Η χώρα βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο, οι υπουργοί κλείνουν τα ρουσφέτια τους και το πελατειακό κράτος, δουλεύει σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεδομένης της άσχημης οικονομικής κατάστασης, αυτό είναι ότι χειρότερο, αλλά πότε τα συμφέροντα της χώρας, τέθηκαν πάνω από τα κομματικά;
.
Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, είναι από τα πράγματα υποχρεωμένος να ισχυρίζεται ότι έχουν βρεθεί οι 180 ψήφοι για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ή έστω ότι μπορούν να βρεθούν. Για τους εξής λόγους:
Για λόγους διεθνούς εκπροσώπησης. Ασχέτως αν υπάρχει ουσιαστική διαπραγμάτευση για το χρέος, (που δεν υπάρχει) υπάρχουν τρέχουσες υποχρεώσεις διαπραγμάτευσης με τους δανειστές οι οποίες πρέπει να διεκπεραιωθούν, αλλιώς η κυβέρνηση, «εκβιάζεται» να παραιτηθεί πριν από τη συνεδρίαση του Eurogroup του Δεκεμβρίου 2014.
Οι αποφάσεις και το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, αφορούν το 2015 και το 2016. Δεν θα μπορούσε διαφορετικά (αν παραδεχόταν ότι οι εκλογές θα γίνουν την άνοιξη του 2015 ή νωρίτερα) να συνεχίζει να διαπραγματεύεται και συνεπώς να παραμένει στη θέση του.
Εκτός από τον Αντώνη Σαμαρά που θέλει να παρατείνει την παραμονή του στο πρωθυπουργικό αξίωμα όσο περισσότερο γίνεται, ο αντιπρόεδρος και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Βενιζέλος έχει πρόσθετο κίνητρο, ότι πρέπει να κλείσει εκκρεμείς υποθέσεις από τις οποίες μπορεί και να κινδυνεύσει με ποινική δίωξη (π.χ. Υποβρύχια, κομματικά δάνεια, οφειλές προς εργαζόμενους του κόμματος, ποινικές ευθύνες για το PSI κλπ.). Για λόγους εσωτερικούς.
Τις επόμενες εκλογές θέλει να διεξάγει η σημερινή κυβέρνηση και επομένως πρέπει να έχει το δημοκρατικό δικαίωμα νομιμοποίησης, ώστε να μην τεθεί θέμα διεξαγωγής των εκλογών από υπηρεσιακή κυβέρνηση. Συνεπώς πρέπει να ισχυρίζεται ότι ακόμα κι αν δεν έχει τη δύναμη να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας η τρέχουσα Βουλή, (αφού απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία) έχει εντούτοις την ικανότητα και τη δημοκρατική νομιμοποίηση να κυβερνά με το μπόνους των 50 εδρών που διαθέτει το πρώτο κόμμα σε σύνολο 152 έως 154 βουλευτών. Γι αυτό επίσης ζήτησε και έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης τον Οκτώβριο, ώστε να εξασφαλίσει ένα εξάμηνο χωρίς κίνδυνο κοινοβουλευτικής ανατροπής εκ των έσω.
Για λόγους μιάς κάποιας επικοινωνίας και προπαγάνδας. Υποτίθεται ότι μια πλειοψηφία των πολιτών είναι παραδοσιακά αλλά και ειδικά στη σημερινή συγκυρία αντίθετη στις πρόωρες εκλογές. Επομένως υπολογίζει η κυβέρνηση ότι κάποιο πολιτικό όφελος θα αποκομίσει ρίχνοντας την ευθύνη των πρόωρων εκλογών στον ΣΥΡΙΖΑ.
Βέβαια το όφελος αυτό είναι αμφισβητήσιμο, δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον ζητάει, αλλά και απειλεί να επιβάλει πρόωρες εκλογές για πολιτικούς λόγους, δηλαδή επειδή η κυβέρνηση δεν εκπροσωπεί την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών και δεν έχει πολιτικά (ενώ συνταγματικά την έχει) την νομιμοποίηση μετά τις ευρωεκλογές, αλλά και μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, να συνεχίζει να κυβερνά. Αλλά η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να παριστάνει ότι είναι ισχυρή και κυβερνά απτόητη, διαφορετικά πρέπει να παραιτηθεί αν διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να εκφράσει τα συμφέροντα των Ελλήνων και της χώρας.
Για λόγους ελπίδας και πίστης στα θαύματα. Εδώ πιά μπαίνουμε στο χώρο της μεταφυσικής, αλλά και ο ορθολογισμός έτσι κι αλλιώς δεν είναι παρών στις αποφάσεις της κυβέρνησης. Η ελπίδα όλων πεθαίνει τελευταία και είναι ανθρώπινο ακόμα και ο Αντώνης Σαμαράς ή ο Βαγγέλης Βενιζέλος να ελπίζουν ανθρώπινα ότι θα συμπληρώσουν την τετραετία, ή ελπίζουν σε ένα θαύμα που θα ανατρέψει την πορεία συρρίκνωσης των κομμάτων τους η οποία ακολουθεί την πολιτική τους. Ακόμα όμως κι αν δεν διασωθούν ελπίζουν σε μια καλή εξέλιξη των διαπραγματεύσεων, για να δομήσουν μια προεκλογική εκστρατεία με τον ισχυρισμό κάποιας επιτυχίας. Δεν μπορούν να εμφανιστούν ενώπιον των πολιτών με το υπονοούμενο ότι ήταν μια αποτυχημένη θητεία.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε έτσι εξειδικεύοντας επιμέρους ζητήματα, αλλά δεν έχει νόημα, γιατί μπορεί να υπάρχουν πλήθος άλλοι λόγοι, αλλά και μόνον οι παραπάνω είναι αναγκαίοι και ικανοί να υποχρεώσουν έναν πρωθυπουργό να δείχνει αισιοδοξία για το μέλλον. Και ο προηγούμενος πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ζήτησε και πήρε ψήφο εμπιστοσύνης ενώ γνώριζε ότι θα παραιτηθεί και θα ψηφίσει ο ίδιος άλλον πρωθυπουργό (τον Παπαδήμο) αλλά και ο Κώστας Καραμανλής, δεν μπορούσε να πεί δημοσίως ότι έχει σκοπό να πάει σε πρόωρες εκλογές και να παραιτηθεί και από την αρχηγία της ΝΔ αμέσως μετά, αν και το είχε αποφασίσει ήδη από την επομένη των ευρωεκλογών και την ενημέρωση που είχε από το οικονομικό επιτελείο για την επερχόμενη κατάρρευση της οικονομίας.
Δια της εις άτοπον απαγωγή, νομίζω ότι μπορούμε να οδηγηθούμε σε ασφαλή συμπεράσματα, όπως και με οποιαδήποτε άλλη διαλεκτική μέθοδο. Αν η υπόθεση μας οδηγήσει σε αδιέξοδο (άτοπο) , τότε δεν ισχύει η υπόθεση. Αν αντιθέτως το συμπέρασμα είναι αποδεκτό, τότε και η υπόθεση δεν είναι άτοπη. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ο Σαμαράς γνωρίζει όπως και όλοι οι υπόλοιποι πολίτες που μετράνε τους βουλευτές με τα δάχτυλα ή με το μολύβι και το χαρτί, ότι δεν πρόκειται να συγκεντρωθούν οι 180 ψήφοι που απαιτούνται για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας στην τρίτη ψηφοφορία. Είχε κίνητρο ή πιθανό όφελος να το δηλώσει νωρίτερα;
Αν είχε κάνει την αυτονόητη δήλωση ότι δεν βγαίνουν οι αριθμοί, και το αργότερο τον Μάρτιο θα προκηρυχθούν εκλογές, θα έπρεπε να ενεργεί ως υπηρεσιακή κυβέρνηση και να μην δεσμεύει τη χώρα με αποφάσεις και διεθνείς συμφωνίες που δεν έχουν γίνει αντικείμενο διαπραγμάτευσης από μια αντιπροσωπευτική κυβέρνηση. Ούτε θα δεχόταν κάποια ξένη χώρα να διαπραγματευθεί μαζί της, ούτε θα δεσμευόταν κάποιος σοβαρός επενδυτής να συμφωνήσει με μια κυβέρνηση που γνωρίζει ότι θα εκπνεύσει σύντομα. Ούτε το πελατειακό κράτος θα μπορούσε να συσπειρωθεί γύρω από τους παλιούς κομματάρχες, και να δώσει μια εκλογική μάχη με καλές προϋποθέσεις. Με τα χέρια κάτω, η διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ θα μεγεθυνόταν και θα έφτανε από τις 4 μονάδες των ευρωεκλογών (το 2007 και το 2014) στις 11 μονάδες όπως το 2009. Επομένως θα επιδοτούσε την αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας το αυτονόητο.
Υπάρχει και το Σύνταγμα. Με πρόωρες εκλογές το 2014 και πάντως πριν από την διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, τότε η επόμενη Βουλή θα είναι η πρώτη που θα επιχειρήσει να εκλέξει Πρόεδρο, άρα θα χρειάζεται 180 ψήφους στην τρίτη ψηφοφορία. Τότε η κατάσταση θα αντιστρεφόταν και ο «πρωθυπουργός» Τσίπρας θα είχε ανάγκη τη συναίνεση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Σαμαρά για να συγκεντρωθούν οι απαραίτητοι 180 ψήφοι. Σε περίπτωση που οι πολιτικές μετεκλογικές συνθήκες το επιτρέψουν, θα μπορούσε ο Σαμαράς να αρνηθεί και να οδηγήσει τη χώρα σε νέες εκλογές. Συνεπώς αυτό είναι ένα σενάριο, πολύ επιθετικό μεν, αλλά που επιτρέπεται από το Σύνταγμα. Είναι μια εξέλιξη που εξηγεί ίσως γιατί ο Αλέξης Τσίπρας ζητά μεν πρόωρες εκλογές, αλλά δεν είναι και πολύ φανατικός. Ούτε και έχει ποτέ παραπονεθεί πολιτικά γιατί ο Σαμαράς δεν έχει προσχωρήσει στην επιχειρηματολογία του.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, η ευνοϊκότερη εξέλιξη, είναι να ζητά πρόωρες εκλογές, για να δημιουργεί κλίμα και ρεύμα νίκης που ενισχύεται από τις μετρήσεις και το μπόνους των 50 εδρών, αλλά ο Σαμαράς που είναι πρωθυπουργός και μπορεί να αποφασίσει να το αρνείται, ώστε οι εκλογές να γίνουν μετά τη διαδικασία εκλογής Πρόεδρου. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ πιθανολογεί ότι θα είναι το πρώτο κόμμα, θα πάρει το μπόνους των 50 εδρών και πλέον ο Πρόεδρος θα μπορεί να εκλεγεί με 151 ψήφους στην τρίτη ψηφοφορία, ενώ θα έχει μπροστά του ολόκληρη την τετραετία για να κυβερνήσει.
Βλέπουμε λοιπόν ότι και η συμπολίτευση και η αντιπολίτευση έχουν διαφορετικά βραχυπρόθεσμα συμφέροντα αλλά αντίθετη με τα συμφέροντά τους ρητορική. Με άλλα λόγια εμφανίζεται ο Τσίπρας ως «επισπεύδων» τις εκλογές, ενώ ο Σαμαράς δήθεν ανθίσταται, ενώ μόνον ο πρωθυπουργός μπορεί να αποφασίσει πρόωρες εκλογές και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί να τον πιέσει με δηλώσεις ή με πράξεις.
Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και οι βουλευτές έχουν αρχίσει την προεκλογική τους δράση, έχουν πυκνώσει τις επαφές τους με τους ψηφοφόρους, και τις εμφανίσεις τους στα κανάλια για να βελτιώσουν την αναγνωρισιμότητά τους, χωρίς τους περιορισμούς της προεκλογικής περιόδου. Η Βουλή ψηφίζει νέες ρυθμίσεις για οφειλέτες του δημοσίου, αλλά τους λέει ότι μπορείτε να κάνετε τη ρύθμιση τον Ιούνιο του 2015, δηλαδή δεν είναι ανάγκη να πληρώσετε επί ένα εξάμηνο, κι αυτό χωρίς επιπτώσεις για τους δικαιούχους της ρύθμισης.
Εδώ και μήνες η Βουλή ψηφίζει φωτογραφικές ρυθμίσεις και αναθέσεις ή παρατάσεις προθεσμιών όπως συνηθίζεται σε ελληνικές προεκλογικές περιόδους, σε σημείο ώστε ακόμα και ο επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης να διαμαρτυρηθεί στη Βουλή, γιατί τον αποτρέπει να κάνει το έργο του, ακόμα και να ζητάει φορολογικούς ελέγχους για περιπτώσεις που καταγγέλονται!
Με άλλα λόγια, τις πρόωρες εκλογές τις έχει αποφασίσει ο Σαμαράς, αλλά παριστάνει το αντίθετο. Η τρόικα μπορεί να είναι ένα εμπόδιο που χαλάει την προεκλογική σούπα και τα συνθήματα περί εξόδου από το μνημόνιο και άλλους τέτοιους «αισιόδοξους» ισχυρισμούς, αλλά μόλις ο Σαμαράς αισθανθεί ότι η κατάσταση δεν βελτιώνεται αλλά κάθε μέρα χειροτερεύει για το κόμμα του, θα επισπεύσει τις διαδικασίες.
Η χώρα βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο, οι υπουργοί κλείνουν τα ρουσφέτια τους και το πελατειακό κράτος, δουλεύει σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεδομένης της άσχημης οικονομικής κατάστασης, αυτό είναι ότι χειρότερο, αλλά πότε τα συμφέροντα της χώρας, τέθηκαν πάνω από τα κομματικά;
