Η σκλαβιά ενός Έθνους από το γυμνό πανικό, αποτελεί δυστυχώς το νέο νόμισμα της Ευρώπης – με το σκότος του ολοκληρωτισμού να αναβιώνει σε μία χώρα που επιλέχθηκε ως μία νέα Ιφιγένεια, καθώς επίσης για την επιβολή της δικτατορίας των ΑΤΜ
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Είναι θλιβερό να βλέπει κανείς έναν ολόκληρο λαό να στέκεται στην ουρά μπροστά από τις τράπεζες και τα βενζινάδικα, προβλέποντας πως θα συμβεί το ίδιο με τα Σούπερ Μάρκετ – όπου δεν θα αργήσουν να κάνουν την εμφάνιση τους άδεια, λεηλατημένα ράφια από ένα πανικοβλημένο πλήθος, το οποίο οδηγήθηκε ανεύθυνα στο χάος και στην καταστροφή.
Ακόμη πιο αποκρουστικό είναι το να αντικρίζει κανείς φοβισμένους τουρίστες, οι οποίοι αναζητούν εναγωνίως τρόπους διαφυγής από τη χώρα που επέλεξαν για τις διακοπές τους – νοιώθοντας παράλληλα πως, μετά την καταστροφή του παραγωγικού ιστού της Ελλάδας που προηγήθηκε, ακολουθεί ο πυρήνας της οικονομίας της, ο τουρισμός, οδηγώντας την στο ανεξέλεγκτο τέλος ενός επώδυνου δρόμου.
Προκαλεί δε τουλάχιστον οργή η χρήση της λέξης «λαός» από απίστευτα ανεύθυνους πολιτικούς, στους οποίους πρέπει να απαγορευθεί να μιλούν στο όνομα Πολιτών που δεν θέλουν καν να τους βλέπουν – ενώ η αιτιολογία του απόλυτου εξευτελισμού της πατρίδας μας, σύμφωνα με την οποία ο τρομακτικός εφιάλτης που βιώνουμε είναι ένα από τα όπλα της διαπραγμάτευσης, τεκμηριώνει το εξοργιστικό διανοητικό επίπεδο όλων αυτών που την επικαλούνται.
Ανεξάρτητα όμως από τις ευθύνες της κυβέρνησης, είναι μεγάλη ντροπή για την Ευρώπη, όνειδος για τη Γερμανία, να συνδέεται μία δημοκρατική διαδικασία, όπως το δημοψήφισμα που κυριολεκτικά επιβλήθηκε στους Πολίτες μίας χώρας, χωρίς καν να ερωτηθούν, με την άμεση λήψη δικτατορικών μέτρων – με το κλείσιμο των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της από την κεντρική τους τράπεζα, παραβαίνοντας βίαια όλες τις νόμιμες διαδικασίες.
Η ομηρία και η σκλαβιά ενός Έθνους από το γυμνό πανικό, αποτελεί δυστυχώς το νέο νόμισμα της Ευρώπης – με το δαίμονα του ολοκληρωτισμού να αναβιώνει σε μία χώρα που επιλέχθηκε για να στηθούν τα νέα κρεματόρια, καθώς επίσης με τις δημοκρατικές ελευθερίες να δολοφονούνται από τη δικτατορία των ΑΤΜ.
Περαιτέρω, πληρώνεται δυστυχώς από τους Έλληνες ο λογαριασμός της ανεξέλεγκτης δειλίας των Ευρωπαίων ηγετών οι οποίοι, μετά από πέντε συνεχή χρόνια καταστροφικής πολιτικής, καθώς επίσης μετά από ατελείωτες διαπραγματεύσεις με μία ανίκανη κυβέρνηση που εύκολα θα μπορούσε να ενοχοποιήσει κανείς για την αποτυχία, κατέληξαν στο σημερινό όνειδος – απλά και μόνο επειδή συνεχίζουν να αρνούνται το αυτονόητο:
το ότι η Ελλάδα χρειάζεται την ονομαστική διαγραφή ενός μέρους του δημοσίου χρέους της, έτσι ώστε να αποκατασταθεί η χαμένη πιστοληπτική της ικανότητα, στην οποία καταδικάσθηκε τόσο από τις κυβερνήσεις της, όσο και από τα μνημόνια των δανειστών της.
Τι μπορεί όμως να περιμένει κανείς από έναν θίασο ερασιτεχνών, υπό την ηγεσία ενός προβληματικού ανθρώπου που επιμένει να χρησιμοποιεί τις μεθόδους των προγόνων του, τοποθετώντας την τιμωρία πάνω από όλες τις ανήθικες αξίες του; Τι μπορεί να περιμένει από δειλούς ηγέτες κρατών που υποτάσσονται στην καγκελάριο της αποστροφής και του μίσους, συμπεριφερόμενοι όπως ο ήρωας του Μπρεχτ (άρθρο), όταν άκουγε για τους διωγμούς των Εβραίων;
Δεν ήταν η Ευρώπη αυτή που έφερε στην εξουσία τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση, τραβώντας ανεύθυνα το χαλί κάτω από τα πόδια της προηγούμενης – απαιτώντας συνεχώς περισσότερες παραχωρήσεις και χωρίς να τηρεί τις ίδιες της τις δεσμεύσεις περί μείωσης του χρέους; Είναι δυνατόν να εξυπηρετηθούν τα δυσθεώρητα χρέη μίας χώρας που υποχρεώθηκε μέσα από συνεχή λανθασμένα μνημόνια σε μία τρομακτική ύφεση, καθώς επίσης σε έναν καταστροφικό αποπληθωρισμό, ο οποίος τα αυξάνει ακόμη περισσότερο;
Ενός κράτους που σύρθηκε από μία άθλια Τρόικα να υπογράψει μία καταστροφική συμφωνία (PSI, γράφημα), με την οποία θα χρεοκοπούσε τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά του ταμεία, τιμωρώντας τους Έλληνες που εμπιστεύθηκαν τα ομόλογα του; Ντροπή, μεγάλη ντροπή Ευρώπη, Αιδώς Γερμανία!
.
.
Από την άλλη πλευρά βέβαια, είμαστε αντιμέτωποι με μία κυβέρνηση που υπεξαίρεσε την ψήφο των Πολιτών της Ελλάδας, επιβάλλοντας πραξικοπηματικά πρόωρες εκλογές, στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας της – με έναν πρωθυπουργό που δεν δίστασε καθόλου να μοιράσει ψεύτικες, σαθρές ελπίδες, υποσχόμενος δυστυχώς πως μπορεί να διαπραγματευθεί καλύτερα τη διαγραφή χρέους και το μέλλον της πατρίδας μας.
.
Το χρονικό της αποτυχίας
Επιγραμματικά, μερικές ημέρες μετά την άνοδο του νέου κόμματος στην εξουσία, στις 20 Φεβρουαρίου, ο υπουργός οικονομικών υπέγραψε μία καινούργια συμφωνία, η οπαία αναιρούσε το θεμέλιο λίθο του προγράμματος της κυβέρνησης του: τη διαγραφή χρέους. Υποσχόμενος λοιπόν να εξοφλήσει στο 100% τους δανειστές της χώρας μας, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, άνευ όρων, τοποθέτησε κυριολεκτικά την ταφόπλακα στην ελληνική οικονομία – κάνοντας αργότερα ότι μπορούσε για να ολοκληρώσει την καταστροφή, με γνώμονα αποκλειστικά και μόνο το δικό του ιδιοτελές συμφέρον.
Αντί λοιπόν για τη διαγραφή που δικαιούται η χώρα, τουλάχιστον ως αποζημίωση για τις καταστροφές που της επιβλήθηκαν (ανάλυση), προτίμησε να ζητήσει δανεικά, ελεημοσύνη δηλαδή για την εφαρμογή του προγράμματος του – συμπεριφερόμενος όπως εκείνος ο δυστυχής ζητιάνος που, ενώ τον λυπάσαι δίνοντας του ένα ευρώ, το κοιτάζει επιτιμητικά απαιτώντας πολλαπλάσια χρήματα, ως ανταμοιβή του για τον κόπο που κάνει να ζητιανεύει.
Ακόμη χειρότερα, την παραμονή της λήξης της προθεσμίας η ανευθυνότητα ολοκληρώθηκε, για πρώτη φορά με την υπογραφή ενός αμιγώς ελληνικού μνημονίου 47 σελίδων (ανάλυση), το οποίο εγγυόταν την μετάβαση της Ελλάδας στο χάος – μίας απίστευτα αυτοκτονικής πράξης, η οποία τεκμηρίωνε ανάγλυφα την ανικανότητα, καθώς επίσης την ανεπάρκεια ενός κομματικού μηχανισμού που δεν έπρεπε να διανοηθεί ποτέ κανείς πως θα μπορούσε να διαχειρισθεί μία τόσο μεγάλη κρίση, όπως η σημερινή.
