Οι κατηγορίες που εξαπολύει η μία χώρα εναντίον της άλλης δεν έχουν όρια – με τους Γερμανούς να θεωρούν τους Γάλλους συμπλεγματικούς, αφού τάσσονται με ένα ακροδεξιό, εθνικιστικό κόμμα που παριστάνει τον «Ρομπέν των δασών»
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Μέχρι πρόσφατα, δεν είχε εκλεγεί ποτέ πρωθυπουργός στην Ελλάδα, πρόεδρος ενός μάλλον ανεπαρκούς, άπειρου, αριστερίζοντος και μη συνεκτικού κόμματος, ο οποίος να έχει πει, μη συνειδητά ίσως, τόσα πολλά τερατώδη ψέματα – μέσα από μία ατελείωτη σειρά υπερβολικών προεκλογικών υποσχέσεων και δεσμεύσεων που δεν ήταν δυνατόν να τηρηθούν.
Δεν θυμόμαστε επίσης κάποιον Έλληνα ηγέτη, ο οποίος να έχει κάνει τόσα πολλά λάθη, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα – παροιμιώδη σφάλματα που κόστισαν άδικα δεκάδες δισεκατομμύρια στη χώρα του. Ταυτόχρονα όμως, ο πρωθυπουργός είναι μακράν ο πιο τυχερός διαχρονικά, για τους εξής τουλάχιστον λόγους:
(α) Έχει απέναντι του μία ευρύτερη αντιπολίτευση που για πρώτη φορά συντάχθηκε μαζί του, ψηφίζοντας το δυσμενέστερο όλων των μνημονίων (άρθρο) – με αποτέλεσμα να εμποδίσει η ίδια την εύλογη ανατροπή του, να «καθαρίσει» την παράταξη του από τους «αντιφρονούντες», καθώς επίσης να εξουδετερώσει από μόνη της τις δικές της ελπίδες να συνδράμει ενεργητικά στη διακυβέρνηση της χώρας.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τα περισσότερα μικρά κόμματα «κατάντησαν» με δική τους ευθύνη υποχείριο του, περιμένοντας ένα απλό του νεύμα για να συνεργαστούν – γεγονός που ασφαλώς πανικοβάλλει, τρομοκρατεί καλύτερα τη συγκυβερνούσα παράταξη, η οποία υποχρεώθηκε ουσιαστικά στο ρόλο ενός άβουλου «πιονιού», έρμαιο στις διαθέσεις του σκακιστή.
Όσον αφορά δε το «πάλαι ποτέ» ισχυρό σοσιαλιστικό κόμμα, δεν έχουν «απορροφηθεί» μόνο τα στελέχη και οι εκλογείς του αλλά, επίσης, η ιδεολογία του, όπως και οι συνεργαζόμενες μαζί του παρατάξεις στην Ευρώπη – μετά την αριστοτεχνική κυβίστηση του πρωθυπουργού, ο οποίος είχε την τύχη να τα καταφέρει, χωρίς να χαθεί το αριστερό «άρωμα» του.
(β) Αντιμετωπίζει μία αξιωματική αντιπολίτευση που δεν είναι σε θέση να αναδείξει στις εσωκομματικές εκλογές έναν μελλοντικό υποψήφιο πρόεδρο τουλάχιστον μη γραφικό, μη νεοφιλελεύθερο, μη παιδαριώδη και μη φθαρμένο, με μηδενικές ηγετικές ικανότητες – ενώ έχει χάσει εντελώς τον πολιτικό προσανατολισμό της.
(γ) Ηγείται ενός λαού που έχει αποδεχθεί για πρώτη φορά αμαχητί την ήττα του από τους δανειστές, θεωρώντας πλέον νομοτελειακά τα μνημόνια, τις ιδιωτικοποιήσεις, τους υπερβολικούς φόρους και τις μειώσεις των εισοδημάτων του – ενώ κατηγορεί τον εαυτό του για λάθη που ασφαλώς δεν έκανε, όπως συμβαίνει με όλους τους ηττημένους, αρνούμενος ή φοβούμενος να αντισταθεί στην επερχόμενη ληστεία του (κατασχέσεις, πλειστηριασμοί, ενδεχομένως κούρεμα καταθέσεων κοκ.).
(δ) Η εφαρμογή του μνημονίου συνέπεσε με το μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων των εποχών στη Γερμανία, λόγω του οποίου αναγκάσθηκε να σιωπήσει τόσο η καγκελάριος, όσο και ο υπουργός οικονομικών της, ηττώμενοι κατά κράτος από τις Η.Π.Α. (ανάλυση) – οπότε οι ελπίδες για μία καλύτερη αντιμετώπιση της Ελλάδας κλιμακώνονται, κυρίως στο θέμα της διαγραφής χρέους, με παραδόξως καλύτερο συνήγορο όλων το ΔΝΤ.
(ε) Η εκλογή του συνέβη σε μία εποχή που η Ευρώπη κινδυνεύει να πνιγεί από τα κύματα των μεταναστών λόγω του πολέμου στη Συρία, ευρύτερα στη Μέση Ανατολή – με αποτέλεσμα να αναβαθμισθεί από πολλές διαφορετικές πλευρές η γεωπολιτική σπουδαιότητα της Ελλάδας, ειδικά όσον αφορά τις Η.Π.Α. και τη Ρωσία.
(στ) Ο πρόεδρος της Γαλλίας, μη έχοντας πλέον τη στήριξη του λαού του, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να χάσει τις εκλογές του 2017 από το «Εθνικό Μέτωπο», αποφάσισε επί τέλους να ορθώσει το ανάστημα του απέναντι στη Γερμανία, τοποθετούμενος παράλληλα εναντίον της πολιτικής λιτότητας – γεγονός που θα βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό την Ελλάδα να αντιμετωπίσει το δεύτερο μεγάλο αδιέξοδο της μετά το χρέος, τη δημιουργία συνθηκών ανάπτυξης δηλαδή, μέσω των επενδύσεων και της τόνωσης της ζήτησης.
Με κριτήριο όλα τα παραπάνω, ο πρωθυπουργός δεν είναι μόνο πολύ τυχερός αλλά, επίσης, ο ιδανικός συνεργάτης των δανειστών και της Ευρώπης – αφενός μεν επειδή είναι παντοδύναμος στη Βουλή, αφετέρου λόγω του ότι έχει «μπλοκάρει» κυριολεκτικά όλες τις εξόδους κινδύνου των Ελλήνων Πολιτών είτε προς τα αριστερά, είτε προς τα δεξιά.
Έχοντας αποδείξει λοιπόν πως η τύχη είναι σημαντικότερη από τις ικανότητες ή/και την εξυπνάδα, δεν είναι απίθανο να εξελιχθεί σε έναν νέο «Ερτογάν» – υπενθυμίζοντας πως ο συγκεκριμένος πρόεδρος «ξεπούλησε» την Τουρκία, καθιστώντας την αποικία των γερμανικών και αμερικανικών πολυεθνικών (άρθρο).
.
Η επίθεση της Γαλλίας
Περαιτέρω, ειδικά όσον αφορά τη Γαλλία, φαίνεται πως κατανόησε τελικά αυτό που επισημαίνουμε συνεχώς – τις τεράστιες ζημίες δηλαδή που προξενεί στην Οικονομία της το μισθολογικό dumping της Γερμανίας, όπως συμβαίνει με όλες τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης (άρθρο).
Στα πλαίσια αυτά, δύο Γάλλοι οικονομολόγοι (M. Le Moigne, X. Ragot), κατηγορούν ευθέως τη Γερμανία για τα οικονομικά προβλήματα της χώρας τους – με βάση μία έρευνα τους, στην οποία εξετάζεται ο βαθμός που επηρέασε η μισθολογική πολιτική της γειτονικής χώρας τα οικονομικά μεγέθη της Γαλλίας, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους, η αδύναμη άνοδος των μισθών στη Γερμανία είναι υπεύθυνη τουλάχιστον για το ήμισυ των διαφορών στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών των δύο χωρών – ενώ έχει αυξήσει την ανεργία στη Γαλλία κατά 2%, κάτι που δεν θα είχε συμβεί εάν η Γερμανία συμπεριφερόταν έντιμα απέναντι στους εταίρους, καθώς επίσης στους δικούς της εργαζομένους (ανάλυση).
Αναλυτικότερα, τα εμπορικά ισοζύγια (γράφημα), καθώς επίσης τα ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών των δύο χωρών, ως προς το ΑΕΠ τους, εξελίσσονταν ταυτόσημα περίπου τη δεκαετία του 1990, με ελαφρώς υψηλότερα πλεονάσματα για τη Γαλλία – ενώ άρχισαν να χάνουν την επαφή μεταξύ τους με αφετηρία το 2000, όπου η Γερμανία απόκτησε πολύ μεγάλα πλεονάσματα, ενώ η Γαλλία βυθίστηκε τελικά στα ελλείμματα.
.
.
Περαιτέρω, μετά το 2000 η Γαλλία εξελίχθηκε στη χώρα με τις μεγαλύτερες εισαγωγές στην Ευρώπη, ενώ η Γερμανία στη νούμερο ένα εξαγωγική οικονομία του πλανήτη – προφανώς όχι μόνο με το μισθολογικό dumping που υιοθέτησε το 2000 αλλά, επίσης, με απάτες, όπως τεκμηριώθηκε από τη Volkswagen, με τις δωροδοκίες πολιτικών (διαφθορά) που βιώσαμε στην Ελλάδα, έχοντας τη βοήθεια της δικής της «Διεθνούς Διαφάνειας» (ανάλυση) κοκ.
Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, πάντοτε κατά τους Γάλλους συναδέλφους μας, το έλλειμμα της Γαλλίας το 2014 ανήλθε στα -53,8 δις €, όταν το πλεόνασμα της Γερμανίας εκτοξεύθηκε στα +291,94 δις €. Παράλληλα, οι μέσες ονομαστικές αμοιβές των Γάλλων εργαζομένων, συμπεριλαμβανομένων των κοινωνικών εισφορών στους ανταγωνιστικούς εξαγωγικούς τομείς, κυρίως δηλαδή στη βιομηχανία, αυξήθηκαν μεταξύ των ετών 1993 και 2012 κατά 70%, ενώ στον τομέα των υπηρεσιών κατά 52% – κάτι που ισοδυναμεί με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, οπότε ήταν φυσιολογικές.
