Η προτροπή του κ. Σόιμπλε δεν έχει λογική, αφού είναι αδύνατον να επιθυμεί την επιτυχία της Ελλάδας με το εθνικό της νόμισμα, η οποία θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου για την Ευρωζώνη – εκτός εάν ήταν μπλόφα ή σχεδιάζει τη διάλυση της
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Οι πιθανές επιπτώσεις μίας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και εξόδου ενός κράτους-μέλους της Ευρωζώνης είναι απρόβλεπτες. Επομένως, είναι αδύνατον να απεικονισθούν σε ένα ειδικό σενάριο.
Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε είναι πολύ πιθανόν να επεκταθεί η κρίση και στα άλλα κράτη – κάτι που θα δημιουργούσε πανικό στις αγορές, ο οποίος θα οδηγούσε σε μαζική έξοδο κεφαλαίων και σε τραπεζικές επιθέσεις (bank run). Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, δεν θα μπορούσε να αποκλεισθεί η διάλυση της Ευρωζώνης” (ΔΝΤ).
.
Άποψη
Εάν ένας οικονομολόγος δεν συμφωνεί με μία διαδικασία, όπως η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να την αναλύει – πόσο μάλλον όταν μπορεί να προκύψει εκ των πραγμάτων, ακούσια, ως αποτέλεσμα μίας σειράς λανθασμένων ενεργειών τόσο της κυβέρνησης της χώρας του, όσο και των δανειστών της.
Με δεδομένο δε το ότι, η Ευρωζώνη βρίσκεται στην «κόψη του ξυραφιού», κινδυνεύοντας να διαλυθεί εάν δεν διορθωθούν άμεσα τα ελαττώματα στην αρχική κατασκευή της (άρθρο), εάν δεν ενωθεί δημοσιονομικά, κυρίως όμως εάν συνεχίσει να επιμένει στη δημιουργία τεράστιων πλεονασμάτων η Γερμανία, λειτουργώντας εις βάρος των εταίρων της (ανάλυση), είναι υποχρεωμένος κανείς να προετοιμάζεται για μία τέτοια δυσμενή εξέλιξη.
Το ίδιο ισχύει εάν η Γερμανία δεν αλλάξει τα σχέδια της, επιμένοντας να παραμείνει η Ελλάδα προτεκτοράτο χρέους, υπό την δική της κυριαρχία, παράλληλα με την επιβολή μέτρων, ανάλογων με αυτά που είχε υιοθετήσει όταν προσάρτησε την ανατολική πλευρά της – όπως φαίνεται ότι δρομολογεί μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, καθώς επίσης με την ανάληψη της σκιώδους διακυβέρνησης της χώρας μας (ανάλυση).
Στα πλαίσια αυτά, η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη απορρίπτεται κυρίως από αυτούς που θεωρούν ότι, πρόκειται για ένα πολιτικό εγχείρημα, το οποίο έχει στόχο την ειρήνη, τη δημοκρατία, καθώς επίσης την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην ήπειρο μας – ενώ, τυχόν αποπομπή κάποιας χώρας, θα έπαυε να χαρακτηρίζει το ευρώ ως ένα αμετάκλητο νόμισμα, επιταχύνοντας την κατάρρευση της νομισματικής ένωσης.
Οι υποστηρικτές της Ευρωζώνης κατανοούν φυσικά τα θεμελιώδη προβλήματα της, τις ασυμμετρίες που προκαλεί η Γερμανία, καθώς επίσης τις καταστροφικές συνέπειες της μονομερούς εξόδου μίας χώρας – αν και οι σημερινές οικονομικές συνθήκες, οι οποίες επικρατούν στην Ελλάδα, είναι ήδη εφιαλτικές.
Μπορούν όμως να γίνουν ακόμη πολύ χειρότερες, αφού προβλέπεται μία ακόμη βαθύτερη ύφεση για το 2015 – η περαιτέρω πτώση του ΑΕΠ δηλαδή, η οποία θα οδηγήσει στη μείωση των εσόδων του δημοσίου, στην αύξηση της ανεργίας οπότε των δαπανών, στη χρεοκοπία περισσότερων επιχειρήσεων, στη μεταφορά άλλων σε χώρες του εξωτερικού, στην εξαθλίωση ενός μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού κοκ.
Με δεδομένη δε την υπογραφή του Μνημονίου Νούμερο ΙΙΙ από την Ελλάδα, η επιδείνωση της οικονομίας της δεν είναι μόνο πιθανή αλλά, πρακτικά, αναπόφευκτη – αφού η αύξηση των φόρων, καθώς επίσης η νέα μείωση των κρατικών δαπανών, θα οδηγήσει νομοτελειακά στην πτώση του ΑΕΠ, όσο και αν προσπαθήσει κανείς να την αποφύγει.
Εάν συνεχίσει δε η ΕΚΤ να αρνείται παράνομα την επαρκή τροφοδοσία των τραπεζών με μετρητά χρήματα, οπότε να λειτουργήσει χωρίς εμπόδια το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τότε η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας θα είναι παταγώδης – χωρίς κανένα ιστορικό προηγούμενο.
.
Οι προϋποθέσεις εξυγίανσης
Περαιτέρω, όλοι γνωρίζουν πως η εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας, οπότε η μείωση της ανεργίας, απαιτεί μία επεκτατική δημοσιονομική πολιτική εκ μέρους του κράτους, για πάρα πολλά χρόνια – όπως στο παράδειγμα της Ανατολικής Γερμανίας, όπου στηριζόταν με 150 δις € ετήσια για πάνω από δέκα χρόνια, ενώ δεν έχει ακόμη ανακάμψει πλήρως.
Αυτό σημαίνει πως το δημόσιο θα έπρεπε να έχει συνειδητά το στόχο να δαπανάει περισσότερα χρήματα από όσα εισπράττει, οπότε θα δημιουργούνταν συνεχώς ελλείμματα στον προϋπολογισμό του – κάτι που όμως δεν πρόκειται ποτέ να εγκριθεί στην Ελλάδα από τους πιστωτές της.
Όποιος πιστεύει τώρα ότι οι διοικητικές μεταρρυθμίσεις, οι φορολογικές, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, καθώς επίσης του λαθρεμπορίου και της διαφθοράς θα έχουν ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη της οικονομίας μας, με ισοσκελισμένο προϋπολογισμό ή με πρωτογενή πλεονάσματα, είτε δεν γνωρίζει τα προβλήματα της χώρας, είτε δεν έχει μελετήσει καθόλου τα επακόλουθα των δύο προηγουμένων μνημονίων (ανάλυση), είτε έχει κακό σκοπό – αφού κάτι τέτοιο δεν έχει επιτευχθεί ποτέ στο παρελθόν, από καμία χώρα. Ειδικά από μία τόσο υπερχρεωμένη όσο η Ελλάδα, η οποία ήδη ευρίσκεται στον 6ο χρόνο μίας τρομακτικής ύφεσης ύψους άνω του -25% ως προς το ΑΕΠ της, σωρευτικά.
Περαιτέρω τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, με στόχο την εξυγίανση μίας χώρας, μπορούν να χρηματοδοτηθούν χωρίς κανένα πρόβλημα από την κεντρική της τράπεζα – όπως συνέβη πρόσφατα στις Η.Π.Α., στη Μ. Βρετανία, στην Ιαπωνία κοκ. Κάτι τέτοιο δεν είναι όμως εφικτό εντός της Ευρωζώνης, αφού δεν επιτρέπεται στην ΕΚΤ, ενώ δεν φαίνεται πιθανή η αλλαγή των κανόνων που ισχύουν – παρά το ότι θα έπρεπε να επιδιωχθεί, έτσι ώστε να είναι σε θέση να στηρίζει τις χώρες που έχουν βυθιστεί σε μία μεγάλη ύφεση.
Εάν όμως κάποιος δεν πιστεύει πως η νομισματική ένωση θα μεταρρυθμισθεί ανάλογα, τότε θα συνειδητοποιήσει ότι, η έξοδος από το κοινό νόμισμα είναι αναπόφευκτη – εάν θέλει μία χώρα να έχει κάποια, μικρή έστω, πιθανότητα να αντιμετωπίσει το χάος, από το οποίο απειλείται.
Φυσικά δεν αρκεί μόνο η έξοδος από το ευρώ, για να γίνει εφικτή η εξυγίανση της οικονομίας μίας χώρας – μέσω της αύξησης της ρευστότητας, καθώς επίσης της υποτίμησης του νομίσματος της. Απαιτείται επί πλέον μία πολιτική κλιμάκωσης της ζήτησης, ανάλογη με αυτήν του Keynes – οπότε Θεσμοί και κανόνες, οι οποίοι θα επέτρεπαν στο κράτος να την εφαρμόσει αποτελεσματικά, εάν υποθέσουμε ότι θα είχε μία ικανή κυβέρνηση.
Μία χώρα όμως όπως η Ελλάδα, το βασικό πρόβλημα της οποίας είναι οι Θεσμοί (ανάλυση), ενώ η κυβέρνηση της είναι επιεικώς ανεπαρκής, είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει με επιτυχία την κρίση, στην οποία έχει βυθιστεί – ακόμη και αν η έξοδος της από την Ευρωζώνη συνοδευόταν με τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους των χρεών της (σενάριο), καθώς επίσης με τη στήριξη του νέου νομίσματος της, όπως φαίνεται να πρότεινε ο Σόιμπλε.