Η Γερμανία γνωρίζει πως είναι εντελώς αδύνατη η αξιοπρεπής ανακύκλωση ενός χρέους της τάξης του 185% του ΑΕΠ, από μία χώρα που έχει αποσυνδεθεί από τις χρηματαγορές – ενώ δεν θα μπορεί να ζητιανεύει αιώνια, ούτε να ανέχεται συνεχώς προσβολές
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
.
“Μετά το 1970, όταν έπαψε να υπάρχει ο κανόνας του χρυσού, όπου όλα τα νομίσματα είχαν αντίκρισμα σε δολάρια και αυτά με τη σειρά τους σε χρυσό, ξεκίνησε η βασιλεία των χωρίς αντίκρισμα χάρτινων χρημάτων (Fiat money – 28,8 τρις στον πλανήτη).
Έκτοτε, θεωρητικά, το κάθε νόμισμα αντιπροσωπεύει την οικονομία της χώρας του – με μοναδική εξαίρεση το ευρώ, το οποίο ουσιαστικά δεν αντιπροσωπεύει καμία οικονομία, οπότε κανένα κράτος δεν είναι υπεύθυνο για την «εξαργύρωση» του.
Παρ’ όλα αυτά, είναι το δεύτερο μεγαλύτερο αποθεματικό νόμισμα στον πλανήτη – γεγονός που σημαίνει ότι, πολλές χώρες διαθέτουν ευρώ στα συναλλαγματικά τους αποθέματα. Τι θα συνέβαινε όμως εάν η Ευρωζώνη διαλυόταν και το ευρώ έπαυε να υπάρχει; Προφανώς η Γερμανία θα το αντικαθιστούσε με το μάρκο, η Ελλάδα με τη δραχμή, η Ιταλία με τη λιρέτα κοκ.
Η Κίνα όμως, για παράδειγμα, τι θα έκανε με τα ευρώ που διαθέτει; Ποιός θα της τα εξαργύρωνε; Η ΕΚΤ, η οποία τότε θα σταματούσε τη λειτουργία της, δεν διαθέτει τα απαιτούμενα κεφάλαια – ενώ κανένας δεν θα μπορούσε να ζητήσει από τη Γερμανία, από την Ιταλία, από την Ελλάδα κοκ. να εξαργυρώσουν τα ευρώ της Κίνας.
Πρόκειται λοιπόν για ένα νόμισμα χωρίς πατρίδα, χωρίς κανέναν υπεύθυνο, οπότε εύλογα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως η μεγαλύτερη απάτη του αιώνα – όταν και εάν πάψει ξαφνικά να υπάρχει επειδή κάποια χώρα, όπως ίσως η Ελλάδα, θα «δυναμίτιζε» τα θεμέλια του” (πηγή).
.
Ανάλυση
Είναι προφανές πως το βασικό πρόβλημα της Ευρωζώνης είναι το ότι δεν υφίστανται βασικοί, λογικοί, δίκαιοι κανόνες, οι οποίοι να είναι γνωστοί σε όλους και να τηρούνται χωρίς εξαιρέσεις. Πως υπάρχουν λοιπόν χώρες που έχουν ιδιαίτερα προνόμια, καθώς επίσης τη δυνατότητα να τα στερούν από τις άλλες – χωρίς να εμποδίζονται από την υφιστάμενη νομοθεσία.
Ειδικότερα, η Γερμανία εφάρμοσε αμέσως μετά την είσοδο της στη νομισματική ένωση μία «εσωτερική υποτίμηση», εις βάρος όλων των υπολοίπων – χωρίς να της απαγορευθεί και κρυφά, χωρίς δηλαδή να το γνωρίζουν οι «εταίροι» της. Έτσι, κατάφερε να δημιουργήσει πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, με τη βοήθεια των ελλειμμάτων της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Ιταλίας κοκ., εξάγοντας περισσότερα προϊόντα και εισάγοντας λιγότερα.
Σήμερα δε απαιτεί από την Ελλάδα (από τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο επίσης), να κάνει κάτι ανάλογο, χωρίς όμως η ίδια να είναι πρόθυμη να εισάγει περισσότερα από τη χώρα μας, εξάγοντας λιγότερα – πόσο μάλλον να αυξήσει τους μισθούς των εργαζομένων της ανάλογα με την παραγωγικότητα τους, έτσι ώστε να αναπτυχθεί με βάση την εσωτερική της κατανάλωση και όχι με τις εξαγωγές, όπως μέχρι σήμερα.
Το γράφημα που ακολουθεί, όπου φαίνεται η εξέλιξη του κόστους εργασίας στην Ελλάδα (μπλε καμπύλη), συγκριτικά με τη Γερμανία (διακεκομμένη καμπύλη), είναι χαρακτηριστικό των «μεθοδεύσεων» της αξιότιμης εταίρου μας – η οποία έχει το θράσος σήμερα να μας κατηγορεί για τα προβλήματα της Ευρωζώνης, όταν η ίδια τα προκάλεσε. Φαίνεται δε καθαρά η πτώση των μισθών στη χώρα μας μετά τα εγκληματικά μέτρα που της επιβλήθηκαν, με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν η κατανάλωση, οι επενδύσεις, το ΑΕΠ κοκ.
.
.
Σαν να μην έφτανε δε αυτό, η Γερμανία απαιτεί από την Ελλάδα, η οποία έχει βιώσει μία τρομακτική ύφεση, να παράγει πλεονάσματα – όταν η ίδια, όπως και η Γαλλία, για αρκετά χρόνια μετά την είσοδο της στην Ευρωζώνη δεν τηρούσε καν τον κανόνα, σύμφωνα με τον οποίο τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της δεν έπρεπε να υπερβαίνουν το 3% (καταφέρνοντας έτσι να επιλύσει τα οικονομικά της προβλήματα με τη βοήθεια των εταίρων της, των δημοσίων επενδύσεων, των εξαγωγών και της ανάπτυξης).
