Το έγκλημα της διαγραφής
Περαιτέρω, η «διόρθωση» που επιχειρήθηκε με τη διαγραφή του 2012 (PSI), όχι μόνο δεν έλυσε τα προβλήματα αλλά, αντίθετα, τα επιδείνωσε – αφού βύθισε τις τράπεζες σε μία συστημική κρίση, επειδή ήταν υποχρεωμένες να αναπροσαρμόσουν προς τα κάτω την αξία των ομολόγων που είχαν στα χαρτοφυλάκια τους, με τις ανάλογες αποσβέσεις.
Έτσι έχασαν τα ίδια κεφάλαια τους, η ανακεφαλαιοποίηση τους άργησε υπερβολικά και εφαρμόσθηκε δυστυχώς σταδιακά, ενώ ήταν υποχρεωμένες από τη συνθήκη της Βασιλείας να περιορίσουν δραστικά την παροχή δανείων – οπότε στραγγαλίσθηκε κυριολεκτικά η χώρα, επειδή η πιστωτική παγίδα των τραπεζών βύθισε σε μία απίστευτα καταστροφική παγίδα ρευστότητας ολόκληρη την οικονομία.
Οι επενδύσεις στις κατασκευές κατέρρευσαν σχεδόν ολοκληρωτικά, οι εμπορικές επιχειρήσεις, καθώς επίσης οι βιομηχανίες δεν μπορούσαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, ενώ ένα κύμα μαζικών χρεοκοπιών σάρωσε τη χώρα από τη μία άκρη της στην άλλη. Έτσι τα κόκκινα δάνεια κορυφώθηκαν εντυπωσιακά, ξεπερνώντας ήδη το 40% των συνολικών – με αποτέλεσμα οι τράπεζες να είναι υποχρεωμένες να τα καλύψουν με υψηλότερες προβλέψεις, χωρίς όμως να διαθέτουν πλέον τα απαιτούμενα κεφάλαια.
Το σκηνικό του τρόμου ολοκληρώθηκε από τις συνεχείς εκροές των καταθέσεων, οι οποίες έχουν ξεπεράσει πια τα 120 δις €, λόγω του καθεστώτος πανικού που έχει προκληθεί στη χώρα από τα ξένα κυρίως ΜΜΕ – καθώς επίσης από τις ατέλειωτες διαπραγματεύσεις, οι οποίες επιβαρύνουν τόσο τις τράπεζες, όσο και την οικονομία.
.
Επίλογος
Έχουμε την άποψη πως κανένας οικονομολόγος στον πλανήτη δεν αμφιβάλλει πλέον για την καταστροφή που προκάλεσε στη χώρα η λανθασμένη διάγνωση – ιδίως δε η συνταγή που επέβαλλε στην Ελλάδα ένας εντελώς ανίκανος οργανισμός, το ΔΝΤ, ξεπερνώντας ακόμη και τον εαυτό του στην ανικανότητα. Πόσο μάλλον όταν δεν ήταν λάθος μόνο η διάγνωση και η συνταγή αλλά, επίσης, οι συντελεστές και όλες του οι προβλέψεις – οι οποίες ποτέ δεν ανταποκρίθηκαν με την πραγματικότητα (γράφημα).
.
.
Θεωρούμε δε απαράδεκτο το σημερινό εκβιασμό που ασκεί στην Ευρώπη, θέλοντας στην πραγματικότητα να αναλάβει αυτή τα χρέη της Ελλάδας απέναντι του – ενώ έχει παράλληλα το θράσος να συστήνει σήμερα τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους της χώρας μας, αλλά από τους άλλους και όχι από το ίδιο.
Επομένως, θα ήταν εγκληματικό από την κυβέρνηση να μη ζητήσει αποζημίωση για την καταστροφή που προκάλεσε στην Ελλάδα – η οποία, με τους πλέον συντηρητικούς υπολογισμούς πλησιάζει το 1 τρις €, χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε τις κοινωνικές και ψυχολογικές ζημίες, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τις αυτοκτονίες, τη μαζική μετανάστευση των νέων κοκ.
Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά, η Ελλάδα μπορεί να είναι βυθισμένη σε μία βαριά, οξεία κρίση, αλλά δεν πρόκειται για ένα «βαρέλι δίχως πάτο», όπως ισχυρίζονται οι Γερμανοί. Μπορεί δηλαδή να τα καταφέρει, αφού η διάγνωση των προοπτικών, καθώς επίσης των δυνατοτήτων της σήμερα είναι επίσης λανθασμένη – όπως συνέβη το 2010, αν και μάλλον σκόπιμα τότε.
Αυτό θα είναι το θέμα της επόμενης ανάλυσης μας, με την οποία θα τεκμηριώσουμε πως η Ελλάδα είναι σε θέση να πετύχει πολύ περισσότερα, από όσο φαντάζεται κανείς – αρκεί να εφαρμόσει τη σωστή οικονομική πολιτική, χωρίς παράλληλα να διστάσει να καταθέσει αγωγή εναντίον της Τρόικας στο ευρωπαϊκό δικαστήριο και παύοντας να την αποκαλεί ανόητα «Θεσμούς», απαξιώνοντας τη λέξη.
Βιβλιογραφία: F&W, Bernegger
.
