Η Ελλάδα δεν πρέπει να οδηγηθεί σε μη ελεγχόμενες καταστάσεις, μετά από έξι χρόνια ολοκληρωτικής καταστροφής της οικονομίας της από την Τρόικα – ενώ φυσικά δεν επιτρέπεται να υποχωρήσει σε καμία άλλη απαίτηση της Γερμανίας και του ΔΝΤ
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Ήταν το 490 έτος πριν την γέννηση του Χριστού και αμέσως μετά την Νίκη των Αθηναίων στον Μαραθώνα, όταν το Ιερατείο της Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα παρουσίασε και θέσπισε το νόμισμα της Δραχμής, ως συναλλακτική μονάδα ανταλλαγής υπηρεσιών και εμπορευμάτων” (άρθρο).
.
Άποψη
Κατ’ αρχήν, θεωρώ έγκλημα την κατάργηση της δραχμής – όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, όπως το ότι η Ελλάδα δεν ήταν προετοιμασμένη για την υιοθέτηση του ευρώ (η οποία αποφασίσθηκε ανεύθυνα, λόγω των υψηλών επιτοκίων δανεισμού, καθώς επίσης της εγχώριας διαφθοράς), αλλά, κυρίως, για πολιτισμικούς.
Κατά την άποψη μου, το νόμισμα μίας χώρας δεν είναι υποδεέστερο από τη γλώσσα και την υπόλοιπη πολιτιστική κληρονομιά της. Επομένως, η κατάργηση του μοιάζει με την υιοθέτηση μίας άλλης γλώσσας ή μίας νέας εθνικής ταυτότητας. Όταν δε πρόκειται για ένα Έθνος όπως η Ελλάδα, με έναν πολιτισμό, επάνω στις βάσεις του οποίου οικοδομήθηκε η Δημοκρατία και η Ευρώπη, τότε το έγκλημα είναι ακόμη πιο «ειδεχθές».
Ειδικά όσον αφορά τη δραχμή, θεωρείται ένα από τα παλαιότερα νομίσματα παγκοσμίως, τα οποία αντικατέστησαν τις ανταλλαγές αγαθών, ως μέσον συναλλαγής των ανθρώπων. Η δραχμή ήταν επίσης το πρώτο χρυσό νόμισμα στον πλανήτη – γεγονός που δεν είναι τόσο ασήμαντο, όσο μας παρουσιάζεται.
Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, κανένας λογικός άνθρωπος δεν καταργεί μέσα σε μία νύχτα ένα νόμισμα, ιστορίας 2.500 ετών – αδιαφορώντας εντελώς για την πολιτιστική κληρονομιά της πατρίδας του.
.
Η οικονομική πλευρά
Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, δεν τάσσομαι υπέρ της δραχμής, ως επίσημου συναλλακτικού νομίσματος της χώρας σήμερα – αφού είναι ένα θέμα που έχει άμεση σχέση με την Ευρωζώνη, καθώς επίσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αναλυτικότερα, μετά την υποθήκευση της Ελλάδας στους δανειστές της, όπως συνέβη με την υπογραφή του PSI, την οποία εμείς τουλάχιστον χαρακτηρίσαμε τότε ως «Πύρρειο χρεοκοπία», είναι προφανές ότι «εγκλωβισθήκαμε» στο ευρώ – αφού, εάν τυχόν αποφασίζαμε να το εγκαταλείψουμε, η χώρα μας θα πνιγόταν κυριολεκτικά στο εξωτερικό χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό (περί τα 400 δις €).
Η αιτία είναι το ότι, μέχρι την υπογραφή της διαγραφής (haircut) μέρους του χρέους, όπου χρεοκοπήσαμε εμείς οι ίδιοι τις τράπεζες, τα ασφαλιστικά μας ταμεία, τους Έλληνες ιδιοκτήτες ομολόγων, αρκετούς δικούς μας οργανισμούς κοκ., το εξωτερικό χρέος μας μπορούσε να μετατραπεί σε δραχμές, σε ένα ποσοστό της τάξης του 90% – μία δυνατότητα που «ξεπουλήσαμε» στους δανειστές μας, στην κυριολεξία έναντι «τριάντα αργυρίων».
Εάν υποθέσουμε βέβαια ότι θα διαπραγματευόμαστε σήμερα την έξοδο μας από το ευρώ, έναντι της μείωσης του δημοσίου χρέους μας κατά 240 δις € (καμία μικρή χώρα δεν επιβιώνει εκτός μίας νομισματικής ένωσης, με χρέος πάνω από το 50% του ΑΕΠ της – πόσο μάλλον όταν η παραγωγική της βάση είναι εντελώς κατεστραμμένη), της ενίσχυσης των τραπεζών μας, καθώς επίσης της προστασίας του νέου νομίσματος από την ΕΚΤ για πέντε χρόνια, επί πλέον της μετατροπής του ιδιωτικού χρέους σε δραχμές, τότε θα έπρεπε να φύγουμε υποχρεωτικά, με βάση τη σύμβαση της Ευρωζώνης, και από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ακόμη όμως και αν μπορούσαμε να επιβάλλουμε την παραμονή μας στην ΕΕ, δεν θα ήταν πιθανότατα προς το συμφέρον μας, επειδή η αναβίωση της παραγωγικής βάσης της Ελλάδας προϋποθέτει την επιδότηση, καθώς επίσης την προστασία των νέων βιομηχανιών – ενέργειες που δεν είναι συμβατές με τους κανόνες της ΕΕ. Επομένως, θα οφείλαμε μόνοι μας να επιλέξουμε την απομόνωση της χώρας μας, τον περιορισμό της ελεύθερης διακίνησης των χρημάτων κοκ. – ενώ θα έπρεπε να σκεφθούμε τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο, από γεωπολιτικής πλευράς.
Βέβαια, η Ευρωζώνη δεν μπορεί να μας επιβάλλει νόμιμα την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, να μας διώξει δηλαδή, αφού απαγορεύεται από τις συμβάσεις. Εν τούτοις, με απλά λόγια, μπορεί να μας υποχρεώσει να πεθάνουμε από την πείνα (όπως ήδη συμβαίνει), μεταξύ άλλων σταματώντας τη χρηματοδότηση των τραπεζών – αν και δεν είναι μία νόμιμη διαδικασία, ενώ απαγορεύεται επίσης από τις συμφωνίες (ανάλυση).
.
.
Υπάρχουν φυσικά πολλές άλλες σημαντικές λεπτομέρειες – όπως τα βοηθητικά πακέτα της ΕΕ (υπολογίζονται στα 40 δις € για τα επόμενα χρόνια), τα οποία θα έπαυαν να υφίστανται, εάν την εγκαταλείπαμε ή το ποιός θα είχε τις ικανότητες να χειρισθεί τη νομισματική πολιτική, ειδικά επειδή η κεντρική μας τράπεζα ανήκει σε ξένους.
Δυστυχώς όμως, η δημαγωγία που επικρατεί στην πολιτική ζωή της χώρας, οι αυθαιρεσίες (επονείδιστο χρέος, μονομερής κατάργηση των μνημονίων κοκ.), η άγνοια, η χειραγώγηση από ορισμένα ΜΜΕ και πολλά άλλα, δεν επιτρέπουν τη σωστή ενημέρωση των Ελλήνων – χωρίς την οποία είναι εντελώς απίθανη η έξοδος μας από την κρίση, η εκδίωξη των εισβολέων, καθώς επίσης η ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας.
