύξηση των κεφαλαίων τους σήμερα.
Συνολικά λοιπόν πάνω από 200 δις €, τα οποία υπερβαίνουν κατά πολύ τα 107 δις € των σημερινών επισφαλειών τους (κόκκινα δάνεια), σε σύνολο 207 δις € δανείων (52,7%) – ενώ το μεγαλύτερο μέρος της παλαιότερης κεφαλαιοποίησης τους χάθηκε, παρά το ότι οι κυβερνήσεις μας καθησύχαζαν πως θα αποκομίσουν κέρδη από τη συμμετοχή του κράτους, μετά την πώληση των μετοχών του, μειώνοντας το δημόσιο χρέος.
Από τα παραπάνω ποσά, τα 48 δις € περίπου (4,5+18+25,5) επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος, επεξηγώντας τη συνεχή αύξηση του παρά την πολιτική λιτότητας – ενώ, εάν δεν πληρωθούν από τις τράπεζες οι εγγυήσεις, θα κληθεί ο εγγυητής (το κράτος) να τις εξοφλήσει, οπότε η κυβέρνηση είναι ουσιαστικά «καταναγκασμένη» να τις στηρίζει συνεχώς, για να αποφύγει τα χειρότερα.
Το γεγονός τώρα ότι, το μερίδιο του κράτους στις τράπεζες θα μειωθεί κάτω από το 30%, επειδή η συμμετοχή του στη νέα κεφαλαιοποίηση θα είναι, εάν, πολύ μικρή, με αποτέλεσμα να αφελληνισθούν οι μεγάλες τράπεζες, καταλήγοντας στα χέρια των ξένων, δεν είναι ότι καλύτερο – πόσο μάλλον αφού πολλά από τα κόκκινα δάνεια τους έχουν πουληθεί ήδη στα κερδοσκοπικά κεφάλαια, τα οποία θα χρησιμοποιήσουν πολύ επιθετικές μεθόδους για την είσπραξη τους.
Κατά την άποψη μας, πρόκειται για μία πραγματική ληστεία, στο φως της ημέρας, με την ανερυθρίαστη χρήση εκβιαστικών διλημμάτων, αφού ουσιαστικά οι τράπεζες λένε σιωπηλά στο δημόσιο πως είτε τις στηρίζει, είτε θα χρεοκοπήσουν – με αποτέλεσμα να χάσει αυτό τις εγγυήσεις του, οι καταθέτες τις αποταμιεύσεις τους, ενώ η κυβέρνηση τους εκλογείς της.
Οι Πολίτες δε βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να διασώζουν συνεχώς τις τράπεζες, έτσι ώστε αυτές να μπορέσουν ανεμπόδιστα να κατασχέσουν τα ακίνητα τους και να τα πλειστηριάσουν σε εξευτελιστικές τιμές, ενώ οι ίδιοι θα μένουν υπερχρεωμένοι στο διηνεκές, με το υπόλοιπο του δανείου – επιβαρυνόμενοι με τοκογλυφικά επιτόκια που είναι αδιανόητα στην υπόλοιπη Ευρωζώνη.
Η λύση βέβαια είναι εμφανής, ενώ έχει εφαρμοσθεί σχετικά πρόσφατα στην Ισλανδία: η εθνικοποίηση τους, ο χωρισμός τους σε καλές και κακές (Bad Banks), όπου στις καλές θα μεταφέρονταν οι καταθέσεις, η διαγραφή μέρους των επισφαλειών τους με τα σωστά οικονομικά κριτήρια, καθώς επίσης η ιδιωτικοποίηση τους (πώληση μετοχών) στη συνέχεια, όταν θα δημιουργηθούν οι σωστές προϋποθέσεις – έτσι ώστε να μειωθεί το δημόσιο χρέος.
Δεν πρόκειται όμως να δρομολογηθεί, επειδή δεν θα συμφωνούσαν ποτέ οι δανειστές, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν εις βάρος των συμφερόντων τους – έχοντας στόχο, μέσα από την φθηνή «ιδιοποίηση» των τραπεζών, να ελέγξουν ή να εξαγοράσουν όλα ή όλους όσους είναι εξαρτημένοι από τα δάνεια τους, μετατρέποντας την Ελλάδα σε μία ιδιόκτητη αποικία τους.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως τους παρεξηγούμε, αφού εύλογα κάνουν όσο καλύτερα μπορούν τη δουλειά τους – εμείς όμως δεν κάνουμε τη δική μας, γεγονός που δεν είναι μόνο εξοργιστικό αλλά, επίσης βαθιά θλιβερό και απογοητευτικό.
.
Η παντοδυναμία των αγορών
Περαιτέρω, σε αντίθεση με όλες τις άλλες επιχειρήσεις, οι οποίες κερδίζουν παράγοντας προϊόντα, οπότε οι μέτοχοι τους ενδιαφέρονται για τις ίδιες, οι τράπεζες δεν παράγουν απολύτως τίποτα, ενώ οι τραπεζίτες ενδιαφέρονται πριν από κάθε τι άλλο για τη διοίκηση των «ιδρυμάτων» τους – αφού μέσω αυτής κερδοσκοπούν, αδιαφορώντας εντελώς για την «επιχείρηση» αυτού καθεαυτού.
Το γεγονός δε ότι, οι μεγάλες τράπεζες πληροφορούνται πάντοτε από τις κεντρικές τις κινήσεις τους, οπότε μπορούν να επενδύσουν με σιγουριά πριν ακόμη τις μάθουν όλοι οι υπόλοιποι, αποδεικνύει το μέγεθος της διαφθοράς στον κλάδο – όπως στο παράδειγμα της ΕΚΤ, η διοίκηση της οποίας συναντάται με τους διευθυντές των μεγάλων τραπεζών, καθώς επίσης των επενδυτικών εταιρειών (BNP, UBS, Black Rock, Goldman Sachs κλπ.) σε τακτικά χρονικά διαστήματα τους τελευταίους μήνες, πριν από κάθε σημαντική νομισματική της απόφαση (πηγή).
Αυτές οι συναντήσεις δεν μπορούν βέβαια να χαρακτηρισθούν ως παράνομες, αφού δεν απαγορεύονται από την νομοθεσία – θεωρούνται όμως ανήθικες και ανάρμοστες, αφού παρέχεται εσωτερική πληροφόρηση στους ελάχιστους εκλεκτούς, οι οποίοι τη χρησιμοποιούν για να αυξάνουν τα κέρδη τους, εις βάρος όλων των υπολοίπων.
Με δεδομένη δε τη σημασία των εκάστοτε δηλώσεων της ΕΚΤ για τα ομόλογα, τις μετοχές και τα νομίσματα, για τις αγορές γενικότερα, η έγκαιρη γνώση των ανακοινώσεων, πριν ακόμη δημοσιευθούν επίσημα, ισοδυναμεί με καθαρό χρυσό – με τεράστια κέρδη δηλαδή, χωρίς την ανάληψη κανενός ρίσκου.
Συνολικά οι διευθυντές της ΕΚΤ συναντήθηκαν το 2015, έως τον Αύγουστο, δώδεκα φορές με τους εκπροσώπους της BNP, επτά φορές με το κερδοσκοπικό κεφάλαιο Moore Capital, σε δύο από τις οποίες συμμετείχε αυτοπροσώπως ο διοικητής της ΕΚΤ, καθώς επίσης με πολλές επενδυτικές εταιρείες – παρά το ότι σε άλλες χώρες είναι απαγορευμένες αυτές οι συναντήσεις, την εβδομάδα πριν από την ανακοίνωση των εκάστοτε νομισματικών μέτρων.
Το γεγονός αυτό τεκμηριώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το ότι, η Ευρώπη διοικείται πλέον από τις πολύ μεγάλες διεθνείς τράπεζες, από τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, καθώς επίσης από τις επενδυτικές εταιρείες – από τις «αγορές» γενικότερα, οι οποίες έχουν την πρωτοκαθεδρία έναντι της Πολιτικής.
Επομένως, όλες οι αποφάσεις που λαμβάνονται για τις εκάστοτε χώρες, μεταξύ των οποίων και οι κατά καιρούς εκβιασμοί που ασκεί η ΕΚΤ (άρθρο), υπαγορεύονται κυριολεκτικά από τις αγορές – με γνώμονα το συμφέρον των μεγάλων πελατών τους, της ελίτ του 0,01%, η οποία ουσιαστικά υπεξαιρεί τον όποιο πλούτο προσπαθεί να παράγει κυρίως η μεσαία τάξη, η οποία διατηρεί την ψευδαίσθηση πως η οικονομία είναι φιλελεύθερη.
