Η λεπτή άμμος στην κλεψύδρα της Ελλάδας θα τελειώσει, όταν καταναλωθούν οι χρηματικές ρεζέρβες της, εάν δεν χρεοκοπήσουν οι τράπεζες, καθώς επίσης όταν δημιουργηθούν ελλείμματα στον προϋπολογισμό της – εάν συνεχίσει να μην δανείζεται
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Όταν το δημόσιο χρέος υπερβαίνει ένα ορισμένο ύψος, τότε δεν υπάρχει ούτε ένα και μοναδικό παράδειγμα, από όσα γνωρίζω, όπου να επιτεύχθηκε ποτέ, με δίκαιο τρόπο, η εξ ολοκλήρου αποπληρωμή του.
Σε εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που έγινε δυνατή σε κάποιο βαθμό η εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών, συνέβη με τη χρήση της χρεοκοπίας – την οποία είχε παραδεχθεί κανείς ανοιχτά, χωρίς κανένα δισταγμό. Ακόμη και όταν υπήρξε συχνά μία ονομαστική επιστροφή του χρέους, στην πραγματικότητα επρόκειτο για μία ολοκάθαρη χρεοκοπία” (Adam Smith).
.
Άποψη
Όταν όλοι συντάσσονται με την κοινή γνώμη, αρνούμενοι να πιστέψουν το αυτονόητο, τότε είναι δύσκολο να διαφέρει κανείς, εμμένοντας στην κοινή λογική – όπως στο παράδειγμα του γυμνού βασιλιά, ο οποίος έγινε αντιληπτός ως τέτοιος, μόνο από ένα μικρό παιδί που εύλογα εμπιστευόταν τα δικά του μάτια.
Παρά το ότι λοιπόν είναι αυτονόητη η θέση, σύμφωνα με την οποία η συμμετοχή μίας χώρας στην Ευρωζώνη δεν διακινδυνεύει από τυχόν χρεοκοπία της, ενώ τεκμηριώνεται απόλυτα από την ίδια τη συνθήκη της Λισαβόνας, η χειραγώγηση των Ελλήνων είναι τέτοια που δεν επιτρέπει δυστυχώς τη διαφοροποίηση. Κανένας δεν προσέχει βέβαια πως όλοι αυτοί που τοποθετούνται υπέρ της δραχμής, την προτείνουν ως «βίαιη λύση» για τα προβλήματα της χώρας – όχι ως ένα υποχρεωτικό επακόλουθο τυχόν στάσης πληρωμών.
Στα πλαίσια αυτά, παρά το ότι η χρεοκοπία εντός του ευρώ (ανάλυση) είναι η καλύτερη δυνατή, η μοναδική ίσως λύση για μία αθεράπευτα υπερχρεωμένη χώρα όπως η Ελλάδα, με καταστραμμένο τον παραγωγικό/εξαγωγικό της μηχανισμό, οπότε απόλυτα εξαρτημένης από τις εισαγωγές, ελάχιστοι το κατανοούν – επηρεαζόμενοι από την αρνητική στάση των πολιτικών κομμάτων, καθώς επίσης από τις αναφορές των διεθνών ΜΜΕ και ιδίως της Γερμανίας, οι οποίες συνδέουν εντελώς αυθαίρετα την αδυναμία πληρωμών (αφερεγγυότητα, χρεοκοπία) με την έξοδο από το ευρώ.
Αν μη τι άλλο όμως, θα έπρεπε να συνειδητοποιούν πως ποτέ καμία χώρα δεν υποχρεώθηκε να αλλάξει το νόμισμα της επειδή χρεοκόπησε – κατανοώντας πως το επίσημο νόμισμα της χώρας μας είναι σήμερα το ευρώ. Επίσης πως η μη ύπαρξη νομισματικών προβλημάτων, «απαλύνει» σημαντικά τις συνέπειες μίας χρεοκοπίας – η οποία συνήθως προκαλεί τη ραγδαία υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, την αδυναμία εισαγωγών λόγω της μη αποδοχής του στο εξωτερικό, οπότε τις ελλείψεις σε φάρμακα ή σε καύσιμα κοκ.
Η Ελλάδα, ακόμη και αν χρεοκοπούσε, έχοντας το ευρώ δεν θα υφίστατο αυτές τις συνέπειες – ενώ απλά και μόνο η έγκαιρη επιβολή ελέγχων στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων, καθώς επίσης η τοποθέτηση ανώτατων ορίων στις αναλήψεις, θα περιόριζε το σημερινό πρόβλημα της ρευστότητας.
Δυστυχώς ελάχιστοι γνωρίζουν πως η παροχή έκτακτης ρευστότητας (ELA) από την ΕΚΤ είναι απαραίτητη, επειδή διαφεύγουν οι καταθέσεις στο εξωτερικό. Με απλά λόγια, η ΕΚΤ χρηματοδοτεί εκείνους τους Έλληνες που τοποθετούν τα χρήματα τους σε άλλες χώρες – την «αιμορραγία» αυτού του είδους δηλαδή, η οποία θα μπορούσε και θα έπρεπε να εμποδιστεί από το κράτος.
Όσον αφορά τώρα την «έωλη» αιτιολογία, σύμφωνα με την οποία ναι μεν κανένας δεν μπορεί να διώξει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη, αλλά η ΕΚΤ θα την υποχρέωνε να εγκαταλείψει εκούσια το ευρώ (άρα προηγουμένως την ΕΕ), κλείνοντας της την παροχή ρευστότητας, μόνο μικρά παιδιά μπορεί να πείσει – αφού υπάρχει μία σειρά λύσεων (ακόμη και το διαδικτυακό νόμισμα που αναφέρει σήμερα το Spiegel – «Bitcoins για την Ελλάδα»), μερικές από τις οποίες έχουμε ήδη περιγράψει στο κείμενο μας «Πτώχευση εντός του ευρώ».
Βέβαια, όπως όλες οι λύσεις στην οικονομία, έτσι και η στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης, την οποία θα ακολουθούσαν αμέσως μετά οι διαπραγματεύσεις για τη διαγραφή χρέους με τους δανειστές, έχει ημερομηνία λήξης – η οποία δυστυχώς πλησιάζει επικίνδυνα. Επιταχύνεται δε από τα τεράστια οικονομικά λάθη και τις παραλείψεις της κυβέρνησης, τα οποία δεν είναι φυσικά σκόπιμα, αλλά οφείλονται στην έλλειψη εμπειρίας και στον ερασιτεχνισμό της.
Εμείς έχουμε αναφερθεί στην αναγκαιότητα της χρεοκοπίας ήδη από το Νοέμβριο του 2014 (άρθρο), όταν η Ελλάδα βρέθηκε οριστικά εκτός των χρηματαγορών – ενώ συνεχίσαμε να το αναφέρουμε (ανάλυση) μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης, κατανοώντας πως το πρόγραμμα της, σε μεγάλο βαθμό σωστό, δεν είναι συμβατό με τα μνημόνια, με την πολιτική λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία, καθώς επίσης με την Τρόικα.
Η εξέλιξη άλλωστε του δημοσίου χρέους της Ελλάδας, σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες, ακόμη και μετά τη διαγραφή το 2011 (γράφημα), η οποία δεν ήταν φυσικά αρκετή, ενώ επιβάρυνε κυρίως τις ελληνικές τράπεζες, τεκμηριώνει πως δεν υπάρχει καμία άλλη λύση, εκτός της μείωσης του ονομαστικού χρέους της, στο 80-90% του ΑΕΠ της.
.
Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη των δημοσίων χρεών στην Ευρωζώνη (αριστερά, σε ποσοστά του ΑΕΠ). Ελλάδα, Ευρώπη των 12 (εξέλιξη ανάλογα με τη Γαλλία) Γερμανία, Ισπανία. Δεξιά (καφέ), ξεκίνημα του προγράμματος λιτότητας στην Ελλάδα, Διαγραφή, Ξεκίνημα του προγράμματος λιτότητας στην Ισπανία (πράσινο)
.
