Το ευρώ, το οποίο είχε υιοθετηθεί για να εγγυάται την οικονομική σταθερότητα, αποδείχθηκε πως ήταν ένας μηχανισμός αστάθειας και αποσύνθεσης – επειδή δέσμευε καταστροφικά τα κράτη, χειρότερα από ότι ο κανόνας του χρυσού στο παρελθόν
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι για να κερδίσει κανείς ένα παιχνίδι: ο ένας είναι να βελτιώσει τις δικές του επιδόσεις, ενώ ο άλλος να αποδυναμώσει τις επιδόσεις των αντιπάλων του.
Εν τούτοις, υπάρχει και ένας τρίτος τρόπος – να αλλάξει εντελώς τους κανόνες του παιχνιδιού, προσαρμόζοντας τους αφενός μεν στα δικά του πλεονεκτήματα, αφετέρου στα μειονεκτήματα των άλλων”.
.
Ανάλυση
Όπως αναφέραμε στο πρώτο μέρος της ανάλυσης (πηγή), η Γερμανία προσπαθούσε να βρει τρόπο να εκμεταλλευθεί τη διαπίστωση της, σύμφωνα με την οποία η οικονομία της τρέφεται από την κρίση της Ευρωζώνης – οπότε, εάν η ύφεση συνεχιζόταν, θα μπορούσε να ανεξαρτητοποιηθεί σταδιακά από τις Η.Π.Α., αναλαμβάνοντας την ηγεσία της Ευρώπης.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, κατά την οποία αναζητούσε τρόπο να επιβάλλει την καταστροφική για τους εταίρους της πολιτική λιτότητας, σε πλήρη αντίθεση με ολόκληρο τον υπόλοιπο πλανήτη, εμφανίσθηκε στο προσκήνιο η Ελλάδα – στα τέλη του 2009, όπου θυμόμαστε πως η Ευρωζώνη άλλαξε ξαφνικά πορεία.
Η νέα ελληνική κυβέρνηση ισχυρίσθηκε ενδοτικά πως η προκάτοχος της είχε παραποιήσει τις στατιστικές, οπότε το έλλειμμα ήταν πολύ υψηλότερο – ενώ το δημόσιο χρέος είχε εκτοξευθεί στα ύψη, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η χώρα να χρεοκοπήσει. Η Γερμανία λοιπόν, ως εκ θαύματος, είχε βρει τον «από μηχανής Θεό» της στο πρόσωπο της Ελλάδας – ο πρωθυπουργός της οποίας αφενός μεν δεν μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως οξυδερκής αφετέρου μάλλον εξυπηρετούσε άλλου είδους σχεδιασμούς.
Συνεχίζοντας, η Γερμανία προσπάθησε να πείσει πως η αλλαγή πορείας κατά 180 μοίρες που επέβαλε, υιοθετώντας την πολιτική λιτότητας, οφειλόταν αφενός μεν στις δύο τότε οικονομικές μελέτες (ανάκτηση της εμπιστοσύνης των αγορών, αδυναμία ανάπτυξης όταν το χρέος ως προς το ΑΕΠ υπερβαίνει το 90%), σε συνδυασμό με την υπερχρέωση πολλών κρατών, αφετέρου στην Ελλάδα.
Εν τούτοις, δεν υπήρχε κανένα ιστορικό παράδειγμα επιτυχίας της λιτότητας σε εποχές κρίσης, όπως ισχυριζόταν η πρώτη μελέτη – ενώ η δεύτερη αποδείχθηκε πως στηριζόταν σε λανθασμένους υπολογισμούς.
Όσον αφορά δε την Ελλάδα, αφενός μεν ήταν πολύ μικρή, σε σχέση με το ΑΕΠ της Ευρωζώνης (2,5%), αφετέρου ο ρυθμός ανάπτυξης της δεν ήταν διαφορετικός, από τον αντίστοιχο της Γερμανίας (γράφημα) – έχοντας επιδεινωθεί μόνο μετά τα μνημόνια.
.
.
Τέλος, σε σχέση με το ύψος του χρέους, το οποίο εμποδίζει εκ φύσεως τη λήψη επεκτατικών μέτρων εκ μέρους του δημοσίου, η λύση δεν είναι ασφαλώς η λιτότητα – αλλά η διαγραφή μέρους του, έτσι ώστε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα τόσο του δημοσίου, όσο και του ιδιωτικού τομέα.
Περαιτέρω, εκτός από τη διαπίστωση, σύμφωνα με την οποία η Γερμανία τρεφόταν από την κρίση, ακολούθησαν ορισμένες κακές εκπλήξεις το 2009 – οι οποίες έκαναν τη ζωή των πολιτικών πολύ δύσκολη. Ειδικότερα τα εξής:
.
Η βόμβα των τραπεζών
Κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, η οποία συνοδεύθηκε από το κραχ των χρηματιστηρίων, οι Ευρωπαίοι ήταν ακόμη υπερήφανοι, παρατηρώντας την κατάρρευση του αμερικανικού τραπεζικού συστήματος – θεωρώντας πως ο κύριος ένοχος της βιβλικής καταστροφής ήταν οι Η.Π.Α. και τα ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης, με τα οποία είχαν μολύνει ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη.
Σταδιακά όμως ανακάλυψαν πως οι ευρωπαϊκές τράπεζες ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση, η οποία δεν έχει ακόμη εξομαλυνθεί (ανάλυση) – λόγω κυρίως της έκθεσης τους σε κρατικά ομόλογα τα οποία, αμέσως μετά την υιοθέτηση του ευρώ, θεωρούταν ως απόλυτα ασφαλή, εγγυημένα από την κεντρική τράπεζα.
Η διαδικασία που ακολουθούταν ήταν ο όσο το δυνατόν μεγαλύτερος δανεισμός των τραπεζών από την ΕΚΤ, με χαμηλά επιτόκια, μέσω του οποίου αγόραζαν τεράστιες ποσότητες κρατικών ομολόγων, εισπράττοντας τη διαφορά – η οποία, στην περίπτωση της Ελλάδας, υπερέβαινε ακόμη και το 3%. Επρόκειτο λοιπόν για ένα απολύτως σίγουρο εγχείρημα, έως ότου βέβαια ξέσπασε η κρίση – όπου διαπιστώθηκε πως οι τράπεζες είχαν στα θεμέλια τους μία γιγαντιαία βόμβα.
