Περαιτέρω οι ευρωπαίοι ηγέτες, κατά τη σύσκεψη κορυφής πριν από δύο εβδομάδες, έκαναν ένα ακόμη βήμα προς την κατεύθυνση της ενεργειακής ένωσης της ΕΕ – όπου ο Πολωνός πρόεδρος ισχυρίσθηκε ότι, η Ρωσία χρησιμοποιεί το φυσικό αέριο, με το οποίο προμηθεύει την Ευρώπη, ως γεωπολιτικό όπλο, οπότε θα έπρεπε να γίνουν προσπάθειες απεξάρτησης εκ μέρους όλων των χωρών.
Την ίδια στιγμή οι αμερικανοί, για τους λόγους που προαναφέραμε, προσπαθούν να εκφοβίσουν τους Ευρωπαίους, από ενδεχόμενα αντίποινα των Ρώσων, όσον αφορά την προμήθεια τους με φυσικό αέριο – έτσι ώστε να μην αντιστέκονται στη μέθοδο του Fracking, την οποία προσπαθούν να επιβάλλουν σε όλες τις χώρες, έχοντας το ήδη επιτύχει στη Γερμανία.
Σήμερα, οι χώρες της ΕΕ προμηθεύονται το 44% των αναγκών τους σε φυσικό αέριο από τη Ρωσία, καθώς επίσης το 33% από τη Νορβηγία (άρθρο) – ενώ οι υπόλοιποι προμηθευτές τους είναι η Αλγερία, η Νιγηρία, η Λιβύη, το Τρινιντάντ & Τομπάγκο, καθώς επίσης το Περού (πηγή).
.
.
Συνεχίζοντας, ο Πολωνός πρόεδρος, ο οποίος είναι υπέρμαχος της αμερικανικής μεθόδου εξόρυξης σχιστολιθικού αερίου, εξυπηρετεί σε μεγάλο βαθμό τις Η.Π.Α. – η βιομηχανία των οποίων θέλει να δραστηριοποιηθεί ως παραγωγός στην Ευρώπη, προμηθεύοντας την ταυτόχρονα με το δικό της υγροποιημένο φυσικό αέριο.
Η αμερικανική επέκταση στο συγκεκριμένο τομέα «πριμοδοτείται» από τη συμφωνία TTIP η οποία, εάν τελικά υπογραφεί, θα επιτρέψει την εκδίωξη των Ρώσων από την ευρωπαϊκή αγορά ενέργειας – εξασφαλίζοντας τεράστιο τζίρο και κέρδη στις αμερικανικές πολυεθνικές.
Εδώ δεν πρέπει να υποτιμάει κανείς το γεγονός σύμφωνα με το οποίο, στα πλαίσια της TTIP, οι αμερικανικές εταιρείες θα μπορούσαν να επιβάλλουν κυρώσεις δισεκατομμυρίων σε εκείνες τις χώρες που δεν θα ήθελαν να εφαρμόσουν τη συμφωνία – αντιδρώντας στη μέθοδο του Fracking, για περιβαλλοντικούς λόγους. Η αιτιολογία θα ήταν η εξασφάλιση των επενδυτών – ένα από τα πλέον επικίνδυνα σημεία της συμφωνίας, μέσω του οποίου οι Πολίτες μετατρέπονται σε σκλάβους των πολυεθνικών.
Στο λόμπι που βοηθάει την επίτευξη της συμφωνίας, ανήκει παραδόξως το συνδικάτο των εργαζομένων «Businesseurope» με έδρα τις Βρυξέλλες – το οποίοι διαπλέκεται οικονομικά με πολυεθνικούς ενεργειακούς ομίλους όπως η Exxon Mobile, η GDF Suez, η BP, η Total και η Statoil.
Στο επόμενο λόμπι, με την ονομασία International Gas & Oil Producers Association (IOGP), ανήκουν εταιρείες όπως η Shell, η Chevron, η OMV κοκ., οι οποίες παράγουν το 50% των παγκοσμίων ποσοτήτων πετρελαίου και το 25% του φυσικού αερίου – επίσης άλλες, όπως η κατασκευαστική Halliburton, γνωστή για τις δραστηριότητες της στο Ιράκ και αλλού.
Ολοκληρώνοντας, οι ευρωπαϊκές χώρες που υποστηρίζουν τη νέα τεχνολογία εξόρυξης είναι κυρίως η Πολωνία, η Λιθουανία, η Ρουμανία και η Μ. Βρετανία – ενώ είναι απαγορευμένη στη Βουλγαρία, στην Ισπανία και στη Γαλλία.
.
Επιμύθιο
Όπως συμπεραίνεται από τα παραπάνω, η Ευρώπη είναι το πεδίο του ενεργειακού πολέμου των Η.Π.Α. με τη Ρωσία – επίσης του οικονομικού και γεωπολιτικού, με αιχμή του δόρατος την Ουκρανία. Στην περίπτωση λοιπόν που θα διευρυνόταν η σύγκρουση, σε στρατιωτικό επίπεδο, η Ευρώπη θα ήταν ξανά στο επίκεντρο της καταστροφής – κάτι που εύχεται εύλογα κανείς να αποφευχθεί τελικά.
Από την άλλη πλευρά, εάν υπογραφεί η συμφωνία TTIP, οι μεγάλοι πολυεθνικοί αμερικανικοί όμιλοι θα αποτελούν πλέον την επίσημη, αν και σκιώδη, διακυβέρνηση της Ευρώπης – εντείνοντας τις επιθέσεις εναντίον της Ρωσίας, η οποία δεν θέλει να υποταχθεί στις απαιτήσεις τους, επιλέγοντας το δικό της, ανεξάρτητο δρόμο.
Όσον αφορά την Ελλάδα, ελπίζω να μη μετατραπεί, μετά την προσέγγιση της με τη Ρωσία, στην Ουκρανία της Μεσογείου – ερχόμενη σε μία «κατά μέτωπο αντίθεση» τόσο με τις Η.Π.Α., όσο και με τη γερμανική Ευρώπη.
Παράλληλα, δεν θεωρώ πως η Ρωσία είναι πρόθυμη να λύσει τα οικονομικά προβλήματα της χώρας μας, εάν υποθέσει κανείς ότι μπορεί, ενώ δεν θα την εμπιστευόμουν απόλυτα – παρά το ότι έχει δίκιο, όσον αφορά τη σύγκρουση της με τις Η.Π.Α., όπου εύλογα προστατεύει την ελευθερία, καθώς επίσης την εθνική της ανεξαρτησία.
Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτική, αφού αναμφίβολα βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, τόσο οικονομικά, όσο και γεωπολιτικά – αποφεύγοντας να τοποθετηθεί στο στόχαστρο των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη, ακόμη και αν είναι με την πλευρά του Δικαίου.
