Οι αδιέξοδες πολιτικές της Ε.Ε. – The Analyst
ΑΠΟΨΕΙΣ & ΔΙΑΦΟΡΑ ΘΕΜΑΤΑ

Οι αδιέξοδες πολιτικές της Ε.Ε.

Ευρώπη,-τραίνο,-αδιέξοδο

Οι πολιτικές ηγεσίες Ελλάδας και Κύπρου διέπραξαν απίστευτα εγκλήματα σε βάρος των λαών τους τα οποία οι βόρειοι εταίροι μας τα εκμεταλλεύονται τώρα για ίδιο όφελος μια που η Ευρώπη έπαψε από καιρό να είναι η Ευρώπη της αλληλεγγύης που κάποτε ονειρευτήκαμε

(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)

.

Ούτε στο Γιουρογρούπ βρέθηκε κάποια αξιόπιστη και βιώσιμη λύση στο οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας και στο δίκαιο αίτημα που η νέα κυβέρνηση υπό τον Αλέξη Τσίπρα έθεσε για να μπορέσει ο ελληνικός λαός να ανασάνει και να μπει σε τροχιά ανάπτυξης. Δυστυχώς η Ελλάδα έμεινε εντελώς μόνη στο έλεος της Μερκελικής Γερμανίας η οποία κατάφερε με εκβιαστικό τρόπο να στρέψει εναντίον της ακόμα και χώρες του Νότου όπως Ισπανία, Πορτογαλία και Ιταλία  οι οποίες αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα με αυτά που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες αδελφοί μας.

Δυστυχώς η Γερμανία υπό την Μέρκελ και οι βόρειοι σύμμαχοι της αδυνατούν να αντιληφθούν για δικούς τους πολιτικούς, οικονομικούς, αλλά δυστυχώς όσο και αν ακούγεται χαζό και για προσωπικούς λόγους, ότι οι πολιτικές που ακολουθούν δεν είναι προς την σωστή κατεύθυνση και οδηγούν τους λαούς ιδιαίτερα του Νότου στην μιζέρια και την Ε.Ε στην κατάρρευση.

Υπό την ιδιότητα μου ως οικονομολόγου Λογιστή – Ελεγκτή θα μπορούσα να αποδεχθώ την άποψη των ηγετών της Ευρώπης που συμφωνούν και εφαρμόζουν την σκληρή γραμμή λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία δεδομένου ότι μετά από 6 χρόνια μια τέτοια πολιτική έφερνε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Δυστυχώς όχι. Για 6 χρόνια τώρα οι πολίτες, κυρίως του νότου, βιώνουν μια άνευ προηγουμένου οικονομική δυσπραγία και γενικά τις συνέπειες αυτής της αδιέξοδης πολιτικής. Δεν χρειάζεται κάποιος ιδιαίτερη γνώση σε οικονομικά θέματα για να  αντιληφθεί ότι οι πολιτικές της αυστηρής λιτότητας και των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών αποδείχθηκαν καταστροφικές. Για να γίνω πιο κατανοητός παραθέτω πιο κάτω κάποιες απόψεις και συγκρίσεις και καλώ όσους έχουν γνώσεις περί οικονομικών να μου πουν που διαφωνούν:

Κατά την άποψη μου ο όρος “Κρίση Χρέους” είναι λανθασμένος και παραπλανητικός με την έννοια ότι δεν υπάρχει σαν τέτοιο πρόβλημα χρέους, καθ’ ότι το χρέος είναι μεταξύ χωρών πιστωτών και χωρών οφειλετών σε κοινό νόμισμα. Η ”Κρίση Χρέους” είναι μια επινόηση των Γερμανών και βορείων εταίρων τους σε μια προσπάθεια να καλυφθούν οι αδυναμίες που υπάρχουν στην δομή της ΕΕ και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Οι συναλλαγές αυτές ονομάζονται διακανονίσθηκες και ρυθμιστικές πληρωμές μεταξύ των χωρών μελών, όπως συμβαίνει και στις ΗΠΑ μεταξύ των διαφόρων πολιτειών, διευθετούνται δε με τέτοιο τρόπο ώστε να μην πέσει καμία οικονομία σε αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης μια που κάτι τέτοιο δεν συμφέρει σε κανένα. Αυτός ο κανόνας δεν εφαρμόστηκε ποτέ στην περίπτωση της Ελλάδας με αποτέλεσμα σήμερα να έχει χάσει το 30% περίπου του εθνικού της εισοδήματος. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για κρίση χρέους μεμονωμένων χωρών αλλά για πρόβλημα περιφερειακών χρεών μέσα σε μια ομοσπονδιακή ένωση, όπως υποτίθεται έπρεπε να είναι η Ε.Ε.

Είναι γενικώς παραδεκτό από πολλούς έγκριτους οικονομολόγους ότι η ΕΕ από την ίδρυση της αντιμετώπιζε θεσμικά κενά, τα οποία οι ηγέτες της αν πραγματικά επιθυμούν να μην καταρρεύσει θα πρέπει τάχιστα να επιλυθούν και να καλυφθούν. Τέτοια κενά όπως έχουν επανειλημμένα αναφερθεί είναι μεταξύ άλλων, η έλλειψη τραπεζικής ένωσης, η σύνδεση που υπάρχει μεταξύ τραπεζών και δημοσίου χρέους (αυτή η σύνδεση πρέπει να σταματήσει για να μην βαρύνονται τα κράτη με τα χρέη των τραπεζών). Η ανυπαρξία αντισταθμιστικών πληρωμών και γενικά αν δεν ληφθούν μέτρα που θα διατηρούν την συνοχή του συνόλου και την σύγκλιση των οικονομιών, για πια Ένωση μπορεί να μιλάμε; Είναι για την ύπαρξη αυτών των κενών που δεν έχουμε σύγκλιση αλλά απόκλιση των ευρωπαϊκών οικονομιών.

Με την άνοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία το 1981 και στην προσπάθεια του να εδραιωθεί στην εξουσία το δημόσιο χρέος της Ελλάδας εκτοξεύτηκε σε δυσθεώρητα ύψη. Η Ελλάδα άρχισε να ξοδεύει περισσότερα από όσα εισέπραττε. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την έλλειψη διαρθρωτικών αλλαγών στην οικονομία δημιούργησε ένα πελατειακό και διεφθαρμένο κράτος το οποίο δύσκολα θα απέφευγε την κατάρρευση. Τέτοιες διαρθρωτικές αλλαγές δεν έγιναν ποτέ από καμία κυβέρνηση γιατί ο εκάστοτε πρωθυπουργός της Ελλάδας προέτασσε το κομματικό και προσωπικό συμφέρον σε βάρος των συμφερόντων της χώρας, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Κύπρο. Ουνά φάτσα, ούνα ράτσα

Πέραν όμως των τεράστιων ευθυνών όλων των κυβερνήσεων από την μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα η θεραπεία που επιλέχθηκε από την σαθρά δομημένη Τρόικα για την διάσωση της ελληνικής οικονομίας έκανε μεγαλύτερη ζημιά από την ίδια την ασθένεια. Η ομολογία αξιωματούχων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) ότι στην περίπτωση της Ελλάδας υποεκτιμήθηκαν οι συνέπειες της ύφεσης δεν είναι καθόλου τυχαία. Ωστόσο η Μέρκελ και οι συν αυτής συνεχίζουν αυτό το λάθος και εξακολουθούν να αντιπαρατίθενται με το ΔΝΤ σε αυτό που προτείνει, να διαγραφεί δηλαδή ένα μεγάλο μέρος του χρέους για να απελευθερωθεί από το βάρος αυτό η Ελλάδα και ταυτόχρονα να γίνει μια μεγάλη επενδυτική προσπάθεια στην Ελλάδα από ξένους θεσμικούς επενδυτές. Ντόπιοι ιδιώτες επενδυτές και κυρίως ξένοι επενδυτές είναι δύσκολο να έρθουν αυτή την περίοδο αλλά θα μπορούσαν θεσμικά όργανα της ΕΕ να επενδύσουν σε Ελλάδα και Κύπρο όχι τόσο στην δημιουργία επιχειρήσεων αλλά στην κατασκευή υποδομών, δημιουργώντας έτσι θέσεις εργασίας και ενισχύοντας την ροή χρήματος για να μπορέσει να ανακάμψει το ταχύτερο η οικονομία, να ανασάνουν οι άνθρωποι και να πληρωθούν τα υπόλοιπα του χρέους. Ο μόνος τρόπος να πληρώσει ένας οφειλέτης τα χρέη του είναι να έχει εισόδημα, εάν δεν έχει εισόδημα τι χρέη να πληρώσει; Ενόσω Ελλάδα και Κύπρος αποτυγχάνουν, αποτυγχάνει επίσης και κυρίως η λανθασμένη και αντιπαραγωγική ευρωπαϊκή συνταγή που επιβάλλεται σε ολόκληρη την Ευρωζώνη.

Δεν είμαι ο απόλυτος θιασώτης του Αμερικάνικου μοντέλου σε θέματα οικονομίας αλλά θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι οι ΗΠΑ που ακολούθησαν εντελώς διαφορετικές και εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές με αυτές που ακολουθήθηκαν στη ΕΕ, πέτυχαν αξιοθαύμαστα αποτελέσματα από την έναρξη της οικονομικής κρίσης

Στη διάρκεια της τελευταίας 6ετίας, η Αμερική επέτυχε να απεμπλακεί από την κρίση, που αρχικά η ίδια είχε πυροδοτήσει, ενώ η Ευρώπη συνεχίζει να βυθίζεται σε αυτήν, μέχρι σημείου αποπληθωρισμού (déflation) – την εφιαλτικότερη προοπτική για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, που εκτίθεται έτσι σε κίνδυνο άμεσης αποσύνθεσης του. Γιατί άραγε η αμερικανική ανάπτυξη ανέρχεται σήμερα σε +5%, ενώ η αντίστοιχη ευρωπαϊκή επίδοση σύρεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, σε μηδενικά επίπεδα; Γιατί άραγε στο διάστημα της επίμαχης 6ετίας, η αμερικανική ανεργία συρρικνώθηκε σε 5,8%, ενώ παράλληλα η ευρωπαϊκή εκτινάχθηκε σε 12%; Γιατί άραγε οι επενδύσεις, ο σχηματισμός πάγιου κεφαλαίου και οι θέσεις εργασίας, στο αυτό διάστημα, εκτινάχθηκαν κατά 25% στην Αμερική, ενώ εγκλωβίζονται σε μηδενικούς ρυθμούς αύξησης στην Ευρωζώνη;  Οι απαντήσεις στα πιο πάνω τρία ερωτήματα δεν έχουν σχέση με το μέγεθος της κρίσης, αλλά με την αναποτελεσματικότητα της ευρωπαϊκής διαχείρισης, που διατηρείται στους αντίποδες της αμερικανικής.

Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς τους. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.