Οι κερδοσκόποι δεν στοχεύουν μόνο στην αγορά των κρατικών επιχειρήσεων, ειδικά των κοινωφελών, έναντι εξευτελιστικών τιμών – αλλά κυρίως, στα κέρδη που θα αποκομίζουν, από τη στυγνή εκμετάλλευση των μονοπωλιακών εταιριών.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Όπως αναφέραμε στο πρώτο μέρος του άρθρου (Το ευρωπαϊκό monopoly I), το μεγάλο παιχνίδι στην Ευρώπη έχει έναν βασικό, αυστηρά απαράβατο κανόνα: όποιος δανείζει χρήματα, υπαγορεύει απολυταρχικά, δικτατορικά, ολοκληρωτικά τους όρους. Πριν από τη συγκεκριμένη ημερομηνία, η εμπειρία του «ληστρικού παιχνιδιού» είχε περιορισθεί στις αναπτυσσόμενες και αναδυόμενες οικονομίες – οι οποίες αναγκάζονταν, ξανά και ξανά, να καταφύγουν στους διεθνείς δανειστές: στις αγορές, πίσω από τις οποίες κρύβονται έντεχνα οι τοκογλύφοι.
Με την Τρόικα «άξιο απόγονο» του ΔΝΤ, αντικαταστάτη του ουσιαστικά για τις ανεπτυγμένες οικονομίες, το παιχνίδι παραμένει ως είχε: δυσφήμιση και παραποίηση των δημοσιονομικών μεγεθών του κράτους-θύματος, εκτόξευση των επιτοκίων, απομόνωση του από τις αγορές, δάνεια εκτάκτου ανάγκης, χωρίς τα οποία η χρεοκοπία φαίνεται αναπόφευκτη, τρομοκρατία με την απειλή εκδίωξης από το κοινό νόμισμα (ειδική προφανώς συνταγή για τις χώρες της Ευρωζώνης) και, το κυριότερο, ιδιωτικοποιήσεις.
Έναντι των δανείων λοιπόν, η Τρόικα απαιτεί ευρείας κλίμακας αποκρατικοποιήσεις, εντός ενός ασφυκτικού χρονοδιαγράμματος, σε τιμές ευκαιρίας: εκποίηση των δημοσίων εταιρειών ύδρευσης, ηλεκτροδότησης, αεροδρομίων, εθνικών οδών, πολύτιμων εκτάσεων γης, κτιρίων, λιμανιών κοκ.
Παράλληλα, δρομολογείται ο εξευτελισμός των χρηματιστηριακών αξιών των εισηγμένων επιχειρήσεων, οι οποίες ταυτόχρονα αντιμετωπίζουν προβλήματα δανεισμού και τζίρου, λόγω της μειωμένης ζήτησης – επειδή η χώρα υποχρεώνεται να βυθιστεί στην ύφεση, χωρίς την οποία δεν μπορούν να καταρρεύσουν οι τιμές της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, ούτε να μειωθούν οι μισθοί.
Ο απώτερος στόχος της συγκεκριμένης πολιτικής είναι είτε να εξαγοραστούν οι επιχειρήσεις σε εξευτελιστικές τιμές, εφόσον αξίζουν (κυρίως οι κοινωφελείς), είτε να κλείσουν – προς όφελος των πολυεθνικών, στις οποίες δωρίζονται τα μερίδια αγοράς και ο τζίρος τους.
Κεντρικό στρατηγικό σημείο η «αποδυνάμωση» των εγχωρίων τραπεζών, έτσι ώστε αφενός μεν να κλείσει η δανειακή στρόφιγγα για τις εταιρείες, αφετέρου να διευκολυνθεί η λεηλασία – αφού οι τράπεζες κατέχουν, έχουν ως εγγύηση καλύτερα, ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας των ιδιωτών. Για τους διεθνείς «επενδυτές» οι ευκαιρίες που δημιουργούνται είναι τεράστιες – ενώ τα ρίσκα τους ελάχιστα, αμελητέα.
Στο δεύτερο μέρος (Το ευρωπαϊκό monopoly II), αναφερθήκαμε στους παίκτες του παιχνιδιού, οι οποίοι ευρίσκονται τόσο από τη μία πλευρά του τραπεζιού (κράτη), όσο και από την άλλη (επενδυτές). Στο τρίτο μέρος τώρα θα επικεντρωθούμε στους κανόνες του παιχνιδιού, στα λάφυρα, καθώς επίσης στον αγωνιστικό χώρο – ο οποίος ονομάζεται στην ξένη δημοσίευση και πηγή μας «e-bay» των επενδυτών, από το όνομα της γνωστής διαδικτυακής πλατφόρμας δημοπρασιών”.
.
Άρθρο
Το να διαβάζει κανείς τους κανόνες ή να τους τηρεί υποχρεωτικά, δεν είναι τόσο ενδιαφέρον ή διασκεδαστικό, όσο το να τους τοποθετεί – πόσο μάλλον να τους επιβάλλει. Αυτό ισχύει και για τα μνημόνια της Τρόικας, αναπόσπαστο μέρος των οποίων είναι οι ιδιωτικοποιήσεις – που, κατά την Κομισιόν, συμβάλλουν στο να γίνεται αποτελεσματικότερη η Οικονομία, καθώς επίσης στη μείωση των δημοσίων χρεών!
Μέσω των ιδιωτικοποιήσεων προσελκύονται οι διεθνείς επενδυτές, οι οποίοι είναι απαραίτητοι για την εξυγίανση των υπερχρεωμένων κρατών – επειδή, σύμφωνα πάντα με την Κομισιόν, οι επενδυτές τοποθετούν κεφάλαια στις επιχειρήσεις, δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας (κάτι που αποτελεί ένα τεράστιο μύθο).
Οι εθνικές κυβερνήσεις σκέφτονται ακριβώς όπως η Κομισιόν και η Τρόικα – έχοντας την άποψη πως οι ιδιωτικοποιήσεις βελτιώνουν τη διοίκηση και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, σε αντίθεση με το κράτος-ιδιοκτήτη που αδυνατεί να το κάνει. Εκτός αυτού εισρέουν χρήματα στο δημόσιο, μέσω των οποίων μειώνονται τα χρέη του – αν και το να πουλάει κανείς τα περιουσιακά του στοιχεία σε εξευτελιστικές τιμές, δεν είναι ότι καλύτερο για το μέλλον (ανάλυση), το οποίο δεν ενδιαφέρει φυσικά το ΔΝΤ.
Περαιτέρω, στο «ευρωπαϊκό monopoly» οι παίκτες διαπραγματεύονται τους όρους του παιχνιδιού με την Τρόικα, η οποία κλείνει ουσιαστικά ένα συμβόλαιο, με αντισυμβαλλόμενους τα άλλα κράτη δανειστές – το γνωστό μνημόνιο (memorandum of understanding), στο οποίο περιγράφονται αναλυτικά τα μέτρα που, με την υιοθέτηση τους, θα εξυγιανθεί το κράτος, έτσι ώστε να μπορεί να επιστρέψει τα δανεικά. Σε επόμενες αναθεωρήσεις (τρίμηνοι έλεγχοι) τοποθετούνται τα ακριβή νούμερα, ενώ συμφωνείται λεπτομερειακά και το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων – κυρίως αυτό.
Οι υποχρεώσεις της Ελλάδας εν προκειμένω καταγράφονται ως εξής: “Η κυβέρνηση είναι πρόθυμη να πουλήσει όλα τα μερίδια της στις δημόσιες επιχειρήσεις, εάν αυτό είναι αναγκαίο για να επιτευχθούν οι στόχοι των αποκρατικοποιήσεων. Ο δημόσιος έλεγχος περιορίζεται στους τομείς των κρίσιμων υποδομών“.
Οι απορίες, σχετικά με το τι ακριβώς σημαίνει «κρίσιμες υποδομές», στις οποίες δεν συμπεριλαμβάνονται παραδόξως τα αεροδρόμια, η ύδρευση, η ηλεκτροδότηση, τα λιμάνια, οι επικοινωνίες, οι σιδηροδρομικές γραμμές κοκ., δεν έχουν απαντηθεί ποτέ από την Τρόικα, σε ερωτήσεις που της απευθύνθηκαν πολλές φορές.
Συνεχίζοντας, η διαδικασία της πώλησης είναι θέμα των εκάστοτε κυβερνήσεων, με εξαίρεση την Ελλάδα, την οποία δεν εμπιστεύθηκε η Τρόικα, υποχρεώνοντας την να μεταφέρει τα περιουσιακά της στοιχεία σε μία ειδική εταιρεία – στην οποία τοποθέτησε μεν η κυβέρνηση τη διοίκηση, χωρίς όμως να μπορεί να επηρεάζει τις αποφάσεις (ΤΑΙΠΕΔ) ούτε αυτή, ούτε φυσικά η Βουλή. Η μη συμμετοχή στις αποφάσεις εκ μέρους της Ελλάδας αφορά ακόμη και τα «ευαίσθητα» περιουσιακά της στοιχεία, όπως είναι η ύδρευση – ενώ δεν υπάρχουν κανόνες για ορισμένα θέματα, όπως για παράδειγμα απαγόρευση κατασκευών σε περιοχές δίπλα στη θάλασσα.
Η Πορτογαλία έχει περισσότερη ελευθερία αποφάσεων, όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις – τις οποίες αποφασίζει και εκτελεί η κυβέρνηση της, σε συνεργασία με την Τρόικα. Στο δικό της συμβόλαιο δεν υπάρχει η εξής παράγραφος που επιβλήθηκε στην Ελλάδα: “Εάν η κυβέρνηση δεν καταφέρει να επιτύχει τις σχεδιαζόμενες αποκρατικοποιήσεις, τότε θα πρέπει να εισπράττει κάθε φορά τουλάχιστον το ήμισυ του ποσού, επιβάλλοντας άλλα μέτρα” – γεγονός που σημαίνει ανάλογη αύξηση των φόρων, μείωση των δαπανών κοκ.
