Οι ανισορροπίες του μερκαντιλισμού της Γερμανίας
Συνεχίζοντας, εάν η «χώρα Α» στηρίζει την ανταγωνιστικότητα της, τις χαμηλές τιμές πώλησης των προϊόντων της καλύτερα, στο ότι αυξάνει τους μισθούς των εργαζομένων της με ρυθμό χαμηλότερο της παραγωγικότητας τους, αρνούμενη να τηρήσει το «χρυσό κανόνα των αμοιβών» (Αυξήσεις = άνοδος της παραγωγικότητας + πληθωρισμός), τότε η ζήτηση της (εισαγωγές) δεν ισορροπεί, με την αύξηση των πωλήσεων της (εξαγωγές) – οπότε δημιουργεί δυσανάλογα πλεονάσματα στο ισοζύγιο της (γράφημα, σύγκριση της Γερμανίας με τη Γαλλία, η τελευταία με διακεκομμένη γραμμή και δεξιά στήλη).
.
.
Στην περίπτωση αυτή, μετατίθεται η συνολική ζήτηση προς όφελος της «χώρας Α», χωρίς να αυξάνονται οι μισθοί των εργαζομένων της οπότε η εγχώρια ζήτηση, καθώς επίσης χωρίς να μπορούν να αντιγράψουν κάποια τεχνολογική της εξέλιξη οι ανταγωνιστές της – αφού η άνοδος της ανταγωνιστικότητας της οφείλεται στη διατήρηση των μισθών των εργαζομένων της σε χαμηλά επίπεδα, οπότε θα ήταν το μόνο που θα μπορούσαν να υιοθετήσουν οι ανταγωνιστές της (τότε ο ανταγωνισμός είναι καταστροφικός).
Αυτό σημαίνει με τη σειρά του πως δεν ζημιώνονται μόνο οι άμεσοι ανταγωνιστές της, όπως η «χώρα C» στο παράδειγμα μας αλλά, επίσης, οι εξαγωγείς άλλων προϊόντων, όπως της «χώρας Β». Επομένως, εάν η αύξηση της ανταγωνιστικότητας ενός κράτους επιτυγχάνεται με το μισθολογικό dumping, τότε επιδεινώνονται αφενός μεν τα εισοδήματα των εργαζομένων του, αφετέρου αυτά των ξένων πελατών του – οι οποίοι κάποια στιγμή αδυνατούν να εξοφλήσουν τις υποχρεώσεις τους, ζημιώνοντας το επί πλέον.
Στο παράδειγμα της Γερμανίας, το μερίδιο των μισθών στην ακαθάριστη προστιθεμένη αξία των επιχειρήσεων, από 66,7% το 1992 μειώθηκε στο 56,4% το 2007. Την ίδια χρονική περίοδο, το χρηματοπιστωτικό έλλειμμα των επιχειρήσεων, ύψους 5,2% περίπου, μετατράπηκε σε ένα πλεόνασμα της τάξης του 3% της ακαθάριστης προστιθεμένης αξίας.
Εκτός αυτού, οι επενδύσεις μειώθηκαν από 22,1% στο 17,3% επί της ακαθάριστης προστιθεμένης αξίας, μεταξύ των ετών 1992 και 2007, παράλληλα με τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων – με αποτέλεσμα τα καθαρά κέρδη τους να αυξηθούν, αν και μόλις κατά 1%, λόγω της εκτεταμένης φοροαποφυγής των μεγάλων επιχειρήσεων της.
Κλείνοντας, οι θέσεις εργασίας που κερδίζονται στους εξαγωγικούς τομείς μίας χώρας, όπως η παραπάνω, δεν μπορούν να εξισορροπήσουν μακροπρόθεσμα την αδύναμη εσωτερική ζήτηση – οπότε ουσιαστικά οι θέσεις εργασίας της Γερμανίας στηρίζονται σε «πήλινα πόδια».
Ειδικότερα, όταν η εισοδηματική ισχύς (περιουσιακά στοιχεία) των νομισματικών εταίρων της, λόγω της μη ανταγωνιστικότητας τους, «απορροφηθεί» εντελώς, καθώς επίσης όταν οι εμπορικοί συνεργάτες που έχουν το δικό τους νόμισμα αποφασίσουν να αμυνθούν απέναντι στο μερκαντιλισμό της (λόγω της υιοθέτησης του μισθολογικού dumping), τότε οι θέσεις εργασίας χάνονται (ανάλυση).
.
Επίλογος
Από την παραπάνω ανάλυση είναι προφανές ότι, αφενός μεν η Ελλάδα δεν μπορεί να λύσει μόνη της το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας της (ανάλυση), αφετέρου πως η Ευρωζώνη θα διαλυθεί αργά ή γρήγορα – κυρίως με ευθύνη της Γερμανίας, καθώς επίσης των υπολοίπων φυγόκεντρων δυνάμεων εντός της (Ολλανδία κλπ.).
Εκτός αυτού, όπως τεκμηριώνεται από το γράφημα που ακολουθεί, πολλές άλλες χώρες είναι σε δυσμενέστερη θέση από την πλευρά της ανταγωνιστικότητας, συγκριτικά με την Ελλάδα – όπως η Γαλλία, κυρίως όμως η Ιταλία, λόγω του υψηλότερου εργατικού κόστους τους, σε σχέση με τη Γερμανία. Πόσο μάλλον όταν δεν είναι σε θέση να επιβάλλουν στους Πολίτες τους τα εγκληματικά μνημόνια που εφαρμόσθηκαν στην Ελλάδα (ανάλυση), για να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα τους «μισθολογικά», χωρίς να διακινδυνεύσουν τεράστιες κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις.
.
.
Επομένως, εάν η Γερμανία δεν αλλάξει πολιτική, έχοντας τουλάχιστον το ήθος να στηρίζει την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της στην τεχνολογική της εξέλιξη και όχι στους άμοιρους εργαζομένους της, οι οποίοι γίνονται αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης της βιομηχανικής ελίτ της χώρας, το τέλος της νομισματικής ένωσης είναι δεδομένο.
Υπενθυμίζοντας δε πως κάτι ανάλογο είχε συμβεί στην πρώτη εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπου ολόκληρη η Ευρώπη ήταν ξανά εξαρτημένη από τη «γερμανική μηχανή», καταλήγοντας στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ελπίζουμε πως αυτή τη φορά θα αποφευχθεί μία αντίστοιχη εξέλιξη – εάν όχι με την εκλογίκευση της πρωσικής κυβέρνησης, τουλάχιστον με την αντίδραση των Γερμανών Πολιτών, οι οποίοι είναι το μεγάλο θύμα της όλης διαδικασίας.
Άλλωστε, όταν η μία μετά την άλλη χώρα της Ευρωζώνης χάσουν την ανταγωνιστικότητα τους, υποχρεούμενες να δανείζονται για να επιβιώνουν η Γερμανία, ως κύριος δανειστής, θα υποστεί τη μεγαλύτερη καταστροφή – λόγω των μαζικών αθετήσεων πληρωμών, καθώς επίσης των διαγραφών χρεών που θα ακολουθήσουν νομοτελειακά.
