Ο μοναδικός τρόπος για να διενεργηθούν επενδύσεις είναι η εξυγίανση των τραπεζών, έτσι ώστε να μπορούν να παράγουν νέα χρήματα – γεγονός που επιτυγχάνεται με την ονομαστική διαγραφή μέρους του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Προφανώς η κυβέρνηση (εννοούμε πάντοτε τη σκιώδη που στην πραγματικότητα κινεί τα νήματα από το παρασκήνιο), έχει την εντύπωση πως οι Έλληνες έχουν πάθει πλέον ανοσία στο δηλητήριο των μνημονίων που τους επιβάλλεται με μικρές δόσεις τα τελευταία χρόνια – πως «πάσχουν» δηλαδή από μιθριδατισμό, οπότε είναι η κατάλληλη εποχή να αυξηθεί απότομα η δόση, αφού δεν κινδυνεύουν πια να πεθάνουν.
Έχοντας επιλέξει λοιπόν τον κατάλληλο «αριστερό» γιατρό, ο οποίος έχει την ικανότητα να συμπάσχει συμπονετικά μαζί τους, όταν την ίδια στιγμή σφίγγει όλο και περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό τους, αυξάνοντας γεωμετρικά τη δόση του φαρμάκου (φόρους, μειώσεις μισθών κοκ.), είναι αποφασισμένη να φτάσει στα άκρα – αφού όμως προηγηθεί μία γενική δοκιμή, μέσω της καταιγίδας των νέων μέτρων που ανακοινώνονται από όλα τα ΜΜΕ για πρώτη φορά προτού εφαρμοσθούν, έτσι ώστε να είναι σίγουροι πως έχουν πια «στραγγαλισθεί» όλες οι υγιείς αντιστάσεις των Ελλήνων.
Πρόκειται άλλωστε για ένα «κομβικό» σημείο, επειδή η Ελλάδα είναι το πρώτο πειραματόζωο στο οποίο εφαρμόζονται τέτοιου είδους μέτρα, όσον αφορά τις ανεπτυγμένες οικονομίες – οπότε η ελίτ δεν επιτρέπει κανένα λάθος στον εαυτό της, χωρίς καμία διάθεση να υποχωρήσει χάνοντας το παιχνίδι της εξουσίας.
Με απλά λόγια, θέλει να αποφύγει μία υπερβολική δόση του δηλητηρίου, μέτρα δηλαδή που θα υπερέβαιναν τα ανώτατα όρια της ανεκτικότητας του πληθυσμού, αφού τότε θα ξεσπούσαν μαζικές διαμαρτυρίες και κοινωνικές αναταραχές – οι οποίες θα αποσταθεροποιούσαν τη χώρα, ενώ δεν είναι καθόλου απίθανο να τρομοκρατούσαν άλλα κράτη, όπως την Ισπανία και την Ιταλία, με αποτέλεσμα να χαθεί εντελώς ο έλεγχος.
Περαιτέρω, η κυβέρνηση είναι εξαιρετική στο ρόλο της να μην συμφωνεί με την επιβολή των μέτρων πλήρους εξαθλίωσης του πληθυσμού, ανακοινώνοντας τα παράλληλα στο πολλαπλάσιο – χρησιμοποιώντας αριστοτεχνικά το μάρκετινγκ του φόβου, μέσω του οποίου εξουδετερώνει την ικανότητα των ανθρώπων να κατανοήσουν τα γεγονότα, καθιστώντας τους ανίκανους να αντιδράσουν.
Ταυτόχρονα προσφέρει στον, ανόητο κατά την άποψη της, λαό, το αντάλλαγμα της τιμωρίας της εγχώριας ελίτ, συλλαμβάνοντας εκείνους τους διεφθαρμένους που έχουν χάσει πλέον την ισχύ τους (εμπόρους όπλων κλπ.) – ενώ δημοπρατεί τις συχνότητες των τηλεοπτικών σταθμών, έτσι ώστε να συμμετέχουν στα βασανιστήρια όλοι αυτοί που ανέκαθεν κατηγορούνταν από τους Πολίτες ως «τιμητές των μνημονίων», οπότε να ικανοποιείται το «κοινό περί δικαίου αίσθημα».
Η συνολική στρατηγική του φόβου, της ενημερωτικής τρομοκρατίας και των εξισορροπητικών ανταλλαγμάτων για την «εξημέρωση» της κοινής γνώμης δεν είναι βέβαια εγχώριας επινόησης, αλλά εισαγόμενη – έχοντας δοκιμασθεί σε κάποιο βαθμό στο Ιράκ, όπου εφαρμόσθηκε στρατιωτικά η ψυχολογική πολιτική του «σοκ και δέους».
Δυστυχώς όμως για τους εισβολείς τότε, τα αποτελέσματα της δεν ήταν τα αναμενόμενα – αφού αποσταθεροποιήθηκε εντελώς η χώρα, έχοντας πλέον μετατραπεί σε ένα αποτυχημένο κράτος, το οποίο συνέβαλλε στην τεράστια κρίση της Μέσης Ανατολής που βιώνουμε σήμερα“.
.
Άρθρο
Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας παραμένει η ανάπτυξη – η οποία, χωρίς τη δημιουργία χρημάτων από το πουθενά που εξασφαλίζονται από τις τράπεζες, είναι εντελώς αδύνατον να υπάρξει.
Η βασική αιτία, λόγω της οποίας η δημιουργία νέων χρημάτων διαδραματίζει έναν τόσο αποφασιστικό ρόλο στην ανάπτυξη, είναι το ότι, εάν σε μία οικονομία δεν δημιουργούνται χρήματα μέσω της παροχής δανείων (ανάλυση), τότε μπορεί να διατεθούν μόνο εκείνα τα χρήματα, τα οποία έχουν προηγουμένως εισπραχθεί.
Επομένως, εάν πρέπει να διενεργηθούν επενδύσεις, χωρίς τις οποίες είναι αδύνατη η αύξηση του ΑΕΠ και η μείωση της ανεργίας, τότε η μοναδική δυνατότητα που απομένει είναι η μείωση της κατανάλωσης – επειδή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η αύξηση των επενδύσεων μπορεί να χρηματοδοτηθεί μόνο από την επί πλέον αποταμίευση.
Όταν όμως μειώνεται η κατανάλωση, έτσι ώστε να μπορούν οι άνθρωποι να αποταμιεύουν περισσότερο, τότε αφενός μεν περιορίζεται το ΑΕΠ, αφετέρου η ζήτηση – οπότε οι επιχειρήσεις, ακόμη και αν έχουν τη δυνατότητα της χρηματοδότησης, δεν επενδύουν (με εξαίρεση την αυξημένη ζήτηση από τις αγορές του εξωτερικού, οπότε διενεργούνται επενδύσεις στον εξαγωγικό τομέα). Ο μαθηματικός τύπος που ακολουθεί περιγράφει καλύτερα τον οικονομικό προβληματισμό (πηγή):
.
Ιδιωτική αποταμίευση + Δημόσια Αποταμίευση = Καθαρές επενδύσεις + Καθαρές εξαγωγές
.
Στα πλαίσια αυτά, όταν οι τράπεζες δεν δημιουργούν νέα χρήματα από το πουθενά, λόγω της απώλειας της πιστοληπτικής ικανότητας των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων (η οποία προκλήθηκε από την επιβολή των μνημονίων), οι ιδιώτες δεν μπορούν να αποταμιεύσουν εξαιτίας των μειώσεων μισθών, συντάξεων και εισοδημάτων, των υπερβολικών φόρων κοκ., ενώ το κράτος είναι ελλειμματικό και δεν μπορεί να αυξήσει τις δαπάνες του αδυνατώντας να τις χρηματοδοτήσει, είναι αδύνατον να διενεργηθούν επενδύσεις (ακόμη και αν οι υπόλοιπες συνθήκες, όπως το φορολογικό πλαίσιο κλπ., είναι ιδανικές).
Όσον αφορά δε τις καθαρές εξαγωγές (πλεόνασμα στο εμπορικό ισοζύγιο), απαιτούν την ανταγωνιστικότητα της χώρας στις διεθνείς αγορές – η οποία δεν εξασφαλίζεται μόνο από τις μειώσεις των μισθών (εσωτερική υποτίμηση), αλλά, επίσης, από τις επενδύσεις, κυρίως στη σύγχρονη τεχνολογία. Επομένως οδηγούμαστε ξανά σε αδιέξοδο – οπότε όλα όσα εφαρμόζονται στην πατρίδα μας είναι ακριβώς τα αντίθετα, από αυτά που απαιτούνται.
