Η Γερμανία μπορεί να κέρδισε μία μάχη, αλλά πυροδότησε τον πόλεμο στην Ευρώπη, χάνοντας ήδη τους πρώτους συμμάχους της – κάτι που θα ωφελήσει την Ελλάδα, ενώ θα τη ζημιώσει πολλαπλά, όπως φαίνεται από το μποϋκοτάζ των προϊόντων της
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Οι Γερμανοί είναι ένας λαός που δεν διακρίνεται καθόλου για την αλληλεγγύη, τον οίκτο ή τη συμπόνια του, ενώ αντιπαθεί τους ηττημένους. Ακόμη και αν ο αντίπαλος τους είναι με την πλάτη στο χώμα, έτοιμος να πεθάνει, δεν διστάζουν να βάλλουν τη βαριά μπότα τους στο λαιμό του – νοιώθοντας μία έμφυτη, διεστραμμένη ευχαρίστηση, η οποία σπάνια συναντάται” (Ε.Β.)
.
Άρθρο
Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά πως είναι αδύνατον να εξυπηρετήσει μία υπερχρεωμένη χώρα τα δάνεια της, παίρνοντας καινούργια – όπως συμβαίνει με τα 86 δις €, τα οποία θα λάβει η Ελλάδα από τους πιστωτές της, αν και δεν είναι καθόλου σίγουρα, αφού φαίνεται πως το ΔΝΤ δεν είναι πρόθυμο να συμμετέχει.
Γνωρίζουμε επίσης πως κανένα οικονομικό πρόγραμμα δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα, εάν δεν στηρίζεται από αυτόν που το υιοθετεί – οπότε η χθεσινή έγκριση του, από μία κυβέρνηση που έχει χάσει ένα μεγάλο μέρος των βουλευτών της, ενώ η ίδια το θεωρεί εύλογα προϊόν εκβιασμού, πραξικοπηματικό, μάλλον εγγυάται την αποτυχία του (εάν δεν αλλάξει τακτική).
Περαιτέρω, διαπιστώσαμε πως εντός της κυβέρνησης υπάρχει μία μεγάλη ομάδα στελεχών της, τα οποία υποστήριζαν κρυφά, μυστικά, την επιστροφή στη δραχμή – χωρίς κανένα σχέδιο, με μηδενική προετοιμασία, καθώς επίσης σε μία χρονική στιγμή που η ενέργεια αυτή θα ήταν πράγματι συνώνυμη με την αυτοκτονία.
Τα στελέχη αυτά τα οποία, με έναν απίστευτοι ερασιτεχνισμό, καθώς επίσης με μία πλήρη άγνοια των οικονομικών συνθηκών ανέλυσαν τον τρόπο επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, προφανώς δεν στηρίζουν τον πρωθυπουργό – έχοντας τις δικές τους ιδιαίτερες αντιλήψεις, οι οποίες είναι μεν καλοπροαίρετες, αλλά δεν απέχουν πολύ από το να είναι επικίνδυνες.
Συνεχίζοντας, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, σχετικά με τα οδυνηρά αποτελέσματα των μέχρι σήμερα μνημονίων (ανάλυση) – αφενός μεν από τα λανθασμένα μέτρα που εμπεριείχαν, όπως πιστοποιεί ακόμη και το ΔΝΤ (άρθρο), αφετέρου από την κακή εφαρμογή τους, εκ μέρους όλων των ελληνικών κυβερνήσεων.
Όσο για την ΕΚΤ, ασφαλώς συμμετείχε ενεργά στον εκβιασμό, καθώς επίσης στην ολοκλήρωση της καταστροφής, κλείνοντας παράνομα τις τράπεζες – ενώ είναι απολύτως βέβαιη η πρόθεση της Γερμανίας να απομακρύνει την Ελλάδα από το ευρώ, να την λεηλατήσει και να μην της εγκρίνει αυτά που δόθηκαν πολλές φορές στην ίδια, τον προηγούμενο αιώνα.
Ανεξάρτητα τώρα από τον ύποπτο ή μη ρόλο του πρώην υπουργού οικονομικών, υποψίες που ενισχύονται κατά πολλούς από τη διετή μετάβαση του στις Η.Π.Α., από το ότι ουσιαστικά αυτοδιορίσθηκε, από τα σχέδια της δραχμής που προετοίμαζε, από το μποϋκοτάζ των διαπραγματεύσεων, καθώς επίσης από την πρόσφατη στάση του εναντίον του πρωθυπουργού (για τον οποίο φαίνεται πως έχει κάτι στα χέρια του), η νέα κυβέρνηση συνέβαλλε με τη σειρά της στον κατήφορο της Ελλάδας – κρίνοντας από τις τεράστιες ζημίες που προκάλεσε στην ελληνική οικονομία τους τελευταίους μήνες, με αποκορύφωμα την άτακτη έξοδο της από το πρόγραμμα και το κλείσιμο των τραπεζών.
Το συμπέρασμα μας αυτό ενισχύεται από τα αποτελέσματα όλων των μέχρι σήμερα ενεργειών της κυβέρνησης, καθώς επίσης από τις ψευδείς υποσχέσεις/δεσμεύσεις της τόσο προεκλογικά, όσο και μετεκλογικά – εκτός εάν αποτελούσαν προϊόν άγνοιας, κάτι που θα ήταν ακόμη περισσότερο ανησυχητικό.
Όλα τα παραπάνω, καθώς επίσης μία σειρά άλλων λαθών και παραλείψεων, εκ μέρους τόσο της Ελλάδας, όσο και των δανειστών της, δημιουργούν μία εφιαλτική εικόνα – η οποία δεν επιτρέπει πολλές ελπίδες για το μέλλον της πατρίδας μας. Εάν δε πάρουμε κατά γράμμα την πρόσφατη δήλωση του πρωθυπουργού, σύμφωνα με την οποία οι τράπεζες θα ανοίξουν αφού υπογραφεί η νέα συμφωνία με τους πιστωτές, τότε η πραγματικότητα θα έχει ξεπεράσει τον εφιάλτη – κάτι που ελπίζουμε πως δεν θα συμβεί.
Περαιτέρω ο πρωθυπουργός, για τις προθέσεις του οποίου δεν πρέπει να αμφιβάλλουμε, έως ότου τουλάχιστον αποδειχθεί το αντίθετο, δεν είχε πράγματι χθες καμία άλλη επιλογή – έχοντας φοβηθεί την Κυριακή να πάρει το μεγάλο ρίσκο, αν και με αρκετές πιθανότητες επιτυχίας, προφανώς επειδή δεν ήθελε να παίξει το μέλλον της Ελλάδας στα ζάρια.
Η τελευταία ευκαιρία μίας αποτελεσματικής διαπραγμάτευσης, με αίσιο αποτέλεσμα, έχει πλέον περάσει ανεπιστρεπτί – οπότε παραμένει μόνο η ελπίδα να συνοδευθεί το Μνημόνιο Νούμερο ΙΙΙ με αναπτυξιακά μέτρα, καθώς επίσης με την ονομαστική διαγραφή μέρους του χρέους. Ελπίδα, επειδή δεν αποτελούν γραπτές δεσμεύσεις των δανειστών, αλλά προφορικές υποσχέσεις αμφιβόλου «ποιότητας».
Η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη είναι βέβαια υπέρ μας (πάντοτε υποστηρίζεται ο αδύναμος, ειδικά όταν έχει ηττηθεί κατά κράτος από έναν ισχυρό αντίπαλο του), η Ευρωζώνη πραγματικά κινδυνεύει εάν απολέσει κάποια χώρα της, η παγκόσμια οικονομία επίσης λόγω της ύφεσης, στην οποία είναι βυθισμένη, ενώ η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι ο απρόβλεπτος μαύρος κύκνος, ο οποίος θα πυροδοτούσε την κινεζική πυρηνική βόμβα – οπότε υπάρχουν ακόμη ελπίδες, οι οποίες εξαρτώνται από εμάς, αφενός μεν να βρούμε το δίκιο μας, αφετέρου να βγούμε από την κρίση.
.
Η επόμενη ημέρα
Έχοντας αναφερθεί πάρα πολλές φορές στις ευθύνες των ξένων, οι οποίες είναι πράγματι πολύ μεγάλες, ειδικά μετά το 2010 όπου η Τρόικα ανέλαβε ουσιαστικά τη διοίκηση της χώρας μας κάνοντας τεράστια λάθη κόστους άνω του 1 τρις € για την οικονομία μας, οπότε ολοκληρώθηκε η καταστροφή της, πάντοτε τονίζαμε πως τα δικά μας σφάλματα δεν έχουν διορθωθεί καθόλου – με σημαντικότερο όλων το πρόβλημα των Θεσμών (άρθρο), το οποίο έχει καταδικάσει την Ελλάδα σε στασιμότητα, όπως ακριβώς συνέβη και με την Αργεντινή, πολύ πριν χρεοκοπήσει.
Παρά το ότι δε το δημόσιο χρέος μας ήταν βιώσιμο έως τα τέλη του 2014, με την έννοια πως θα μπορούσαν να εξυπηρετηθούν οι σχετικά χαμηλοί τόκοι ως προς το ΑΕΠ (γράφημα), εάν εξασφαλιζόταν η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής στα 60 χρόνια, καθώς επίσης ένας ρυθμός ανάπτυξης υψηλότερος του ποσοστού των τόκων, με δική μας ευθύνη κατέστη πλέον εντελώς μη βιώσιμο – ειδικά όταν έκλεισαν οι τράπεζες χωρίς να προβλεφθεί από την κυβέρνηση, οπότε υπέστη ένα σοβαρό πλήγμα ο τουρισμός, σταμάτησε η επιχειρηματική δραστηριότητα και κορυφώθηκε η οικονομική ανασφάλεια/απαισιοδοξία.
.
.
Δυστυχώς όμως, η δυνατότητα μας αυτή αποτελεί πλέον παρελθόν, κυρίως επειδή έκτοτε το ΑΕΠ ακολούθησε αρνητική πορεία, ενώ προβλέπεται ύφεση ύψους περίπου 5% για το 2015, αντί ανάπτυξης προηγουμένως – γεγονός που σημαίνει πως τα έσοδα του δημοσίου, χωρίς τα ταμεία (28% περίπου του ΑΕΠ, στα 180 δις € περί τα 50 δις €), θα περιορισθούν τουλάχιστον κατά 2,5 δις €, η ανεργία θα αυξηθεί κατά 180.000 άτομα (κάθε 50.000 ΑΕΠ μία θέση εργασίας), οι κρατικές δαπάνες θα κλιμακωθούν, θα κλείσουν ακόμη περισσότερες μικρομεσαίες επιχειρήσεις κοκ.
