Από την άλλη πλευρά του τραπεζιού, απέναντι στα θύματα, ευρίσκονται οι εγχώριοι και οι ξένοι επενδυτές – εφοδιασμένοι με χρήματα για εξαγορές, καθώς επίσης με κερδοσκοπικά εργαλεία, στοιχηματίζοντας στην επιτυχία ή μη της πολιτικής
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Oι ουρές των μελλοθανάτων που σχηματίζονται σε εθνικό επίπεδο στην Ελλάδα αυξάνονται καθημερινά – με νέες δόσεις για την πληρωμή φόρων και δανείων να «συνωστίζονται» επάνω στις παλαιότερες, ενώ καιροφυλακτούν κατασχέσεις, πλειστηριασμοί, και ποινικές διώξεις.
Την ίδια στιγμή η ανεργία «ζει και βασιλεύει», χωρίς καμία ελπίδα αντιμετώπισης της, ενώ οι χρεοκοπίες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων δεν έχουν τέλος – παράγοντας μαζικά νέους φτωχούς και ανέργους, στους οποίους επιβάλλονται διαρκώς καινούργιες επιβαρύνσεις.
Παράλληλα, όλο και περισσότερες επιχειρήσεις εγκαταλείπουν τη χώρα, ειδικά οι ξένες, ενώ η αιμορραγία συνεχίζεται: η πτώση των τιμών των ακινήτων, η κατάρρευση του χρηματιστηρίου, η εκροή συναλλάγματος, η αυξημένη εξάρτηση του τραπεζικού συστήματος από την ΕΚΤ, καθώς επίσης η μετανάστευση των νέων και ικανών Ελλήνων”.
.
Άρθρο
Όπως αναφέραμε στο πρώτο μέρος του άρθρου (Το ευρωπαϊκό monopoly I), στο δεύτερο θα επικεντρωθούμε στους διάφορους παίχτες – στο ποια χώρα υποχρεώνεται να πουλήσει τι, στη μέχρι σήμερα εξέλιξη των θυμάτων (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρος), καθώς επίσης στους «κερδοσκόπους – επενδυτές». Αναλυτικά λοιπόν τα εξής:
.
ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ
Από την πλευρά των κρατών συμμετέχουν στο ευρωπαϊκό monopoly τέσσερις μικροί, αδύναμοι και υπερχρεωμένοι παίκτες – οι χώρες, στις οποίες δραστηριοποιείται η Τρόικα, με την «ευλογία» του τοποτηρητή, τού ύπατου αρμοστή καλύτερα των Η.Π.Α. στην ήπειρο μας: της Γερμανίας.
Η παίκτες αυτοί, έχουν ξεκινήσει το παιχνίδι με εντελώς διαφορετικά χρέη μεταξύ τους, καθώς επίσης με άλλα προβλήματα – η Ελλάδα με μεγάλο δημόσιο χρέος και με τα παραποιημένα από την κυβέρνηση ελλείμματα του 2009, η Ιρλανδία με το υψηλότερο συνολικό χρέος του πλανήτη (γράφημα, 663% του ΑΕΠ της, ακολουθεί η Ιαπωνία με 512% και η Μ. Βρετανία με 507%), η Πορτογαλία με μικτά προβλήματα, καθώς επίσης η Κύπρος, με το υπερδιογκωμένο χρηματοπιστωτικό της σύστημα (άρθρο).
.
.
Προφανώς, σε τελική ανάλυση, όποια χώρα δανείζεται πιο πολλά χρήματα, θα πρέπει να υποχρεωθεί να πουλήσει τα περισσότερα περιουσιακά της στοιχεία – γεγονός που σημαίνει πως η Ελλάδα, έχοντας λάβει πάνω από 240 δις €, θα ηγηθεί του παιχνιδιού.
Στα πλαίσια αυτά, επιβάλλεται στην Ελλάδα η μείωση των μισθών και συντάξεων, η αύξηση των φόρων, καθώς επίσης η «απανθράκωση» του κοινωνικού κράτους – έτσι ώστε να καταρρεύσουν οι τιμές των παγίων περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου και των ιδιωτών, αποτελώντας φθηνά λάφυρα για τους παίκτες στην άλλη πλευρά του παιχνιδιού: για τους «κερδοσκόπους επενδυτές».
.
Η Ελλάδα
Ως αποτέλεσμα των παραπάνω «μέτρων», η οικονομία της Ελλάδας καταρρέει, σε σημείο που να μην είναι σε θέση πλέον να πληρώνει σχεδόν τίποτα, εάν δεν παίρνει τις δόσεις των υπεσχημένων δανείων. Εύλογα βέβαια τα δάνεια αυτά δεν δίνονται δωρεάν – αφού η Ελλάδα δεσμεύεται να ιδιωτικοποιήσει δημόσια περιουσία αξίας 50 δις €, έως το τέλος του προγράμματος (2016), ενώ η κατάσχεση, καθώς επίσης η εκποίηση σε τιμές ευκαιρίας της ιδιωτικής περιουσίας, «ανατίθεται» στις εγχώριες (αν και υπό ξένη κατοχή) τράπεζες.
Φυσικά οι τραπεζίτες τηρούν τα προσχήματα και διατηρούν το καλό τους όνομα – παραχωρώντας τις εγγυήσεις που απαιτούνται για τις κατασχέσεις σε ξένα σχήματα (τιτλοποίηση), μερικά από τα οποία ανήκουν κρυφά στις ίδιες.
Οι δημόσιοι ισχυρισμοί τους, σύμφωνα με τους οποίους δεν ενδιαφέρονται για την πρώτη κατοικία των Πολιτών, αλλά μόνο «για τις βίλες της Μυκόνου», είναι ασφαλώς προπέτασμα καπνού – αφού τα περισσότερα χρήματα μπορούν να κερδηθούν από την ποσότητα και όχι από την «ποιότητα», η οποία αφενός μεν είναι περιορισμένη, αφετέρου έχει μεγαλύτερες δυνατότητες να αμυνθεί.
