(δ) Το μεγάλο, παχύ κράτος
Η τέταρτη παρεξηγημένη έννοια είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα, ως προς τον αριθμό τους συγκριτικά με άλλα κράτη – όπου πολλοί αναφέρονται σε ένα υπερδιογκωμένο, παχύ κράτος, το οποίο θα πρέπει να περιορισθεί εάν θέλει η Ελλάδα να ξεφύγει από την κρίση. Εν τούτοις, πρόκειται για μία λανθασμένη εντύπωση, η οποία καλλιεργείται σκόπιμα – αφού οι αριθμοί τεκμηριώνουν κάτι εντελώς διαφορετικό, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί (πηγή, σελίδα 105 pdf).
.
.
Με βάση το παραπάνω γράφημα του ΟΟΣΑ, ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα το 2011 (γενική κυβέρνηση) ήταν στο 7,9% του εργαζόμενου πληθυσμού – πολύ χαμηλότερος δηλαδή από το μέσο όρο (κόκκινη στήλη, 15,5%) καθώς επίσης από τη Γερμανία (10,6%).
Στην ίδια μελέτη υπάρχει βέβαια και ένας άλλος πίνακας, ο οποίος αναφέρεται στους δημοσίους υπαλλήλους του ευρύτερου δημόσιου τομέα – ο οποίος όμως δεν είναι καθόλου συγκρίσιμος με τις άλλες χώρες, επειδή αφορά και τις επιχειρήσεις του δημοσίου, τις οποίες πολλά άλλα κράτη έχουν ιδιωτικοποιήσει, στα πλαίσια της εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, ενώ η Ελλάδα (ακόμη) όχι.
Όπως έχουμε δε ήδη αναφέρει (ανάλυση), το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά η ελλιπέστατη ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα τους – η οποία δεν οφείλεται μόνο στους ίδιους αλλά, επίσης, στον κακώς εννοούμενο συνδικαλισμό, στο πελατειακό κράτος, στις ελλειμματικές υποδομές, στην κακή οργάνωση και κατανομή τους, στη διαδικασία των προσλήψεων κοκ.
.
(ε) Η ανάγκη διαγραφής χρέους
Η επόμενη παρεξηγημένη έννοια είναι η διαγραφή χρέους, η οποία θεωρείται από πολλούς ανέντιμη – εύλογα όσον αφορά τους φορολογουμένους των άλλων χωρών, οι οποίοι θα υποστούν τελικά τη ζημία, εάν αποφασισθεί, χωρίς να έχουν οι ίδιοι ευθύνες.
Κανένας όμως δεν μπορεί να κατηγορήσει τους Έλληνες Πολίτες για τη μεταφορά των χρεών τους από τους τοκογλύφους στα κράτη της Ευρωζώνης (ανάλυση) – αφού επρόκειτο για μία απόφαση που ελήφθη ερήμην τους το 2010, κυρίως από τους ηγέτες της Ευρωζώνης (Γερμανία, Γαλλία), καθώς επίσης από τον τότε πρωθυπουργό, ο οποίος ούτε τους ρώτησε, ούτε τους είχε προειδοποιήσει με τις προεκλογικές του δεσμεύσεις.
Δεν ρωτήθηκαν ούτε για το PSI, ξανά με ευθύνη του γαλλογερμανικού άξονα, ο οποίος απαγόρευσε δικτατορικά το δημοψήφισμα στον πρωθυπουργό – ενώ υπάρχουν πολλά άλλα «ελαφρυντικά», τα οποία έχουμε παρουσιάσει στις αναλύσεις «Ρήξη ή αργός θάνατος», «Ριζική λύση ή χρεοκοπία», «Διαγραφή» κοκ. Επομένως, η ανεντιμότητα της ενδεχόμενης διαγραφής δεν αφορά τους Έλληνες αλλά, κυρίως, τη Γερμανία – από την οποία θα πρέπει οι Ευρωπαίοι να ζητήσουν την ανάληψη των ευθυνών, για την προστασία των τραπεζών εκ μέρους της.
.
(στ) Τα μνημόνια και η λιτότητα
Τα μνημόνια και η πολιτική λιτότητας που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, σε πολύ μεγαλύτερη έκταση από ότι στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία ή στην Ισπανία (στην τελευταία χωρίς τη δραστηριοποίηση του ΔΝΤ), αποτελούν επίσης μία παρεξηγημένη έννοια – αφού υπάρχουν δυστυχώς αρκετοί, οι οποίοι τάσσονται υπέρ τους, κατηγορώντας τους υπολοίπους για ανευθυνότητα. Εν τούτοις, τα γεγονότα είναι τα εξής:
Οι δραστικές μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, οι απολύσεις, καθώς επίσης ο περιορισμός των κοινωνικών παροχών και επιδοτήσεων για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Ελλάδας (οι «γενικότερες δαπάνες» δηλαδή, όπως αποκαλούνται), προκάλεσαν φυσικά τη μείωση του διαθεσίμου εισοδήματος – οπότε τον περιορισμό της ζήτησης, της κατανάλωσης, των εσόδων του δημοσίου κλπ.
Εάν τώρα ερευνήσει κανείς τις αλλαγές στις «γενικότερες δαπάνες» από το 2010 έως το 2013 εντός των χωρών της Ευρωζώνης, συγκρίνοντας τες με τις αλλαγές στο ΑΕΠ τους, θα καταλήξει στο γράφημα που ακολουθεί.
Όπως συμπεραίνεται από το γράφημα, με εξαίρεση τη μερκαντιλιστική Γερμανία (ανάλυση), η οποία κυριολεκτικά τρέφεται από τις εξαγωγές, καθώς επίσης από την κρίση, ζώντας εις βάρος των εταίρων της, οι αλλαγές στις «γενικότερες δαπάνες» είναι σχεδόν ίσες με τις αλλαγές του ΑΕΠ – όπου η Ελλάδα κυριολεκτικά δολοφονήθηκε με την επιβολή των μνημονίων, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία.
Σε κάθε περίπτωση, οι αυξήσεις των «γενικότερων δαπανών» (Ευρωζώνη των 12, Γαλλία, Γερμανία), αύξησαν το ΑΕΠ, ενώ οι μειώσεις (Ελλάδα, Ισπανία) το μείωσαν – στην Ισπανία περισσότερο από τις μειώσεις των «γενικότερων δαπανών», ενώ στην Ελλάδα λιγότερο.
Εάν ήθελε τώρα κανείς να σταθεροποιήσει ή να μειώσει το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, τότε δεν θα έπρεπε να περιορίσει τις «γενικότερες δαπάνες» (μισθούς, συντάξεις, απολύσεις κλπ.), οι οποίες ήταν της τάξης του 44% του ΑΕΠ πριν από την κρίση (έναντι 45% της Γερμανίας και 51% της Γαλλίας), αλλά να αυξήσει τα έσοδα – τα οποία ήταν στο 38% του ΑΕΠ, έναντι 43% της Γερμανίας και 48% της Γαλλίας (κάτι που συμπεράναμε και με την άλλη ανάλυση μας – πηγή).
Επομένως, η πολιτική που εφάρμοσε η Τρόικα στην Ελλάδα ήταν απολύτως λανθασμένη – οπότε η χώρα μας δεν νομιμοποιείται μόνο να απαιτήσει διαγραφή του μη βιώσιμου μέρους του χρέους της, αλλά, επίσης, αποζημίωση από την Τρόικα για τις ζημίες που υπέστη σε οικονομικό επίπεδο (περί το 1 τρις € από την κατάρρευση των τιμών των παγίων στα ακίνητα, στις μετοχές κοκ.), σε εθνικό (συνεχείς προσβολές από τους άλλους λαούς), σε ψυχολογικό (καταθλίψεις, αυτοκτονίες), καθώς επίσης σε κοινωνικό (ανθρωπιστική κρίση κλπ.).
.
Επίλογος
Η Ελλάδα χρειάζεται μία έντιμη συμφωνία με τους δανειστές της, η οποία να λύνει τα προβλήματα της μακροπρόθεσμα – επιτρέποντας την ανάκτηση της πιστοληπτικής ικανότητας του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα της, την έξοδο της στις αγορές, τις επενδύσεις και την ανάπτυξη.
Τη συμφωνία αυτή τη δικαιούται, αφενός μεν με κριτήριο την τεράστια υπομονή που έδειξαν οι Πολίτες της, παρά το ότι υπέστησαν τα πάνδεινα επί πέντε ολόκληρα χρόνια, αφετέρου λόγω των καταστροφικών μέτρων που της επιβλήθηκαν ερήμην της – προκαλώντας τεράστιες ζημίες τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό της τομέα.
Δικαιούμαι βέβαια δεν σημαίνει εκβιάζω, θεωρώντας πως έχω στη διάθεση μου τόσα πολλά όπλα, τα οποία θα υποχρέωναν τους άλλους να συμβιβαστούν άνευ όρων – ενώ φαίνεται πως το ΔΝΤ αυτή τη φορά δεν «μπλοφάρει», αλλά ούτε και η Ευρώπη.
Ολοκληρώνοντας, κατά την άποψη μας το πρόβλημα δεν είναι η συμφωνία, αλλά τα συνεχή «ήξεις αφήξεις» της κυβέρνησης και των στελεχών της – τα οποία αφενός μεν δεν εμπνέουν την απαιτούμενη εμπιστοσύνη, αφετέρου δεν τηρούν δυστυχώς κανέναν απολύτως κανόνα μίας αποτελεσματικής διαπραγμάτευσης. Ας ελπίσουμε λοιπόν πως δεν θα πληρώσουν για μία ακόμη φορά οι Έλληνες την ανεπάρκεια των πολιτικών τους ηγεσιών, όπως συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες.
