Είναι το άτοκο πάγωμα μέρους των δημοσίων χρεών, το οποίο ισοδυναμεί με το τύπωμα νέων χρημάτων – τα οποία όμως δεν κατευθύνονται στα ταμεία της ελίτ και των τραπεζών, αλλά εκεί που χρειάζονται: στα υπερχρεωμένα κράτη και νοικοκυριά
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Είναι προφανές πως τα δημόσια χρέη παγκοσμίως, όπως και τα ιδιωτικά, συνεχίζουν να αυξάνονται ραγδαία (άρθρο) – παρά τις προσπάθειες των κρατών, των επιχειρήσεων, καθώς επίσης των νοικοκυριών να τα μειώσουν.
Παράλληλα, οι προσπάθειες αυτές έχουν σαν αποτέλεσμα τη μείωση της ζήτησης, των επενδύσεων και του ρυθμού ανάπτυξης – αιτιολογούμενες από την κλιμακούμενη «ύφεση ισολογισμών» (ανάλυση), ενώ δημιουργούν τις προϋποθέσεις πρόκλησης του επικίνδυνου για τη Δύση «παραδόξου του Minsky» (ερμηνεία).
Όσον αφορά τώρα τα συνεχή «πακέτα ποσοτικής διευκόλυνσης» της ΕΚΤ, της Fed κοκ, μέσω των οποίων γίνεται προσπάθεια αντιμετώπισης των χρεών με τη βοήθεια του πληθωρισμού, σε συνδυασμό με τη δημιουργία συνθηκών ανάπτυξης για την παγκόσμια οικονομία, έχει τεκμηριωθεί πλέον ότι εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα της παγκόσμιας ελίτ, συμπεριλαμβανομένου του χρηματοπιστωτικού κτήνους – στην έμμισθη υπηρεσία των οποίων ευρίσκονται τόσο οι κεντρικοί τραπεζίτες, όσο και οι πολιτικοί των περισσοτέρων κρατών. Ταυτόχρονα, οδηγούν τον πλανήτη σε ένα κραχ το οποίο, όσο περισσότερο αργεί, τόσο μεγαλύτερο και καταστροφικότερο θα είναι.
Ειδικότερα, είναι αποδεδειγμένο πως τα «μέτρα ποσοτικής διευκόλυνσης» αφενός μεν είναι εξαιρετικά πολύπλοκα, αφετέρου δεν κατευθύνονται στην πραγματική οικονομία, αλλά στα χρηματιστήρια – προκαλώντας εκεί πληθωρισμό, καθώς επίσης δημιουργώντας μεγάλες και επικίνδυνες φούσκες. Θεωρείται δε ως δεδομένο το ότι, τα συσσωρευμένα χρέη δεν πρόκειται να πληρωθούν ποτέ – οπότε είτε διαγράφει κανείς κάποιο μέρος τους, είτε περιμένει ανεύθυνα να ξεσπάσει η καταιγίδα των καταιγίδων.
Ελάχιστοι όμως αναφέρονται σε μία λιγότερο πολύπλοκη και ευκολότερη στην εφαρμογή της λύση – η οποία έχει φυσικά τα δικά της μειονεκτήματα, ειδικά για όλους όσους δεν χρωστούν ή έχουν τα χρήματα τους σε έντοκες καταθέσεις, αλλά είναι ίσως η μοναδική ορθολογική. Εννοούμε εδώ το άτοκο πάγωμα της υπερβάλλουσας ποσότητας των χρεών του εκάστοτε δημοσίου, το οποίο ισοδυναμεί με την αύξηση της ποσότητας χρήματος (τύπωμα) – η οποία όμως δεν κατευθύνεται στα ταμεία της ελίτ, καθώς επίσης του χρηματοπιστωτικού τέρατος, αλλά εκεί που πραγματικά χρειάζεται: στα υπερχρεωμένα κράτη.
Προφανώς, η εκτύπωση χρημάτων με το συγκεκριμένο τρόπο δεν έχει μόνο το πλεονέκτημα της ανόδου του ρυθμού ανάπτυξης στην πραγματική οικονομία αλλά, επίσης, το μειονέκτημα της αύξησης του πληθωρισμού – με την έννοια πως θα μπορούσε εύκολα να ξεφύγει από τον έλεγχο, προκαλώντας μεγάλες ζημίες στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Εάν όμως οι κεντρικές τράπεζες κατάφερναν να τον ελέγξουν, τότε θα είχε ένα ακόμη μεγάλο πλεονέκτημα: τη μείωση του ιδιωτικού χρέους, από το οποίο υποφέρουν πάρα πολλές χώρες, όπως στην Ευρωζώνη η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Φιλανδία, η Ολλανδία κοκ.
Απλούστερα, μέσω του άτοκου παγώματος μέρους των δημοσίων χρεών από τις κεντρικές τράπεζες, θα μπορούσε να λυθεί τόσο το πρόβλημα του δημοσίου χρέους, το οποίο συνεχίζει να αυξάνεται στην Ευρωζώνη με μοναδική εξαίρεση τη Γερμανία (γράφημα), όσο και του ιδιωτικού – επιβαρύνοντας κυρίως τους μέχρι σήμερα ωφελημένους από την κρίση (τοκογλυφικό κεφάλαιο, πλεονασματικές χώρες), καθώς επίσης τους αποταμιευτές.
Η επίλυση του ιδιωτικού χρέους θα εξασφαλιζόταν με τη βοήθεια τότε του πληθωρισμού ο οποίος, σε αντίθεση με τον σημερινό αποπληθωρισμό που αυξάνει τα χρέη (ανάλυση), τα μειώνει – ενδεχομένως σε συνδυασμό με τις μερικές διαγραφές ή με την επιμήκυνση των ιδιωτικών χρεών.
.
.
Περαιτέρω, από το γράφημα συμπεραίνεται πως το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ως προς το ΑΕΠ της, μετά την πτώση του λόγω της διαγραφής (PSI), συνέχισε να αυξάνεται, όπως επίσης της Ισπανίας μετά την υιοθέτηση των μέτρων λιτότητας και του μέσου όρου της Ευρωζώνης – με τον οποίο συμβαδίζει η Γαλλία.
Στα πλαίσια αυτά, εάν η ΕΚΤ πάγωνε άτοκα τα χρέη εκείνων των χωρών που υπερβαίνουν το 80-90% του ΑΕΠ τους, θα δημιουργούσε αμέσως νέα πληθωριστικά χρήματα, τα οποία όμως θα κατευθύνονταν εκεί ακριβώς που υπάρχει ανάγκη – με αποτέλεσμα την επανεκκίνηση του συστήματος, με την ανάπτυξη και τις επενδύσεις που απαιτούνται.
Με δεδομένο δε το ότι, τα νέα αυτά χρήματα θα μείωναν την ισοτιμία του ευρώ, θα ακολουθούσε η αύξηση των εξαγωγών, μέσω της οποίας θα επιλύνονταν πολλά άλλα προβλήματα. Ταυτόχρονα, θα διευκολυνόταν ο δανεισμός πολλών χωρών από τις αγορές, με χαμηλά επιτόκια – οπότε θα μπορούσαν να δρομολογήσουν νέες δημόσιες επενδύσεις, αναθερμαίνοντας την οικονομία τους.
Ολοκληρώνοντας, υπενθυμίζουμε τη διαδικασία του «μονεταρισμού» των χρεών για τη ριζική μείωση τους, από την οικονομική της πλευρά:
