Γίνονται προσπάθειες απεξάρτησης της Ευρώπης από το ΝΑΤΟ, γεγονός που θα προξενούσε την βίαιη αντίδραση της υπερδύναμης – με πρωταγωνιστή τη Γερμανία, μία χώρα που θεωρείται από τις Η.Π.Α. «υποτελής» και ουραγό τη Γαλλία
.
“Το 1949 οι Η.Π.Α. δημιούργησαν το ΝΑΤΟ, τον οργανισμό του βορειοατλαντικού συμφώνου καλύτερα, για να δεσμεύσουν τη Δυτική Ευρώπη στη μελλοντική τους πολιτική – χωρίς να δώσουν καμία σημασία στο πόσο καταστροφική θα μπορούσε να αποδειχθεί η «συμμαχία», για τα ενδιαφέροντα της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας, καθώς επίσης των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών.
Με την υπογραφή Ενιαίας Ευρωπαϊκής Πράξης το 1986, τροποποίησαν τα δώδεκα μέλη της τότε ΕΟΚ τις συμφωνίες της Ρώμης του 1957. Ο νόμος προέβλεπε τη δημιουργία μίας κοινής «ΕΟΚ-αγοράς» μέχρι τα τέλη του 1992, τοποθετώντας τους κανόνες για την ευρωπαϊκή πολιτική συνεργασία – ενός προάγγελου της κοινής ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής, καθώς επίσης της πολιτικής ασφαλείας.
Στις εννέα Νοεμβρίου του 1989 η στρατηγική της ΕΟΚ, όσον αφορά την κοινή αγορά, «ταράχθηκε» από ένα γεγονός ιστορικής διάστασης: η Σοβιετική Ένωση επέστρεψε στη Δύση την Ανατολική Γερμανία. Ο ψυχρός πόλεμος είχε εκ των πραγμάτων (de facto) τελειώσει, η Γερμανία ενώθηκε και η Δύση φαινόταν πως είχε κερδίσει.
Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ζητωκραύγαζαν, κυρίως επειδή πίστευαν πως ο κίνδυνος ενός πυρηνικού πολέμου, με το φόβο του οποίου είχαν ζήσει πάρα πολλά χρόνια, είχε επιτέλους περάσει ανεπιστρεπτί. Η Ευρώπη, στη νέα της μορφή, έμοιαζε υπερήφανη και γεμάτη μεγάλη αυτοπεποίθηση.
Ξεχνούσαν όμως πως το ΝΑΤΟ ήταν μία «Μονάδα», την οποία είχαν δημιουργήσει οι Η.Π.Α. με στόχο, σύμφωνα με τα λόγια του πρώτου του γραμματέα λόρδου Ismay, να διατηρήσει τους Ρώσους έξω, τους Αμερικανούς μέσα και τους Γερμανούς κάτω” (W. Engdahl).
Άρθρο
Η συμφωνία του Μάαστριχτ, ένα έγγραφο με απίστευτες αδυναμίες και μεγάλα ελαττώματα, τέθηκε σε συζήτηση το Δεκέμβριο, κατά τη διάρκεια μίας σύσκεψης κορυφής – όπου ο τότε Γάλλος πρόεδρος (Mitterand), καθώς επίσης η πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας (Thatcher), εξήγησαν στον έκπληκτο καγκελάριο (Kohl) ότι, η Γερμανία θα έπρεπε να συμφωνήσει στη δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, καταργώντας την αυτονομία της κεντρικής της τράπεζας.
Η συμφωνία, η οποία προετοίμασε το έδαφος για την εισαγωγή του ευρώ, καθώς επίσης για τη δημιουργία της ανεξάρτητης διακρατικής κεντρικής τράπεζας (ΕΚΤ), υπογράφηκε το Φεβρουάριο του 1992 – προφανώς ενάντια στην πραγματική βούληση της Γερμανίας, η οποία δεν ήθελε να «παραδώσει» τη νομισματική της κυριαρχία, αλλά αναγκάσθηκε να το κάνει, με αντάλλαγμα την επανένωση της.
Επίσης, με «αντίτιμο» την αποφυγή της εξόφλησης των πολεμικών επανορθώσεων, οι οποίες διαφορετικά θα έπρεπε να πληρωθούν μετά από τυχόν ένωση της – όπως προέβλεπε η συμφωνία του 1953.
Ουσιαστικά λοιπόν, οι Γερμανοί τότε υπέγραψαν καταναγκαστικά – κάτι που φυσικά δεν ξέχασαν ποτέ. Αυτός ακριβώς είναι ένας από τους λόγους, για τους οποίους δεν γνωρίζει κανείς σήμερα, εάν η Ελλάδα χρησιμοποιείται εν αγνοία της από τη Γερμανία,
(α) είτε με στόχο την σκόπιμη, τελική διάλυση της Ευρωζώνης, οπότε την ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας της Γερμανίας,
(β) είτε για την εδραίωση της γερμανικής οικονομικής κατοχής στην Ευρώπη, η οποία προϋποθέτει τη μετατροπή όλων των υπολοίπων κρατών σε ετερόφωτες αποικίες χρέους – διαρκώς βυθισμένες στην κρίση και εξαρτώμενες χρηματοδοτικά από τη Γερμανία.
Εδώ δεν πρέπει να υποτιμάει κανείς το γεγονός πως η έδρα της ΕΚΤ είναι στη Φρανκφούρτη, μετά από απαίτηση της Γερμανίας, καθώς επίσης τα λόγια του Rothschild, σύμφωνα με τα οποία “Δώσε μου τον έλεγχο των αποθεμάτων χρήματος ενός Έθνους, τη νομισματική κυριαρχία και δεν με νοιάζει ποιός κάνει τους νόμους“.
Ολοκληρώνοντας, εκείνη την εποχή συζητήθηκε ελάχιστα το ότι, η συμφωνία του Μάαστριχτ συμπεριελάμβανε την κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική της Ευρώπης. Τα δώδεκα μέλη βέβαια που την υπέγραψαν, συζήτησαν μεταξύ τους τη δημιουργία μίας ευρωπαϊκής αμυντικής στρατιωτικής συμμαχίας, ανεξάρτητης από το ΝΑΤΟ.
Μετά την κατάρρευση όμως της Σοβιετικής Ένωσης, η ύπαρξη του ΝΑΤΟ ήταν περιττή – το «Σύμφωνο της Βαρσοβίας» είχε διαλυθεί, ενώ οι Η.Π.Α. είχαν διαβεβαιώσει τη Ρωσία (Γκορμπατσόφ) ότι, το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτεινόταν ποτέ προς την Ανατολική Ευρώπη.
.
Ο πρόεδρος G. Bush
Σύμφωνα με ορισμένες θεωρίες συνωμοσίας, ο πλέον αμφιλεγόμενος ίσως πρόεδρος των Η.Π.Α., ο G. H.W. Bush, συμμετείχε, είχε έναν σημαντικό ρόλο-κλειδί καλύτερα στη δολοφονία του Kennedy, ως πράκτορας τότε της μυστικής υπηρεσίας. Τη δεκαετία του 1970 έγινε αρχηγός της CIA, το 1990 παγίδευσε τον S. Hussein, κατέλαβε το Κουβέιτ και βρήκε την αφορμή για την εισβολή της Δύσης στο Ιράκ.
Ως πρόεδρος έθεσε τις βάσεις της εισβολής στη Γιουγκοσλαβία, της καταστροφής και του διαμελισμού της – κάτι ανάλογο ουσιαστικά με αυτό που επιδιώκεται σήμερα στην Ουκρανία. Με όλες αυτές τις ενέργειες οι Η.Π.Α. κατέστησαν σαφές στην Ευρώπη πως το ΝΑΤΟ, υπό το δικό τους έλεγχο, θα παρέμενε ως έχει, ενώ θα επεκτεινόταν προς την κατεύθυνση της Ανατολής.
Κατά πολλούς, ο G. Bush χρησιμοποίησε τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, για να εμποδίσει τη δημιουργία μίας ανεξάρτητης στρατιωτικής συμμαχίας της Ευρώπης – ενώ ο γνωστός σύμβουλος του και ιδρυτής της τριμερούς επιτροπής κ. Z. Brzezinski δήλωσε δημόσια πως οι Η.Π.Α. αντιμετωπίζουν τη Γερμανία ως «υποτελή» της αυτοκρατορικής πολιτικής τους και όχι ως ανεξάρτητο κράτος.
.
Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ
Το 1999, λίγο μετά τη χρεοκοπία της Ρωσίας, προσκλήθηκαν επίσημα από τις Η.Π.Α. η Ουγγαρία, η Πολωνία και η Τσεχία, να συμμετέχουν στο ΝΑΤΟ – όταν η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και ο εγκληματικός βομβαρδισμός της Σερβίας κατά τη διάρκεια του πολέμου του Κοσσόβου, όπως ονομαζόταν, ήταν σε εξέλιξη (με τη συμμετοχή του τότε υπουργού εξωτερικών της Γερμανίας J. Fischer).
Στη συνέχεια το ΝΑΤΟ επεκτάθηκε στη Βουλγαρία, στην Εσθονία, στη Λιθουανία, στη Λετονία, στη Ρουμανία, στη Σλοβενία και στη Σλοβακία – ενώ προετοίμασε τις γνωστές «επαναστάσεις των χρωμάτων» στη Γεωργία και στην Ουκρανία. Αυτές έφεραν ουσιαστικά στην εξουσία τους εκλεκτούς των Η.Π.Α. – μέσω της «πορτοκαλί επανάστασης» του Κιέβου (Juschtschenko), καθώς επίσης της «επανάστασης των ρόδων» στην Ουκρανία (Saakashwili).
Οι παραπάνω ηγέτες είχαν υποσχεθεί προεκλογικά να οδηγήσουν τις χώρες τους στο ΝΑΤΟ – ενώ, όταν ο υπουργός άμυνας των Η.Π.Α. το 2007 (Rumsfeld) τοποθέτησε αμυντικά πυραυλικά συστήματα στην Πολωνία και στην Τσεχία, με κατεύθυνση τη Ρωσία, η τελευταία θεώρησε εύλογα πως επιχειρούταν η περικύκλωση της από το ΝΑΤΟ, αντιδρώντας ανάλογα.
Ολοκληρώνοντας το πρώτο μέρος του άρθρου, θεωρώ πως η πρόσφατη επίσκεψη της γερμανίδας καγκελαρίου, καθώς επίσης του γάλλου προέδρου στη Ρωσία δεν έχει το σκοπό που ανακοινώνεται επίσημα – κάτι που θα τεκμηριωθεί στο επόμενο, ενώ φέρνει όλο και πιο κοντά το ενδεχόμενο ενός πυρηνικού πολέμου, με πεδίο μάχης την Ευρώπη.
